|
| |
| |
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
Horace den ouden, Camilla.
EI, spreek my nooit meêr aan tot voordeel van een guit,
Dat hy my vlied gelyk de broeders van zyn bruid,
Op dat hy 't leeven houw, het geen hy zo bewaarde,
En 't kostelyke bloed, het geen dat hy zo spaarde;
Zyn vlieden is vergeefs, 't en zy hy my ook vlied.
Sabina die mag zien hoe dat zy 't maakt, want ziet,
Ik zweere wederom by al de grootste goden.
Ach! vader, 'k bid aan u! wil ons niet alle dooden:
Ei, neem het niet zo hoog: zelfs Romen zal zyn daad
Verschoonen, alhoewel 't haar nu zo euvel gaat:
't Getal was hem te veel, zyn koenheid kon niet maaken.
Wat Romen zeggen zal, kan my in 't minst niet raaken,
Ik heb byzonder recht, ben ik zyn vader maar.
Camille ik heb het myn, en Romen heeft het haar,
Zwyg gy maar, laat ons zien wat dat ons brengt Valere.
| |
Tweede tooneel.
Valerius, Horace den ouden, Camilla.
GEzonden ben ik hier van onzen Vorst en Heere,
Op dat ik troosten zou een vader, en met een....
Die moeiten is vergeefs, ik troost my wel alleen,
Gy kund my geen meêr troost dan ik my zelven geeven,
Ik zie hun liever dood, dan schandelyk in 't leeven:
Zy sturven alle bei voor 't vaderland met eer,
| |
| |
Maar hoor, den and'ren deê noch meêr.
Laat hem by u de gunst van de andre t' zaamen erven.
Och! dat d'Horaces naam zo straks met hem mogt sterven.
Dat hoê den hemel, neen, hy heeft te kloek gestreên.
Indien hy voor my stond, ik scheurden hem van een.
Ik hoor alleenig u dus kwaalyk vam hem spreeken.
Zo moet ik dan alleen zyn misdaad straffe en wreeken.
Wat misdaad kan'er zyn by zulk een goed beleid?
Wie zag oit in het vliên, of eer of vroomigheid?
Te vliên op dezen tyd, dat geeft hem roem en eere.
Dus kund gy lichtelyk het zwart in wit verkeeren.
Het is een wonderwerk, en nimmermeêr geschied.
Ja, dat men hooge roemt die heenen loopt en vlied.
Och ja, ik roeme hoog, dat wyken, en dat vlieden.
Wat spyt, wat schand zal my, dit hoorende, geschieden?
Wat spyt, wat schand is dit, dat gy hebt opgevoed
Een zoon, die door zyn deugd ons altemaal behoed?
En Stad en Staat bewaard, ons alle kan bevrijen,
En voor zyn vaderland wind heele heerschappijen,
Wat eer is grooter die een vader wenschen kan?
Wat eer, wat winst is dit? 'k weet niets, waar spreekt gy van?
| |
| |
Terwyl dut Alba heeft op ons gekreegen 't voordeel.
Wat Alba? 't is zo niet, en naar dat ik 't nu oordeel,
Gy weet de hellift naauw van 't geen 'er is geschied.
Wel, toen hy heenen liep, verloor 't toen Romen niet?
Ja, Alba langen tyd haar zelven dit verbeelden,
Maar proefden naderhand hoe veel dit vluchten scheelden
Van 't geen zy meenden dat uit bloôheid was gedaan.
't En wist niet dat men dus haar krygers kon verslaan;
Dat Romen, door 't beleid uws zoons, aldus moest winnen.
Hoor, ei hoor, bid ik, met zinnen.
De deugden van dien zoon, wien gy om niet verdoemt,
En zonder reên veracht, die Romen loofd en roemd,
Drie tegens hem alleen zag hy dat voor hem stonden,
Doch alle drie gek wetst, en hy noch zonder wonden.
Te sterk voor yder een, te zwak voor alle driên.
Hy treed wat achter uit, en hy begind te vliên,
Op dat hy hen daar naar, met meerder hoop tot winnen,
Aanschouwen mogt, en dan den stryd weêrom beginnen.
