Verdichtsels

XXXII.
De Vos en de Druiven.

Een vos ging uit

Op buit,

En vond noch haen noch hen te vangen.

Wat vreugd wanneer hy langs een boerendak,

Aen eenen wyngaerdtak,

Zag dikke druiventrossen hangen.

De druiven waren ryp, bekoorlyk aen het oog,

En vosken springen, springen!

Maer ach! de druifkens hingen

Te hoog!

En voskens springen kon niet baten.

Foei! foei! zei vos, wat kan ik daermeê doen?

[p. 49]

 

Die druiven zyn te groen;

 

Ik zal ze voor de schooijers laten.

 

 

 

Dit voske was zeer slim,

 

Ja slimmer dan wy zyn. Zoohaest een hersenschim

 

Ons hert bekoort, niets kan er ons bedwingen:

 

Wy springen zonder rust,

 

En blyven altyd springen

 

Naer 't voorwerp dat ons lust;

 

En, hangt de kans te hoog, wy vallen uit in klagten.

 

Och! laet ons wyzer zyn. Waerom ons hertzeer broên?

 

Waerom niet moediglyk verachten

 

Hetgeen wy vruchteloos betrachten

 

En zeggen met den vos: De druiven zyn te groen?