De laatste der Mohikanen

Veertiende hoofdstuk

Weer ging de verkenner voorop, maar hij zette nu zijn voetstappen voorzichtiger, wijl hij de streek minder goed kende. Menigmaal hield hij halt om te overleggen met de Mohikanen, wijzend naar de maan en zorgvuldig den bast der boomen bekijkend. Bij die korte pauzen luisterden Heyward en de zusters scherp, of zij niets meer van hun vijanden hoorden, maar zij werden enkel de nachtelijke stilte gewaar. Alles, vogels, dieren, menschen, zoo die er waren, leek in diepen slaap gedompeld.

Het geklater van een riviertje hielp den gids uit de verlegenheid. Zij begaven zich naar den oever van dien stroom, en weer hield Haviksoog halt. Hij trok zijn moccassins uit, en verzocht Heyward en Gamut hetzelfde te doen. Toen ging hij te water, en bijna een uur liepen zij door de rivierbedding voort, zoodat zij geen spoor nalieten. Aan weerszijden naderde het gebergte, en Haviksoog scheen nu weer goed den weg te weten. Aan den ingang van een pas bleef hij staan.

‘U zou niet zeggen, dat er achter die boomen en die kale bergen een groot leger ligt, is 't wel?’ zei hij.

[p. 70]

‘Zijn we zoo dicht bij fort William Henry?’ vroeg Heyward.

‘We zijn er dicht bij, en toch nog ver af,’ antwoordde Haviksoog. ‘De Franschen liggen om het fort heen - 't zal een heksentoer zijn, er doorheen te komen.’

‘En 't zal gauw moeten gaan,’ voegde Heyward er aan toe, naar de nevelbank kijkend, die de ondergaande maan verborg.

‘'t Zal gauw moeten gaan!’ herhaalde Haviksoog. ‘'t Is op twee manieren te doen.... de twee eenige manieren.’

‘Namelijk?’ drong Heyward.

‘Ten eerste de dames af laten stappen, en de paarden laten loopen; de Mohikanen vooruit sturen - die kunnen alle schildwachts afmaken, die we tegenkomen, en over de lijken kunnen we 't fort binnengaan.’

‘Dat nooit!’ riep Heyward. ‘Zoo kan een soldaat er zich doorheen vechten; maar met ons gezelschap....’

‘Nee,’ gaf de verkenner toe, ‘'t is niet bepaald een pad voor damesvoeten, om doorheen te waden, maar ik wou 't noemen. Ten tweede kunnen we de bergen intrekken. Daar kan ik u zoo verstoppen, dat Montcalm u nog in geen maanden vindt.’

‘Zoo moet 't dan maar - en direct.’

‘Volgen,’ zei Haviksoog toen, en voorzichtig trokken zij in een boog om den pas heen, zonder gerucht; want ieder oogenblik kon er een wacht of een verkenners-patrouille voor hen opduiken. Over rotspaden, langzaam stijgend, klommen zij verder, tot de weg voor de paarden te bezwaarlijk werd. Toen verzocht Haviksoog de zusters, af te stijgen, en werden de dieren losgelaten.

[p. 71]

‘Kunnen we ze niet weer noodig hebben?’ vroeg Heyward.

‘Kijk zelf,’ gaf de verkenner ten antwoord; hij bracht den officier naar den oostelijken zoom van den berg, en wenkte de anderen, te volgen.

Van de hoogte, waarop zij stonden, misschien een driehonderd meter boven de vlakte, zagen zij het water van het Heilige Meer, en in de vlakte ten zuiden daarvan, aan den oever, de lange wallen en lage gebouwen van het fort William Henry; en verder van het meer af, zoowel ten zuiden als op den westelijken oever, waren de witte tenten en het oorlogstuig zichtbaar van een leger van omtrent tienduizend man. Batterijen waren er reeds voor opgesteld, en terwijl de reizigers neerzagen op dit tafereel, dat zich als een kaart voor hun voeten ontrolde, steeg het gedonder van geschut uit de vlakte op, en galmde het in daverende echo's weg door de oostelijke heuvels.

‘'t Wordt dag daar beneden,’ merkte de verkenner op, ‘en de slapers worden gewekt met kanonschoten! We zijn te laat! Montcalm heeft de bosschen natuurlijk al volgestopt met zijn vervloekte Irokeezen.’

‘Kunnen we niet aan Montcalm vragen, of hij ons doorlaat?’ vroeg Cora. ‘Misschien heeft hij zelf dochters....’

‘U zoudt de tent van den Franschman niet eens bereiken met haar op uw hoofd,’ zei de verkenner botweg. ‘Had ik maar een bootje.... Dat schieten zal niet lang duren, want er komt een verbazend dikke mist opzetten. Daar kunnen we gebruik van maken. We zullen er doorheen zien te sluipen. Denk er om, als mij iets overkomt - u moet den wind op uw linkerwang voelen. Of blijf de Mohi-

[p. 72]

kanen maar volgen - die ruiken den weg, of 't dag is of nacht.’

Terwijl de mist klom begonnen zij den berg af te dalen, een eind voorafgegaan door de speurende Mohikanen. Toen zij bijna beneden waren, bleef Haviksoog staan, met een gezicht rood van kwaadheid.

‘Daar hebben die leepe Franschen een piket vlak op ons pad gezet,’ mopperde hij. ‘Roodhuiden en blanken. Daar komen we nooit levend doorheen!’

