|
| |
| |
| |
Tweede bedryf.
Eerste tooneel.
De Graaf, Don Arias.
'k BEken hier onder ons, het bloed was my wat warm,
Toen ik hem gaf de slag, en wat te rad myn arm.
Maar nu het is geschied en is 't niet weêr t'herhaalen.
Laat voor des Konings wil die hooge moed wat daalen.
Hy trekt het hem vry aan, en dapperlyk gestoord.
Vaart met een vollen ernst in uwe zaake voort.
Ook hebt gy niet waar mede in recht u te verweeren,
Dus ziet, d'onteerders staat, en grootheid van 't onteeren,
Vereisschen schuldbeken, en zonderlinge ootmoed,
Dat vry te boven ga 't gund men gemeenlyk doet.
Hy neem my 't leeven dan, dat is in zyn vermogen.
Wat meêr gehoorzaamheids, en 't zeil min opgetoogen;
Stil toch de gramschap van een Prins die u bemind.
Hy wil 't zo; zegt gy noch dat gy 't niet goed en vind?
Myn vriend, als daar myn eer en achtbaarheid aan stonde,
Wat ongehoorzaam zyn waar niet zo grooten zonde:
En neemt zy waar al groot, myn diensten aan de kroon
Zyn vry meer dan genoeg op dat men zulks verschoon.
Hoe treflyk ook uw dienst mag zyn, hoe menigvuldig,
Een Koning en is noit zyn onderzaad iet schuldig:
Gy vleid u zelfs te veel, en moet des zyn bericht,
Dat die zyn Prins wel diend niet meêr doet dan zyn plicht.
Gy loopt in uw verderf, myn Heer, met dit vertrouwen.
Ik zal niet van uw raad dan na bevinding houwen.
Gy hoord te zyn beducht voor 's Konings hooge magt.
Een dag alleen noit man als ik ben té onderbragt.
Hy ga zyn magt vry reê tot myne straffe maaken,
De Staat zal voor ik val het onderst' boven raaken.
| |
| |
Hoe! vreesd gy dan niet meêr het opperste gebied?
Eens Stafs die zonder my hem uit de handen schiet!
Hem zelfs is al te veel aan myn behoud geleegen,
Myn hoofd in 't vallen zou zyn kroon doen overweegen.
Laat toe dat reden u de zinnen wat bedaar',
En neemt een goed beraad.
Wat zal ik zeggen dan? 'k moet rekening gaan geeven.
Dát ik niet toestaan kan in iet verkleind te leeven.
Bedenkt dat 's Konings wil niet lyd te zyn bepaald.
Het lot dat leid'er al, wat diend'er meêr verhaald.
Vaar wel dan, nademaal ik niet en kan verrichten:
En met Lauwrier bedekt vreesd echter 's bliksemsschichten.
Maar doch niet zonder schâ.
Wy zullen dan voldaan Don Diego zien hier na.
Ik stoor my weinig aan zulk onvermogend dreigen,
En in het grootst' gevaar is wonderdoen myn eigen,
Want daar 't myn eer betreft en zal de wreedste dood
My niet verzetten, zelfs in de alderscherpste nood.
| |
Tweede tooneel.
Don Rodrigo, De graaf.
HEer Graaf, een woord of twee.
Help my uit 't vermoeden,
Zacht man, wilt u hoeden.
Weet gy dat dien goên Heer was in zyn tyd een schat
Van deugd, van dapperheid, van eere? weet gy dat?
Dit vuur dat gy my ziet inde oogen blaaken,
Weet gy 't zyn bloed te zyn? weet gy 't?
Ik zal 't u doen verstaan, vier treedjes maar van hier.
| |
| |
Spreek zonder veel getier.
Ik ben jong, 't is zo, maar by edel bloed in de aâren
En wacht de dapperheid niet na 't getal der jaaren.
My dus te randen aan! wat losheid speeld hier meê?
Men u noch noit en zag den degen uit de scheê.
Men hoefd geen tweede proef van myns gelyk te wachten,
Haar eerste handwerk is een meesterstuk te achten.
Zou beeven, buiten my, van schrik voor uwen naam;
In duizend Lauwreblaân, die u het hoofd omgeeven,
Schynt van myn nederlaag het ongeval geschreeven:
Ik rande als roek'loos aan een arm die't doorgaans wind,
Maar hy heeft magts genoeg die zich vol moeds bevind.
Aan die zyn Vader wreekt is niets van onvermogen;
Uw arm noit neêrlaag had, maar zoud ze krygen mogen.
