Lied-boeck

xxxiij.

DEn werck man ist werx eynd een lust,

Den ghanger moe verblyt de rust.
De rust is al des landmands hopen,
De ze-man spoedt na havens open.

Het vrouken zwaar met lieve dracht

Denckt op den nood dagh ende nacht.
Aan ghoe verlossing hangt haar wensche.
Na moeytens eynd hoopt alle mensche.

[fol. I6r]

 

Zo hoopt de Christen Ridder me

 

Na tstrydens eynd' en zoete vre

 

Om stadelick met Christ te wezen,

 

Wenscht hy den dood, die andre vrezen.

 

 

 

Hy kent des werlds onrusticheyd:

 

En haat haar valsche lusticheyd.

 

Goods ghoedheyd smaackt hy int bevinnen.

 

Die liefd hy meest met hert en zinnen.

 

 

 

God is zyns herten waardste ghoed

 

Daar by woont stadigh zyn ghemoed.

 

Dit een bejaaght hy met verlangen.

 

En laat het al, om dat t'ontfangen.

 

 

 

Denckt al ghy Christens zulx ghenaamt,

 

Of ghy oock zyt: zegt neen met schaamt.

 

Want ghy hoopt hier noch lang te zwerven.

 

En vreest meest al u lyfs bederven.

 

 

 

Ghy lieft zorgh, moeyten, druck en pyn:

 

Ghy haat Goods rust, als quaad fenyn

 

Moght ghy op aardryck ewigh bouwen,

 

Ghy liet den heer zyn Hemel houwen.