|
| |
Vierde bedryf.
Eerste tooneel.
Chimene, Elvire.
MAar 't is geen valsche waan, Elvire? zou 't zo weezen?
't Is niet te zeggen hoe hy werd alom gepreezen,
En met wat welkom roep 't roemuitende gerucht
Van dezen jongen held dringt deur tot in de lucht.
De Mooren voor zyn oog als schimmen fluks verdweenen,
Haar landing was wel snel, maar vloden snelder heenen.
Drie uuren vechtens aan ons volk gaf voor den dag
Twee kroonen tot een buit en een gewonnen slag:
De aanleiders dapperheid was boven al te merken.
Wrocht dan Rodrigoos arm al deze wonderwerken?
Door zyn manhafte deugd wierd alles meest verricht.
Hy heeft de kroon van 't hoofd der Koningen gelicht.
Van wie komt gy dit nieuws, dit vreemde nieuws te weeten?
Van 't volk, door wien zyn lof werd luidskeels uitgekreeten,
| |
| |
Dat hem zyn toevlugt noemd, zyns vrydoms wissen borg,
Den Engel zyns behouds, zyns welstands waarde zorg.
De Koning zou hy nu zyn doodslag wel verschoonen?
Rodrigo zich noch niet en derf voor hem vertoonen,
Maar Don Diego laat hem hooren in het Hof,
Tot voorstand van zyn Zoon, en leid geweldig of;
Brengt in tot misdaadszoen de twee gewonnen kroonen,
En bid de Prins dien dienst wil met genade loonen.
'k Heb daar niet van verstaan.
Wel gy verschiet van verw, hou moed, wat gaat u aan?
Myn moed ik met de maat myns gramschaps af moet meeten?
Zou ik om zynent wil myn zelven dus vergeeten?
Men roemd hem, men hem pryst, en zal 't myn hert staan toe?
Myn eer dus werden stom, myn plicht haar plichten moe?
Weg min, doortrapte min, laat gramschap boven zweven,
Ving hy twee Koningen, hy nam myn Vader 't leeven;
Dit rouwgewaad, daar ik in lees myn ongeluk,
Is van zyn dapperheid het eerste meesterstuk.
En of schoon't gantsche volk is tot zyn gunst geneegen,
Hier maakt my wat ik zien den Vadermoorder tegen.
Gy die geeft nieuwe kracht aan de oorzaak van myn leet,
Treursluijer, rouwgedek, en zwart omhangen kleed,
Sieraad waar meê my pronkt zyne eerste overwinnen,
Wil toch myn achtbaarheid beschutten tegen't minnen:
En als myn liefde krygt daar op te groote magt,
Zo laat myn droeve plicht zich sterken door uw klagt;
Rand den verwinnaar aan vrymoedig zonder schromen.
Mevrouw, bedaar u wat, zie daar de Infante komen.
| |
Tweede tooneel.
De Infante, Chimene, Leonora, Elvire.
IK kom hier niet om u te troosten in uw rouw,
Maar eer dat ik myn leed met 't uwe mengen zou.
Neen, zyt deelachtig eer aan 't algemeen verblyden,
Geniet het heil dat zich vervoegd aan uwer zyden;
| |
| |
Mevrouwe, buiten my heeft niemand treurens recht,
't Gevaar dat voor den Staat Rodrigo heeft beslecht,
En 's Lands behoud dat u zyn wapenen aanbragten,
Aan my, aan my alleen, noch laaten toe myn klagten.
Hy heeft de Stad beschut, den Koning dienst gedaan,
En zyn manhaften arm doet my maar ondienst aan.
Het is zo, myn Chimeen, hy deede wonderdaaden.
Zo haast kwam dit gerucht myne ooren niet belaaden,
Of ik vernam met een dat ieder hem verhief,
En voor een dapper held en ongevallig lief.
Wat is 'er lastig toch voor u in 's volks gewaagen?
Deez' jonge Mars die 't loofd, die plag u te behaagen,
Hy uwe ziel bezat, uw wil was hem een wet,
Zyn roem dat is een paerl aan uwe Kroon gezet.