Dien aanslag lukt hem wel, en scheid de broêrs van een;
Want yder volgt hem naar, met rasch of kleine schreên,
Naar dat hy was gewond; haar yver, en haar hoopen
Die was wel even eens, maar niet al eens haar loopen,
Den eenen kwam voor uit, en de and're volgden naar,
Als onzen held haar zag gescheiden van elkaâr,
En dat hy voordeel zag het wederom te waagen,
Zo keerd hy kort, en meend hy heeft haar half geslaagen,
En wacht den eersten in, die was uw bruidegom,
Die kwaad was dat hy noch naar hem dorst kyken om,
Den stryd begind weêr fel, en Romen weêr te leven,
Curace noch, hoewel zyn krachten hem begeeven,
Die toond hem even kloek, het bloed ontloopt hem zeer,
| |
| |
Al ziet hy weinig kans bied wakker tegenweêr,
Dus Alba op haare beurt begind voor kwaad te schroomen,
Het roept den and'ren toe, om by zyn broêr te komen
Met haast, op dat hy hem mogt helpen uit de nood:
Maar eer hy by hem komt zo leid zyn broeder dood.
Hy was vermoeid zo zeer en komt, met hygen,
Tot hy naauw meêr kon gaan, of zynen adem krygen:
Hy zet zich evenwel voort in zijn broeders steê,
En valt den uwen aan, en die verslaat hem meê,
Voorts is uit dezen slag een groot gedruis gekomen,
En Alba riep van schrik, van blydschap schreeuwden Romen,
Als onzen held bezag hoe na hy had gedaan,
Wou hy noch meerder doen, dan vyanden verslaan,
Ik heb'er twee zo voor myn broederen verslaagen,
Ik hoop deze offer hand haar zielen zal behaagen,
Den derden zal ik nu voor Romen doen vergaan,
Dit zeid hy, en men zag hem daad'lyk by hem stann:
De winst was in zyn hand de Albaân kon hem niet deeren,
En was zo zeer gek werst dat hy zich naauw kon keeren;
En even, als een schaap, dat voor den slager staat,
Schier zonder weêr te bien, Horace hem verslaar,
En vest dus, met zyn dood, 't gebied en Staat van Romen.
O zoon, ô deugd, ô eer! hoe kan ik my betoomen!
O ongehoopte vreugd en uitkomst van dien stryd!
O eer van uw geslacht en roem van uwen tyd!
O onverwachte stut van ons bouwvallig Romen!
O overwaarde Spruit uit onzen stam gekomen!
O zuil myns ouderdoms! ik ken u voor myn bloed!
Wanneer zal ik u zien? van vreugde ik schreijen moet.
Wanneer omhels ik u? ik zal van blydschap smooren.
Weg, dwaaling, die my eerst zo zeer ontstak tot tooren.
Wanneer besproei ik met deez' traanen toch myn kind?
| |
| |
Hy zal haast by u zyn, den Koning is gezind
Hem straks te stuuren, en hy zal ook niet lang draalen:
Gy kund hem dan met lust, en naar waardy onthaalen.
Tot morgen is het groot gebed noch uit gezet:
Men doet van daag niet meer dan slechts een kort gebed.
Den Koning die heeft zelfs uw zoon daar willen leiden,
En zond my herwaards aan, op dat ik tusschen beiden,
Van zynent weegen zou, zyn droefheid en zyn vreugd
U zeggen, en met een uw kind'ren dood en deugd.
Hoe eerlyk dat haar doen van yder werd genomen;
Maar dit 's hem niet genoeg, hy wil noch zelver koomen,
Van avond lichtelyk, en dat in korten stond,
Hier binnen in uw huis, en met zyn eigen mond
U danken, dat gy hebt uw zoonen, en haar leeven
Ten besten voor ons land, en voor zyn kroon gegeeven.
Zulk danken heeft voor my tegrooten glans en eer,
Ik ben door u voldaan, en ik begeer niet meêr,
Voor 't loon van dezen, noch voor't bloed van de andre beiden.
