De laatste der Mohikanen

Een-en-twintigste hoofdstuk

Heyward stond verstomd. Wat hij voor hurkende Indianen had gehouden, bleken viervoetige dieren te zijn; het meertje was een beverpoel, en de gevreesde roodhuid was zijn trouwe vriend David Gamut, de zangmeester. Diens aanwezigheid deed veronderstellen, dat de zusters niet verre waren - zonder aarzeling kwam de jonge man uit zijn schuilhoek en snelde hij naar de andere twee toe.

Haviksoog stond te schateren en draaide den verbaasden Gamut om en om. Toen greep hij zijn hand, drukte die met pijnlijke kracht en wenschte zijn kalmen vriend geluk met zijn gedaanteverwisseling.

‘De Hurons hebben je mooi toegetakeld,’ zei hij. ‘Maar enfin, je leeft nog. Zeg eens op - waar zijn de dames?’

‘Gevangen onder de heidenen,’ zei David, ‘en erg van streek, maar gezond.’

[p. 107]

‘Allebei?’ vroeg Heyward gejaagd.

‘Inderdaad. 't Is een moeilijke reis geweest en we kregen niet veel te eten, maar verder hebben ze ons niets gedaan.’

‘Goddank!’ riep Munro, die den jongeren officier gevolgd was. ‘Ik zal mijn kinderen dus gezond en wel terugzien....’

‘Dat weet ik nog niet,’ antwoordde David. ‘Ze hebben het oudste meisje bij een ander volk gebracht, en de jongste is bij de vrouwen van de Hurons ondergebracht, een mijl of twee hier vandaan.’

‘Arme Alice!’ mompelde Heyward. ‘Den steun van haar zuster moet ze dus ook al missen! En waarom laten ze u vrij rondloopen?’

‘Zelfs de heidenen blijken gevoel voor mijn kunst te hebben,’ gaf David ten antwoord. ‘Ik kan gaan en staan waar ik wil.’

De verkenner lachte, en raakte veelbeteekenend zijn voorhoofd aan.

‘De Indianen doen nooit iemand kwaad, dien ze voor gek aanzien,’ verklaarde hij. ‘Maar als je vrij was, waarom ben je dan niet teruggegaan, om hulp te vragen op fort Edward?’

De verkenner dacht er niet aan, dat die taak voor David Gamut veel te zwaar zou zijn geweest. De laatste echter antwoordde rustig:

‘De verantwoording voor de dames was me opgedragen. Ik wou niet teruggaan, zoolang zij in gevangenschap zaten.’

Dit antwoord won een bewonderenden blik van Uncas. De verkenner schudde het hoofd en zei:

‘Jammer, dat zoo iemand al zijn talent in zijn keel heeft vastgesjord. Hier, vrind - ik had dat fluitje van je in 't vuur willen gooien, maar nu krijg je 't terug. Blaas maar gezellig!’

[p. 108]

Gamut nam met groote vreugde zijn verloren stemfluitje in ontvangst. Hij probeerde het instrument en probeerde zijn stem, en eerst toen hij wist, dat beide nog in goede conditie verkeerden, voldeed hij aan het verzoek, verslag te geven van zijn jongste ervaringen.

Magua had op den berg gewacht, tot hij het veilig vond, te vertrekken, en was toen langs den westelijken oever van het meer noordwaarts getrokken. De aanwezigheid van David zelf scheen meer geduld dan gewenscht te zijn, hoewel ook Magua scheen te deelen in den eerbied, dien de roodhuiden voelen voor menschen met beperkte geestvermogens. Na een langen tocht waren de paarden los gelaten en alle voorzorgen genomen, om het spoor onvindbaar te maken. Toen Magua in het kamp van zijn volk was aangekomen, had hij, met zijn gewone sluwheid, zijn gevangenen verspreid: Cora bij een ander volk gebracht, óók bondgenooten der Franschen, maar verder wist David niets van hen....

‘Hebt u naar hun messen gekeken? Waren die van Fransch of van Engelsch maaksel?’ vroeg de verkenner.

Daar had David geen erg in gehad.

‘Hadden ze 't graanfeest gevierd - of weet je iets van hun totems?’

‘Ze hebben een heele massa graanfeesten gevierd; graan met melk - 't smaakt heel lekker. Wat totems zijn weet ik niet. Maar 't zijn afgodendienaars.’

‘Dat kan niet. Alle Indianen aanbidden één God. Ze doen wel aan duivelbezweren....’

‘Ik heb ze toch heele rare figuren zien schilderen, waar ze erg tegen opkeken. Een vooral, een leelijk walgelijk beest....’

‘Een slang?’ vroeg Haviksoog snel.

