|
| |
XIV.
De Veldrat en de Stederat.
Een rat, bewoner van het veld,
Vroeg eens een stederat ter tafel.
Ze ontving haer op het best: er werd haer voorgesteld
Een hutsepot, een hesp, een eijerkoek, een wafel,
En ryspap. Nu, hoe 't kwam dat eene buitenrat
Voor hare stadsvriendin zoo'n schoone tafel had,
Is dat de boer, by wien zy woning had verkoren,
Zyn moeiken en zyn oom, met nichtjen en kozyn,
Een dag of twee te voren,
Genoodigd had naer de uitvaert van een zwyn;
En 't was, ter eere van dien dooden,
Dat onze veldrat ook was een vriendin gaen nooden.
Dus had zy op dien dag de kermis van den boer;
Geen wyn nogtans, dat is maer drank voor heeren,
Maer versche zoetemelk. De tafel was de vloer
Van eene zael genaemd schapraei; geen tafelkleeren,
Of geen tapyt: de vloer gansch bloot en naekt.
Kom by, mevrouw, kom by en wees gezeten. -
- Veel goedheid. - Zet u by, dat wy beginnen te eten.
Neem daer wat hesp, wat rys, neem 't geen u 't beste smaekt.
- Het is al even goed. - Ik heb niet veel te geven,
Maer 't is u wel gejond. - Ik heb in heel myn leven
Geen beter hesp geproefd. - 'K ben blyde dat ze u lust,
Neem nu wat hutsepot; wy moeten deftig eten.
Een wafel?... Lek wat melk.... Zoo zat ons volk gerust,
Ten koste van den boer, in zyn schapraei te vreten.
| |
| |
Zy aten lang en veel. De juffer van de stad
Verzoekt, eer zy vertrekt, de goede boerenrat
Om by acht dagen ook ter harer woonst te komen
Op een banket. Dit wordt met blydschap aengenomen.
De veldrat, heel verrukt van zulk een schoon verzoek,
Verfoeit de melk, de hesp, den ryspap, d'eijerkoek,
En vast de gansche week. Zou zy, die, by zes dagen,
Moet eten in de stad, nog boerenspyzen knagen!
Op vastgestelden dag, met 't vallen van den nacht,
Trekt onze landsrat op, met blyde en rasse schreden,
Naer 't aengewezen huis. Zy klopt en wordt gebragt
In eene groote zael, van boven tot beneden
Zeer kostelyk versierd. De tafel was bekleed
Met allerhande spys. De buitenrat dit ziende,
Bezat haer zelve niet. - Sa! alles is gereed;
Wees welkom, myn vriendin. Zie daer wat gy verdiende,
Zoo sprak de stederat, voor 't hertelyk onthael
Dat ik by u ontving. Dit is een avondmael
Ter uwer eer bereid. Laet ons maer lustig eten.
En ons boerinneken, vol vreugd, begint terstond,
Want sedert een halve uer liep 't water uit haer mond.
Doch nauwlyks hadden zy haer eerste beet gebeten,
Toen schielyk aen de deur een yselyk gerucht
Weêrgalmt! De stederat was aenstonds op de vlugt;
Maer de arme buitenrat, die daer den weg niet kende,
Wist niet waer zy zich keerde of wendde.
Een dienstknecht komt en roept: Een rat, een rat!
Geheel het huis staet ylings over ende;
Elk grypt een stok, een tang, een bezem, elk grypt wat:
Elk loopt, en zoekt, en tiert: Waer zit de donder?
- Ze is hier. - Ze is daer. - Sla dood. - Zie, zie! - Ze zit hier onder!
Het ging zoo slecht! Nogtans, zy raekt, ik weet niet hoe,
Tot aen de deur. Maer ze is 't nog niet ontkomen:
Een meid stond daer: zy klapt de deure toe,
En ach! het arme dier is by den steert genomen.
| |
| |
Alhier, alhier! ik heb den kerel vast:
Zyn steert zit in de deur. - O, dat is wel gepast:
Wy gaen hem straks zyn beste kleed ontstroopen.
Zy waren mis: de rat was reeds aen 't loopen,
Doch zonder steert, regt naer 't geliefde veld.
Zoohaest haer docht dat zy nu vry was van gevaren,
Zy rust.... Eilaes! zegt zy, hoe arm ben ik gesteld!
Wat bitter avondmael! Ons Heer wil my bewaren
Van zulk een tweede kerremis!
Nu weet ik, eens voor al, dat het in stad niet is,
Noch in de wereldsche vermaken,
Dat men in rust en vreê een zoet geluk kan smaken.
|
|
Auteursrechtvrij