De laatste der Mohikanen

Achttiende hoofdstuk

Drie dagen na het bloedige tafereel, dat in de geschiedboeken staat opgeschreven als ‘het Bloedbad van William Henry’, was er in en rondom het fort niets dan stilte en dood. De overwinnaars waren vertrokken, hun kamp lag verlaten, en het fort was niets dan puin en smookende ruïne. Het weer was koel en onstuimig geworden, het meer golfde rusteloos, als protesteerde het tegen den smaad, die de natuur was aangedaan, en raven vochten tegen den wind.

Omtrent een uur voor zonsondergang kwamen vijf mannen het pad af, dat van de Hudson door het bosch leidde, en naderden het verlaten fort. Een jonge krachtige gedaante ging voorop, met de voorzichtig heid en de aandacht van een inboorling. Hij keek telkens rond, hoe men het beste zijn weg kon kiezen, en wenkte dan de anderen, die even behoedzaam optrokken en om zich heen zagen. Eén hunner was een Indiaan, die uiterlijk onbewogen over dit tafereel van jammer voortschreed; de andere drie waren blanken: een grijsaard, die luide uitdrukking gaf aan zijn afschuw en zijn smart, een jonge man, die huiverend het droeve tooneel aanzag, maar zich inhield, om den ouden man te sparen, en een derde, die de achterhoede vormde, en geen spier vertrok,

[p. 94]

maar met bittere woorden de misdaad der vijanden verfoeide.

De vader zocht zijn kinderen, met den jongeman, die zoo innig met het gezin meeleefde, en de drie trouwe woudloopers.

Toen Uncas het midden der vlakte bereikt had, liet hij een kreet hooren, die zijn tochtgenooten nader riep. Er lag daar een aantal lijken van vrouwen bijeen, een verwarde doodenmassa. Ondanks hun afschuw trachtten Munro en Heyward te ontdekken, of de trekken van hun geliefden te onderscheiden waren tusschen de bonte, verscheurde kleeren. Zij zochten vruchteloos, en bleven stil en peinzend bij den droeven hoop staan. Uncas echter liep opeens weg, en stond een seconde later bij eenig struikgewas te wuiven: triomfantelijk zag men hem een stuk van den groenen sluier van Cora losmaken van een tak. In een oogenblik was de heele groep bij hem.

‘Mijn kind!’ riep Munro uit, ‘geef me mijn kind terug!’

‘Uncas zal probeeren,’ was het korte antwoord.

De vader verstond die eenvoudige, welgemeende verzekering niet; hij greep het dunne stukje stof en verkneep het in zijn hand, en zijn oogen gingen angstig de struiken langs, alsof hij de geheimen, die zij openbaren konden, evenzeer vreesde als hoopte te vinden.

‘Er zijn hier geen dooden,’ zei Heyward. ‘De furie schijnt hier niet langs te zijn gegaan.’

‘Nee, da's duidelijk,’ zei de verkenner, ‘maar het meisje is hier geweest, en het bosch in gevlucht of gevoerd. Laten we maar verder zoeken. De oogen van de Indianen zien niets voorbij.’

De jonge Mohikaan ging al, en nauwelijks had de verkenner gezwegen, of er kwam een tevreden

[p. 95]

roep van den woudzoom. Toen de anderen naderden, zagen zij een tweede stukje van den sluier, aan den ondersten tak van een beuk.

‘Kalmpjesaan, kalmpjesaan,’ zei de verkenner, en hij strekte zijn lang geweer uit voor den oostuimigen Heyward. ‘We weten nu, waar we heen moeten, maar we mogen 't spoor niet bederven. Eén stap te veel kan ons uren last geven. Maar vinden zullen wij ze.’

‘Waar kunnen ze zijn?’ riep Munro bezorgd.

‘Dat ligt er aan. Als zij alleen gegaan zijn, kunnen ze even goed een cirkel beschreven hebben als een rechte lijn,’ antwoordde Haviksoog. ‘Hebben de Hurons ze ontvoerd, dan zijn ze misschien al dicht bij de grens van Canada. Maar dat hindert niets,’ stelde hij zijn toehoorders aanstonds gerust. ‘We hebben 't ééne einde van 't spoor, en we vinden 't andere ook! Niet zoo gauw, Uncas! Denk er om, dat kleine voetjes maar zwakke sporen nalaten!’

Nu trok een kreet van Chingachgook hun aandacht: hij wees naar een opening in het lage struikgewas aan den boschzoom, en toen naar den grond daaronder.

‘Een mannenvoetstap!’ riep Heyward, zich bukkend. ‘Hij heeft op den rand van dien plas getrapt, en de indruk is diep. De meisjes zijn ontvoerd!’

