Dat ij. Capittel.
Van de onsichtbare Menschen.
Ghelijck nu niemandt en mach twyfelen, of die voorgaande schriftelijcke sproken met ontallijcke veele anderen en strecken opten uyterlijcken sienlijcken Mensche, hier voor 't Vleesch ghenoemt zynde, 't welck den Wille, oock teghen syne natuerlijcke ende aangheboren Gheneghentheyden noodtsakelijck moet ghehoorsamen: soo werdt daar teghen, sonder alle swaricheydt oock licht ghemerckt, datter noch een ander Mensche, die onsienlijck ende inwendich is, verstaan ende ghemeynt werdt, by dese navolgende met menichvuldige andere Schriftelijcke spreucken. Als eerst dat de Heere seyt: Ga naar margenoot+ Die Mensch en leeft nyet alleen by den Broode, mar by allen Woorde datter gaat uyten monde Godes. Want seker also Godes Woort onsichtbaar is ende Gheestelijck, en mach 't selve niet ghenoten worden van 't ghene sichtbaar is ende vleeschelijck, ja van vleesche, alsoo onse lichamen zyn. Daar moet dan oock een ander Mensche zyn daar af dit werdt ghesproken, die onsichtbaar is ende Gheestelijck. Hier af schrijft d'Apostel totten Epheseren, henluyden toewenschende Ga naar margenoot+ dat sy van Gode, door desselvens Gheeste ghesterckt souden moghen werden aan den inwendighen Mensche. Daar staat wel naackt ende onderscheydelijck Aan den inwendighen Mensche: dus is die oock een ander Mensche dan die uytwendige. Van gelijcken Petrus gesproken hebbende van't uytwendighe chieraat der Vrouwen, vermaant oock tot het verchieren Ga naar margenoot+ van de verborghen Mensche des herten in een gestadighe ruste ende stillen gheest. Dit zy nu ghenoech tot bewijs, datter soo wel een inwendige als uytwendighe Mensche is.
Auteursrechtvrij