Dat groot gemoed dat in deez' taal drukt uit zyn schyn,
Zich daag'lyks uit uw oog ontdekken quam aan 't myn:
En werdende gewaar de deugd die in u blikte,
Myn hert met volle vreugd myn Dochter u toeschikte.
Ik weet hoe gy haar mind, en ben verblyd te zien
Dat uwe tochten voor uw plichtschuld moeten vliên:
Dat die niet flaauwen doen uw dapp're vierigheden,
Noch uw verheven Deugd gezonken is beneden
Het geen ik daar van hield; dus hebbende gehaakt
Te krygen tot myn Zoon een Ridder heel volmaakt,
Bevind ik in myn keur my niet te zyn bedroogen,
Doch ik gevoel myn hert heel over u bewoogen,
Ik prys uw hoog gemoed, maar ik beklaag uw jeugd,
Verzoekt geen proef te doen die gy niet haalen meugt.
Geef mynen arm verlof om dit gevecht te myden,
Dat al te ongelyk geen eer heeft van zyn stryden:
Te vechten zonder vaar is winnen zonder roem:
Wat lof leid in 't verderf van zulk een jongen bloem?
Men zal u met een vuist gelooven neêrgeslaagen,
| |
| |
En ik zou maar 't verdriet van uwe dood weg draagen.
Verkeerd meêdoogen volgd uw schendig stuk; die de eer
My neemen derft, die schroomd myn leeven (schynt het) meêr.
Gaan wy al stil ter werven?
Zyt gy bevreesd voor sterven?
Kom gy, voldoed uw plicht. Een Zoon toond zich ontaard,
Wien meêr zyn leeven dan zyns Vaders eer is waard.
| |
Derde tooneel.
De Infante, Chimene, Leonora.
STil, myn Chimene, stil uw innerlyk bedroeven,
Deze opgekomen ramp wil uw geduld beproeven,
Gy zult na korten storm weêr kalmte zien verwekt,
't Is maar een kleine wolk die uw geluk bedekt;
En door wat uitstels kan 'er niet veel zyn verlooren.
Myn hert, vervuld met vrees, mag na geen hoope hooren;
Een onweêr dat zo snel na zulk een stilte komt,
Een wisse schipbreuk dreigd, van enkel onheil bromd,
Daar is geen twyffel aan, ik sneuvel in de haven;
Ik minde, was bemind, ons Vaders 't jawoord gaven,
En ik aan u daar van de blyde boodschap brogt,
Op 't eigen oogenblik dat haaren onlust wrocht,
't Verhaal waar af u niet zo haast is voorgedraagen,
Of 't heeft van 't zoet verwacht al 't steunzel ingeslaagen.
Vervloekte Staatzucht, en verwaande hovaardy,
Waar door de beste meest geraaken in de ly:
Gestrenge naam van eer, de moordpriem van myn lusten,
Wat kost gy my al leets? hoe gaat gy my ontrusten?
Gy hebt geen oorzaak dus te vreezen dit verschil,
Een oogeblik blies 't op, en 't weder blussen wil:
't Is al te ruchtbaar om in onheil uit te breeken,
De Koning wil alreeds het werde vergeleeken.
En zo veel my belangt, gevoelig van uw schâ,
| |
| |
Zal ik doen wat ik kan dat alles wel vergâ.
Verdraagen geld'er niet in diergelyke zaaken,
Want hoon aan de eer gedaan en is niet goed te maaken:
Vergeefs men daar toe magt en wysheid brengt by een,
En zo men 't kwaad geneesd, 't is maar in schyn alleen.
Ja haat die heim'lyk woed in de eens ontstelde zinnen,
Ontsteekt een vinnig vuur met meerder kracht van binnen.
Den zoeten echten band, daar uw Rodrigoos hert
Aan zyn Chimene door zo vast verbonden werd,
De Vaders te gelyk zal op een nieuw vereenen,
En door dit huuw'lyks heil van alle tweedracht speenen.
Ik wensch het zo veel eer dan ik 's in hoope ben,
Don Diego is te trots, en ik myn Vader ken;
Ik voel een traanenvloed die ik niet kan weêrhouwen,
't Voorleên my smert, en derf 't aanstaande niet vertrouwen.
Wat maakt u dus benaauwd? een afgeleefd oud man?
Hy heeft een Zoon vol moeds.
't Volwassen schort 'er an.
Wie dapper weezen zal die wil al vroeg beginnen.
