De laatste der Mohikanen

[p. 151]

Zeven-en-twintigste hoofdstuk

De stam, of liever halve stam der Delawaren, die zoo dicht bij de tijdelijke nederzetting der Hurons kampeerde, kon een gelijk aantal krijgers op de been brengen als laatstgenoemd volk. Evenals hun buren waren zij met Montcalm tegen de Engelschen opgetrokken, maar juist op de momenten, dat hun hulp het meest noodig was, hielden zij zich werkeloos. Hun bijlen waren stomp, beweerden hun afgezanten; en het legerhoofd vond het wijzer, hun passieve vriendschap te onderhouden, dan hen door strengheid te prikkelen tot openlijke vijandschap; want er bestonden oude banden tusschen die Delawaren en de stammen, die de zijde der Engelschen hadden gekozen.

Dien ochtend, toen Magua zijn troep het bosch in leidde, bescheen de zon een druk bedrijf in het kamp der Delawaren. Vrouwen bereidden het ochtendeten of liepen heen en weer, om zacht een paar woorden met elkaar te wisselen, mannen stonden in groepen te praten of zagen hun wapens na, en allen keken van tijd tot tijd naar een groote stille tent midden in 't kamp, alsof die het voorwerp van hun aller gedachten bevatte.

Plotseling verscheen er een man op een platte rots, die boven het dorp uit stak. Hij droeg geen wapens, en de woestheid van zijn trekken was door verf gematigd. Toen de Delawaren hem zagen, betuig de hij vriendschap door een arm omhoog te steken en plechtig naar zijn borst te laten dalen. De kampbewoners riepen hem met soortgelijke vriendschaps-teekenen nader. De man kwam, rinkelend met de zilveren sieraden, die aan zijn armen en om zijn hals hingen. Midden in de groep der mannen bleef hij staan, en de Delawaren herkenden het befaamde

[p. 152]

Huronsche opperhoofd, den Sluwen Vos. De woordvoerder der Delawaren, de man die vele talen sprak, trad vooruit.

‘De wijze Huron is welkom,’ zei hij. ‘Hij is gekomen, om de maïs te eten met zijn broeders van de meren.’

‘Hij is gekomen,’ antwoordde Magua waardig, en hij groette ook de andere mannen, waarna hij den eerste volgde in diens tent.

Er namen nog een viertal ouden aan den soberen maaltijd deel, en behoedzaam werd het gesprek gevoerd. De Delawaren tastten naar de geheime bedoeling van Magua's komst, de Huron trachtte zijn gewantrouwde bondgenooten te dringen in de richting, waar hij heen wou.

‘Geeft mijn gevangene last aan mijn broeders?’ vroeg hij.

‘Zij is welkom.’

‘Het pad tusschen de Delawaren en de Hurons is kort, en het ligt open. Laat haar bij mijn squaws brengen, als zij mijn broeder last berokkent.’

‘Zij is welkom,’ zei het hoofd der Delawaren met nog meer nadruk.

Hierna zweeg Magua minuten lang, maar hij toonde geen misnoegdheid om het mislukken van zijn poging, Cora weer in handen te krijgen.

‘Zijn er geen vreemde moccassins in de wouden gezien?’ hernam hij eindelijk. ‘Hebben mijn broeders geen voeten van Yankee's gespeurd?’

‘Zij zullen de Delawaren niet slapende vinden.’

‘Dat is goed. Een krijger, die zijn oogen open heeft, kan zijn vijand zien,’ antwoordde Magua, en weer veranderde hij van onderwerp, nu hij geen voet kon krijgen. ‘Ik heb geschenken voor mijn broeder meegebracht.’

[p. 153]

Hij stond op, en spreidde zijn gaven uit, meest snuisterijen, uit het fort William Henry gestolen. De goedgeefschheid van den gast bracht een opgewekter stemming onder de Delawaren teweeg, waarvan Magua aanstonds partij trok.