'k Beken dat ieder een hem loofd met groote reden,
Doch voor my is zyn lof als op een adder treeden:
Myn smert word maar getergd als hy werd zo vermaard,
En zie wat ik verlies in 't zien wat hy is waard.
Helaas! wreede ongeneugt van minnezieke zinnen!
Hoe dat hy 't meêr verdiend, hoe ik hem meêr moet minnen,
En echter zo behoud myn plicht de meeste magt;
Dus werd in spyt van min zyn dood by my betracht
Deez' plicht u deed zeer hoog op gisteren waardeeren,
't Geweld, u aangedaan, u bragt tot zulker eeren,
Dat ieder in het Hof verhief uw groot gemoed,
En deernis te gelyk had met uw tegenspoed:
Maar wilt gy wel den raad van een vriendin gelooven?
U niet gehoorzaam zyn ging alle schuld te boven.
't Geen toen was wel, zich nu heel anders aanzien laat,
Rodrigo is een stut geworden van den Staat,
De hoop en wensch van 't volk, dat zich voor hem laat hooren,
De voorstand van dit Ryk, en vreeze van de Mooren:
Zyn daad die geeft ons weêr 't geen ze ons genomen heeft,
En in hem nu alleen uw Vader weder leefd.
Wilt gy dan dat ik u myn zin zeg in twee woorden?
Gy zoekt 't gemeen bederf met hem te willen moorden.
Hoe! was 't geoorlofd ooit zyn waarde Vaderland
| |
| |
Tot 's Vaders wraak te zien gesteld in 's vyands hand?
Kan uw vervolg op ons na rechten weezen krachtig?
En om gestraft te zyn zyn wy de schuld deelachtig.
Niet dat gy daarom hoefd tot trouwen te verstaan
Met een wien Vadermoord u pord te klaagen aan.
Ik zelfs zou u den raad daar toe niet konnen geeven,
Ontrekt hem vry uw min, maar laat hem voor ons leven.
Mevrouw, ach! laat my toe, dat ik in vryigheid
Volvoer ten einden uit myn groot gemoedsbeleid,
Ofschoon myn hert zich veel laat aan hem zyn geleegen,
Het volk hem als aanbid, de Prins hem is geneegen,
Hy prachtig staat omheind met menig Oorlogsheld,
Noch zal zyn zegepronk door my zyn neêr geveld.
't Is moedigheid, wanneer, om 's Vaders dood te wreeken,
Ons plicht zo waarden hoofd ons doet van straf aanspreeken:
Maar 't is een heerlyk blyk van vry een hooger moed,
Als liefde tot 't Gemeen doet wyken plicht van bloed.
Geloof my, 't is voor u genoeg uw min te dooven,
Voor hem te grooten straf hem daar van te berooven.
Laat u 't Gemeenebest toch stellen deze wet,
In 't verder gy te veel zou vinden tot belet.
Men mag my doen belet, maar ik en kan niet zwygen.
Bedenk wel, myn Chimeen, wat gy tracht te verkrygen.
Ik ga, gy zult alleen des beter u beraân.
Na 's Vaders moord en is daar geen beraaden aan.
| |
Derde tooneel.
De Koning, Don Diego, Don Arias, Don Rodrigo, Don Sanche.
MAnhaften erfgenaam van 't huis, wiens dapperheden
Geweest zyn als een stut des Staats, een Burg der Steden:
Een zulker helden spruit, in koenheid zo vermaard,
Die dit uw proefstuk heeft zo haast verevenaard;
Myn magt is veel te klein om u te konnen loonen,
Ik kan na uw verdienst u geen vergelding toonen.
| |
| |
Uw Vaderland verlost van 's vyands wreeden haat.
Myn staf in myne hand bevestigd door uw daad,
De Mooren te onderbragt, eer ik in dit benouwen
Had konnen geeven last hun aanval te weêrhouwen?
En zyn geen zaaken die uw Koning laaten toe
De middel, noch de hoop, die uw verschulding doe.
