Liederen

[p. 293]

Daar was eene meid.

Daar was eene meid, met name Meg,
Die in de weide zat en spon;
Daar was een knaap, die kwam tot haar,
Zijn naam was Duncan Davison.
De wei was vochtig, Meg was schuw,
En Duncans bee werd niet verhoord.
Meg vatte ja haar spinnewiel
En joeg hem, daarmee dreigend, voort.

Hoe ver ze ging, hij volgde toch -
Het dal was groen, het beekje klaar -
Ze zaten op den bloemigen zoom,
Het spinrad tusschen hem en haar.
Maar Duncan zwoer bij duren eed:
Mijn vrouwtje zijt ge morgen, Meg!
Toen vatte zij haar spinnewiel
En smeet het over 't beekje weg.

[p. 294]

 

Wij richten ons een huisjen in,

 

Heel klein en fraai, doch zonder pracht...

 

Wat zullen wij gelukkig zijn

 

Den ganschen dag, den ganschen nacht!

 

Wie drinkt - bedrinkt zich niet altijd,

 

Wie vecht - doet zich niet immer zeer,

 

En wie den meisjes kussen steelt

 

Is welkom eenen tweeden keer!