De Koning weet zeer wel de daaden te onderscheiden,
Hy weet wel wat dit doen verdiend, en wat voor loon.
Het Rykgestut, den Staat gevest, en zyne kroon
Gerukt uit's vyands hand, die doen den Koning de eere,
De geen hy u wil doen, veel weiniger waardeeren
Als wel verdiend deez' deugd van vader, en van zoon;
Ik ga weêr na hem toe als hy my heeft geboôn,
Betuigen hem met een wat edeler gevoelen
De deugd u geeft, en wat gedachten in uw woelen:
En hoe dat gy geen vreugd dan in de deugd en schept,
Hoe hoog uw deugden zyn, en wat gemoed gy hebt;
Hoe zeergy tot zyn dienst, en welvaart zyt geneegen.
Ik dank u voor die gunst, en dienst van u verkreegen.
| |
| |
| |
Erde tooneel
Horace den ouden, Camilla.
MYn dochter, 't voegt u niet, dat gy deez' traan en stort,
Wanneer men van de goôn aldus gezeegend word.
Zo moet men blyde zyn, in't minst geen droefheid toonen
Wat, houd u vroom, en wischt de traanen van uw koonen;
't Is schand te schreijen om 't verlies, en huisverdriet,
Wanneer 't gemeenebest daar voordeel door geniet;
Zie Romen, door de hand uw's broeders, heeft den zeegen
En Alba haare magt, met haar gebied gekreegen,
Dat is genoeg voor ons, en hierom al ons kwaad
Ons aangenaam moet zyn, ter liefde van den Staat.
Uw kwaad is niet zo groot, uw bruigom liet het leeven;
Maar Romen kan u weêr in plaats een ander geeven.
Naar dezen stryd zult gy in Romen niemand zien,
Die 't niet voor glory acht om u de hand te biên,
'k Gâ na Sabina, want deez' tyding zal haar smerten,
En zonder twyfel raakt dien slag haar meêr aan 't herte,
Haar broeders alle drie zo daadelyk gedood,
En door haar eigen man, schynt haar een harder stoot,
Dit geeft haar vry wat meêr rechtvaardigheid tot klaagen
Doch even wel ik hoop dit onweêr te verjaagen,
En dat haar wysheid, met haar heerelyk gemoed,
En al de lessen daar zy in is opgevoed,
Haar edel hart wel haast heel anders zal beweegen,
Om te achten niet van wien, maar wat zy heeft verkreegen:
Gy, ondertusschen ziet, hoe dat gy best versmoord
Dit schandig treuren, noud u moedig als 't behoord,
Toont gy zyn zuster zyt, denk dat hy is uw broeder,
En bei van my geteelt van de eene en de eige moeder,
En dat gy van een bloed, en lyf in't leeven kwaamt,
Ontfang hem als by komt, gelyk het u betaamt.
| |
| |
| |
Vierde tooneel.
JA, 'k zal hem straks doen zien, waar aan hy wel zal merken
Wat liefde in my woont, en wat die uit kan werken,
En dat die vry wat meêr vermag dan my geslacht:
En hoe zy zelfs de dood durft trotsen en veracht:
Noch dat zy in het minst' niet naar 't gebod wil hooren
Van die, uit wien wy zyn door 't hoogbeschik gebooren.
Myn droefheid werd gelaakt! en gy die schandig noemt:
Ik lief die zo veel meêr hoe meêr gy die verdoemt.
O straffen vader! 'k moet myn ongeval bek laagen,
Het ga ook hoe het wil: wiezag van al zyn daagen
In zulk een korten tyd zulk een verandering?
Zo dra had ik geen troost, of straks die weêr verging:
Dan was 'er weêr wat hoop, straks was die weêr verdweenen.
Dan scheen 't ik bly mogt zyn, maar voort most ik weêr weenen
Waar leeft 'er noch een ziel, die zo op eenen dag
Meêr blydschap of verdriet of hoop of vreeze zag,
Als waar dat heden wierd de myne van bestreeden?
