|
| |
| |
| |
Derde bedryf.
Eerste tooneel.
Andromeda. geboeid aan de Rots, Timantes, Rey van Inwoonders.
WAar zyn de winden met de Ryksprinces gevloogen?
Laat ons haar zoeken gaan, en sterven voor haare oogen.
Ik zie haar aan die Róts geketend staan.
Zy is 't! ô Goôn, ziet gy dit deer' lijk treurspel aan?
Nu is 't uur van haare dood gebooren.
Men zwyge, op dat men kan haar droevig klaagen hooren.
Afgrys'lyk denkbeeld van de dood,
Die 'k eerst, door eerzucht aangedreeven.
Dorst moedig onder de oogen streeven
Wat doet ge my, in deze nood,
Van doodangst sidderen en beeven!
Ik, die, gevonnist door het lót,
In wreede boeijens ben geslaagen,
Ontbloot van Bruidegom en maagen,
Hoon hier, Helaas! geen mensch, nóch Gód,
Die deerenis heeft met myn klaagen.
Dit hart, dat nóch zo teêr bemint.
| |
| |
Sterft duizend dooden in dit leven:
't Word telkens zo door schrik gedreeven,
Dat zelf het ruischen van de wind
't Van angst doet sidderen en beeven.
ô Wreed herdenken van all' 't zoet,
Dat ik zo korts nóch heb genooten
Moet gy nóch meer myn smart vergrooten?
Wyk uit myn troosteloos gemoed....
| |
Twede tooneel.
Kassiopéa, Andromeda, Timantes, Rey van Inwoonders.
Ik ben het, Goden, die de misdaad heb bedreeven;
Ik kom my zelf aan u, uw wraak ten ófter, geeven.
Indien rechtvaerdigheid by u gevonden word,
Dat dan alleen op my uw Bliksem nederstort:
Ontsla Andromeda: 't past geen rechtvaerde Goden,
De ontschuldigen, in plaats der schuldigen, te dooden.
Wat oorzaak port u tóch tót zulk een wreedheid aan?
Staat gy na wraak, wreekt u op my; ik heb misdaan:
Maar houdt myn dóchter, daarwe uw Beeldt nis in zien zweeven,
't Schoonst schepsel, dat ge ooit hebt geschapen, in het leven.
alle uwe trekken staan in haar gelaat geprent,
Indien gy haar verdelgt, zo leeft gy onbekendt
Ha! 'k merk wat in u kan die felle haat verwekken:
'k Zie, dat ge in haar benyd die Goddelijke trekken.
Gy weet, dat zy, indien ze in 't leven bleef, alleen
Meer, als al 't Godendom, zóu werden aangebeên,
En dat men in het kort geen Altaars zoude stichten,
Nóch offeren, als om haar schoonheid te verplichten.
Is 't lót, me in deze staat, niet wreed genoeg? moet gy
De wreede smart, die ik, in deze doodangst ly,
| |
| |
Verdubb'len door 't gevaar daar ik u in zie loopen,
Wat voordeel kunt gy van dat lasteren tóch hoopen?
Dat ik, in plaats van u door 't Monster werd' gedood:
Maar'k zie, Helaas! dat ik daar door uw'straf vergroot:
Dat ik, in plaats van u van 't sterven te bevryden,
U, door myn' misdaân, meer, als duizend doôn, doe lyden.
't Schynt, dat'er tót myn dood, die my alom ontvlucht,
Geen Monster is in Zé, geen Bliksem in de lucht;
Maar dat de wreede Goôn my in het leven houwen,
Om 't deer'lijk schouwspel van uw' droeve dood te aanschouwen:
Zy weeten, dat my kan geen wreeder straf geschiên,
Als dat ik u moet voor myne oogen sterven zien.
Gy Venus, die ons kwaamt 't besluit der Goôn te ontdekken,
Is dit het trouwfeest, dat myn' Dóchter zou voltrekken?
Waarom hebt gy ons met een yd'le hoop gevleit?
Indien zy word benyd om haar' behoor'lykheid,
En dit de haat verwekt van all' de Zegodinnen,
Zo maak, door uwe zoon, de groote Gód van 't minnen,
Dat de een, óf de andre Gód, tot haar' behoudenis.
In wederwil van 't lot, voor haar gewapend is,
Zyn zy numeer vervremd van liefde, als van te vooren:
Een minder schoonheid kon God Jupiter bekooren,
En 't hart des water Gods ontsteeken in den brand.
'k Weet, dat zy ook de kroon verr' boven Dafne spant,
Dat Psyche, die uw' zoon ontfonkte, door haar straalen,
Niet by de glans van haar' bekoor'lykhêen kan haalen.