Hy is te zeer verliefd, en die te recht beminnen
Mishaagen al te noô de geen die haar behaagd:
Een woord, wanneer gy wilt, zyn toorn uit hem verjaagd.
Maar hoord hy na my niet, hoe zal ik 't dan aanleggen?
En geeft hy my gehoor, wat zal men van hem zeggen?
Hy, zynde een Edelman, te lyden zulken smaad!
't Zy dat hy plaatze geeft, 't zy dat hy tegenstaat
De vonk die in hem vlamd, myn wensch die blyft verlegen
Door schaamte of door spyt; beschaamd van zynent wegen
Zo hy myn wil komt na, vol spyt te zyn ontzeid
Indien hy meêr zyn eer als myne min toeleid.
Chimenes hert draafd hoog, en neemt in geen bedenken,
Hoe na het haar ook ga iet dat haar eer mag krenken,
Maar of ik tot 'er tyd dat dit zy bygeleid,
Deez' vryer nam te Hoof in myn verzekerdheid,
En zo by dwang de drift zyns arrenmoeds hield binnen,
| |
| |
Zou 't geenen nadocht voên in uw verliefde zinnen?
Ach! doet gy dat, Mevrouw, zo ben ik buiten schroom.
| |
Vierde tooneel.
De Infante, Staatjongen, Chimene, Leonora.
STaatjongen, zoekt Rodrig', zeg dat hy by my koom.
De Graave van Gormas, en hy....
Hebben uit het Hof haar te gelyk begeeven.
Alleen, en, zo 't geleek, met onderlinge twist.
Zy zyn wis handgemeen, 't is al te wel gegist.
Mevrouw, ik bid hou my deez' haastigheid ten goede.
| |
Vyfde tooneel.
De Infante, Leonora.
HElaas! wat voel ik voor een wroegen in my woeden!
'k Beklaag haar ongeval, en zal ik haar verraân?
Myn rust verlaat my, en myn brand gaat weder aan.
't Geen dat Rodrigo doet van zyn Chimene scheiden,
Komt door een nieuwe hoop my tot nieuw lyden leiden:
En haare tweespalt, die ik aanschouw met verdriet,
In myn bekoorde ziel een stil verheugen giet.
De Deugd in uw gemoed zo hoog ten top gezeeten,
Is die door snoode min zo haast ter neêr gesmeeten?
Ei! noemd ze niet meêr snood, nadien ze nu by my
In volle praal geplaatst het recht heeft aan haar zy.
Draagd haar eerbieding toe nu zy my mag behaagen;
Myn Deugd bestryd ze wel, maar hoope leid my laagen,
Terwyl de min, helaas! weêr in myn boezem glyd,
| |
| |
En na een Minnaar haakt die nu Chimene is kwyt.
Laat gy dit hooge hert zo laag dus licht'lyk vallen,
En gaat gy redenloos u geeven tot zulk mallen?
Ach! met hoe weinig nut leend iemand reden 't oor,
Wanneer de ziel geraakt te hollen buiten 't spoor!
Want als de zieke zelfs bemind zyn eigen quaalen,
En kan hy niet verstaan daar raad voor te doen haalen.
De hoop verlokt u, en uw ziekte schynt uw zoet;
Doch blyf Rodrigo uws onwaardig wat gy doet.
'k Weet het niet dan te wel, maar zo myn deugd moet zwichten,
Zo hoord wat vreemder hoop de Min kan in my stichten,
Indien Rodrigo komt verwinnaar uit het Veld,
En zulk een Oorlogsman valt onder zyn geweld,
Mag ik 'er zonder schand, als Minnaar, werk van maaken,
Want wat zal hy niet doen kan hy dit boven raaken!
Ik derf my beelden in, dat onder zyn beleid
Het Ryk aan alle kant zal werden uitgebreid:
En 't vleijen van de Min doet dat ik nu al raade
Dat hy eerlang de kroon zal draagen van Grenade,
De Mooren te onderbragt hem zullen bidden aan,
Arragon zynen arm zal werden onderdaan,
Portugaal 't geeven op, enzyne Heldendaaden
Aan de overzyd' des zees met lof hem zullen laaden:
Kort om, al wat men zeid dat ooit door mannekracht,
Door dapperheid, door deugd, te weege was gebragt,
Ik van Rodrigo hoop na dit zyn overwinnen;
En vind dus in hem stof wel waardig om te minnen.
Maar zie, Mevrouw, hoe ver gy zynen arm dringt aan.
