|
| |
| |
| |
Darde bedryf.
Eerste tooneel.
Elvire, Don Rodrigo.
ROdrigo! wel hoe nu? rampzalig wicht, wat doe je?
Ik volg de wreede klem van myn hard noodlots bloeije.
Van waar komt u deez' trots en deze nieuwe moed,
Dat gy verschynd ter plaats die gy besmet met bloed?
Hoe! derft gy noch tot hier des Graaven schim aanranden?
Bragt gy hem niet ter dood?
Zyn leeven was myn schande,
Myne eer heeft van myn hand gevorderd deze daad.
Maar in des dooden huis te zoeken toeverlaat!
Zocht ooit een moorder daar zich voor de straf te bergen?
Kwam ooit een moorder recht aan zynen rechter vergen?
Neen, ziet my niet meêr aan met een verbaasd gezigt;
Ik zoek de dood, nu ik de doodslag heb verricht.
Myn recht hangt aan myn min, myn Rechter is Chimene,
Ik heb haar haat verdiend, daar door de dood met eene.
En koom daar van ontfaân, als welzyns beste pand.
Het vonnis van haar mond, den slag van haare hand.
Vlied liever uit haar oog, vlied van haar grammen tooren,
Ontrekt u de eerste brand van haar ontvlamd verstooren,
Ga heen, geef u niet bloot aan de eerste ontsteltenis.
Die in 't verbolgen hert noch versch ontsteeken is.
Neen, neen, dat waarde pand dat ik kon dus mishaagen,
Kan my geen haat genoeg tot myne straf toedraagen:
Die eens zo groot te zien zou zyn myn grootst geluk,
Om door de dood te zyn veel eerder uit den druk.
Chimene is na het Hof, ontsteld en heel begreezen,
En zal met veel gevolgs terstond hier weder weezen.
Ga toch, Rodrigo, ga, en hou my buiten last:
| |
| |
Wat zou men zeggen zo men hier zag zulken gast?
Wilt gy, dat iemand haar noch nageef, dit, of kwaader,
Dat ze in haar huis ontfangt de Moorder van haar Vader?
Haar wederkomst die naakt; zy komt, zy komt, ik zeg,
Ten minsten om haar eer, Rodrigo, schuil u weg.
| |
Tweede tooneel.
Don Sanche, Chimene, Elvire.
JA, Mevrouw, men des wel een bloedig hemd mag draagen,
Uw traanen, en uw toorn, de wraak te recht opdaagen.
Doch ik neem 's my niet aan met een fluweele taal
Te troosten uwen rouw, te koesteren uw kwaal:
Maar zo ik te uwen dienst kan zyn bekwaam gevonden,
Gebruik myn zwaard tot straf van hem die gaf de wonden:
Gebruik myn liefde om haast te wreeken deze moord;
Op uw bevel zo zal myn arm doen 't geen ze hoord.
Mevrouw, diend u toch van myn leeven.
Gy weet de Koning heeft een Rechtdag uitgeschreeven.
Het recht dat is zo loom, en zo verdrietzaam lang,
Dat menigmaal de schuld raakt buiten straffens dwang.
Den traagen loop daar van, onwis hoe uit te vallen,
Vereischt te veele tyds, en geeft vaak niet met allen.
Laat toe dat door 't rapier een Ridder doe de wraak,
De weg veel korter is, en zekerder de zaak.
Dit is den lesten raad, en moet het daar toe komen,
Uw dienst zal (is 't u ernst) dan werden aangenomen.
Dat is het eenig heil daar myn gemoed na haakt,
En, op die hoop, vaar wel; dit my te vreden maakt.
| |
Darde tooneel.
Chimene, Elvire.
IK zie my eind'lyk vry, en mag hier onbedwongen
U openen de smert in myne borst verdrongen:
| |
| |
'k Mag geeven vollen loop aan myn bedroefd gezucht,
En u tot in myn ziel doen zien myn ongenugt.