Myn dochter, wat kan u toch wederhouden, dat
Gy zelf de Tritons in het grondelooze nat
Niet aanstonds dwingt, om uw' bekoor'lykheid te minnen:
Ja, dat zy, zelf ten spyt van all' de Zegodinnen,
Op hoop, dat gy uw hart hen geeven zoud tót loon,
Het wreede Moordgedrócht, voor uw gezigt'niet doôn?
| |
| |
Is dit de goden tót mëdogenheid verwekken?
Gy porthunn' gramschap, om myn straffe te voltrekken.
Gy roept het Moordgedrócht: 'k zie, dat het my genaakt.
Dat gy dat lasteren tóch in zyn by zyn staakt,
Ik zie hier mensch, nóch Gód, wiens hulp ik kan verwerven.
Het is met my gedaan, vaarwel, en laar my sterven.
Ach! 'k zie, dat haar 't gedrócht reeds nadert. Fineus, kom,
Bescherm Andromeda, gy zyt haar Bruidegom
Kunt gy die wreedheid van het Godendom gedoogen?
Verdelg het Monsterdier, óf sneuvel voor haar oogen.
De eer noopt u alzo wel, als liefde, tót dien stryd:
Betoon nu, dat gy een rechtschapen minnaar zyt.
'k Weet, dat hy my zo teêr bemind, als ooit voor dezen,
Maar hy zal zeker van verdriet gesturven weezen:
Want zo die held nu nóch in 't leven was, Mevrouw,
Zo weet ik, dat hy my behoên, of sneuv'len zou.
Zeg liever, dat hy is bekommerd voor zyn leven.
Gy dan, ô vremd'ling kom u herwaards aan begeeven,
Toon nu, uit welk een stam dat gy gesprooten zyt.
Andromeda is de uwe, indien gy haar bevryd.
't Gevaar, ô Bloodaards, schynt u beide te weêrhouden:
Ik zie die vlam in u nu te eenemaal verkouden,
Wel aan, myn wanhoop, laat ons geen gevaar ontzien,
't Is tyd, dat ik my van myne eigen arm bedien;
Laat ik Rampzaalige, ten kósten van myn leven,
die laffe minnaars een verwytend voorbeeld geeven,
My neder storten in die grondelooze vloed... doet?
Maar wie weêrhoud me? is dit een dienst die gy me
| |
| |
| |
Derde toneel
Andromeda, Perzeus, in de lucht, op zyn gevleugeldpaerd, Kassiopea, Timantes, Rey van Inwoonders.
Timantes, De Koningin wederhoudende.
HOe, loopt gy na uw dood? ziet gy dien Held niet stryden?
Door welk een weg hy tracht uw Dóchter te bevryden?
Wat zie ik! Goden! 't is dien onkenden, dien
Mevrouw, nu kunt gy zien,
Wie u het meest, door zyn' verdiensten, kan verplichten:
Of 't bloed der Goôn voor 't bloed der Koningen moet zwichten
Gy toont, dat uwe liefde is zonder wedergâ.
Gy stryd voor u zo wel, als voor Andromeda.
Vaar voort! vaar voort! om 't Monster te dooden:
Maak, dat uw glory word benyd
Vaar voort, vaar voort, om 't Monster te dooden,
Schep moed! schep moed!; nooit held heeft voordezen
Zo gy haar dit gevaar ontrukt
| |
| |
Schep moed! schep moed! nooit held heeft voordezen
Zie, welk geluk, Mevrouw! uw dóchter is be hoed
'k Zie, dat het wreed gedrócht vermoord legt in zyn bloed.
De Hemel zy gedankt, die my doet triomfeeren.
Met welk een ófferhand zal 'k u, o! Goden, eeren?
Tegens Perzeus.
'k Erken alleen, Myn Heer, u voor die Bruidegom,
Die haar is toe geleid by 't opper Godendom.
Tegens Andromeda.
Gy moet niet meer aan dien ondankbaren Fineus denken,
Myn dóchter: maar uw hart en trouw aan Perzeus schenken.
Om haar te winnen, moet men nóch veel meer bestaan.
Princes, verlaat dit strand: die winden, die u aan
Die haatelijke Rots gekluistert hebben, zullen
U weêr ontkluist'ren, en myns vaders last vervullen:
Zy zullen, op 't gebod van de opper God Jupyn,
Waar uit ik oorsprongk nam, u weêr gedwongen zyn
Te brengen, daar gy eerst door hen zyt opgenomen.
Myn' ziel, door schrik vervoerd, kan tot zich zelf niet komen.
