Verdichtsels

XXXVII.
De Haes en de Patrys.

Wil niemand ooit verachten

In tegenspoed en druk;

Misschien staet 't ongeluk

Reeds voor uw eigen deur te wachten.

Hoor wat een wyze man vertelt

Om ons daervan een blyk te geven.

Een haes en een patrys bewoonden 't zelfde veld.
Zy schenen er te gaêr in vreugd en vreê te leven;

Wanneer de jagers, zeekren dag,

Geleid door hunne honden,

De schuilplaets vonden

Waer onze haze lag.

Hy hoort 't gerucht, hy schrikt; de jagers komen nader.

Hy roept zyn kracht en spoed te gader

[p. 55]

 

En stuift met wyde schreên

 

Voor 't jagtrot heên,

 

Door bosschen en velden en bergen en dalen.

 

'T gerucht

 

Vermeerdert als hy vlugt;

 

Doch vruchtloos poogen hem de honden te achterhalen,

 

Hy is gelyk een schicht

 

'T gezigt

 

Ontvlogen.

 

De honden houden aen; door hunnen reuk geleid,

 

Vervolgen zy den haes met nog meer heftigheid.

 

Maer zie, een dubble kring heeft hunnen reuk bedrogen:

 

Zy hebben 't speur gemist!

 

Mylord, hy zelf, Mylord, die nooit zich had vergist,

 

Mylord heeft nu gelogen:

 

Hy ook vindt 't speur niet meer!

 

'T liep al in rep en roer, de jagers en de honden,

 

Toen, al met eenen keer,

 

Eene oude brak de baen had weêrgevonden,

 

Langs waer de haes verdwenen was,

 

En door een kort herhaeld gebas,

 

Geheel den hondenboel weer op het speur kwam bringen.

 

Nog eens moet de arme haes uit zyne schuilplaets springen.

 

Hy vliegt met nieuwen moed

 

En spoed:

 

Wil voor de tweede mael de jagersbend' bedriegen,

 

Maer vruchteloos! De honden, dorstig naer zyn bloed,

 

Verdubblen hun geweld en vliegen,

 

Getrokken door den geur,

 

Getrouwlyk op zyn speur.

 

En nu, eilaes! is alle hoop verloren!

 

Hy valt, en sterft ter plaets waer hy, een wyl te voren,

 

Nog zoo gelukkig was! Wen de patrys dit ziet,

 

Begint zy hem vreedhertig te begekken:

 

Welhoe! roept zy, uw snelheid baet u niet

[p. 56]

 

Om u aen doodsgevaer te onttrekken!

 

Wat hebt gy dan gedaen

 

Met uwe lange beenen?...

 

Wyl zy nog gekt, komt hare beurt ook aen.

 

De jagers zien haer: zy rukt henen

 

En maekt zich sterk,

 

Dat hare rasse vlerk

 

Haer tegen 's jagers lood in veiligheid zal stellen;

 

Maer 't beestje, eilaes! valt in den klauw

 

Van eenen wouw

 

En gaet in de eeuwigheid den haze vergezellen.