Verdichtsels

XLIII.
De Vos en de Ooivaer.

Vos wilde op zeekren noen

Een grooten onkost doen,

En vroeg den ooivaer t'eten.

De maeltyd was gering; vos had voor zynen vriend
Niets dan een dunnen pap. Want gy moet weten
Hy was zeer nauw en by. Die pap wordt opgediend

In een pateel. Baes ooivaer mogt staen gapen:

Hy is zoo lang en scherp gebekt

Dat hy geen zierken kon betrapen,

En vos had op een blik de schotel afgelekt.

Om zich van dit bedrog te vreken,

Verzoekt hem de ooivaer ook, een korten tyd daerna,

Ter tafel. Hy behoeft niet schoon te spreken:

Een vos zegt altyd: Ja.

Op vastgestelden dag loopt Reintje al likkelippen
Naer 's ooivaers woonst, pryst hoog zyn vriendlykheid,

Vindt 't eten juist van pas bereid

En denkt dat hy een goede brok gaet knippen.

De reuk van 't vleesch, gekapt zeer fyn,

Zei hem dat het zou lekker zyn,

En deed van vreugd zyn hertje springen.

Maer groot was zyn verwondering,

Wanneer hy zag de spys opbringen

In een langhalzig vat zeer nauw van opening.
Heer ooivaer kon er wel zyn langen bek in steken,

[p. 62]

 

Maer Reintjes smoel was van een dikkren leest.

 

Nu gaept hy op zyn beurt: en de gefopte beest

 

Gaet zonder spreken

 

Met ydlen buik naer huis,

 

Beschaemd als eene kat die door een rat of muis

 

Zou zyn gevangen:

 

Het hert vol spyt,

 

En steert en ooren latend' hangen.

 

 

 

Bedriegers, wie gy zyt,

 

Wilt op u zelven waken:

 

Want vroeg of laet krygt gy een broek van 't zelfde laken.