Verdichtsels

XXXVI.
De Vos zonder steert.

Een oude vos, de slimste van 't geslacht,

Die meer dan eenen haen om 't leven had gebragt,
En meer dan een konyn naer de eeuwigheid gezonden,

Had eindelyk zyn weerden loon gevonden,

En viel in eenen strik. Nogtans, na veel getier,

Met scharten en met springen,

Met byten en met vringen,

Hy raekte los; maer 't kostt' hem dier:

Hy moest het met zyn steert bekoopen!

Wat nu gedaen? Zal hy in 't woud nog durven loopen

In zoo een schandelyken staet?

Neen, neen: hy zal een list verzinnen,

En zynen smaed

Als mode doen aenzien. Eens dat de vossenraed

Vergaderd was, sluipt hy er zydlings binnen,

[p. 54]

 

Vraegt 't woord, en zegt: Waertoe dat nutteloos gewigt

 

Dat wy aen 't einde van de ruggraet dragen,

 

En met het welke wy al 't stof en 't slyk afvagen

 

Dat langs de straten ligt?

 

Wat doen wy, zeg ik, met dien steert? Gelooft my, heeren,

 

Laet ons dat afdoen... Vriend, sprak iemand van den raed,

 

Die van zyn misval wist, eer gy nog verder gaet,

 

Wees zoo beleefd van u eens om te keeren;

 

Dan zullen wy op uw verzoek beraên.

 

Heer vos verstond dien scherts, en gaen!

 

 

 

Een raedsheer dien men enkelyk hoort spreken

 

Voor zyn profyt,

 

Mag aen dien vos zyn vergeleken.

 

Men vindt er veel in onzen tyd.