Myn Vader die is dood, Elvire! en de eerste degen
Die ooit Rodrigo trok, is hem door 't hert gereegen.
Schrei, droevige oogen, schrei, en smelt in uw getraan,
Myns leevens eene helft heeft de and're helft verdaan:
En zulken wreeden daad verplicht my om te wreeken,
Om 't geen my over is 't geen ik my vind te ontbreeken.
Van myn ellendig lot, dat gy my spreekt van rust!
Helaas! waar zou myn ziel deez' rust van daan toch komen,
Zo my deerd 't geen ik mis, 't deerd die 't my heeft benomen?
Wat kan ik hoopen, ach! als eeuwig ongerief,
Daar ik vervolg een moord, en heb de moorder lief?
Liefd gy hem noch die u beroofd heeft van een Vader?
Ach! lieven dat is niet, Elvire, 't gaat my nader,
Ik ben verzot op hem, myn eigen hert hem diend,
En in myn vyand zelfs vinde ik myn waardsten vriend.
Ik voel dat, ja! in spyt van mynen zwaaren tooren,
Rodrigo noch bevecht myn Vader als te vooren,
Hem in myn boezem volg, en hy zich weert, en wykt,
Nu dapper is, dan slap, en zomtyds schier bezwykt.
Maar in dit hard gevecht van haat op min gebeeten,
Zo werd myn hert gescheurd, myn ziel van een gereeten,
En of de liefde schoon heeft op my grooter magt,
Noch heb ik (als 't behoord) myn plicht in grooter acht.
En loop geblindhokt toe daar de eer is te bewaaren,
Rodrigo is my waard, my deerd zyn kwaalyk vaaren,
Myn hert held aan zyn zyd; maar al des niettemin
Ik weet wat kinderplicht, en Vadermoord heeft in.
Van wreed vervolg, dat ik genootdrukt moet betrachten!
Ik ding hem na zyn lyf, en voor 't voldingen schrik.
Myn dood hangt aan de zyne, en ik zyn dood beschik.
Verlaat, Mevrouw, verlaat een voorstel zo verwoedig,
| |
| |
Noch haal niet op uw hals een noodgeval zo bloedig.
Zal ik dan zien de dood myns Vaders zonder straf?
Zyn bloed vast roepen wraak, daar ik geen wraak verschaf?
Myn hert zal dat, verzot in schandig minnemallen,
Gelooven't zy genoeg een traan vyf zes te vallen?
Daar meê te houden op, en laaten voort myne eer.
Verstikt in stom gezwyg, door liefde treeden neêr!
Mevrouw, geloof my, gy zult wel zyn te verschoonen,
Van u niet al te wreed op zulk een held te toonen:
Een held en minnaar bei, gy hebt genoeg gedaan
Dat gy den Koning hebt daar van gesproken aan;
Dringt op het uiteind niet, laat uw vervolg voort steeken.
Myn achting hangt 'er aan, ik moet, ik wil my wreeken;
En of my schoon al vleid een dwaaze minnelust,
Dat onschuld steld myn geest in 't minste niet gerust.
Maar g'hebt Rodrigo lief, hy kan u niet mishaagen.
Hoe zult gy dan u hier in eind'lyk draagen?
Tot voorstand van myn eer, en bet'ring van myn schâ,
Hem daagen, zien gedoemd, en sterven zelfs daar na.
| |
Vierde tooneel.
Don Rodrigo, Chimene, Elvire.
WEl, zonder dat gy hoefd my voor 't gerecht te daagen,
Zie hier, neem in myn dood uw zo gewenscht behaagen.
Elvire, wat is dit? waar zyn w'? hoe komt dit by?
Rodrigo in myn huis? Rodrigo hier by my?
Verschoon myn leeven niet, smaak, zonder tegenstreeven,
Het zoet dat u myn ramp, en uwe wraak kan geeven.
| |
| |
Weg, laat my sterven toch.
Ik 't in een woord beschik,
Daar na zo antwoord my niet dan met dezen degen.
Hoe! daar myns Vaders bloed noch niet is afgezegen?
