De laatste der Mohikanen

Zes-en-twintigste hoofdstuk

Met kloppende harten slopen de Hurons naar een kier, waardoor zij het lichtschijnsel in de hut konden zien. Minuten lang hielden zij de gestalte van David voor die van hun gevangene; maar wat Haviksoog gevreesd had, gebeurde: de zanger werd er moe van, de uitersten van zijn lange beenen zoo dicht bijeen te houden, en strekte ze uit, waardoor een van zijn voeten de vuurspranken raakte en verschoof. Eerst meenden de Hurons, dat de Delaware door tooverkracht aldus misvormd was; maar toen David, niets kwaads vermoedend, het hoofd zoo wendde, dat zijn goedige trekken zichtbaar werden, bleef er geen twijfel meer over. De mannen renden naar binnen, en zagen, en gilden eerst hun verbazing, toen hun ergernis uit. David hief zoo luid mogelijk de eerste strofe aan van het eerste het beste gezang, dat hem te binnen schoot, een begrafenis-hymne. De Indianen, hierdoor herinnerd aan zijn zwak, renden naar buiten, en schreeuwden het heele dorp wakker.

In zeer korten tijd stonden er tweehonderd mannen ter vervolging gereed. De hoofden waren in het raadsgebouw bijeen, om over de ontsnapping te spreken en te beslissen, wat er gebeuren moest. De sluwe Magua werd gemist, en er werden boodschappers naar zijn woning gestuurd, om hem te halen.

Een paar jonge mannen kregen order, den bosch-

[p. 147]

rand langs te zoeken, om te zien, of de verdachte naburen, de Delawaren, geen kwaad brouwden. Vrouwen en kinderen liepen heen en weer, en een troepje krijgers bracht den rampzaligen toovenaar, die al dien tijd geboeid had gelegen, ter raadsvergadering.

De man vertelde, wat hem overkomen was, en de vader van de zieke vrouw verhaalde op zijn beurt, wat hij wist. Door deze verklaringen werd het onderzoek gericht naar de grot, en een heel gezelschap wijzen des volks begaf zich daarheen en passeerde de kloof.

De zieke vrouw lag nog op dezelfde plaats en in dezelfde houding, ondanks de beweringen dergenen, die haar het bosch in hadden zien dragen. Die tastbare tegenstrijdigheid trok aller oogen naar den vader. De man ging naar het rustbed, boog zich neer en keek scherp, ongeloovig naar de trekken der patiënte, om zich te verzekeren van de werkelijkheid.

Zijn dochter was dood.

Natuurlijke gevoelens kregen even de overhand - de oude man verborg in smart zijn oogen. Toen beheerschte hij zich, keek de anderen aan, wees naar het lijk en zei:

‘De vrouw van mijn jongen man heeft ons verlaten! De Groote Geest is boos op zijn kinderen.’

Op het droeve bericht volgde een plechtig zwijgen. Na die stilte wou een der oudste Indianen iets zeggen, toen een donker voorwerp uit een aangrenzend vertrek kwam, over den grond rollend, tot midden in de ruimte, waar zij stonden. Het gezelschap trad achteruit en keek verbaasd, wat het voorwerp was - tot het in 't licht kwam, en de verwrongen trekken van Magua vertoonde. Snel kwamen de messen te voorschijn, en werd de man van

[p. 148]

zijn boeien bevrijd. De Huron stond op, en schudde zich als een leeuw. Hij sloeg de hand aan zijn mes, maar zei niets.

Magua keek rond, zag slechts bevriende gezichten om zich heen, en stond te knarsetanden van woede, die hij op geen slachtoffer luchten kon. Eindelijk nam de oudste van de groep het woord.

‘Mijn vriend heeft een vijand gevonden,’ zei hij. ‘Is hij nabij, dat de Hurons wraak kunnen nemen?’

‘Laat den Delaware sterven!’ riep Magua woest.

Weer werd het stil - en dezelfde oude man sprak.

‘De Mohikaan is vlug van voet, en springt ver,’ zei hij. ‘Maar mijn jonge mannen zijn hem op 't spoor.’

‘Is hij weg?’ vroeg Magua, met een stem, die diep uit zijn borst scheen te komen.

‘Er is een booze geest onder ons geweest, en de Mohikaan heeft onze oogen verblind.’

‘Een booze geest!’ spotte Magua. ‘Het is de geest geweest, die de levens van zoovele Hurons genomen heeft; de hond, die het hart en de list van een Huron draagt onder een blanke huid: de Lange Karabijn!’

