Verdichtsels

XXX.
De Wezel en de Rat.

Een mager wezeltje kroop langs een zeer klein gaetje

In een schapraedje.

Het beest was ziek geweest en was half dood gevast.

'T vond hier de kans zeer wel gepast.

Het zoop er eitjes

En at pasteitjes,

En maekte zulke goede cier,

Dat 't op een dag, dry, vier,

Zoo vet was als een molleken.

Maer al met eens, het hoort een vreesselyk gerucht

En vlugt

Regt naer zyn holleken.

Het kan er niet meer door!.... Het meint

Dat 't zich vergist; en 't arme beestje aen 't zoeken

In alle kanten, in all' hoeken:

Vergeefs!... Maer, maer, is 't gatje nu verkleind?

Roept 't wezeltje uit: Ik ben langs hier wel ingekropen!

Wat aerdig ding is dat?

Eene oude rat,

[p. 46]

 

Die 't zoo verlegen rond zag loopen,

 

Zei hem: Myn vriendje lief, gy hadt,

 

Toen gy langs hier zyt ingeslopen,

 

Zulk geene rondgevulde huid.

 

Gy kwaemt er mager in: gy moet er mager uit.

 

'T geen ik daer zeg voor u, zou men wel mogen zeggen

 

Aen menig praktizyn, aen menig advokaet,

 

Aen menig regtsgeleerde en ambtnaer van den Staet,

 

En menig andren nog, te lang om uit te leggen.