Weg; doet weg dit haatelyk vertoog,
Dat my verwyt uw schuld dus schendig voor myn oog.
Ach! zie het liever aan om uwen haat te wetten,
Uw toorn te hitsen op, myn straf niet uit te zetten.
't Is in myn bloed geverfd.
Kom, doop het in het myn,
En wascht zo daar van af de verf die 't heeft van 't dyn.
Ach! wat een wreedheid, dus op eenen dag te moorden
De Vader door uw zwaard, de Dochter door uw woorden!
Doe my dit tuig uit 't oog, ik mag 't niet zien zo blood;
Gy wilt dat ik u hoor, en jaagt my aan de dood.
Ik doe 't geen gy begeerd, maar zonder my te ontgeeven
De wil van door uw hand te missen dit myn leeven.
Want als 't al is gezeid, verwacht noch van uw haat,
Noch van myn min 't berouw van myn beroemde daad.
Uw Vader met een slag, noit weder goed te maaken,
Onteerde 't eerlyk hoofd myns Vaders, zulke zaaken
Die treffen, als gy weet, zeer diep een man van moed,
Ik had myn deel aan 't hoon, ik volgd' hem op de voet,
Ik vond hem, heb myn eer en Vader bei gewrooken,
En zo 't noch stond te doen, 't geschiede als 't is gesproken.
Niet dat niet in der daad myn min lang tegens my
En mynes Vaders wil gestreeden heeft voor dy:
Gis daar uit vry haar magt, dat ik in zulk onteeren
Getwyffeld heb of 't stuk de wraake kon ontbeeren;
En daar ik uwen haat, of schand moest ondergaan,
Weêrhield ik myne hand, drong mynen arm niet aan,
Ja heb my zelfs berispt van te veel hevigheden;
En uwe gaaven wis de waage wikken deeden,
Zo hier niet tegens aan zich had gekant met pyn,
Dat iemand zonder eer u niet kan waardig zyn,
| |
| |
Dat die my had bemind, toen ik mogt 't hoofd oplichten,
My haaten zou wanneer ik eerloos moeste zwichten.
Dat altoos en in al te luist'ren na de min,
Was uwe keur beschaamd met lust te volgen in.
Ik zeg het u noch eens, ik zal, en moet het zeggen,
Tot dat ik voor uw voet een droevig Lyk zal leggen,
'k Heb u verongelykt, maar ziet ik trok deez' lyn
Tot weering van myn smaad, en om u waard te zyn.
Doch plichtvry van myn eer, en plichtvry van myn Vader,
Kom ik aan u voldoen myn plicht en schuld te gader.
't Is om myn hoofd u aan te bieden dat gy my
Hier ziet op deze plaats, ik niet onwillig ly,
En weet uws Vaders dood daar mede is uit te wissen,
Dies ik u niet wil doen uw offerhande missen,
Slacht met een groot gemoed de geene die zyn eer
Gesteld heeft in de roem uws huis te vellen neêr.
Rodrigo, ach! 't is waar, dat, zelfs met tegenstryden,
Ik u niet laaken kan van geene smaad te lyden:
En hoe dat ook berst uit de grootheid van myn druk,
't Geeft u zo zeer geen schuld als wel myn ongeluk.
Ik weet, wat achtbaarheid, na zulk een schendig hoonen,
U vergde voor een hert in dit geval te toonen;
Gy hebt de plicht maar van een eerlyk man gedaan,
Doch my met die te doen myn plicht geweezen aan.
Uw dapderheid leerd my myn les in u verwinnen,
Zy heeft uw eer en wraak meêr dan u zelfs doen minnen,
Dit voegd my desgelyks; en ik heb, tot besluit,
Myn eer ook voor te staan, myn wraak te voeren uit.
