Verdichtsels

XXXIII.
De Puiten die eenen Koning vragen.

De puiten, moê van zonder heer te leven,

Verzochten Jupiter hun eenen vorst te geven,

Bekwaem om in zyn hand

'T bestuer te houden van hun land.

De donderheer verhoort hun bede

En zendt hun eenen vorst, beminnaer van den vrede.
Die koning maekt nogtans, al vallen, zulk gerucht,
Dat hy geheel zyn land met vreeze komt vervollen.

Elk neemt de vlugt;

Elk plompt en kruipt in 't riet, in 't slyklisch, in de hollen.

De stoutste zelve zyn zoo bang,

Dat zy, eerlang,

Hun hoofd niet durven toogen.

Nu, 't was een houten blok die op het water lag.
Doch de eerste die, van ver, den nieuwen koning zag,

[p. 50]

 

Nog door den schrik bedrogen,

 

Nam hem voor eenen reus, voor eenen Goliath,

 

Voor eenen Hercules, voor eenen... 'k weet niet wat.

 

Hy nadert stil, niet zonder beven;

 

Een tweede durft; een derde, een vierde volgt; op 't lest

 

Komt heel de bende toegedreven:

 

'T was als een mierennest.

 

Zy komen hunnen vorst eerbiediglyk omringen;

 

Doch maken zich allengs gemeen,

 

Tot by zoo ver, dat ze op des konings rugge springen:

 

De goede vorst ligt stil, gelyk een molensteen.

 

De puiten dan aen 't roepen en aen 't tieren:

 

Wel, Jupiter! is dat een koning dien ge ons geeft?

 

Och zend ons toch een vorst die leeft,

 

En die ons kan bestieren!

 

Terstond wordt hunne vraeg voldaen:

 

Heer Jupiter zendt hun een kraen,

 

Die 't watervolksken kraekt en opeet naer behagen.

 

En puiten wederom aen 't kwakken en aen 't klagen.

 

Dan sprak Jupyn: Gy zot gespuis!

 

Zult gy my blyven plagen?

 

Gy waert eerst meester in uw huis,

 

Maer wildet zoo niet langer leven:

 

'K gaf u een vorst: gy vondt hem veel te zacht.

 

Ik heb u dan een strengeren gegeven,

 

En gy komt weêr met eene nieuwe klagt.

 

Maer 'k raed u van nu stil te zwygen,

 

Uit vrees van nog een slechteren te krygen.

 

 

 

De volkeren van menig ryk

 

Zyn aen het puitenvolk gelyk.