De laatste der Mohikanen

Twintigste hoofdstuk

Het was in het midden van den volgenden ochtend, dat de verkenner een grootere bezorgdheid toonde omtrent de richting, waarin zij gingen. Hij bleek vaker staan, om de boomen te bekijken; geen watertje staken zij over, of hij nam attent de breedte, de kleur en de snelheid van het stroompje op. Ten laatste sprak hij zijn verlegenheid uit.

‘Toen we gemerkt hadden, dat het pad van de Hurons naar 't noorden liep,’ zei hij, ‘begreep ik,

[p. 102]

dat zij de dalen zouden volgen, tot zij aan de bronnen van de Canadeesche rivieren kwamen. Maar nu zijn we vlak bij de Scaroon, en we zijn nog geen schijn van een spoor gekruist! Als we maar niet op den verkeerden weg zijn!’

‘Ik hoop van niet!’ riep Duncan uit. ‘Dan zouden we terug moeten en nog voorzichtiger opnieuw beginnen. Wat zegt Uncas er van?’

De jonge Mohikaan keek zijn vader aan, en eerst toen deze hem met een wenk verlof tot spreken had gegeven, kwam er leven in zijn strakke gezicht. Met een sprong was hij een eindje vooruit en opzij, en hij bukte zich over een plek, waar de grond versch leek, alsof hij door 't passeeren van een groot dier was omgewoeld.

‘Het spoor!’ riep de verkenner, die hem volgde.

‘Kijk!’ zei Uncas, naar het noorden en het zuiden wijzend, ‘de zwartharige is naar den kant van de vorst getrokken!’

‘Daar zijn de sporen van de paarden ook!’ riep Haviksoog. ‘Die Huron reist als een blanke generaal - straks is hij in een koets geklommen - kijk maar eens goed, of je geen spoor van wielen ziet!’

De opgewektheid van dien spot gaf allen moed. Met grooter zekerheid en grooter snelheid trok men verder. Valsche sporen en onverwachte wendingen kwamen herhaaldelijk voor, maar de Mohikanen kenden alle trucs, en vonden steeds weer het juiste pad. In den middag stak het gezelschap de Scaroon over en trok het westwaarts voort, en zoo bereikten zij een plek, waar de vijanden en hun gevangenen blijkbaar gerust hadden. De grond was vertrapt, en de voetafdrukken van menschen en dieren waren duidelijk zichtbaar, maar het spoor scheen hier op te houden.

[p. 103]

De paarden schenen rondgedwaald te hebben zonder leiding, alsof zij geen ander doel hadden dan voedsel te zoeken. Eindelijk vond Uncas een aanwijzing, die bewees, dat de dieren dicht in de buurt moesten zijn. Hij meldde dit succes aan zijn tochtgenooten, en terwijl dezen het geval nog bespraken, kwam de jongeling alweer te voorschijn met de twee paarden, die er uitzagen, alsof zij al dagen los hadden geloopen.

Duncan werd bleek en keek rond. ‘Wat kan dat beteekenen?’ vroeg hij bezorgd.

‘Dat we niet verder hoeven, en dat we op vijandelijk gebied zijn,’ gaf de verkenner ten antwoord. ‘Er zal wel een Indianenkamp in de buurt zijn. Laten we maar op zoek gaan naar de sporen van de Hurons.’

Zij gingen aan 't werk, ieder aan een kant, haalden alle bladeren om, verwijderden alle takken en lichtten alle steenen op, maar wat zij zochten, vonden zij niet. Eindelijk begon Uncas een kleine spreng af te dammen, zoodat het water een anderen loop nam, en kalm tuurde hij het droge beddinkje af. Toen riep hij, en wees: er stond een afdruk van een moccassin in den slijkerigen bodem.

‘Geen wonder, dat de Hurons een haat hebben tegen dien knaap!’ zei Haviksoog. ‘Maar dat is geen voetstap van een Indiaan! Het gewicht drukt te veel op den hiel, en de teenen zijn afgeplat. Kom kijken, Chingachgook.’

De woudloopers keken samen en overlegden, en zij kwamen tot de conclusie, dat het een voetstap van David moest zijn, die zijn schoenen voor moccassins had verwisseld.

‘Een streek van den Vos,’ zei de jager. ‘Hij heeft David vóór laten gaan, en de anderen zijn in

[p. 104]

zijn voetstappen gebleven. Laten we den loop van dat beekje volgen - 't spoor ligt er onder!’

