Gedoogd
- Pierre Courbois
Pé zei vaak tegen mij: ‘Ik word gedoogd door de jazzwereld maar hoor er nooit echt bij.’ Ik ken dat, want dat is bij mij namelijk ook zo - tot nu toe zelfs. Ben daar blij om want ik wil er ook niet echt bij horen. Als je niet uit de Randstad komt ben en blijf je een allochtoon. Pé ook dus. Je wordt nooit voor vol aangezien. Limburger? Nog erger dan een Nijmegenaar. Zeer naar. Ik heb zijn overstap van bijvoorbeeld Coltrane naar Brood trouwens nooit begrepen. Veel mensen vonden dat hij de jazz verraden had. Wellicht had het bovengenoemde er een ietsje mee te maken?
Ik heb van midden zestig tot midden zeventig bijna niet in Nederland mogen spelen. Ik haatte toen, en nu nog steeds, het in de mode zijnde muziektheater. En dat moest toen, luid aangemoedigd door de gehele schrijvende pers onder aanvoering van Rudy Koopmans, die er echt helemáál geen verstand van had. Niemand begreep wat hij schreef en bedoelde, maar dat was juist leuk toen. Ongein dus. Om Breuker tot twee keer toe de grote prijs van de Nederlandse Jazz te kunnen geven hebben ze de naam ervan veranderd, eerste-klas corruptie. Eerst de Wessel Ilcken-, daarna Boy Edgar Prijs. Iedereen geilde op Breuker, daar kon hij zelf nix aan doen, want hij was een van de aardigste mensen die ik ken. Heeft er overigens wel flink gebruik (misbruik) van gemaakt.
‘Vrije geluiden’ is ook een goed voorbeeld, sinds mijn goede vriend Han Reiziger er mee uitschee, heb ik nog slechts één keer in dat programma mogen optreden. Han wilde dat ik hem opvolgde, maar dat is volledig in de grond geboord. Toen ik een tijdje ziek werd in 1990 is het jazzprogramma van de VPRO onmiddellijk uit O42 in Nijmegen weggehaald. Want daar was iedereen al jaren boos over. Genoeg geklaagd, wordt vervolgd. O ja, ik ben uiteindelijk afgedankt bij de VPRO met de smoes dat er meer vrouwen zouden moeten gaan werken, de Voormalig Progressieve Radio Omroep dus.
Jazz was en is nog steeds, volgens mij, instrumentale muziek. In de begintijd trad er in de pauze wel eens een zanger(es) op (lees: domme blondjes, dat zijn dezelfden die onlangs Trump, een foute man want daar zijn ze dol op, hebben verkozen) om het publiek te vermaken. Vandaar dat Pé daar nix mee had, ik ook niet trouwens. Nu is jazz zonder vocalen momenteel bijna niet meer weg te denken, de huidige jazz is bijna altijd slechte popmuziek geworden. Of de door mij ontdekte Free Jazz van 55 jaar geleden. Daarom begrijp ik juist de overstap van Pé naar de popmuziek al helemaal niet meer. Kan het zijn omdat hij zijn teksten in de jazz niet kwijt kon? Hoe kan een man in korte tijd zo veranderen?
Alle idealen waarvoor wij gezamenlijk gevochten hebben ineens overboord zetten? Onbegrijpelijk. Voor mij nog steeds een mysterie. Meer weet ik niet. Altijd tot eventuele informatie bereid. Ik moet je eerlijk zeggen, ik was nooit een groot liefhebber van Jazz and Poetry zoals dat toen heette. Maar het hoorde er nou eenmaal bij. Net zoals action painting en allemaal van die zestiger-jaren-onzin. Zoals rap nu.
Auteursrechtelijk beschermd