Wat kan 't geval, dat ik van daag niet heb geleeden?
Een godspraak my vertroost, een droom my weêr verschrikt,
Het slaan my angstig maakt de vreê my weêr verkwikt;
Men maakt myn bruiloft toe, maar om'tgeschil te slechten,
Myn bruigom kiest men uit om mer myn broêrs tevechten
De legers alle bei oproerig op de been,
Verworp en deze keur, men scheid haar fluks van een;
En op der goden wil den stryd werd weêr begonnen,
En naar het yder docht was Romen haast verwonnen,
Zulks wierd aan my vertelt (en ik geloofden het,)
Myn minnaar in ons bloed zyn hand niet had besmet,
O goden! zo my toen het groot verlies van Romen,
En 't leeven zo terstond van by myn broêrs genomen
Te weinig trof aan 't hert, en dat myn ziele docht
Dat ik noch zonder schand myn bruigom minnen mogt.
| |
| |
En voeden to wat hoops: zyn dood straft wel ter degen
Het geen daar meê dat ik de boodschap heb gekreegen,
Zyn medevryer is 't die my die tyding bragt,
Daarom myn herte weent, en 't zyne staat en lacht,
Zyn blydschap toonden hy, men las die uit zyn oogen,
Heel vrolyk van gelaat, maar meêr daar toe bewoogen
Door myn verlies, als wel door 't winnen van de stad,
Dies hy nu in de lucht kasteelen bouwt, en dat
Op anders ongeval, en juicht meê als myn broeder;
Maar dit is niet met al, myn vader is verwoeder
Ter liefde van den Staat, en valt my wreeder aan,
En wil ik lachchen zal, en laaten 't klaagen staan,
En dat ik vrolyk zal ontfangen dien verwinnaar,
Die zo terstont versloeg myn bruidegom en minnaar:
Hy wil dat ik de hand, die hem vermoorde, kus,
Hy wil dat ik onthaal dien moordenaar, die flus
My zulk een steek in 't hert zo schrik'lyk heeft gegeeven,
En nam my 't leeven, toen hy nam Curaces leeven:
Die zulk een reden heeft tot weenen, werd het schand
Gerekent zo ze zucht. Men zeid, om 't vaderland
Geen kwaad ons kwaad moet zyn; ja, alle zwaare plaagen,
Die moet men niet alleen geduldiglyk verdraagen
Ter liefde van den Staat, maar zelfs daar moeten wy
Om wenschen, vrolyk zyn, nooit droevig altyd bly?
Die felle wreedheid wil, dat wy haar wetten eeren.
En't acht geen vroomheid, of men word eerst wolf ofbeere
Ontaarden wy, myn hert, van zulk een vroom gemoed,
Als vaders is, en broêrs verzaaken wy haar bloed.
Het menschelyk en is by haar niet zy verbreek en 't.
Alwaar men grouwelen voor hooge deugden reekent,
En beestigheid zeer pryst is bloodigheid ook eer,
Kom droefheid perst vry uit, bedwing u nu niet meêr,
Indien ik veinsden: ach wat voordeel zou dat weezen?
Voor wien toch zou men daar men 't al verliest toch vreezen?
Ontziet dien tyger niet, verwyt hem nevenmoord,
Spreek kwaalyk van zyn winst en maak hem dus gestoord,
En schept een lust indien gy hem dus kunt mishaagen,
| |
| |
Hy komt daar aan, ik moet my kloek en moedig draagen,
En treeden hem te moet, en toonen hem hoe groot
De droef heid van een lief is om haar minnaars dood.
| |
Vyfde tooneel.
Horace, Camilla.
Proculus met noch twee andere soldaaten draagen elk een de gen, nevens't andere wapentuig van de drie Curaces.
DAar is de hand, die beide uw broeders heeft gewrooken,
O zuster! en waar meê met eenen is gebrooken
Den loop van 't ongeval dat over Romen hing,
Dcez' hand ons meester maakt van Alba, deze kling,
Die heeft voor dezen Staat noch een gebied verkreegen,
Zie hier de tekenen van onzen roem en zeegen,
Hier, toon u als vereischt by de uitkomst van den stryd.
