Verdichtsels

[p. 15]

VI.
De jonge Sim en de Oude.

Een jonge sim vond eene noot

Nog in haer groene schael gesloten.

Zy stak die aenstonds in haer toot:

Zy kende nog geen noten.

Zy byt,... maer zie wat vieze muil!

Oi! foei! roept zy, hoe vuil!

Wie kan er dat toch eten?

'K heb nooit, myn leven lang, in iets zoo slecht gebeten.
Myn moerken zei nogtans: De nootjens zyn zoo goed!
Maer 'k zeg het haer regtuit, zy heeft er om gelogen.
Ik zie het nu; als men dat volk gelooven moet,

Men is er altyd van bedrogen.

De drommel hael die helsche vrucht!

Lig daer!... Een oude sim, gekomen op 't gerucht,
Kraekt 't nootje met een steen; zy kuischt het, slaet het binnen,
En zegt aen 't jong: Gy sloor! waer zyn uwe arme zinnen?
Uw moerken heeft gelyk: de nootjens zyn zeer goed;

Maer, eer gy ze eet, gy moet ze kraken.

Zoo gaet het hier op aerde: als men geen moeite doet,

Men kan er nooit noch vrucht, noch vreugde smaken.