Twee Koningen, die gy my zelf hier brengt gevangen,
Die zullen u doen 't loon van dezen dienst ontfangen;
Zy hebben u genoemd haar CID. dat is, haar Heer,
En ik misgun u niet dien hoogen naam van eer.
Zyt vry voortaan DE CID, voor wien het al moet wyken,
Die schrik en angst brenge aan de Moorsche Koningryken,
En dat by dezen naam myn gantsche Land beken,
Wat gy my waardig zyt, en ik u schuldig ben.
Heer Koning, laat uw gunst my niet te zeer beschaamen,
Zo slechten dienst verdiend niet zulke hooge naamen,
En 't jaagd my, groote Vorst, vry een rood aanzigt aan,
Zo weinig waard te zyn de eer die my werd gedaan.
Ik weet dat ik aan u ben schuldig te betaalen
Het bloed dat in my stroomd, de lucht die 'k in kom haalen,
En als ik het besteê ten besten van uw Staat,
Ik maar alleen de plicht doe van een onderzaat.
Al die door plichts verband haar tot myn dienst begeeven,
En voeren die niet uit met daaden zo verheeven:
Want als de dapperheid niet dribbeld buiten spoor,
Zo neemt ze nimmermeer zo groote dingen voor.
Lyd dat men u dan loove, en my in 't lang doet hooren
't Waarachtig recht verhaal hoe gy verwon de Mooren.
Weet dan, ô Vorst, hoe, in 't gevaarelyk bestaan,
Dat zulken snellen schrik de gantsche Stad joeg aan,
Ik in myn Vaders huis by een vond een hoop vrienden,
Die myn beroerd gemoed hier tot bekooring dienden.
Maar, Heere, neemt het my niet anders af als wel,
Zo ik die aan de man bragt buiten uw bevel.
't Gevaar was voor de hand, wy haar volvaardig zagen,
En eerst te Hoof te gaan was wis myn hoofd te waagen;
Dat ik voor uwen Staat te geeven beter dacht,
| |
| |
Dan te verliezen op Chimenes wreede klagt.
'k Onschuldig uwen ernst in dit uw hoon te wreeken,
En myn behouden Ryk dat komt my voor u spreeken,
Geloof vry van nu aan, dat, wat Chimene zeid,
Ik haar alleen gehoor geef uit bescheidenheid.
Dit volk valt onder my aan't trekken,
Om met een mannen moed des vyands magt te ontdekken:
Vyfhonderd was'er eerst, maar snellen toeloop deê
Dat wy drie duizend sterk ons vonden op de Reê;
Zo kon ons fiere tret, en onverschrokken weezen,
Terstond van nieuwe moed in veelen oorzaak weezen.
Ik berg twee derdendeel van dezen schoonen hoop,
Zo haast ik buiten kom, in 't vaartuigs overloop:
De rest, waar van 't getal wierd meerder te elker uuren,
Blyft by my, en kan naauw van ongeduld meêr duuren;
Ik doe ze laagjes neêr haar strekken langs de gracht,
En zo heel stil een stuk verslyten van de nacht.
De wachters insgelyks ik last geef stil te blyven,
En met verborgen laag myn krygsbeleid te styven:
Ik veins vrymoedelyk te doen door uw bevel
Al wat ik hen beveel, en wat ik daar bestel.
Het schemerlicht, dat 's nachts de sterren mededeilen,
Ons eind'lyk op de Reê doet tellen dertig zeilen;
De stroom die voert ze voort, en met gelyke spoed.
Ter haven dringen in de Mooren en de vloed.
Men laat ze gaan voorby, 't schynt hun wel uit te vallen,
Geen krygsvolk op de Reê, geen wachters op de wallen;
Een algemeene stilte, op haar beleid gepast,
Haar buiten twyffel steld van dat wy zyn verrast.
Zy werpen 't anker uit, zy landen zonder schroomen,
En vallen in de hand van die haar aan zien koomen:
Wy springen vaardig voort, en maaken te gelyk
Een schichtig veldgeschrei. Op dit beteekend blyk
Weêrgalmd 't gantsche strand door 't roepen uit de scheepen,
Die vol gewapend volk een schrikken na zich sleepen.
| |
| |
De Mooren zyn verbaast, en weeten geenen raad,
De moed ontzinkt hen eer de stryd te deeg aangaat.
