XII.
De Wolf en de Hond.
Een wolf, zoo mager als het hout van eene galg,
Ontmoette, zeekren dag, een van de vetste honden.
Nooit had hy eene beest met zoo een malschen balg
Dien hond bevechten en ten gronde slaen,
Dit had heer wolf zeer geern gedaen;
Maer ach! hy dierf den stryd niet wagen.
Hy bleef dan staen en sprak zoo vriendelyk hy kon:
Uw dienaer, schoone heer. - Uw dienaer, zei Baron. -
Is 't my, hernam de wolf, geoorloofd u te vragen
Waer by het komt dat gy zoo vet zyt en zoo dik,
Ik, Isegrym, vermagere alle dagen
En schier van honger moet vergaen? -
Dit is, zoo sprak Baron, niet moeilyk om verstaen.
De wolven, zoo my dunkt, zyn toch maer arme bloeden!
Want, spreek regtuit, hoe leeft gy in uw woud?
Nooit vry van regen, wind, sneeuw, hagel, hitte of koud,
En nooit een lekkre brok om eens de maeg te voeden.
De honger is uw daglyksch brood,
En vroeg of laet sterft gy van nood.
Geloof my, vriend, wilt gy uw leven sparen
Kom meê met my: daer zult gy beter varen:
Myn meester zal u weeldig voên.
De wolf hernam: Wat zal ik moeten doen?
- Schier niets. Slecht volk en bedelaers verjagen;
Den baes van 't huis, zyn vrouw en kinderen behagen.
Dan krygt gy, drymael daegs, tot loon, uw buiksken vul,
Met alle slach van besten smul:
Elk brengt u brood en vleesch en beentjens af te kluiven,
| |
Van kiekens en van duiven.
Daerby wordt gy gestreeld, geliefkoosd en gevleid
Van kleen en groot. - Toen wolf dat hoort, valt hy aen 't weenen
Van vreugd en dankbaerheid;
Zyn arme bosschen te verlaten.
Want, na zooveel ellende, en kommernis en druk,
Droomt hy een levensloop van weêrgaloos geluk!
Hy volgt Baron; maer, wyl zy samen praten,
Bemerkt hy, onder de ooren van den hond,
Een kale plek, als van eene oude wond!...
Wat is dat? vraegt hy. - Niets. - Ja maer, 'k zou 't willen weten.
- Een prulleken. - Maer toch? - 'T is mooglyk dat myn keten
Kan oorzaek zyn van 't gene gy daer ziet. -
- Wat zegt ge? uw keten!... Oh! gy loopt dan altyd niet
Waer het uw hertje lust? - Wat kan my dat verschillen?
Ik slaep in tusschentyd. - 'T verschilt voor my zooveel,
Dat ik, voor eene keten aen myn keel,
Uw schoone dagen niet zou willen.
Want, zeg my eens, wat zyt ge toch
Met schynvreugd die ge moet met slaverny bekoopen?
Zoo stelt de wolf zich aen het loopen
O duerb're vryheid! groot is my uw waerde!
De gouden schatten van Peru,
De schoonste koningskroon der aerde,
Verruilde ik geerne tegen u.
Maer laes! hoeveel die u miskennen
En dunken dat ge in tuchtloosheid bestaet!
Hoeveel die u meineedig schennen,
En u vervringen tot het kwaed!
|
|
Auteursrechtvrij