Verdichtsels

XXXI.
De Molenaer, zyn Zoon en de Ezel.

Mathys, een oude molenaer,

Ging eens met zynen zoon, een kind van vyftien jaer,
Naer eene jaremarkt zyn ezelken verkoopen.
Opdat het beestje zich, met langs den weg te loopen,

Niet al te veel vermoeijen zou,

Zy nemen eene sterke touw,

En binden Grysjes pooten samen,

En dragen 't oud versleten dier,

Aen eenen kloeken stok, gelyk een tonne bier.

'T ging wel; maer als ze op strate kwamen,

'T ging anders: de eerste die hen zag

Schoot uit in eenen schaterlach,

En riep met luider kelen:

Wat drommel voor een klucht gaen nu die gasten spelen?

Gelooft my vry:

De grootste domkop van de dry

Is deze niet die men zou meenen!

Mathys verstond die spotterny:

Hy zet den ezel op zyn beenen:

[p. 47]

 

Het zoontje springt er op en vader volgt te voet.

 

Dry oude koopliên die dat zagen

 

Zyn gansch misnoegd. O! schaem u toch, gy jonge bloedt!

 

Wel hoe! uw gryze vaêr moet, in zyn oude dagen,

 

Te voet gaen, en gy rydt, gy vlasbaerd! Sa, maek spoed:

 

Kom van den ezel af, en laet uw vader ryden.

 

Zoo spraken de oude liên. Myn vrienden, zei Mathys,

 

Gy hebt gelyk: ik moet myn schuld belyden.

 

Wy gaen uw wensch voldoen. Het zoontje springt van Grys

 

En vader kruipt er op. Zy hadden op die wys,

 

Geen twintig roên gereden,

 

Toen hun dry vrouweliên zyn in 't gemoet getreden.

 

Een van de dry riep uit:

 

O! schaem u toch, gy oude guit!

 

Wie heeft dat ooit geweten?

 

Dat kind loopt daer te voet, terwyl die oude Peten

 

Gelyk een Dominé op zynen ezel rydt,

 

En snort gelyk een kalf! - Gy vuiltong, dat ge zyt,

 

Stop uwen bek; daer zyn geen kalvers van myn jaren.

 

Zoo sprak Mathys. Men zei nog dit, men zei nog dat;

 

Men zei en riep nog 'k weet niet wat,

 

Tot dat toch eindelyk Mathys zich liet bedaren.

 

Kom hier, myn kind, zegt hy. En op den zelfden stond

 

Kruipt 't zoontjen achter vader

 

Op Grysjes rug. Dus ryden zy te gader,

 

Tot dat een derde troep ook wat te zeggen vond.

 

O schande! riep een boer; wie kan het toch verdragen?

 

Dat volk is zot! De vrecht is veel te groot

 

Voor zoo eene oude beest: die ezel is half dood!

 

Gy beul! houd op van slagen;

 

Of gaet gy hem misschien verkoopen voor het vel?

 

De mulder sprak: Wel Pikken uit de hel!

 

Die zich naer ieders zin wil voegen

 

Om alle man te vergenoegen,

 

Is een drydubble gek; dat zeg ik. Evenwel,

[p. 48]

 

Laet ons eens zien, myn zoon, of het, op geener wyze,

 

Gelukken kan dat niemand ons mispryze.

 

Dan gaet de molenaer met zynen zoon te voet,

 

En de ezel loopt voorop. Grys vond dien middel goed,

 

Omdat hy nu alleen op zyn gemak mogt trotten.

 

Welhaest ontmoeten zy een reizer langs de baen;

 

Wat zal men nog al zien? roept hy. Gy zotte zotten!

 

Is 't wel de mode nu dat de ezels ledig gaen

 

Terwyl de molenaer zyn schoenen moet verslyten?

 

Gy ezels alle dry! - Vriend, sprak de molenaer,

 

Gy hebt gelyk, gy moogt het my verwyten,

 

Ik ben een ezel, het is waer;

 

Maer dat men my voortaen of pryze of wel mispryze,

 

'K zal doen naer mynen zin, wat of er ook van kom'.

 

 

 

Doe wel en zie niet om,

 

Is 't spreekwoord van den wyze.