Het uitspreken van dien gevreesden naam had op de toehoorders het gewone effect. Maar toen de krijgers gingen beseffen, dat de brutale vijand in hun kamp was geweest, en daar zijn werk had gedreven, sloeg de hartstocht van Magua op hen allen over. Zij stonden te schreeuwen en in de lucht te slaan, alsof het voorwerp van hun razernij die slagen voelen kon. Toen zij hun gewone zelfbeheersching hernamen, nam Magua, die intusschen eveneens had nagedacht, de leiding.

‘Laten we naar mijn volk gaan,’ zei hij, ‘het wacht ons.’

[p. 149]

Zwijgend keerden de mannen terug naar het raadsgebouw. Magua vertelde, hoe 't hem vergaan was, en heel het bedrog, door Heyward en Haviksoog gepleegd, werd nu duidelijk. De mannen zaten elkaar aan te kijken, verbaasd om de stoutmoedigheid en het succes van hun vijanden. Maar toen kwam het overleg: de plannen tot wraak.

Er werden nog meer mannen uitgestuurd, om het spoor der vluchtelingen te zoeken; en sommigen kwamen rapporteeren, dat de vijanden ongetwijfeld den weg naar het kamp van hun gewantrouwde bondgenooten, de Delawaren, hadden ingeslagen. Op dit gegeven bouwden de raadsleden voort, grondden zij hun plannen.

Er werden naar verschillende kanten verkenners uitgestuurd; spionnen kregen opdracht, het kamp der Delawaren binnen te dringen; de krijgers werden gewaarschuwd, dat zij zich gereed moesten houden - hun diensten konden spoedig opgevorderd worden; vrouwen en kinderen werden tot zwijgen vermaand. Magua ging het dorp rond, om vriendschappen te verlevendigen, en het vertrouwen te sterken, waar dit wankelde.

Ver vóór den dageraad verzamelden zich een twintigtal mannen in de hut van Magua, met al hun wapens, al spraken hun verven niets dan vrede uit. Magua stond op, gaf het sein tot vertrek en ging zelf voor.

De anderen volgden in de orde, die nadien ‘Indiaansche slagorde’ genoemd werd: man voor man achter elkaar, als de eenden. Sluipend als spoken verlieten zij het kamp.

De troep ging niet regelrecht naar het kamp der Delawaren, maar werd door Magua een eind langs de kronkelingen van het riviertje, en vervolgens langs

[p. 150]

den beverpoel geleid. Die plek bereikten zij bij het aanbreken van den dag.

Gelijk Magua een teekening van een vos droeg op zijn leeren mantel, zoo was er een andere hoofdman in zijn troep, die den bever als zijn speciaal symbool, zijn ‘totem’ droeg. Het zou als een oneerbiedige nalatigheid beschouwd zijn, als deze man zijn ‘soortgenooten’ voorbij was getrokken, zonder hen vriendschappelijk toe te spreken. Hij noemde de dieren zijn neven, en wees er op, dat zijn beschermende invloed hun levens spaarde, waarop zoovele handelaars het gemunt hadden. Hij vermaande hen tot dankbaarheid, beloofde zijn verdere gunst, en vroeg voor de expeditie, die hij met zijn makkers ondernam, aandeel in het beleid en de schranderheid, waarvoor de bevers zoo beroemd waren.

Terwijl de man aldus sprak en zijn kameraden ernstig toeluisterden, kwamen er een paar zwarte gestalten boven het water uit, tot groote tevredenheid der Hurons. Zelfs kwam de kop van een grooten bever uit den ingang van een der woninkjes, welk bewijs van vertrouwen door den spreker als een zeer gunstig voorteeken werd geprezen.

Toen Magua het sein gaf tot verder gaan, keek geen der Hurons om. Niemand zag dus, dat de eerbiedwaardige bever opnieuw zijn kop naar buiten had gestoken, en de bewegingen van den troep gadesloeg met een aandacht en een geslepenheid, die zelfs het fijnste instinct van zijn soort scheen te overtreffen. De waarnemer zou haast geloof zijn gaan hechten aan het bestaan van dierenverstand, tot het moment, dat de groep krijgers in het bosch verdween, en het heele dier uit de hut te voorschijn kwam. Toen kwamen namelijk uit het masker van bont de ernstige trekken van Chingachgook.