‘Dan lijden ze tenminste geen honger,’ zei de verkenner, ‘en is 't spoor zooveel breeder. Kijk eens wat je van die moccassin maken kunt. Want 't is vast een moccassin, en geen schoen.’

De jonge Mohikaan boog zich neer en bestudeerde het spoor, zooals een woekeraar het een verdacht bankbiljet doet. Eindelijk stond hij tevreden op.

‘De Sluwe Vos!’ zei hij.

‘Weer die schurk?’ riep Haviksoog.

[p. 96]

‘Is 't wel zeker?’ vroeg Heyward. ‘Alle mocassins zijn zoowat 't zelfde.’

‘Alle moccassins 't zelfde? Er zijn er geen twee 't zelfde, net zoomin als twee voeten! Laat mij ook nog even kijken, Uncas.’ De verkenner knielde neer en tuurde. ‘Je hebt gelijk - dat zooltje kennen we. Wat zeg jij, Chingachgook?’

De oudere Indiaan keek eveneens en sprak met één woord zijn bevinding uit:

‘Magua!’

‘Dus dat weten we; het donkere meisje en Magua zijn hier langs gegaan.’

‘Alice niet?’ vroeg Heyward.

‘Een spoor van haar hebben we nog niet gevonden,’ gaf de verkenner ten antwoord, scherp rondziende. ‘Wat hebben we dáár? Breng eens hier, Uncas - onder aan dien doornstruik!’

De Indiaan gehoorzaamde, en de verkenner stak het gevonden voorwerp omhoog.

‘Het toet-apparaatje van den zanger! Nu krijgen we 't makkelijk,’ zei hij. ‘Zoek maar een spoor van zóó'n schoen, Uncas. De kerel valt me tòch mee.’

‘Hij is tenminste trouw,’ zei Heyward, ‘en Cora en Alice zijn niet alleen.’

‘Hij kan voor muziek zorgen ja!’ zei Haviksoog minachtend. ‘Maar kan hij een ree voor ze schieten, of een Huron de keel afsnijden? Anders slaat de beste spotlijster hem van de sokken. Vind je iets, knaap?’

Maar de jonge roodhuid vond slechts een schoenafdruk, die alleen van Cora afkomstig kon zijn.

‘We zullen een eindje verder moeten gaan,’ besliste Haviksoog, ‘en 't werk verdeelen. Ga maar door, Uncas, en let vooral op de dorre blaren. Ik zal naar de struiken kijken, en je vader houdt zijn neus vlak bij den grond. Voortmaken, lui; de zon zakt.’

[p. 97]

‘Kan ik niets doen?’ vroeg Heyward.

‘Ja,’ zei de verkenner, ‘achter ons blijven en niet op 't spoor trappen.’

Zij waren nog niet veel meters verder, toen de Indianen bleven staan en met eenige opwinding naar den grond wezen.

‘Wat is er?’ riep Haviksoog. ‘Ah.... die twee paarden weer! Nu is 't heele geval duidelijk: hier zijn ze opgestegen - ja, hier zijn de beesten vastgebonden geweest - en daar gaat 't pad naar 't noorden, naar Canada!’

‘Maar er is nog geen spoor van Alice.... van de jongste juffrouw Munro,’ zei Duncan.

‘Misschien dat schitterdingetje, dat Uncas net opraapt. Geef eens hier, jongen.’

Heyward herkende aanstonds een deel van een halssieraad, dat Alice den ochtend van den aftocht uit het fort gedragen had. Hij greep het kleinood, en terwijl hij vertelde, wat het was, verdween het uit de oogen van den verwonderden jager, die er nog op den grond naar zocht, toen het al warm nabij het kloppende hart van Duncan verborgen was.

‘Hm!’ deed Haviksoog, ‘ik schijn slecht van gezicht te worden. Enfin, langs den loop van mijn hertendooder kan ik nog goed zien, en da's voldoende om den Mingo's hun portie te geven. Ik zou 't dingetje graag terugvinden om 't aan de eigenares te overhandigen, als we 't lange spoor achter den rug hadden. Want een lang spoor is 't. We hebben op 't oogenblik de St. Laurens al tusschen ons, of misschien zelfs de groote meren.’

‘Laten we dan maar opschieten,’ zei Heyward.

‘Jong bloed!’ zei de verkenner. ‘We hebben een langen tocht voor den boeg - eerst afspreken en rusten. We zullen in 't oude fort overnachten, dan

[p. 98]

kunnen we er morgenochtend frisch op uit trekken en mannenwerk doen.’

Heyward zag, dat verzet nutteloos was. Ongetwijfeld was de raad van Haviksoog de best mogelijke. Hij volgde dus, met den neerslachtigen Munro, de Indianen en Haviksoog, die het pad naar de vlakte alweer terugliepen.