Helaas! uw opzicht slechts doet my hier in noch schroomen,
Had ander ongeval myn Vader my benomen,
Myn ziel zou, in 't geluk van u te mogen zien,
Noch vinden al den troost die iemand mag geschiên:
En een aanminnig zoet myn smert zou overweegen,
Als zulken waarden hand myn traanen af kwam veegen,
Maar ik moet uw bederf voort werken uit met vlyt,
Nu, door myns Vaders moord, gy myn bederver zyt,
En myn onlukkig lot dat kan, dat wil gehengen,
| |
| |
Dat ik myn eigen leet aldus te weeg zal brengen.
Want cind'lyk, dat gy weet hier van het recht bescheid,
Verwacht geen slap besluit van myn genegentheid:
Of schoon al mynen haat ons liefde wenscht te wyken,
Myn hoogverheven aard moet u hier in gelyken:
Gy hebt door uwe daad u waard getoond van my,
Ik moet door uwe dood my toonen waard van dy.
Stel dan niet langer uit 't geen de eer u gaat gebieden,
Die eischt myn hoofd, en ik kom 't u van zelf aanbieden:
Maak daar een offer af tot zulk een ed'len zoen,
De slag zal my niet min als 't vonnis vreugde aan doen.
Te wachten na't vervolg van langzaam recht te pleegen,
Komt voor uw achtbaarheid noch myne ramp geleegen;
'k Zal sterven vol geluks zo 'k sterf door zulk een slag.
Ga, ik de aanklaagster wel, maar Beul niet weezen mag,
Of gy my bied uw hoofd, kan ik het zo begeeren?
Ik wil 'er dingen na, maar gy zult het verweeren:
't Is van een ander daar ik het van hebben moet,
Want die de straf vervolgd, de straf niet aan en doet.
Ofschoon al uwen haat ons liefde wenscht te wyken,
Uw hoogverheeven aard de myne moet gelyken,
En eenen and'ren arm te ontlenen tot uw wraak,
Geloof my, myn Chimene, is geen gelyke zaak.
Myn hand die heeft alleen myn Vader konnen wreeken,
Uw hand zich in de wraak van de uwe alleen moet steeken.
Ach! wreed gemoed, waarom zo styf hier op gestaan!
Uw wraak was zonder hulp, gy bied 'er hulp toe aan!
Ik wil u volgen na, en ben te kittelachtig
Te lyden dat gy aan myn roem zou zyn deelachtig.
Myn Vader, en myne eer, in schuld niet willen zyn,
Noch aan uw wanhoop, noch aan uwe minnepyn.
O streng besluit van eer! helaas! wat kan ik zeggen?
Zal ik zo veel genâ my dan niet toe zien leggen!
Ach! om uws Vaders wil, of wel om onze min
Zo dood my, of uit wraak, of uit meêdoogens zin:
Uw ongevallig lief zal 't veel min smerte geeven,
| |
| |
Te sterven door uw hand, als in uw haat te leeven.
Vreest gy het snoô gesnap van 't volk zo weinig dan?
Wanneer men myn misdoen en uwe min zal weeten,
Wat meend gy dat de Nyd te zeggen zal vergeeten?
Nood drukt haar zwygen in, en mag ik zyn geloofd,
Behou uw achtbaarheid ten koste van myn hoofd.
Myn achtbaarheid die munt meêr uit als gy blyft leeven;
En boven afgunsts reik myn roem zal zyn verheeven,
Wanneer men weeten zal dat ik u zo bezin,
En u ter dood vervolg; hier steekt wat wonders in.
Ga heen, vertoon niet meêr aan myne droevige oogen
't Geen ik verliezen moet, en niet zal missen mogen.
Bewimpel u vertrek in 't donker van de nacht,
Myn eer die loopt gevaar indien gy langer wacht,
De Nyd tot achterklap zou neemen volle reden,
Indien men wist ik u hier had by my geleeden,
Geef haar geen oorzaak toch myn deugd te luchten uit.
Wat 's 't slot van uw besluit?
In spyt van myne min, die mynen toorn wil breeken,
Zal ik myn best doen om myn Vader wel te wreeken;
Maar weder ook in spyt van zulk een wreeden plicht,
Zal zyn myn grootste wensch te hebben niet verricht.