Zy eischt myn traanen, die gy laakt en my verwyt.
Naar zulk een groote winst zo laakt men dit in Romen,
En beide uw broederen in 't stry den omgekomen,
Die zyn te wel met bloet betaald als dat men zou
Haar dood beweenen, en bedryven langen rou,
Wanneer men wreekt 't verlies, dan men heeft niet vetlooren,
Ik heb uw broed'ren dood gewrooken naar behooren.
Terwyl zy door het bloed het geen 'er is verstort
Voldaan zyn, en voor haar niet meêr vereischt en word;
Zo zal ik laaten dan om haaren 't wil te weenen,
En om haar dood, die 'k ook vergeeten wil met eenen,
Door dien zy door uw kling gewrooken zyn, en hand.
Maar wie wreekt my de dood van die gy hielpt van kant;
Om in een oogenblik myn liefde te vergeeten?
| |
| |
Wat zegt gy, snoode daar, hoe spreekt gy dus vermeeten?
Hoor wat een stoudigheid,
Die naam haar op de tong, en min in 't herte leid
Van eene vyand, die ik heb terstond verslaagen,
Haar ziel die roept om wraak, hoe kan men dit verdraagen?
Blusch uw begeerten en betoom u zelfs wat meêr,
Vergeet die tochten vry, denk op uw eigen eer,
Hoe schandig 't is dat wy ons vyanden beweenen,
En maak my niet beschaamt van u te hooren steenen,
En denkt niet om uw lief, verband van uw gemoed
Dien minnetocht, verdoof die vlam en minnegloed,
En denk voortaan niet meêr dan op 't geluk van Romen
En winst, en eer, en roem, die wy daar door bekomen,
Als ook onz'bloed, en huis, en toon voorts dat gy't kent
Meê voor het uwe; en dat gy myne zuster bent.
Zo geeft my dan, gy wolf, een hert gelyk het uwe.
Indien gy wilt dat ik niet van u byzyu gruuwe,
Zo geeft my wederom Curace, of lyd myn vlam,
Om hem verzaak ik huis, en land, en bloed, en stam.
Ik reken 't voor een deugd, het geen gy houd voor zonden,
Myn droefheid, en myn vreugd, was aan zyn lot gebonden,
O ja! ik bad hem aan zo lang hy 't licht genoot,
En ik beween hem ook, met recht, nu in zyn dood.
Zoek hier uw zuster niet, want gy zult hier niet vinden
Dan een, die woelt, en raast, om dat men haar beminde,
Gedood heeft, en daarom op u zo is gestoort,
U volgt, om dat zy u verwyten wil die moord.
O bloedhond! die wel haast zal in het bloed verstikken,
Die my verbied myn rou, myn traanen, en myn snikken,
O tyger! die begeert dat ik een vreugde schep
In zyne dood, daar van ik eeuwig droef heid heb,
En wil dat ik uw daad verhei toe aan de goden,
| |
| |
En dat ik andermaal aldus myn minnaar doode.
Ach! dat u zulk verdriet toch treffen mag, en spyt,
En dat gy dus vervalt, dat gy my 't myn'benyd,
Ach! dat gy haast besmet deze eer, en deze uwe handen,
En gruwelyke deugd, met de een, of de andre schanden.
O goden! wie zag ooit meêr zulk een raazerny
En dulheid? meend gy dat ik ongevoelyk zy?
Of dat ik in myn bloed wil eeu wig schande lyden?
Mind, mind dien dooden vry, om wien wy onsverblyden,
Maar acht, ten minden, meêr uw pligt, en 't vaderland,
En Romen dan een mensch, en wagt u voorts voor schand.
O Romen! 't eenig kwaad, en oorzaak van myn klaagen
O Romen! waarom, laas! myn bruigom is verslaagen.
O Romen! dat gy acht, waar uw geboorte uw bind.
O Romen! dat ik haat, om dat het u bemind.