Uncas bleef langs den oever speuren, en vond een eindweegs verder het spoor weer afwijken van het stroompje. De mannen rustten en aten gedroogd berenvleesch uit een der pakken, en volgden daarna opnieuw het spoor, dat nu zeer duidelijk was; blijkbaar hadden de Hurons het niet meer noodig gevonden, hun voetstappen te verbergen. Voor er een uur verloopen was, bleef Haviksoog staan, en wachtte hij, tot de anderen bij hem waren.

‘Ik ruik de Hurons,’ zei hij tegen de Mohikanen. ‘We komen te dicht bij hun kamp! Ga eens rechts op de heuvels kijken, Chingachgook; Uncas gaat links, en ik zal hier doorgaan. Drie krassen van een kraai, als er iets gebeurt. Daar vliégt een kraai - ook al een teeken, dat we 't kamp naderen.’

De groep verdeelde zich. Heyward kreeg opdracht aan den rand van het bosch te wachten op Haviksoog, die even terzij wou afwijken, om een paar verdachte teekens nader te onderzoeken. De jonge officier ging het kreupelhout in, en opeens had hij een schouwspel voor zich, even vreemd als nieuw.

Er was een groot aantal boomen geveld, en op de open plek, aan een meertje, stonden een honderdtal leemen hutten met ronde daken. Menschen zag Duncan in 't eerst niet, maar toen hij scherper keek zag hij, of verbeeldde hij zich te zien, een aantal menschelijke gedaanten, die op handen en knieën in zijn richting kwamen, een groot zwaar toestel meetrekkend. Tegelijk staken er een paar donkere hoofden buiten de hutten, en opeens leek het dorp te wemelen van menschen, die echter van de eene plaats naar de andere dekking zochten, zoo snel, dat het niet mogelijk was, uit hun bedoelingen wijs

[p. 105]

te worden. Ongerust stond Heyward op 't punt, het signaal der kraaien te geven, toen het geritsel van bladeren dichtbij zijn aandacht naar een anderen kant trok.

De jonge man schrok en deed onwillekeurig een paar stappen achteruit, toen hij op een afstand van misschien zestig meter een Indiaan zag staan. Hij hield zich stil en roerloos en kwam tot de overtuiging, dat hij niet gezien was. De Indiaan scheen, evenals hij, het eigenaardige gedoe in het dorp gade te slaan. De gelaatstrekken van den man waren door een dikke verflaag verborgen, maar Duncan verbeeldde zich, dat het gezicht eer droevig dan wild stond. Een viertal haviksveeren hingen langs het bijna kaalgeschoren hoofd, een armzalige katoenen mantel omhulde het lichaam, en een paar hertsleeren moccassins bedekten de voeten. De man zag er haveloos en ellendig uit.

Duncan stond nog naar die zonderlinge verschijning te staren, toen de verkenner sluipend naast hem kwam.

‘'t Kamp!’ zei Duncan. ‘En daar staat een van de wilden!’

Haviksoog liet zijn geweer zakken en keek.

‘'t Is geen Huron,’ zei hij, ‘geen Canadees.... en toch heeft hij, aan zijn kleeren te zien, een blanke bestolen. Ziet u een geweer of een boog?’

‘Hij schijnt geen wapens te hebben, en hij lijkt me heelemaal niet gevaarlijk. Alleen.... hij zou alarm kunnen maken....’

Opeens begon de verkenner te lachen.

‘Wacht,’ zei hij, ‘ik zal hem wel eens aanpakken. Hij heeft lange beenen, dus hij mag me niet hooren. Pas op mijn geweer, maar in geen geval schieten!’

‘Als u in gevaar bent ook niet?’ vroeg Duncan.

De verkenner keek hem aan en lachte opnieuw. Toen knikte hij en zei:

[p. 106]

‘Ja, in dat geval schiet u maar raak, majoor.’

Hij verdween achter gebladerte. Duncan wachtte ongeduldig, tot hij hem weer te voorschijn zag komen en verder kruipen. Op dat oogenblik klonken er een aantal luide plonsen in het water. Duncan keek, en zag, dat honderden donkere lichamen in het meertje sprongen. Toen wendde hij zijn blik weer naar den Indiaan, die den hals strekte, alsof ook hij nieuwsgierig toekeek naar hetgeen daar beneden gebeurde. Haviksoog was nu achter den man, en hief den arm - maar in plaats, dat hij zijn slachtoffer bij de keel greep, gaf hij hem een tikje op den schouder en riep:

‘Hallo, vrind! Wou je den bevers ook zangles gaan geven?’