In een gevechts gevolg dat licht nooit aan zal gaan
Rodrigo is gehoond, de Graaf heeft 't hoon bedreeven,
Zy zyn na buiten toe; wat kan men blyks meêr geeven?
Maar neemt dat dit gevecht al zeker zy gesteld,
Is 't niet vry volle vroeg dat gy zulk oordeel veld?
Wat wilt gy? ik ben mal, en myne zinnen maalen,
En dit noch 't minste kwaad van myne minnekwaalen.
Kom met my in 't vertrek, en troost my in myn leed,
Noch laat my niet alleen nu gy myn euvel weet.
| |
| |
| |
Zesde tooneel.
De Koning, Don Arias, Don Sanche, Don Alonso.
DE Graaf is dan zo los, zo waanwys, zo vermeeten,
Dat hy zyn misdaad meend vergeeven en vergeeten?
Ik heb hem uit uw naam daar lang op ondergaan.
Maar niet verricht, al heb ik, Heer, myn best gedaan.
O Hemel! zal dan dus een Onderzaat versmaaden
Zyn plicht van hulde en trouw door roekelooze daaden!
Don Diego hoond hy, en op 's Konings wil niet let,
Ja midden in myn Hot zo steld hy my de wet.
Laat hem een dapper Held en een groot Krygsman weezen,
Ik zal hem van die kwaal, ik zweer 't hem, wel geneezen,
Al was hy enkel staal, ja Mars in menschen schyn,
Hy zal zien wat het is my ongehoorzaam zyn.
Ik weet hoe dat men moet zo fiere zinnen temmen,
En heb dat harde hair wat zacht eerst willen kemmen,
Maar nu hy zulks misbruikt, ga heen van dezen dag
Verzeker u van hem, daar koom van wat het mag.
't Kan zyn een weinig tyds zou hem meêr buigzaam maaken,
Men heeft hem voor gehad noch heel verhit; 't zyn zaaken,
Heer Koning, die 't gemoed doen zieden in 't begin,
Een hert zo moedig, kan zich kwaalyk toomen in.
Hy heeft wel ongelyk, maar zulke zielen konnen
Tot ongelyks beken zo haast niet zyn gewonnen.
Don Sanche, zwyg, en zwicht, want gy dit weeten zult,
Men zich schuldplichtig maakt in 't spreeken voor deez'
Ik zwicht, Heer, en ik zwyg; maar laat een woord toch leggen
De grond tot zyn verschoon.
Wel wat weet gy te zeggen?
Dat een gemoed gewend niet dan iets groots te doen,
Zich zwaarlyk buigen kan tot de ootmoed van een zoen:
Het ziet daar toe geen raad als ingewikt met schanden,
En hier op heeft alleen de Graaf getoond zyn tanden:
| |
| |
Hy vind in deze plicht iet dat hem tegen werd,
En zou gehoorzaam zyn had hy een minder hert.
Gebied dat zynen arm, volwasschen onder 't vechten:
Door 't punt van zyn rapier dit ongelyk ga rechten,
Hy zal 't u bet'ren, Heer, 't is buiten alle zorg,
En tot het hem zy kond, ziet hier 't geen blyft zyn borg.
Gy breekt door het ontzag; maar ik vergeef 't uw jaaren,
En min deez' vierigheid in jonkheids wedervaaren;
Een Koning, die zyn doen met ryper raad omgeeft,
Der Onderzaaten bloed in meerder achting heeft.
Ik waak voor myn Gemeent', bestier ze door de reden,
Gelyk het hoofd draagt zorg voor al de minder leeden.
Dus 't geen dat u dunkt recht en is geen recht by myn,
Gy spreekt als een Soldaat, ik moet een Koning zyn,
En wat men zeggen mag, en hoe men 't wil gelooven,
De Graaf zal door deez' plicht zyn achtingsglans niet dooven,
Dat meer is, 't hoon raakt my, hy heeft geschandvlekt de eer
Van hem die ik myn Zoon koos tot een Voedsterheer,
En, door het stout bestaan van zulke onheils neepen,
Heeft hy hem aan myn keur, en aan my zelfs vergreepen.
Ik ben 't die hy voldoet als hy deze ondaad recht;
Maar 't is daar van genoeg. Voort diend u noch gezegt,
Dat ons de vyand dreigd; ik vrees voor een verrassen.
De Mooren zouden die weêr wat te raaken passen?
En wel een aanslag op ons hebben in den zin?
