Verdichtsels

[p. 51]

XXXIV.
De Eikel en de Pompoen.

In alles wat God schiep moet men zyn wysheid pryzen.
Het kleinste schepselken kan ons dat klaer bewyzen.
Pier Oom nogtans geloofde 't niet. Op zeekren noen,
Al wandlen in zyn hof, aenschouwt hy een pompoen:
Wat heeft toch God gepeisd, valt de oude man aen 't zeggen,
Van zulk een groote vrucht daer langs den grond te leggen
Aen zulk een leege rank? Ons Heer was zeker mis!
Wel donders! 'K had ze daer aen eenen eik gehangen,
En d'eikel, die zoo dik niet als myn pinkel is,

Kon hier de plaets van den pompoen vervangen;

Want zulke vruchten zulke boom,

Om wel te zyn. 'T is jammer toch, Pier Oom,

'T is waerlyk te beklagen

Dat God, eer hy de wereld schiep,

U niet tot zyne hulpe riep

Om u eens raed te vragen:

De wereld zou wel anders gaen!

Hoe meer Pier overlegt, hoe min hy kan verstaen
Hoe 't mooglyk is dat God dien misslag heeft gedaen.
'T hoofd vol van dat gedacht, gaet hy zich leggen slapen

In 't lommer van een eikenboom.

Hy droomt... En wyl hy in dien wondren droom

Byna geheel de wereld had herschapen,

Valt hem een eikel op den neus en doet

Hem plotselings ontwaken,

En, met zyn droom, zyn schepping staken.

Hy tast en vindt zyn neuze gansch bebloed.

O God! riep hy, ik moet uw wysheid loven!

Wel hoe! is 't dat een eikel my doet bloên,

Wat zou het zyn waer 't een pompoen

[p. 52]

 

Die viel van ginder boven?

 

Nu vat ik door welk wys beleid

 

God een zoo groote vrucht zoo leeg heeft willen stellen.

 

Daerop gaet hy vol dankbaerheid

 

Naer huis, zyn raer geval aen zyne vrouw vertellen.