Verdichtsels

XI.
De Beer en de twee Jagers.

Twee makkers gingen 't vel van eenen beer verkoopen:
Den schoonsten, zeiden zy, die me ooit in 't woud zag loopen.
Hy was de kleinneef van den wydberoemden Bruin,
In Reinaerd-Vos bekend van over oude tyden.

Zyn vel is voor den kooper een fortuin;

'T zal van de felste koû bevryden.

De koopman vroeg: Hebt gy daer 't vel? -Wel neen; de heer

[p. 21]

 

Is nog niet dood; maer zoo gy 't vel wilt koopen,

 

Wy gaen er om; zie hier onz' netten, ons geweer;

 

Wy weten waer hy ligt, wy gaen hem seffens stroopen.

 

De koopman loech; doch, op hun woord,

 

Maekt hy akkoord.

 

Daer op vertrekken onze gasten

 

Om hunnen beer manmoedig aen te tasten.

 

Als Bruin, die dan verhongerd lag,

 

De jagers regt op hem ziet komen,

 

Hy vliegt hen toe: 't was voor onz' liên een donderslag.

 

'T akkoord, dat was genomen,

 

Verdwynt gelyk een droom.

 

Een van de jagers kruipt op 't hoogste van een boom;

 

De tweede, koud van angst, had ergens hooren zeggen

 

Dat nooit de beer een lichaem raekt

 

Dat niet meer leeft, of geen beweging maekt.

 

Daerom neemt hy 't besluit zich op den grond te leggen.

 

Hy houdt zyn adem op, ligt stil als was hy dood.

 

Fluks komt de beer op hem gevlogen.

 

Hy oversnuffelt hem, en keert hem met zyn poot.

 

De jager laet hem doen. Heer Bruin, door schyn bedrogen,

 

Gelyk er velen zyn, schudt zynen kop en zegt:

 

Het is al lange dood: foei, foei, wat riekt het slecht!

 

Daer mede gaet hy henen.

 

Zoohaest hy was verdwenen,

 

De man komt van zyn boom en zegt aen zyn gezel:

 

Ei! maetje, leeft gy nog?.... Waer is ons vel?

 

De beer was daer by u: ge moest den kerel stroopen.

 

Maer, zeg, wat heeft hy u alzoo in de oor verteld?

 

- Hy zei: Wil nooit het vel van eenen beer verkoopen

 

Eer dat gy hem hebt neêrgeveld.