De laatste der Mohikanen

Vijftiende hoofdstuk

De Franschen zetten het beleg voort met een kracht, waar Munro maar weinig weerstand tegen bieden kon. De troep, dien Webb te hulp had gezonden, lag in het zuidoosten gelegerd en werd door den vijand vrij gemakkelijk op een afstand gehouden, en verder scheen de commandant van fort Edward den post aan het meer volslagen te vergeten. De bosschen op het overgangsterrein naar de Hudson waren vol wilden, door Montcalm afgezonden, en hun woest gehuil en geschreeuw was niet geschikt, de hoop der belegerden te verlevendigen.

Den vijfden dag was er een wapenstilstand gesloten, en het tooneel van zooveel strijd veranderd in een feestterrein. Er werd in het meer gevischt, er werd gezongen en gedanst, en majoor Heyward was bezig, een zwakke plek in een der wallen te herstellen. Hij ademde in behaaglijke rust de zuivere lucht van het meer in, en zag neer op het nu zoo vreedzame tooneel om zich heen, toen hij Haviksoog aan zag komen, begeleid door een Fransch officier. De verkenner zag er moe en neerslachtig uit - het

[p. 76]

ergerde hem zichtbaar, dat hij in de macht van den vijand was gevallen.

Heyward voltooide zijn werk, daalde toen van den wal af en repte zich naar het bureau van zijn commandant. Munro liep met bezorgd gezicht heen en weer door het kleine vertrek.

‘U komt als geroepen, majoor Heyward,’ zei hij. ‘Ik wou juist naar u vragen.’

‘Ik heb tot mijn spijt gezien, dat de verkenner, dien ik u zoo warm had aanbevolen, door een Franschman terug werd gebracht, mijnheer! Er is toch niets op zijn trouw aan te merken, hoop ik?’

‘Op de trouw van den Langen Karabijn is nooit iets aan te merken,’ antwoordde Munro. ‘Alleen schijnt zijn gewone geluk hem in den steek te hebben gelaten. Montcalm heeft hem te pakken gekregen, en met venijnige Fransche beleefdheid heeft hij hem teruggestuurd - “omdat ik den man zoo op prijs stelde,” liet hij er bij zeggen.’

‘Maar krijgen we hulp? Wist de verkenner iets?’

‘We krijgen hulp, zegt hij, maar hij weet niet waar of wanneer. Hij had een brief bij zich, maar dien heeft de hoffelijke Montcalm achtergehouden. Iets kwaads zal er dus niet in gestaan hebben.’

‘Laten we 't hopen,’ zei Heyward. ‘We staan er leelijk voor. De wallen worden hoe langer hoe slechter, de helft van de geweren is gebarsten, de proviand slinkt, en de mannen worden ontevreden en ongerust.’

‘Majoor Heyward,’ zei Munro, ‘ik wéét, dat we er leelijk voorstaan. Maar zoolang er nog eenige hoop op hulp is, zal ik dit fort verdedigen, al moest ik 't met steenen uit het meer doen. Hadden we dien brief maar, dan wist ik tenminste, wat ze op fort Edward van plan zijn.’

[p. 77]

‘Als ik u van dienst kan zijn....’

‘Dat kunt u. Montcalm heeft me uitgenoodigd tot een onderhoud. Maar 't lijkt me wijzer, dat ik me niet te toeschietelijk toon - ik zou u als mijn plaatsvervanger willen sturen....’

Duncan kreeg zijn orders, en tien minuten later verliet hij, onder tromgeroffel en gedekt door een wit vlaggetje, de poort. Een Fransche officier ontving hem beleefd en leidde hem naar de verre tent van den befaamden Franschen bevelhebber.

De vijandelijke generaal ontving den afgezant, omgeven door zijn voornaamste officieren en een aantal inlandsche hoofden, die hem in den strijd steunden. Heyward bleef staan en keek snel die groep rond, en onderscheidde het kwaadaardige gezicht van Magua, die hem met de knorrige kalmte van een echten slimmen roodhuid aankeek. Heyward bedwong zijn gevoelens en wendde zich naar den Franschen bevelhebber, die hem reeds een stap tegemoet was gekomen.

‘Monsieur,’ zei Montcalm, ‘.... waar is de tolk?’

‘Ik geloof, dat wij hem kunnen missen, monsieur,’ zei Heyward. ‘Ik spreek een beetje Fransch.’

‘Ah, da's prettig!’ zei Montcalm. ‘Eh bien, monsieur, ik had 't als een eer beschouwd, uw commandant te mogen ontvangen, maar 't verheugt me, dat hij althans een zoo voortreffelijk officier heeft kunnen zenden, als ik in u voor me zie.’

Duncan boog, en Montcalm hernam, na even te hebben nagedacht:

‘Uw commandant is een dapper man - maar zou 't geen tijd worden, meer aan menschelijkheid te gaan denken dan aan moed? U kent ten naasten bij onze kracht, en wij kennen de uwe. Zijn de dochters

[p. 78]

van den commandant niet op 't fort aangekomen dezer dagen?’

‘Jawel, mijnheer; maar zij doen geen beroep op onze menschelijkheid; integendeel, zij geven ons het voorbeeld van moed, die trouwens onafscheidelijk is van menschelijkheid,’ antwoordde Heyward met een glimlachje. ‘Als een vaste wil voldoende was, om de krachten van een zoo kranig soldaat als monsieur de Montcalm terug te drijven, konden we de verdediging van het fort gerust aan de oudste dochter toevertrouwen.’

‘Ik wil het graag gelooven,’ zei Montcalm. ‘Maar zelfs moed heeft zijn grenzen, vooral als hij niet onmenschelijk wil zijn. U hebt, veronderstel ik, volnacht om te onderhandelen over de overgave van liet fort!’

‘Vindt uwe excellentie onze verdediging zoo zwak?’

‘'t Zou me zoo spijten, als de duur der verdediging onze roode vrienden ongeduldig maakte,’ zei Montcalm, een antwoord op de gestelde vraag vermijdend. ‘'t Valt me nu al moeilijk, hen binnen de perken der oorlogsgebruiken te houden.’

‘Uwe excellentie schijnt onze macht te onderschatten!’

‘We staan ongeveer tien tegen één,’ was het lakonieke antwoord.

‘Er ligt een sterk leger op een paar uren afstand van hier.’

‘Hoogstens achtduizend man,’ antwoordde Montcalm, ‘en die houdt hun commandant liever binnen, schijnt 't.’

Hier had de jonge man geen antwoord op, en Montcalm zette het onderhoud voort, alsof er alleen nog maar sprake was van de voorwaarden tot over-

[p. 79]

gave. Heyward trachtte door herhaalde toespelingen te weten te komen, wat de generaal uit den onderschepten brief wist, maar geen zijner kunstgrepen slaagde. Duncan vertrok met 'n zeer gunstigen indruk van de hoffelijkheid en bekwaamheid van den vijandelijken aanvoerder, maar niets wijzer, dan toen hij kwam.