De laatste der Mohikanen

Dertiende hoofdstuk

Het was dezelfde weg, dien de gevangenen 's morgens met Magua afgelegd hadden. Het was nu echter minder heet, en toen de schemering daalde, had het troepje reeds vele mijlen achter den rug. Haviksoog wees naar de dalende zon.

‘Tijd om te rusten,’ zei hij. ‘Als de maan opkomt, kunnen we verder. Ik heb hier vroeger eens een hutje opgeslagen - als ik me niet vergis links achter die kastanjes.’

Zonder op antwoord te wachten, drong de ver-

[p. 66]

kenner het bosch in; een paar minuten later kwam hij terug, en noodigde hij het gezelschap uit, hem te volgen. Hij leidde hen naar een heuveltje, waarachter inderdaad een kleine, vervallen blokhut stond, een schuiloord, vertelde Haviksoog, uit den tijd, toen de Mohikanen krijg voerden tegen de Mohawks. Onder het heuveltje rustten de lichamen van tal van gevallen strijders.

In een hoek van de ruïne werd een rustbed van kruiden en bladeren voor de twee zusters gereed gemaakt, en vermoeienis en hoop brachten haar snel den slaap. De mannen legden zich op de heuvelhelling neer, behalve Chingachgook, die de wacht hield.

Duncan nam zich voor, eveneens te waken, maar hij kon zijn oogen niet openhouden. Hij sliep, tot Chingachgook hem aan den schouder raakte, en hem waarschuwde, in gebroken Engelsch:

‘Maan komt, en fort van den blanke ver. Tijd om te gaan - nu beide oogen van den Franschman dicht!’

‘Maak de paarden maar klaar,’ antwoordde Duncan, ‘dan zal ik de dames wekken.’

‘We zijn al wakker, Duncan,’ gaf de stem van Alice binnen de hut antwoord, ‘en we zijn goed opgefrischt. Maar jij.... jullie hebben niet geslapen! Kunnen we niet nog een beetje hier blijven? Dan kunnen de mannen rusten - wij zullen wakker blijven, en direct waarschuwen, als we iets hooren!’

‘Ik heb bijna net zoo lang geslapen als jullie,’ bekende Heyward met eenige schaamte. ‘Aan mijn bescherming hebben jullie niet veel, zooals je ziet.’

Nu wou Cora iets zeggen, maar Heyward's aandacht werd afgeleid door een zachten uitroep van den oudsten Mohikaan, waarop Uncas aanstonds

[p. 67]

een houding van scherp gespannen aandacht aannam.

‘De Mohikanen hooren een vijand,’ fluisterde Haviksoog, die nu ook ontwaakt was. ‘'t Lijkt wel, of zij het gevaar ruiken!’

‘Of er nog geen bloed genoeg vergoten is,’ mompelde Heyward, maar tegelijk greep hij zijn geweer en trad naar voren, als wilde hij zijn vroeger gemis aan waakzaamheid goedmaken. ‘Misschien een dier, dat voedsel zoekt....’

‘St!’ deed de verkenner. ‘'t Zijn menschen. Misschien heeft die valsche Huron een voorpost van Montcalm getroffen, en zijn ze ons spoor nagegaan. Breng de paarden in de hut, Uncas! En u ook naar binnen, heeren. 't Is daar altijd nog veiliger dan buiten.’

Hij werd aanstonds gehoorzaamd, en in diepe stilte wachtte men af. Er klonken nu duidelijk voetstappen, en stemmen - de taal der Hurons, fluisterde Haviksoog den officier in. Het moest een groep van wel twintig man zijn.

‘Ze weten, hoe zwak we zijn,’ fluisterde Haviksoog, ‘anders hielden ze die ouwewijvenpraatjes wel voor zich!’

Duncan greep vaster zijn geweer, en zijn oog tuurde naar buiten. Blijkbaar zochten de roodhuiden hun spoor, dat zij echter door de duisternis niet vinden konden. Zij dwaalden rond, maar kwamen toch steeds dichter bij de jonge kastanjeboomen, waarbinnen het schuiloord van de reizigers en de woudloopers lag.

‘Alles in 't donker houden,’ waarschuwde Haviksoog, ‘en niet 't minste geluid maken! Als ze maar een korreltje kruit ruiken, vallen ze ons op 't lijf. Niet schieten, vóór de Mohikanen beginnen.’

Duncan keek rond, en zag de angstige meisjes

[p. 68]

in den versten hoek gehurkt, de twee Mohikanen stonden als standbeelden, gereed om het gevecht te beginnen, zoodra het noodig was. Op dat moment werden de takken opzij geduwd, en zette een groote, gewapende Huron een paar schreden in de open vlakte. De maneschijn viel op zijn donker gezicht, terwijl hij stond te staren naar de hut - er kwam verbazing en nieuwsgierigheid in zijn trekken. Zacht riep hij iets, en een tweede Huron kwam bij hem.

Zij praatten enkele seconden en bleven kijken naar den bouwval. Toen traden zij voorzichtig en langzaam op het heuveltje toe en de eerste bukte zich, om den aard van die verhooging te onderzoeken. Heyward zag, dat de verkenner zijn mes optrok uit de scheede, en ook zelf hield hij zich gereed tot het gevecht, dat nu onvermijdelijk scheen.

De wilden waren zoo dichtbij, dat de minste beweging van een der paarden, of een ademhaling, luider dan gewoonlijk, de aanwezigheid der vluchtelingen verraden zou hebben. Maar toen de Hurons den aard van het heuveltje hadden ontdekt, scheen hun aandacht een andere richting te nemen. Weer spraken zij samen, en hun stemmen klonken eerbiedig. Toen trokken zij zich terug, steeds naar de ruine starend, als vreesden zij de geesten der afgestorvenen te zien oprijzen uit die zwijgende muren. Zij gingen langzaam naar het struikgewas en verdwenen.

Haviksoog liet zijn geweer zakken en haalde diep adem.

‘Zij hebben eerbied voor de dooden,’ fluisterde hij. ‘Dat heeft ze nu 't leven gered - en ons waarschijnlijk ook.’

Heyward bleef uitkijken naar de Hurons. Zij hadden zich verzameld rondom het tweetal en luisterden met respect naar hun verhaal. Het gepraat werd

[p. 69]

geleidelijk zwakker en ging eindelijk verloren in de diepte van het woud.

Haviksoog wachtte, tot Chingachgook hem een teeken gaf: de verte had ieder geluid van den vijandigen troep verzwolgen. Heyward bracht de paarden buiten en hielp de zusters opstijgen. Met stille blikken naar den grafheuvel en de vervallen hut begaven zij zich uit het maanlicht in de donkerte van het bosch.