Dat xi. Capittel.
Vande Onwetenheyt der geenre die niet en weten by haren schulde, sonder nochtans dat sy wanen te weten.
Om dan van elck bysonder wat te seggen, en̄ eerse van dē genē die by harē schulde onwetende zijnde, ooc niet en wanen dat sy weten, is te mercken dat soodanighe onwetenheyt wel eenighsins lijdelijck, maer geensins onstrafbaer en is. Draeghlijck is sy door hare eenvuldigheyt, maer strafbaer door haer versuymelheyt. Want nademael daer so luttel opsets is om die Wetenschap te weygeren, als om die te begerē, machmense wel eenighsins zotheyt, maer geensins quaetwilligheyt noemen. Doch begraeft sy het pondeken des redelijckheyts inden aertschen saken met schadelijck versuym vandē behoorlijcken, nootlijcken en̄ mogelijcken woecker der Hemelscher verstandenissen te becomen. Ende en is daeromme dese onwetenheydt oock geensins te ontschuldigen so hier voor is gebleken. Want nemmermeer en is te ontschuldigen het niet doen van't gene behoorde en̄ mogelijck is gedaen te worden. Daer dese strafbare Onwetenheyt ofte kintsheyt gedurighlijck blijft in Ga naar margenoot+ den mensche, maeckt sy kinderen van honderdt jaren, die den vloecke onderworpen zijn.
Auteursrechtvrij