Ach! dat een overval, van alle uw gebuuren,
Den grond omwroeten kom van uwe nieuwe muuren:
Zo heel Italiën daar toe te weinig is,
Dat dan het oost en 't west maak een verbintenis
Tot uw verderf, en dat de Mooren, Duitschen, Waalen
U komen over zeên, en over berg, en daalen
Bestormen in uw land, verdelgen uwen Staat:
Dat alle volkeren, zo ver de zonne gaat,
Te zaamen rotten om u gansch'lyk te verpletten;
Of dat uw eigen volk groei boven alle wetten,
Ge wapent tegens u, en met haar eigen hand
Vernielen zelfs haar merg, en eigen ingewand.
Dat broeders tegens broers, en vaders tegens kind'ren
In 't harnas staan; of zou u dit noch weinig hind'ren,
Zo geef den hemel dan, dat binnen uwe vest
Een hongersnood ontsta, met dierentyd en pest,
En tweedragt, muitery: op dat'er niets ontbreeke.
Zo moet het hemels vuur uw daaken noch ontsteeken.
Ach! dat ik maar mogt zien, dat u den bliksem sloeg,
En dat op myn gebed, dan had ik vreugds genoeg:
| |
| |
Ach! mogt ik zulk een vloed van vuur zien nederkomen,
Waar door verbranden mogt de heele stad van Romen,
Zo dat men daar geen huis meêr zag, noch kerk, noch hof:
Dan zag ik 't al in asch, en uw lauw'rier tot stof,
En noch u schandelyk uit uwe stad verdreeven,
En noch den laatsten held van Romen om het leeven,
Hoe dat hy nederstort, en geeft den laatsten snik,
En ik 'er oorzaak van alleen, en dan, dat ik
Van vreugden sterven zou.
Horace de baud aan't geweer slaande, hopende naar zyn zuster, die vlucht, en word van hem doorstooten.
En myn geduld is weg, dat plaats maakt voor de reden,
Ga, hou gezelschap aan uw vrijer, en uw vriend.
Camilla, achter de gordynen gekwetst.
Men strafgezwind, gelyk 't verdiend,
Die zo bek laagen durft de vyanden van Romen.
| |
Zesde tooneel.
Horace, Proculus.
Recht, en heb straf genomen
Van haar, gelyk haar schuld verdiend is zy gestraft.
Denk eens wie dat zy is, men handeld die wel zaft,
Gy hoeft my niet te zeggen
Dat zy myn zuster was, ik wil 't niet wederleggen,
Maar vader kan haar niet erkennen voor zyn bloed.
| |
| |
Zy, die haar stam verzaakt, en zulk een schand aandoed;
Een die haar vaderland vervloekt met duizend plaagen;
Een die een minnaar achtveel meêr dan al haar maagen;
Een die 't maar denken durft, is te overgeven boos.
Haar goddeloozen wensch, hoewel noch krachteloos,
En 't gruwelyk gevloek, toond dat men haar moest snoeijen,
Of liever smooren, eer dit hooger kwam te groeijen.
| |
Zevende tooneel.
Horace, Sabina, Proculus.
WAt, houd uw tooren op, kom, zie in vaders schoot
Uw zuster sterven, en dien ouden man, half dood;
Haar oogen luiken: kom. en zie uw braave daaden,
En laat uw oogen aan dit schouwspel haar verzaaden:
Want 't geen dat my bedroefd, behaagd aan uw gemoed;
Dus kondgy. zo 't u lust, wel dooden al uw bloed,
En zo het u behaagd, vermoorden al uw maagen;
Zo slacht ook voor uw stad dit droevig overschot
Van 't bloed van myne broêrs, en dryft Sabina tot
Camilla biddeik, met uw zuster voegt uw vrouwe;
Onz' misdaad is gelyk, gelyk is onzen rouwe;
Ik zucht gelyk als zy, beween myn broeders meê.
Hier in ik noch veel meêr uw wetten overtreê,
Ik schrei om alle drie, en zy maar om den derden,
En ik noch, na haar straf, wil in myn kwaad volherden,
Sabina schrei niet meêr, of ga uit myn gezigt,
En houd u als 't u past, en denk eens om uw pligt,
En overlaad my niet, met klaagen, en met kermen,
Om zo onwaardelyk my over u te ontfermen.
