De laatste der Mohikanen

Drie-en-twintigste hoofdstuk

Heyward vergiste zich. Er werd een hand op zijn arm gelegd en de stem van Uncas zei aan zijn oor:

‘Het grijshoofd en de Mohikaan zijn veilig, en het geweer van Haviksoog slaapt niet. Ga nu heen - Uncas en de majoor kennen elkaar niet.’

Heyward had meer willen vragen, maar een duwtje van zijn bondgenoot drong hem naar de deur, en waarschuwde hem tegen het gevaar, dat hun omgang op kon leveren. Hij ging langzaam en onwillig naar buiten. Een groep krijgers betrad het raadsgebouw weer, haalde er het lijk uit en bracht het naar het bosch. De vlucht was bij al die beroering makkelijk geweest, maar Duncan wist nog niets van Alice, en voelde zich nu ook door belangstelling voor het lot van Uncas gebonden. Hij doolde dus rond, van hut tot hut, en keek overal naar binnen, maar vond slechts teleurstelling, tot hij alle woningen langs was geweest. Hij ging toen terug naar het raadsgebouw - hij wou David opzoeken en ondervragen. Misschien wist hij méér.

[p. 119]

Hij liep zonder aarzeling het vertrek binnen en keek snel rond. Uncas was er nog, David echter niet, en de wijzen van den stam zaten rustig te rooken en te praten. Tot zijn ontsteltenis zag Heyward ook Magua onder hen, en voorzichtigheidshalve hield hij zich in een donkeren hoek. Daar werd hij door een der oudste krijgers in 't Fransch aangesproken.

‘Mijn Canadeesche vader vergeet zijn kinderen niet,’ zei de man. ‘Ik dank hem. Er huist een booze geest in de vrouw van een mijner jonge mannen. Kan de wijze vreemdeling hem uitdrijven?’

Deze vraag kwam Heyward wonderwel van pas. Zoo kon zijn rol hem nader helpen tot zijn doel! De tooverkunsten der Indiaansche ‘geneesheeren’ waren hem niet geheel onbekend, maar om zijn waardigheid hoog te houden antwoordde hij, met gepaste geheimzinnigheid:

‘Geesten verschillen. Sommige wijken voor de kracht der wijsheid, andere zijn te sterk.’

‘Mijn broeder is een groot medicijnman,’ vleide de wilde. ‘Wil hij probeeren?’

Een toestemmend gebaar was het antwoord. De Huron legde zijn pijp neer en trok zijn mantel over zijn borst. Door wolken rook volgde Duncan den man naar buiten, in de zuiverste lucht van den zomeravond.

De Huron begaf zich niet naar de hutten, waar Heyward reeds vruchteloos had gezocht, maar sloeg een zijpad in, dat naar den voet van een aangrenzenden berg leidde. De kinderen waren nog aan 't spelen: zij bootsten den spitsroedenloop na, die vroeger in den avond zoo'n onverwachte wending had genomen. Zij hadden een paar van de brandstapeltjes opnieuw aangestoken en gevoed, het schijnsel viel op den witten berg, en werd teruggekaatst op een donker, geheim-

[p. 120]

zinnig wezen, dat plotseling op het pad der beide mannen verscheen.

De Indiaan bleef staan, aarzelend, of hij verder zou gaan, en liet zoo zijn metgezel naast zich komen. Wat eerst een groote zwarte bal had geleken, die zich op zonderlinge manier bewoog, bleek in een nieuwe opflikkering van het lichtschijnsel een zittende beer te zijn, die onophoudelijk het bovenlichaam heen en weer liet gaan. Het beest bromde luid, maar gaf verder geen teeken van vijandige bedoelingen. De Huron althans scheen aan zijn vreedzame stemming niet te twijfelen: hij keek eens goed, en zette toen rustig zijn weg voort.

Duncan, die wist, dat de beer vaak als huisdier onder de Indianen leeft, volgde het voorbeeld van zijn geleider. Zij kwamen het dier zonder hinder voorbij. De Huron keek niet eens meer; Heyward echter kon niet nalaten, achterom te zien: hij werd liever niet in den rug aangevallen. Zijn ongerustheid werd er niet minder op, toen hij waarnam, dat het beest achter hen aan gerold kwam, en hun voetstappen volgen bleef. Hij wou iets zeggen, maar op dat moment schoof de Indiaan een deur van boombast opzij en ging een grot in de flank van den berg in.

Duncan volgde hem, blij, dat die uitweg hem geopend was, maar toen hij de deur dicht wou doen, werd die door het beest uit zijn hand getrokken, en verdonkerde de ruige, lompe gedaante den ingang. Zij waren in een lange rechte galerij, een rotsspleet - teruggaan kon niet, zonder op den beer te stuiten. De jonge man ging dus maar voorwaarts, zoo dicht mogelijk bij zijn gids blijvend. De beer gromde herhaaldelijk, vlak aan zijn hielen, en legde zelfs eens een zwaren poot op zijn schouder, als om hem tegen te houden.

[p. 121]

Heyward was blij, toen hij een glimp licht voor zich uit zag en binnen werd gelaten in een groote grot, door schotten van takken, bast en steen in verschillende ruimten verdeeld. Openingen in 't gewelf lieten bij dag licht door, en bij donker dienden toortsen ter verlichting. Hier hadden de Hurons hun kostbaarsten buit saamgebracht; hierheen had men ook de vrouw, die onder bovennatuurlijke macht heette te lijden, vervoerd, in de meening, dat de booze geest door steenen muren niet zoo makkelijk kon aanvallen als door de ijle wanden der hutten. Zij lag op een rustbed, omringd door vrouwen, onder wie Heyward tot zijn verbazing zijn vermisten vriend David ontdekte.

Met één blik zag de gewaande geneesheer, dat hulp voor de zieke zijn talenten te boven ging. Zij lag neer in een verdooving, die haar ontoegankelijk maakte voor alle prikkels van buiten, ongevoelig voor iedere pijn. Het kwam Heyward niet slecht te pas, dat zijn kunsten aldus zooveel minder gevaar liepen, doorzien en ontmaskerd te worden. Hij stond na te denken, hoe hij zijn rol nu verder zou spelen, toen hij gewaarwerd, dat David de macht der muziek wou beproeven.

De zangmeester hief een hymne aan, die wonderen had kunnen doen, als het op geestdriftig vertrouwen alleen was aangekomen. De Indianen lieten hem zijn gang gaan, en Heyward was blij met het uitstel. Toen een lange, wegstervende toon hem in de ooren klonk, verbaasde hij zich, een soortgelijk geluid achter zich te hooren, met een soort halfmenschelijke grafstem. Duncan keek om, en zag den beer in een donkeren hoek zitten. Nog steeds met het lichaam zwaaiend bracht het dier klanken voort, die wel geen woorden waren, maar toch de melodie van het gezang volgden.

David verstomde, en stond met wijde oogen te staren bij die vreemde echo. Vrees of verbazing deden

[p. 122]

hem een diepzinnig plan, om Heyward een belangrijke mededeeling te doen, vergeten. Luid riep hij uit: ‘Zij verwacht u, ze is hier vlak bij,’ en overijld verliet hij de grot.