Wy dringen op hen in te water en te lande,
En doen een stroom van bloed afebben langs het strande.
Zy liepen tot de buit, en vinden hard gevecht,
En eer ze zyn geland daar menig aamloos legt.
Maar haare Vorsten fluks 't verstrooide heir vergaaren,
Haar moed wast weder aan, zy meêr en meêr bedaaren,
En leevens wanhoop doend' haar stryden voor haar lyf,
Hersteld haar in haar plicht, en sterkt haar krygsbedryf.
De zabels raaken uit, die op haar punten breeken
Den aandruk van ons volk, waar menig blyft doorsteeken.
De strand, de stroom, de reê, de haven, en haar vloot,
Zyn 't veld waar zich vertoond in vollen schyn de dood.
Wat dapperheid, wat deugd, hoe veele heldendaaden,
In 't duister van de nacht verdonk'ren, mag men raaden,
Daar elk alleen getuig der slaagen die hy gaf,
Niet onderkennen kon hoe 't met de rest liep af.
Ik vond my overal om de onze moed te geeven,
Deed de eene winnen grond, drong de ander daar beneven,
Bragt elk in zyn gelid, en onder hunne vaân,
Maar wist niet hoe het stond voor dat den dag brak aan.
Doe zag ik dat te mets de Mooren wat bezweeken,
Dat hun de moed ontviel, en zy allengskens weeken:
En zo als 't nieuwe licht deed zien een nieuwen hoop,
Die ons te hulpe kwam, geraakten ze op der loop;
De zucht tot zeeg die week voor vreeze van te sterven,
Zy vlieden na haar vloot, zy straks de kabels kerven,
Gaan zonder omzien deur, en niemand en bezind,
Of hy zyn Koning ook met hem te scheepe vind.
Dus wykt de plicht voor schrik, en als de vloed haar Lande,
Zo voerd haar de eb weêr af van 't land tot haarer schande.
Haar Koningen terwyl, door hitte van den stryd,
Met weinig van haar volk zich hebbende al te wyd
Begeeven onder ons, de weg haar afgesneeden,
Die bieden nochtans weer, ik zoek ze te overreden,
Om zich behoudens lyfs te geeven aan ons op;
| |
| |
Maar kryg geen antwoord, als de zabel op de kop:
Doch ziende zich vermand, al haar gevolg verslaagen,
En dat zy nu alleen vergeefs haar leeven waagen,
Zo roepen zy om 't hoofd van 't heir, dies ik my noem,
Zy reiken haar geweer, en daar meê leid haar roem.
Ik zend ze allebei terstond aan u gevangen:
Dus eindigde 't gevecht, daar 't Ryk scheen aan te hangen.
Op deze wyze was 't, Heer Koning, dat uw knecht....
| |
Vierde tooneel.
De Koning, Don Diego, Don Rodrigo, Don Arias, Don Alonso, Don Sanche.
CHimene, Heer, die komt aan u verzoeken recht.
Wat moeijelyker maar, wat buitenstydsche plichten!
Ga, ik en wil haar niet met u te zien ontstichten,
Voor allen dank ik u van my verzenden moet:
Maar denk het is om best 't geen uwen Koning doet.
Chimene hem vervolgd, en wenscht niet te behoeven.
Men zeid zy heeft hem lief, ik wil haar eens beproeven.
| |
Vyfde tooneel.
De Koning, Don Diego, Don Arias, Don Sanche, Don Alonso, Chimene, Elvire.
WEl nu, zyt eindelyk te vreên,
Chimene, de uitkomst geeft u daar toe volle reên;
Ofschoon Rodrigo heeft de zege aan ons verworven,
Hy is in ons gezicht van zyne wond gestorven.
Geef vry den Hemel dank, die u dus op hem wreekt.
Zie hoe het bloosjen in haar aanzigt daar verbleekt.