Indieu een zuiv're vlam en onze kuische min
Ons niet dan eene ziel en maakt; en eene zin,
Zo moet uw ziel zo hoog, als myn gemoed is, stygen.
| |
| |
Want ik kan zonder schand tot u niet nederzygen.
Ik ken uw droef heid, en gy werd van my bemind,
Omhelst myn deugd, en dus uw zwakheid overwind,
Neem deel aan myne glans, in plaats van diete dooven,
Zoek u daar meê te kleên, doch my die niet te rooven.
Zyt gy dan van myn eer zo grooten vyandin,
Dat ik u meêr behaag, als ik in schande bin?
Bedaar, bedaar u toch, waar toe toch al dit weenen?
Meêr vrouw dan zuster zyt, en doet als ik met eenen
Zie hoe uw man zich houd, en regelt u naar my.
Zo ik u volgen zou, moest ik volmaakt'er zyn.
Neen, ik ver wyt u niet het geen ik heb verlooren,
Maar eer het ongeval: ik draag my naar behooren:
Doch ik verzaak die deugd van Romen, zo ik moet,
Om die te hebben, zyn onmenschlyk en verwoed.
Ik kan in myn niet zien, noch kan my ook niet achten
Des winnaars bruid, of straks zo komt my in gedachten
Hoe dat ik zuster ben van die verwonnen zyn.
Ik weet, gy raakt my nu maar zo zyn ze ook aan myn.
Ik ben aan u door trouw, aan haar door 't bloed verbonden.
Aan Romen, toonen bly by 't volk, mits dat gy niet
Misprys, ik binnens huis beween ons huisverdriet;
Wat wilt gy, wreede, meêr? dus moest gy met my treuren,
Laat, als gy treed in huis, uw lauw'ren aan de deuren,
En mengt uw traanen met de myne; maar hoe, kan
Ik met deez' reden niet, vertoornen myne man.
Wat had Camille meêr geluks? zy heeft u konnen
Mishaagen, en daardoor al 't gene weêr gewonnen,
Dat zy verlooren had, en zy is nu gerust
Alwaar Curace haar ontfangt, vertroost, en kust,
Ik bid u, lieve man, met smeeken en met kermen,
Zo gy niet gram kond zyn, dat gy u wilt ontfermen:
Strafstreng, gelyk't u voegt, uw zwakke en flaauwe vrouw
Of, door meêdoogentheid, zo eindigd mynen rouw;
Ik, bid de dood, tot straf van u, of tot genaade,
| |
| |
Slaâ slechts de hand aan 't zwaard, waar toe dus lang beraaden?
Ei, waarom toeft gy noch, en waar toe deze keer,
En is 'er in uw hart dan geen beweeging meêr?
Hoe! is uw ziel ontbloot van toorn of mededoogen?
Slaâ toe, zo myn gebeên noch iets op u vermoogen;
Dien slag my lief zal zyn, ik wacht hem onbeschroomt,
I erwyl! die van de hand van my nen bruigom koomt.
Wat onrechtvaardigheid, dat dus de zwakste lieden,
En vrouwen, de edelsten van 't mannevolk gebieden,
En dat men gaeren noch van haar verwonnen werd,
En overgeeft zyn magt, zyn vrydom, en zyn hert!
Waar toe vervalt myn deugd? ik kan ze niet beschermen,
Dan dat ik van haar vlucht. Zo gy noch meêr wilt kermen,
Zo volg my niet, vaar wel.
Hy blyft gevoeleloos, of ik hem terg, of bid.
Myn droefheid acht hy niet in 't minst, noch myn misdaaden,
En ik verkryg van hem noch staffe noch genaade.
Een aanval noch gedaan, en zo ik niet verwerf,
Ik zal my zelve doôn, 't is billik dat ik sterf.
Einde van 't vierde Bedryf.
|
|
Auteursrechtvrij