Verdichtsels

X.
De Vos en de Bok.

Heer vos was op den dril, met zynen makker bok.

De een' was nog dommer als een blok,

En de andre was doorslepen

In allerhande knepen.

Op weg, door dorst gepraemd, springt vos met zynen maet,
In eenen diepen put. Als beiden zyn verzaed,

Sprak Reinaerd: Lieve kameraed,

'T is niet genoeg met hier te zuipen,

De groote zaek is van hier uit te kruipen.

Nu, luister wel: ik weet hoe het gedaen:

Gy gaet daer, boomregt, op uwe achterpooten staen,
Met uwe hoorns omhoog, en zult tot ladder strekken
Langs waer ik op zal gaen, om u hier uit te trekken.
- 'T is wel gepeisd! riep bok, ik zweer het by myn baerd!

'K heb uw vernuft zeer dikwyls hooren loven,

Maer 'k meende, 'k zeg 't regtuit, dat gy zoo slim niet waert.

Dan kruipt heer vos naer boven,

Maer wacht zich wel

Van zyn gezel

Uit zyn gevang te trekken.

[p. 20]

 

En de aertskapoen

 

Doet Bok een schoon sermoen

 

Om tot geduld hem op te wekken.

 

Myn beste vriend, zegt hy, eilaes, gy zit er in!

 

Maer, had de Schepper u zooveel verstand gegeven

 

Als baerd aen uwe kin,

 

Gy waert daer uit gebleven.

 

Vaer wel, myn lieve liefste maet,

 

Zie dat ge er uit geraekt, en bezig al uw krachten;

 

Want ik heb iets te doen dat my den tyd niet laet

 

Hier langer nog te wachten

 

Om u myn hulp te biên.

 

In alles wat gy doet, moet gy naer 't einde zien.

 

 

 

O kinders, ziet wel toe, wie gy verkiest tot vrinden:

 

De slechte loopen overal,

 

De goede zyn zoo raer om vinden!

 

Eer zich uw hert aen iemand hechten zal,

 

Bedenkt het wel met rype zinnen,

 

En ziet of hy geen vos zal zyn,

 

Die u in vreugde zal beminnen

 

En u verlaten in de pyn.