Maar zie hoe zy bezwymd; en wil toch eens bezinnen
In dit haar zwymen, Heer, de werking van het minnen.
| |
| |
Haar hertenleed heeft haar geheimenis ontdekt,
En laat nu niet meêr toe gy dit in twyffel trekt.
Neen, neen, hy is in 't leeven.
En gy staat hem in 't hert op 't minnelykst geschreeven,
Gy zult hem hebben ook, schep weder nieuwe moed.
Heer Koning, vreugd zo wel als droefheid zwymen doet,
Vernoegens overmaat ontzenuwd onze krachten,
En 't hert daar door verflaauwd, zyn plicht niet kan betrachten.
Gy wil, Chimene, dat men u noch geef gelyk;
Maar gy gaf van uw smert en al te kenbaar blyk.
Wel, Heer, ga vry myn ramp hier mede noch bezwaaren,
En zeg my, 't zwymen is door droefheid wedervaaren;
Dat druk my daar toe bragt, mag ook wel zyn geloofd,
Want my zyn dood beneemt 't vervolgen van zyn hoofd;
Zo hy van wonden sterft, voor 't Vaderland verkreegen,
Myn wraak is zonder wraak, myn voorstel loopt my tegen,
Zo heerelyken eind strekt my slechts tot verdriet,
Helaas! Ik wil zyn dood, maar wil ze eerlyk niet.
Ik wil niet dat z' hem doe zo grooten roem verkrygen;
Hem niet op 't bed van eer, maar een Schavot doe stygen;
Hy om myn Vader sterve, en niet om 't Vaderland,
Op dat zyn naam daar door bevlekt blyv' met zyn schand.
Te sterven voor den Staat is geen ellendig sterven,
't Is door een braave dood een eeuwig lof beërven.
'k Verbly my in zyn heil, en mag 't doen zonder schand,
't Verzekerd u den Staat, en my myn offerhand;
Maar edel, maar versierd door zulke heldendaaden,
Het hoofd voor bloemgepronk gekroond met lauwerbladen,
En om u in een woord myn zin te zeggen aan,
Recht waardig voor de ziel myns Vaders in te staan.
Maar, ach! waar toe dat my verrukken myn gedachten!
Rodrigo heeft van my geen kwaad meêr te verwachten.
Wat kan toch tegens hem myn ongeacht geween?
Uw Ryk is hem een plaats van vrydom in 't gemeen;
| |
| |
Daar schynt het dat hem nu is alles toegelaaten,
Daar heerscht hy over my, noch kan myn recht my baaten:
Ja 't recht gesmoord in des verwonnen Vyands bloed,
Een nieuwen eertrap deez' verwinnaar strekken moet:
Daar ik ben toegang van, en 't schenden van de wetten,
Verstout hem op myn nek zyn trotze voet te zetten.
Myn Dochter, dit beklag gaat vry wat hevig aan,
De schaal moet zyn gelyk daar recht zal zyn gedaan:
Men stak uw Vader dood, maar hy was eerst aanrander,
De billykheid is my hier zachtheids medestander.
En eer dat gy beticht van onrecht myn begeer,
Ga met uw hert te raad, Rodrigo is daar Heer,
En uwe min aan my in 't heim'lyk dank komt geeven,
Dat ik voor u behoude uw minnaar by het leeven.
Voor my myn vyand! en het oogmerk van myn haat!
Myns Vaders moordenaar! en de oorzaak van myn kwaad!
Werd dan zo weinig werks gemaakt van myne klagten,
Dat my schynt dienst gedaan met daar niet op te achten?
Heer Koning, nu gy aan myn traanen weigerd recht,
Laat toe dan dat ik neem myn toevlucht tot 't gevecht.
't Is daar door dat hy my wist te verongelyken,
't Is daar door ook dat ik myn wraak moet laaten blyken.
Ik eisch aan ieder van uw Ridderschap zyn hoofd,
En die my dat verkrygt zy ik tot loon beloofd:
Dat 's hem bevechten, Heer; en laat my toe te trouwen,
Die aan Rodrigo zal de kop af konnen houwen;
Veroorlofd dat dit zy verkondigd overal.