Maar wonder vol misnoegen.
Wat gaan ons Vaders ons al ramp en smert toevoegen?
Helaas! wie had gedacht?...
Helaas! wie ooit gezeid?....
Dat heil, als 't komt zo na, zo haastig weder scheid.
En dat zo onverwacht, gelyk als voor de haaven,
Een snellen storm ons hoop zou in de Zee begraaven!
Ach, droefheid zonder end!
| |
| |
Ga heen, zeg ik noch eens, ik ben dit niet gewend.
Vaar wel, ik ga voortaan een stervend leeven sleepen,
Tot dat door uw vervolg het my werde uitgeneepen.
Indien ik daar toe kom dat ik u breng ten val,
Ik zweer u dat ik u niet overleeven zal,
Vaar wel, treê uit, en wacht dat gy niet werd bekeeken.
Mevrouwe, wat voor ramp dat hier in schynt te steeken....
Ei! kwel my langer niet, en laat my wat met vreên,
Ik zoek de stilheid, en verlang te zyn alleen.
| |
Vyfde tooneel.
WY vinden nimmermeer ten vollen ons vermaaken,
Ons hoogste heil dat is vermengd met 't geen wy laaken:
Veeltyds komt angst en zorg in heugelyke spoed
Verstooren het bejag van ons verblyd gemoed.
In 't midden van myn luk voel ik het zo te weezen,
Ik zwem in zoete vreugde, en beef door enkel vreezen.
'k Heb dood gezien die my te hoonen had bestaan,
En ik en kan niet zien de hand die 't heeft gedaan;
Ik maak my zelven moê met zonder vrucht te zoeken,
En loop vast door de Stad byna in alle hoeken,
Zo stokoud als ik ben, en is 'er steeg noch straat,
Die ik in 't nagevraag myns zoons ter zyden laat,
Elk oogenblik ik hem schier meen in zulken donker
Te loopen op het lyf, doch 't is maar valsch geflonker,
En myn genegendheid daar door gesteld te leur,
Die beeld zich alles in dat my de vrees brengt veur.
Ik nergens wedervaar de teekens van zyn vluchten,
De vrienden van de Graaf my doen voor onheil duchten,
Haar groot getal en magt my een benauwdheid is,
Rodrigo leefd niet meer, of leid in hechtenis.
O Hemel! zal zyn schyn my noch weêrom bedriegen?
Of zie ik dien ik zoek? neen, dit en kan niet liegen,
Hy is 't, hy is het zelf, myn bidden is verhoord,
Myn vreeze die heeft uit, en myn verdriet is voort.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
Don Diego, Don Rodrigo.
ROdrigo, mag ik u ten lesten eens aanschouwen?
Ach! 't is verwinnaar, maar met enkel herts benouwen.
Laat my bedaaren wat, dat ik u geef uw lof,
Myn deugd en vind geen reên om u te wyzen of,
Gy hebt ze wel gevolgd, en uw doorluchtig sterven
In u weêr leeven doet myn naam, die scheen te derven,
De helden van het huis daar ge uit gesprooten zyt
Hebt gy verevenaard in uwen jongen tyd,
En door den eersten steek van uw gestrengen degen
Zo grooten manheids roem als iemand ooit verkreegen.
Stut van myn ouderdom, en styl van myn geluk,
Dat ik u aan myn borst in bei myne armen druk,
Kom, kus my deze koon, en wil de plaats erkennen
Die gy hebt door uw moed gevryd van 't schandig schennen.
De eer komt u daar van toe, elk weet, dat, zynde uw Zoon,
Ik niet min doen en kon dan 't wreeken van uw hoon,
Ja hou 't voor groot geluk, dat ik vernoegen geeven
Kan met myn eerste proef aan die my gaf het leeven.
Maar midden in uw vreugd en heb 't niet voor onwaard,
Dat ik my zelfs voldoe nu de eer is eerst bewaard:
Veroorlofd dat myn ramp in vryheid uit mag breeken,
Gy vleid ze veel te lang door uw aanminnig spreeken.
