XXI.
De Vos, de Wolf en het Peerd.
Een voske, nog zeer jong, maer reeds zeer fyn geslepen
In 't midden van de weide
Een peerd. Het was nog 't eerste dat hy zag.
Hy liep terstond by wolf, zyn vriend en maet, en zeide:
O Grym, kom meê, kom, spoed u, ras!
Een vreemde dier loopt ginds op 't gras.
Ik heb, myns levens dagen,
Geen schooner beest gezien: och kom al gauw met my.
- Wat is het voor een dier? was wolf aen 't vragen,
Is 't klein? Is 't groot? Zou 't sterker zyn dan wy?
Kont gy my zyn portret niet maken?
- Och! zeide Reintje, 'k ben noch schilder, noch student;
Ge weet het wel: maer wil dat praten staken,
En kom. Misschien is 't iets dat de fortuin ons zendt;
'T waer zonde zulk een kansken te verliezen.
Zy gaen. Het peerd dat zulk geen kerels zocht,
Was reeds te weeg het hazenpad te kiezen.
Heer, zei hem vos, indien men 't vragen mogt,
Uw dienaers zouden geerne weten
Het peerd, dat aenstonds op zyn pooten viel,
Toont hun beleefdelyk zyn hiel,
En zegt: Mynheeren, kan het u voldoening geven,
Leest mynen naem, van onder op myn zool:
Myn schoenenmaker heeft hem daer in 't lang geschreven.
De vos hernam: Mynheer, nooit ging ik naer de school;
Ik kan noch A, noch B; want, Rein, myn vader
| |
Maer wolf is ryk mans kind, die lezen, schryven kan.
De dwaze Grym, zeer trotsch, stak zynen neus wat nader,
En, wyl hy wel den poot bezag,
Kreeg hy op zynen smoel een slag
Die hem, al schuddebollen,
Myn vriend, zei vosken hem, terwylen hy daer lag
Dat dier heeft u een schoone les gegeven:
Het heeft op uwe muil een wyze spreuk geprent.
Heb nooit in iemand trouw 't en zy gy hem wel kent.
|
|
Auteursrechtvrij