Men heeft haar Vloot gezien te Zeewaart steeken in,
En u is wel bekend dat in zeer weinig uuren
Men die met eene vloed kan hier ter reede stuuren.
Zo menig zwaar verlies heeft haar benomen 't hert,
Dat uw ontziene magt noch meêr zou zyn getert.
Dat baat niet, wantzy noit en zullen mogen lyen,
Dat ik myn voet dus vast zet in Andalousyen,
En zulken schoonen streek van afgenomen grond,
Die wakkerd haare wrok tot wraak schier te elker stond.
Dit is de reden die my heeft hier in Seviljen
Doen stellen zints tien jaar de zeetel van Castiljen,
| |
| |
Om haar dicht by te zyn en vaardig op het spoot
Te dempen in den dop al wat zy neemen voor.
Zy hebben wel geleerd ten koste van haar hoofden,
Hoe zwaarlyk men u weêr, van 't geen gy wind, beroofden;
Te groote vrees is kwaad.
't Verzuim dat is noch qua'er,
En die te veel vertrouwd die noodigd het gevaar;
Ja zelfs de vyand, die gy hebt voorheen geslaagen,
Zo gy uw kans verkykt, zal 't voordeel u ontjaagen.
Dan echter 't waar niet goed, de tyding zynde onwis,
Te strooijen onder 't volk een nachtschrik by de gis:
Den angst, die wapenroep zou nodeloos omvoeren,
Mogt, mits de duisterheid, de Stad te zeer beroeren,
Nadien myn goede wacht houd tegens allen nood,
Myn Heer, de Graaf is dood;
Don Diego, door zyn Zoon zyn onlust heeft gewrooken.
Van dat ik wist de wrok heb ik de wraak voorsprooken,
En wou dit ongeval verhoeden van toen af.
Chimene, vol van rouw, komt vorderen de straf,
En met een traanenvloed eischt recht van uwe handen.
Hoewel ik voel myn ziel tot haar ontferming branden,
Nochtans het geen de Graaf begaan heeft, hier gezeid,
Heeft wel verdiend dit loon van zyn vermetelheid.
Doch of hy 't schoon verdiend, het valt my hert te missen
Een zulken Oorlogsheld, en na het kloek beslissen
Van menig groot gevaar, na menigmaal den Staat
Te hebben met zyn bloed in trouwe dienst gebaad,
Al is 't dat zyne trots niet was om te verdraagen,
Noch smert my zyn verlies, en moet zyn dood beklaagen.
| |
Zevende tooneel.
De Koning, Don Diego, Chimene, Don Sanche, Don Arias, Don Alonso.
REcht! recht, Heer Koning, recht!
Heer Koning, weest my goed.
| |
| |
Wilt myn verdeeding hooren.
'k Eisch wraake van een moord.
't Was straf van hoon, in tooren.
Die deê gelyk een eerlyk man.
Een Prins is schuldig recht aan 't bloed der Onderzaaten.
Voor een gerechte wraak het recht wat moet ontlaaten.
Ryst bei te gader op, en redend een voor een.
Chimene, ik heb myn rouw met uwen ramp gemeen,
En ik voorwaar uw leet met hertenleet aanhoorden.
Gy krygt uw beurt daar na, valt haar niet in haar woorden.
Heer Koning, wat verdriet! myn Vader die is dood,
En ik zag 't drabbig bloed dat uit zyn wonde vlood;
Dat bloed, dat zich zo vaak voor uwen Staat ging wagen,
Dat bloed, dat u verkreeg de zeeg van zo veel slaagen,
Dat bloed, dat op de grond noch rookt van enkle spyt,
Dat het zich ziet gestort voor minder als gy zyt.
't Gund midden in 't gevaar geen kryg ooit dorst vergieten,
Rodrigo in uw Hof doet langs der aarde vlieten:
En voor zyn proefstuk, hy met zulken fraaijen daad
Van zulken vasten stut ontzet heeft uwen Staat.
Heeft van uw Oorlogsvolk de moed ter neêr geslaagen,
De hoop weêr opgerecht van die u haat toedraagen.
Ik kwam, ach! op de plaats heel machteloos, en bleek,
En vond hem overleên, Heer Koning, ik bezweek;
Vergeef 't my zo myn smert myn stemme doet verstyven,
Myn traanen en gezucht de rest u schuldig blyven.
Hou moed, myn waarde kind, en weet dat van voortaan
Uw Koning u in steê wil van een Vader staan.
