Verdichtsels

XXII.
De Vrek en de Hen die gouden eijers legt.

Een vrek had eene hen, die alle dagen lei

Een gouden ei.

Dit was nu toch geen kleine prul:

Maer, duivels zak is nimmer vul.

De vrekaerd zei: 'K vergis my styf,

Of deze hen draegt in haer lyf

Een allergrootsten schat;

En zoo ik dien bezat,

Dan was ik al met eenen keer

Een magtig ryke heer;

Terwyl ik nu, van dag tot dag,

Maer één arm eitje rooven mag...

Indien ik 't anders deed,

En 't beestjen opensneed!...

Alzoo gezeid, alzoo gedaen.

Maer ach! ge moest hem daer zien staen

[p. 36]

 

Te kyken lyk een hond op eene zieke koei,

 

Wanneer hy in zyn hen niet anders vond dan... foei!

 

 

 

Dit diene tot bewys dat de oude spreuk niet liegt,

 

Die zegt dat gierigheid de wysheid steeds bedriegt.