‘De Hurons houden van hun vrienden, de Delawaren,’ zei hij, ‘waarom zouden zij niet? Zij zijn gekleurd door dezelfde zon, en hun wijzen zullen op dezelfde velden jagen na hun dood. De roodhuiden moeten vrienden zijn, en met open oogen naar de blanken kijken. Heeft mijn broeder geen spionnen in het woud gespeurd?’

‘Er zijn vreemde moccassins rondom het kamp geweest. Ze zijn tot in onze tenten getreden.’

‘Heeft mijn broeder de honden neergeslagen?’ vroeg Magua.

‘Dat zou niet kunnen,’ antwoordde het Delawaren-hoofd, het Harde Hart. ‘De vreemde is altijd welkom in mijn tenten.’

‘De vreemde, maar niet de spion, de vijand van den Canadeeschen vader! Kan het bleekgezicht, dat zoovelen van zijn vrienden verslagen heeft, in en uit gaan bij den Delaware?’

‘Wie heeft mijn jonge mannen verslagen? Wie is de vijand van mijn grooten vader?’ vroeg het Harde Hart.

‘De Lange Karabijn!’

De Delawaren schrokken bij 't hooren van dien naam - blijkbaar begrepen zij nu eerst, dat die groote vijand van den Franschen koning in hun macht was.

‘Wat bedoelt mijn broeder?’ vroeg het opperhoofd.

‘Een Huron liegt nooit!’ antwoordde Magua koel. ‘Laat de Delawaren hun gevangenen tellen; zij

[p. 154]

zullen er een vinden, wiens huid noch rood noch wit is.’

Er volgde een lange stilte. Het opperhoofd sprak zacht met zijn raadslieden, en boodschappers werden uitgezonden, om den heelen stam bijeen te roepen. Op het veld vóór het kamp zag Magua hen samenstroomen, krijgers, vrouwen en kinderen. Het duurde meer dan een half uur, voor allen, een goede duizend zielen, hun plaatsen hadden ingenomen. Daarna echter bleef de woordvoerder van den raad nog steeds zwijgen, en herhaaldelijk gingen de oogen naar een wigwam, die met bijzondere zorg tegen de invloeden van het weer was beschermd.

Eindelijk ging de deur van die wigwam open, en drie oude mannen traden naar buiten. In het midden ging een man, die een zeldzaam hoogen leeftijd had bereikt. Diep gebogen trad hij voetje voor voetje verder. Zijn gezicht was gerimpeld, zijn lange lokken waren spierwit; zijn kleeren waren van de fijnste huiden gemaakt, en hij droeg tal van medailles op de borst, tal van kostbare banden om armen en beenen; vele kleine sieraden hingen neer van een soort diadeem, die hij op het hoofd droeg. Zijn tomahawk ging bijna schuil onder 't zilver, en de greep van zijn mes schitterde van goud.

‘Tamenund!’ ging het van mond tot mond in eerbiedig gefluister. Magua had den naam van dien wijzen en rechtvaardigen Delaware vaak gehoord, en hij ging naar een plek, waar hij den man beter kon zien, die in geheime relatie met den Grooten Geest heette te staan, en wiens uitspraak van zoo grooten invloed kon zijn op zijn eigen lot. Maar met gesloten oogen, zonder eenige notitie van hem te nemen, ging de grijsaard den Huron voorbij. Geholpen door zijn twee bejaarde metgezellen ging hij zich neerzetten op

[p. 155]

een verhevenheid in het midden van zijn volk, als een monarch op zijn troon.

De ouderen van den stam kwamen hem met ontzag groeten, en de jongeren raakten zijn kleeren aan. Daarna nam ieder zijn plaats weer in en het werd stil.

Toen begaven zich een aantal jongemannen, op bevel van een der ouderlingen, naar de tent, die vroeger in den ochtend zooveel aandacht had getrokken. Binnen weinige minuten kwamen zij terug, de personen, wien al deze plechtige toebereidselen golden, voor den rechtszetel leidend. De menigte vormde een pad, en liet dat weer sluiten achter de groep, een grooten dichten gordel van menschenlichamen om hen heen vormend.