Dit kamprecht, dat gy wil, men u vergunnen zal,
Is wel een oud gebruik, hier in gevoerd voor dezen,
Tot straf, by proefs gebrek, van misdaad onbeweezen:
Maar 't zwakt den Staat te zeer van 't dapperste Oorlogsvolk,
En de uitkomst menigmaal is van 't misbruik de tolk,
Terwyl deez' wreede wys, onwis om op te bouwen,
De onschuldige verdrukt, die schuld heeft 't veld doet houwen.
'k Spreek des Rodrigo vry; hy is my al te waard,
| |
| |
Om hem te waagen aan den uitval van het zwaard:
En hoe zo hoogen hert zich hebben mag misgreepen,
De Mooren zyne schuld met haare vlugt meêsleepen.
Hoe, Heer! doet gy om hem alleen een recht te niet,
Dat al uw hof hier weet zo vaak te zyn geschied?
Wat zal het volk daar van, wat zal de nyd niet zeggen,
Zo hy door uw verbod het vechten schynt te ontleggen?
En zulks hem diend tot dek, om niet te neemen aan,
't Geen ieder Edelman zou willig ondergaan.
Heer Koning, spaar deez' gunst die zynen roem zou vlekken,
Laat hem van zyn bedryf de vruchten eerlyk trekken;
De Graaf was trots, hy heeft daar over straf gedaan,
Hy deed het als een man, hy moet het houden staan.
Nadien gy 't zo begeerd, zo zal het zo geschieden,
Maar duizend zouden zich tot dezen stryd aanbieden,
In des verwonnens plaats, en 't loon daar toe gesteld,
Myn Ridders al gelyk maakt moorders van dien held.
't Waar onrecht, hem alleen te zetten tegens allen;
't Zy eens genoeg in dit gevaar hem te zien vallen.
Chimene, kies uw man, en uit uw oogen ziet,
Maar na dit kampgevecht en vergd my verder niet.
Verschoon daar door niet, Heer, die zynen degen vreezen,
Het veld voor ieder een zy open, als voor dezen:
Na 't geen Rodrigo heeft van dezen dag doen zien,
Wat hert zo hoog, dat hem zou derven d'handschoen biên?
Wie is 't, die tegens hem zyn leeven hier in waagde?
Wat zou deez' krygsheld zyn, wie zou zyn de onversaagde?
Ha! Ridder, zyt gy hier, laat openen het veld,
Ik ben dus onversaagd, ik ben dien Oorlogsheld.
Mevrouw, vergun my toch myne yver uit te drukken;
Gy weet wat gy beloofd, indien 't my mogt gelukken.
Chimene, steld gy uw geschil in zyne hand?
Heer Koning, 'k heb 't beloofd.
Op morgen doet 't gestand.
Neen, Heer, 't is van geen nood dit verder te verzetten;
Den arm geen uitstel zoekt daar moed den ernst kan wetten.
Te komen uit een slag, en tot een kamp te gaan!
| |
| |
Rodrig' heeft aâm gehaald toen hy 't u diende aan.
Ik wil, hy hem een uur of twee voor't minst zal rusten;
Maar om te toomen in deez' vechtgezinde lusten,
En te betuigen dat ik tot myn leet laat toe
Een bloedig rechtgeding dat ik voluit ben moê,
Zal ik, noch niemand van myn Hof, zich daar vertoonen,
Gy zult de Rechter zyn die 't stryden by zal woonen,
Maak dat ze beid' hier in haar draagen als 't behoord,
En het gevecht voleind, leid den verwinnaar voort
Te Hoof; wie hy ook zy, hy heeft van my te wachten
Een en de zelfde prys van zyn manhaft betrachten,
En wil dat hem tot loon Chimene geeft haar trouw.
Heer, dat 's te strengen wet gesteld aan mynen rouw.
Gy klaagd, maar uwe min, onëenig met uw klaagen,
Indien 't Rodrigo wind, ontfangt hem met behaagen:
Laat af, noch wederspreek niet meêr een recht zo zoet,
Wie dat het is van tweên, uw Bruigom weezen moet.
|
|
Auteursrechtvrij