Gy onverwinb're held, ik bid, vergeef het my,
Dat ik myn' dankbaarheid niet toon naar uw waardy.
Tierannen van de Zé, komt uw misdaân boeten,
Verbolgen Muiters, werpt u aanstonds voor haar' voeten,
Smeekt om gena' ter wil van die 't Heelal bestiert,
En breng haar weêr ter plaats daarze opgenomen wierd,
| |
| |
Hierop gehoor zaamen aanstonds de winden, en vliegen, met Andromeda, weder na de plaats, daar zy eerst van daan wierd gevoerd. Perzeus vólgt haar, op zya Vliegend Paerd, terwyl hy wegvliegt, hoort men den oever van vreuch-de-zangen weêrgalmen.
Men bann' de droef heid vry die ons hert kwam prangen,
Door 't aangenaam geluid van vreuchde-en-zegezangen
Elk zing', ter eere van dien Held, dat berg en dal
En Bosch en Beemd weêrgalmt van 't aangenaam geschal.
De zege is end'lijk weggedraagen:
't Gedrócht leid verstaagen
Men zing' ter eere van dien held,
Men zing' ter eere van dien held
Die 't gedrócht heeft gevelt.
De Zege is endlijk weggedragen
't Gedrócht legt verslaagen.
Princes, dit 's uw Minnaar
De zege is eindlijk weggedraagen
't Gedrocht legt verslaagen.
Komt, laat ons zien, waar zy gebragt is van de winden.
| |
| |
Ik zal de Vórst aan myn' belófte meê verbinden.
| |
Vierde tooneel.
Cymodocia, Efyre, Cydippe, dry Zégodinnen op komende uit de Zé.
DUs zien we ons andermaal in ons gezag onteert;
En onze gramschap op het smaad'lykst gebraveert.
Dat zy, ten tróts van ons, onze ófferhand zien slaaken,
Zal die vermetele nóch meer hovaerdig manken.
Alle onze haat verstrekt slechs tót een middel, om
Andromeda met een doorluchter Bruidegom
Te doen vereenen: 't schynt, dat onze haat en tooren
Zelf de oorsprongk is, daar haar geluk uit is gebooren.
Wat óf de onsterfllijkheid aan ons tóch baaten mag,
Wanneer men zien moet, dat ons Góddelijk gezag
Dus van een sterflijk mensch gehoont werde en beleedigt?
Het is geen mensch, maar 't is een Gód die haar verdedigt.
Dóch 'k bid, schep moed; ik hoop, dat wy niet zyn van all'
De Goôn verlaaten, dat ons één wel wreeken zal.
Kom, laat ons, vers bebloed van 't Monster, onze klagten
Gaan storten voor Neptuin: laat ons zyn' Gódheid trachren.
Te porren tót de straf van dat vermetel vólk.
Ik zie de Zé van ond're opwellen uit zyn kólk.
'k Geloof, hy nadert reeds, om ons zyn' hulp te leenen:
't Getoet der Tritons galmt langs duin en stranden heenen.
| |
| |
| |
Vyfde tooneel.
Neptunus, Cymodocia, Efyre, Cedippe.
Neptunus zittende in een Kar van Parlemoer, voortgetrokken van vier Zépaerdeu.
MYn' Dóchters, ik heb uw verdriet en rouw verstaan:
Ik kom hier, op 't gerucht van uwe klachten, aan.
Myn Broeder Jupiter, die 't tróste vólk verdedigt,
Heeft my, zo wel, als u, in myn gezag beleedigt.
Hy voert hier in myn Ryk zelf de Opperheerschappy:
Ja zend zyn' Basterdzoon, om, door die dwing'landy,
My 't opperste gezag der wateren te ontrukken.
Laat Aarde en Hemel vry, voor zyne wetten, bukken.
Hy voert den Bliksem, en hangt van geen noodlót af;
Ten minsten dat hy my dan laat de waterstaf.
Wie weet, indien hem hier die tierranny gelukte,
Of hy niet Plúto zelf uit zynen Zetel rukte.
Laat ons hem wederstaan, in zynen dwinglandy.
Ik ga, om Juno zelf te trekken op myn zy,
Laat alles op my staan: ik zal uw wraak voltrekken,
Al zou het tót myn' val, ja wis bederf verstrekken.
Vaar wel, dat gaat u voor.
Men schepp' nu weder moed,
Nu zelf de Watergód ons die belófte doet.
Einde van het derde Bedrijf.
Het Tooneel verandert op 't gezigt en verbeeld een vermaakelijke Lusthof, met een prachtig Paleis in 't verschiet.
|
|
Auteursrechtvrij