De laatste der Mohikanen

Negentiende hoofdstuk

De sterren stonden nog aan den hemel, toen Haviksoog zijn vrienden kwam wekken. Bij het vertrek klommen zij over steenen en hout van de ruïne naar den oever van het meer, want door over het gras te loopen, zouden zij sporen nalaten. Uncas zat in een kano te wachten, die hij met zorg van den kant hield - geen vijand kon dan zien, op welke plaats zij den oever hadden verlaten.

Over een plank begaven zich de beide officieren in het vaartuigje, en Haviksoog herstelde alles in den ouden toestand, voor hij en Chingachgook zich eveneens in de kano begaven. De Indianen paddelden stil en met zekere slagen voort, en Haviksoog zat op uitkijk. Na eenigen tijd nam hij den paddel van den oudsten Mohikaan over, en spiedde deze met zijn scherpen blik naar ieder eilandje, naar ieder boschje aan den oever, naar iedere rots daarboven.

Heyward zat zich juist af te vragen, of zooveel voorzorg niet overbodig was, toen de paddel ophield met bewegen, gehoorzamend aan een wenk van Chingachgook. Op hetzelfde oogenblik klonk er een waarschuwing van Uncas.

‘Wat is er?’ vroeg de verkenner. ‘Ik zie niets.’

Hij volgde den blik van den jongen roodhuid;

[p. 99]

enkele tientallen meters vóór hen lag er weer een laag, beboscht eilandje, in schijn even rustig als de andere, die zij gepasseerd waren.

‘Ah!’ zei de verkenner. ‘Ziet u dien donkeren veeg in den nevel? Daar smeult een kampvuur!’

De paddels gingen met kracht aan 't werk, tot de kano een punt bereikt had, vanwaar men den noordelijken oever van het eilandje kon overzien.

‘Jawel,’ fluisterde Haviksoog, ‘twee kano's en rook. De schurken hebben hun oogen nog niet uitgeveegd, anders hoorden we ze al schreeuwen. Vooruit, mannen! We zijn al bijna buiten bereik van hun kogels.’

Tegelijk knalde er een geweer en scheerde er een kogel langs het watervlak. Het volgende oogenkblik sprong er een troep wilden in de kano's, die de vervolging begonnen. De slagen der twee Mohikanen werden krachtiger.

‘Prachtig, broeders,’ zei Haviksoog, ‘De Hurons hebben geen geweer, dat zoo ver schiet; maar op den loop van Hertendooder kan ik huizen bouwen.’

Inderdaad wisten de Mohikanen den afstand te handhaven; Haviksoog legde aan en wou schieten, maar een waarschuwing van Uncas hield hem tegen. Hij liet den langen loop van zijn geweer dalen.

‘Met dien kreet heb je een Huron het leven gered, knaap,’ zei de verkenner. ‘Wat heb je gezien?’

Uncas wees naar de kust een eindje vooruit - daar kwam een derde kano aanschieten, loodrecht op hun baan. Haviksoog legde het geweer neer en greep zijn paddel, terwijl de kogels der vijanden over de kano floten.

‘Op den bodem van de kano gaan liggen, de kolonel en u,’ riep de verkenner. ‘Zooveel minder doel hebben ze.’

[p. 100]

Heyward glimlachte en antwoordde:

‘De officieren wegkruipen, terwijl de soldaten aan 't vuur blootstaan?’

Haviksoog wou antwoorden, maar een nieuw salvo van de Hurons brak het gesprek af. Een kogel sloeg Chingachgook den paddel uit de hand, en het lichte hout vloog door de lucht, een eind voor de kano uit. Uncas beschreef met zijn eigen paddel een boog in 't water en terwijl de Hurons al zegepralend schreeuwden, bemachtigde Chingachgook zijn paddel weer en hervatte zijn werk met vaardigheid en kracht. Weer schoten de Hurons en een kogel raakte den paddel van Haviksoog, zonder veel kwaad te doen.

‘Nu is 't welletjes,’ zei de verkenner. ‘Neemt u dat hout even over, majoor, dan zal ik Hertendooder ook eens een woordje mee laten praten.’

Heyward hanteerde den paddel, en Haviksoog schoot. Een Huron, die voorop in de voorste kano had staan schieten, sloeg neer. Zijn kameraden hielden de paddels stil, en de vervolgende vaartuigen drongen bijeen. Chingachgook en Uncas gebruikten den tijd, om even adem te scheppen, terwijl Duncan ijverig doorwerkte. Er liepen een paar druppels bloed langs den schouder van den oudsten Mohikaan, maar hij wischte ze kalm met een handje water af en wees, hoe onbeduidend de wond was.

‘Niet zoo hard, majoor,’ riep Haviksoog, ‘anders kan ik ze niet meer raken!’

‘Je vergeet ons doel,’ antwoordde Duncan. ‘Laten we van de gelegenheid partij trekken om weg te komen!’

‘Ja,’ zei Munro, ‘ik wil naar mijn kinderen!’

De verkenner had gehoorzaamheid geleerd. Hij legde zijn geweer neer en nam den paddel van Duncan over. Ook de Mohikanen gingen weer aan den slag,

[p. 101]

met onvermoeide spieren, en binnen enkele minuten waren zij zoo ver, dat de vijanden de vervolging opgaven.

Zij landden in een baai aan den noordelijken oever van het meer, en Haviksoog klom op een hoogte, om rond te zien. Kort beraadslaagde hij met de roodhuiden, en aanstonds begonnen zij de gemaakte plannen uit te voeren.

De kano werd uit het water gelicht en op de schouders weggedragen, door het bosch, naar een riviertje. De woudloopers maakten hun spoor zoo breed en duidelijk mogelijk. Zij staken den stroom over en gingen verder, tot zij op de naakte rotsen kwamen, waar men aan mocht nemen, dat hun voetstappen niet zichtbaar meer waren. Vandaar liepen zij achteruit naar het riviertje, met zorg in hun vorige voetstappen tredend, lieten de kano weer te water en volgden den stroom, tot Haviksoog het veilig vond, andermaal te landen.

De kano werd in het bosch verborgen; de avonturiers namen hun wapens en pakken, en trokken onder de leiding van Haviksoog verder.