‘Kunnen we er niet omheen trekken?’ vroeg Heyward.

‘Dan vinden we ons pad nooit terug met zoo'n mist! 't Is geen kronkeltje rook van een vredespijp, of....’

Een knal overstemde zijn woorden, en een kanonskogel sloeg tegen een boom en ketste terug tegen den grond - zijn kracht was door den afstand en de wrijtving gebroken. De Indianen kwamen uit de struiken en Uncas begon snel en met drukke gebaren te spreken.

‘'t Is te probeeren,’ mompelde Haviksoog. ‘Kijk,’ zei hij tegen Heyward, en zijn voet schopte tegen het nu onschadelijke ijzer, ‘die kogel heeft een stuk grond omgewoeld - we kunnen altijd die voor weer opzoeken, als we geen anderen weg vinden. Volg me maar - doodstil, anders krijgen we kogels van allebei de partijen.’

Heyward begreep, dat het oogenblik kritiek was, en daden eischte, geen woorden. Hij nam de beide zusters ieder bij een arm en trok hen mee, de vage gestalte van zijn gids in 't oog houdend. De mist werd hoe langer hoe dichter: het werd voor de verschillende leden van het gezelschap steeds moeilijker, elkaar te onderscheiden.

Zij hadden een omtrekkende beweging naar links gemaakt, en stonden op het punt, weer rechtsaf

[p. 73]

te gaan, toen Heyward plotseling op korten afstand het Fransche werda hoorde:

‘Qui vive?’

‘Doorloopen!’ fluisterde Haviksoog, zich weer naar links richtend.

‘Doorloopen!’ herhaalde Heyward; en de roep werd herhaald door een dozijn dreigende stemmen: ‘Qui vive?’

‘Ik!’ riep Duncan, zoo snel mogelijk de meisjes meevoerend.

‘Ezel! Wie is ik?’

‘Vriend van Frankrijk!’

‘Wou je mij wijsmaken! Halt! Nee - vuur, kameraden!’

Er knalden onmiddellijk wel een vijftig musketten; maar gelukkig was mikken onmogelijk geweest: de kogels vlogen naar verschillende kanten, maar niet naar de vluchtelingen, al meenden zij het fluiten vlak langs hun ooren te hooren. Haviksoog bleef staan, en zei: ‘Laten we maar schieten - dan denken ze, dat 't een uitval is, en gaan ze op den loop, of wachten ze op versterking.’

De poging werd gewaagd, maar slaagde niet. Na de schoten scheen de heele vlakte levend te worden, musketten ratelden rondom, van de kusten van het meer tot den zoom der bosschen.

‘We krijgen 't heele leger op onzen hals,’ zei Duncan. ‘Laten we in 's hemelsnaam weg zien te komen!’

De verkenner was echter de richting kwijtgeraakt, en kon die niet terugvinden; tevergeefs wendde hij zijn hoofd - de lucht voelde op beide wangen even koel aan. Gelukkig vond Uncas toen het spoor van den kanonskogel, die achtereenvolgens drie mierenhoopen had geraakt.

[p. 74]

‘Wijs me de richting!’ riep Haviksoog, zich neerbuigend, en snel werd de vlucht hervat.

Kreten, vloeken, stemmen die elkaar riepen en geknal van schoten volgden elkaar nu snel en onafgebroken op, aan alle kanten naar het scheen. Plotseling sloeg er een scherpe lichtglans over 't tafereel, de mist rolde op in dikke klonten, en een aantal kanonnen blafte over de vlakte, en de donder werd zwaar weerkaatst door de bergen.

‘Dat komt van 't fort!’ riep Haviksoog, zich snel omkeerend. ‘En wij stommelingen liepen naar 't bosch, op de messen van de Irokeezen in!’

Voorzichtig keerde het gezelschap langs zijn schreden terug. Duncan droeg de taak, Cora te ondersteunen, aan Uncas over, en Cora liet zich gewillig door den jongen roodhuid leiden. Zij hoorden voetstappen achter zich aan, zij werden vervolgd en konden ieder oogenblik gevangen genomen of neergeschoten worden.

‘Geen kwartier voor dat vee!’ riep een der vervolgers, die de leiding scheen te hebben.

‘Houdt stand, en houdt je klaar, mannen van 't zestigste!’ riep opeens een stem boven alles uit. ‘Wacht tot je den vijand ziet - schiet laag en veegt den grond schoon!’

‘Vader! Vader!’ riep een doordringende stem door den mist. ‘Ik ben 't, Alice! Help! Hier is Elsie! Help ons!’

‘Blijf daar!’ riep de mannenstem terug. ‘Ik kom! Open de poort - niet schieten, anders raak je mijn kinderen - drijf die Fransche honden met 't staal achteruit!’

Duncan hoorde het knarsen van roestige scharnieren, sprong op het geluid af en trof een lange rij donkerroode soldaten, die naar de glooiing toerenden.

[p. 75]

Hij herkende zijn eigen bataljon Koninklijke Amerikanen, stelde zich aan 't hoofd en joeg zijn gewezen vervolgers voor zich uit.

Bevend en verbaasd waren Cora en Alice blijven staan, toen zij zoo plotseling in den steek waren gelaten; maar voor zij iets zeggen of denken konden daagde een officier van kolossale gestalte uit den mist op en sloeg zijn armen om haar heen.

‘God zij dank!’ riep hij uit. ‘Nu mag er gebeuren wat wil!’