[p. 109]

‘Zooiets. 't Leek meer op een schildpad.’

‘Ah!’ riepen de Mohikanen tegelijk.

‘Dan is 't een tak van de Delawaren, die met den vijand heult,’ zei de verkenner. ‘Dat kan een goed of een kwaad teeken zijn. Een vriend, die zich van je afkeert, is soms gevaarlijker dan een vijand.’

Heyward begon toen allerlei stoute plannen te opperen, om de zusters te bevrijden. Haviksoog luisterde verdraagzaam, maar toonde even rustig aan, dat geen dier plannen opging. Zij moesten met de uiterste voorzichtigheid te werk gaan, wilden zij iets bereiken.

‘'t Is 't beste,’ besloot hij, ‘dat hier onze vrind gewoon teruggaat, en de dames geruststelt - als we hem noodig hebben, kunnen we hem roepen. Kun je 't krijschen van een kraai van 't fluiten van een nachtzwaluw onderscheiden, vrind?’

‘Da's zoo'n zacht melancholiek wijsje,’ zei David, ‘alleen een beetje vlug en slecht in de maat.’

‘Hij bedoelt een rietvink,’ zei de verkenner. ‘Goed, als je dat een leuk fluitje vindt, is dat je signaal. Als je dat fluitje driemaal hoort, kom je naar 't boschje, waar de vogel....’

‘Stil maar,’ viel Heyward hem in de rede. ‘Ik ga met hem mee.’

‘U!’ riep Haviksoog. ‘Bent u uw leven zat?’

‘Ze hebben David ook wel in leven gelaten!’

‘Jawel, maar die zingt, zooals geen verstandig mensch in zijn hoofd zou halen.’

‘Dan houd ik me ook maar gek. Ik wil alles doen, om.... om de meisjes te redden. Spreek maar niet meer tegen - ik dòè 't.’

Haviksoog keek den jongen man met sprakelooze verbazing aan. Duncan echter, die zich tot dan toe als vanzelfsprekend aan zijn leiding had onderworpen,

[p. 110]

trad nu als meerdere op. Hij wees alle protest af en ging voort:

‘Jullie hèbben 't noodige om me te vermommen; maak een ander mensch van me; beschilder me ook maar, als je zin hebt. Als ik er maar uit ga zien als.... een gek. Ik zal op onze vijanden de Hurons aftrekken, die de jongste zuster in hun macht hebben. Overleggen jullie, wat je doen kunt voor het andere meisje, dat waarschijnlijk onder een stam van de Delawaren is.’

Haviksoog moest berusten, en met de beide Mohikanen ging hij aan 't werk. Duncan, op een boomstam zittend, werd beschilderd met figuren, die vredelievendheid uitdrukten; iedere lijn, die op krijgslust wees, werd met zorg achterwege gelaten. Door kleeding en voorkomen ging hij lijken op een trekkenden goochelaar van Ticonderoga, die zijn talenten komt uitoefenen onder bevriende stammen.

De verkenner gaf den majoor nog menigen nuttigen wenk, en sprak af, waar zij elkaar zouden ontmoeten ingeval van wederzijdsch succes. Hij zou den ouden kolonel op een veilige plek achterlaten, met Chingachgook, en zelf met Uncas op onderzoek uitgaan onder het volk, dat waarschijnlijk tot de Delawaren behoorde. Duncan drukte Haviksoog met warmte de hand, beval zijn ouden vriend in diens goede zorgen aan en vertrok met David. Haviksoog keek den jongen man bewonderend na, schudde toen het hoofd en ging, om de rest van het gezelschap in de verborgenheid van het bosch te leiden.

Duncan was zich terdege bewust van de moeilijkheden zijner onderneming, Maar het stralende beeld van Alice, het besef van haar smart en het gevaar, waarin zij verkeerde, verjoeg iedere gedachte aan eigen risico. Hij vroolijkte David op en ging voort met den veerkrachtigen tred van jeugd en ondernemingslust.

[p. 111]

Zij liepen in een halven cirkel om den beverpoel heen en trokken een lagen heuvelrug over. Binnen een half uur bereikten zij een andere open plek, waar eveneens van die hutjes waren, die door bevers gemaakt schenen en waarschijnlijk in den steek waren gelaten voor een beter kwartier. Maar hier stonden de bouwsels wanordelijk bijeen, en misten zij alle netheid en schoonheid. Er bleken hier echter menschen te wonen: tusschen de hutten speelden een twintigtal halfnaakte kinderen. David hield de vingers in de ooren, om zijn teedere organen te beschermen tegen 't onwelluidende geschreeuw, dat tot hem opsteeg. In die houding liep hij met Duncan mee, op 't kamp toe.