't Berouwd my niet dat ik u heb dien dienst gedaan;
Maar geef my weêr 't geen my is door deez' daad ontstaan:
Myne arm, mits uwe wraak, gewapend t'myner schade,
Heeft deez' beroemde steek my dyen doen ten kwaade,
Heeft my myn ziel vermoord, en in een anders bloed
Myn eigen heil verstikt, ontvreemd myn hoogste goed.
Ach! spreekt 'er niet meêr van, 'k heb om u al verlooren.
Myn hert kan na geen hoop noch na geen troost meêr hooren.
| |
| |
Waar toe dus veel gezeid, en dus veel opgehaald?
't Geen ik u schuldig was heb ik u wel betaald.
Voer vry noch hooger aan de vrucht van uw verwinnen,
Ik gaf u 't leeven, gy geeft my myne eer; als 't minnen
Van de eer dan meerder is als 't lieven van het lyf,
Zo veel ik voor uw dienst u meerder schuldig blyf.
Maar doet uit uw gemoed deez' zwakheid doch verloopen,
Wy hebben maar eene eer, Meesterssen vry met hoopen:
Min is niet dan een lust, en de eer een schuld en plicht.
Ach! wat is 't dat gy zegt?
't Geen diend tot uw bericht.
Myne eer, verongelykt, zich op myn zelfs komt wreeken,
En gy my van de schand van lichtigheid derfd spreeken!
Het schennis is gelyk, en ik voor even hou
Een kiygsman zonder moed, een minnaar zonder trouw.
Wil myn standvastigheid niet met deze ondaad tergen,
Behou my moedig, maar ga my geene ontrouw vergen,
Myn boeijen zyn te vast om zo te zyn ontsloopt,
Myn trouw verbind my noch, hoewelze niet meêr hoopt.
Nu ik niet laaten kan, noch hebben mag Chimene,
Zo is de dood, die 'k zoek, myn rechte hulp alleene.
't En is geen tyd noch om te zoeken uwe dood,
Uw Koning en uw Land uw arm noch heeft van nood.
De vloot die wierd gevreesd, nu op de reê gekomen,
De Stad voor overval, voor plond'ren 't Land doet schroomen:
De Mooren zyn voor hand; de vloed haar by der nacht
Zal hebben in een uur tot aan de Stad gebragt.
Het Hof dat staat verzet, het volk is op de beenen,
Men hoord niet dan geschrei, men ziet schier niet dan weenen.
In dit gemeen gevaar heeft myn geluk gewild
Dat ik heb in myn huis gevonden in der stilt'
Vyf honderd Edellui van myn vertrouwde vrienden,
Die tot myn schenniswraak haar leeven my aandienden;
Gy in de voorbaat waart, maar hun manhafte moed
Zich beter koelen zal op 't Moorsch vyandig bloed.
| |
| |
Ga treed hun kloek'lyk voor daar eer is te behaalen,
Zy onder uw geleid te strandwaart willen daalen;
Hou met uw zwaarden af de vyandlyke vloot,
En, zo gy sterven wilt, zoek daar een braave dood.
Neem vry dit middel waar dat u dus werd gegeeven;
Verdeedigd, zo gy kond, uw Prins, uw land, uw leeven:
Of keer veel liever weêr verwinnaar na het Hof,
Noch laat geen wraak van hoon bepaalen uwen lof.
Ga, voerd ze verder voort, en dwing, door zeegs verkrygen,
't Gerechte tot genâ, Chimene tot een zwygen.
Hebt gy haar lief, zo weet Rodrigo voor gewis,
Dat de uitkomst van uw wensch deze overwinning is.
De tyd valt my te kort om dit meêr uit te rekken,
Ik hou u met de praat, en gy moest zyn aan 't trekken:
Kom, volg my, slaat'er op, en maak uw Koning vind
Dat, 't geen hy in den Graaf verliesd, hy aan u wind.
|
|
Auteursrechtvrij