Myn Heere, te veel eers geschiede aan myn ellende;
| |
| |
Ik kwam dan machteloos, en vond zyn leeven te ende.
Hy sprak my wel niet aan, maar dat vry dieper dreef,
Zyn bloed in 't vochte stof my myne plicht voorschreef:
Of eer, zyn dapperheid genooddruft te ondergaande,
Sprak tot my door zyn wond, en my tot wraak vermaande.
En om zyn overlast aan u te maaken kond,
Ontleent daar toe myn stem door zulken droeven mond.
Heer Koning, duld toch niet, dat onder uwe oogen,
Een ongestutte loop van moord heb zulk vermoogen,
Dat, zonder strafs gevolg, de beste van het Land
Zyn onder lyfsgevaar van elks verwaande hand:
Dat zich een jonge wulp beroeme van haar sneeven,
Zich baaden in haar bloed, en haar beneeme 't leeven.
Een zulk een Oorlogsheld, waar van men u beroofd,
By wraaks gebrek den ernst tot uwen dienst verdoofd.
In 't kort, myns Vaders dood eisch ik te zien gewrooken,
Meêr tot uw nut dan om u voor my op te stooken.
Uw Staat verliest in het verlies van zulken man,
Wreek bloed met bloed, en doet de dood den dooder an,
Laat hem en zyn geslacht, zo verre als het kan rekken,
Zoenoffer voor deez' zonde aan 't gantsche Land verstrekken.
De zon, die alles ziet, en ziet niet hier op aard,
Dat zulk een dierbaar bloed is in betaaling waard.
Wanneer men met zyn kracht zich 't leeven voeld ontrukken,
En wat brengt ouderdom aan menig groot gemoed,
Met zyne zwakheid, Heer, een zwaaren tegenspoed.
Ik, die wel eer gewend was altyd te overwinnen,
Die door gedaane dienst my deed alom beminnen,
Die zie my nu, vermits ik heb te lang geleefd,
Onteerd door schendig hoon, en dat my wraak begeeft.
't Geen noit vermogt beleg, noch slag, noch ongenade,
't Geen noit vermogt Argier, Arragon, noch Grenade,
't Geen noit uw vyand, noch myn haater heeft bestaan,
| |
| |
Dat is my in uw Hof door hoogmoed aangedaan.
Myn eer is daar geschend ten trots van myne jaaren.
Myn zwaaren ouderdom men dorst met schimp verzwaaren;
Heer Koning, op deez' wys zo zou dit gryze hair,
Versleeten in 't helmet by menig krygsgevaar,
Dit bloed, in uwen dienst zo ridderlyk vergooten,
Deze arm, wel eer de schrik van 's vyands vaste slooten,
Met oneer gaan in 't graf, had ik niet voortgebragt
Een Zoon, wel waard zyn Land, zyn Koning, zyn geslacht,
Hy leende my zyn hand, hy heeft de Graaf doorsteeken,
Myn eere weêr hersteld, myn oneer derven wreeken;
Zo 't toonen van zyn moed, ook met gevaar van 't graf,
Zo eene vuistslags wraak verdiend een wreede straf,
Op my, op my alleen, moet dezen bliksem vallen;
Wanneer den arm misdoet, het hoofd ontgeld het mallen
Van 't geen 'er is misdaan, van de oorzaak van 't gekarm
Ben ik, Heer Koning, 't hoofd, hy is alleen den arm.
Beklaagd Chimene zich van dat hy heeft verslaagen
Haar Vader, hy en had het noit behoefd te waagen
Had ik het konnen doen. Behoud den arm u dan,
En offerd haar het hoofd, dat geen meêr dienst doen kan.
Ten kosten van myn lyf voldoed vry, Heer, Chimene,
Ik pleeg geen tegenweer, ik ga gewillig heene;
En ver van het verwyt dat ik geen schuld en weet,
Zo 'k buiten oneer sterf, zo sterf ik zonder leed.
De zaak is van gewicht, en ryp'lyk overwoogen,
Verdiend voor het gerecht des vollen Raads betoogen.
Don Sanche, breng Chimeen in zekerheid weêr t'huis,
Don Diego heb myn Hof tot zyn gevangenhuis,
Zyn Zoon zy nagezocht, ik zal u rechtsdwang geeven.
't Is recht, Heer Koning, dat een Moorder misse 't leeven.
Stil uw verdriet, myn kind, en stel uw hert gerust.
Bevel van rust is my maar aanwas van onlust.
|
|
Auteursrechtvrij