De laatste der Mohikanen

Twaalfde hoofdstuk

De Hurons stonden versteld door den plotselingen dood van een der hunnen, maar ook slechts een seconde. Toen kwam de naam ‘de Lange Karabijn!’ van aller lippen, gevolgd door een woest en klagelijk gehuil. Ten antwoord klonk er een kreet uit een boschje, waar de onvoorzichtigen hun wapens bijeen hadden geworpen, en vlak daarop rende Haviksoog op hen toe, als een knuppel het geweer heffend, dat hij zich geen tijd gunde te herladen. Nog vlugger dan hij was een andere krachtige gestalte, die langs hem heen sprong, midden tusschen de Hurons, en vóór Cora staande zijn tomahawk zwaaide en zijn mes deed flikkeren. Sneller dan de gedachte kwam een derde figuur, met het beeld des doods geteekend, naast hem staan. De wilden deinsden af en noemden de namen, even snel als de verschijningen elkaar opvolgden:

[p. 61]

‘Het Vlugge Hert! Het Groote Serpent!’

De leider der Hurons intusschen keek snel de kleine vlakte rond, moedigde zijn volgelingen aan met een kreet, trok zijn lange mes en wierp zich gillend op Chingachgook. Hiermee begon een algemeen gevecht, zonder vuurwapens, een strijd van man tegen man.

Uncas liet zijn strijdkreet hooren en sprong op een vijand toe, dien hij met één slag van zijn tomahawk den schedel kloofde. Heyward rukte het wapen van Magua uit den boom en zocht zijn man. De partijen waren nu gelijk in aantal, zoodat ieder zijn eigen tegenstander te bevechten had. Als een wervelwind vielen de slagen, die met bliksemsnelheid ontweken werden. Heyward wierp zijn tomahawk te onstuimig: hij trof den Indiaan aan het voorhoofd, en stuitte daardoor diens aanval, maar hij had nu geen ander wapen meer dan zijn handen. Woest greep hij den kerel, en drukte hem met alle kracht de armen tegen het lichaam, hem aldus belettend, zijn mes te gebruiken, maar die greep was voor hemzelf te vermoeiend, om hem lang te kunnen volhouden. Reeds terwijl hij dit begon te beseffen sloeg de kolf van 't geweer van Haviksoog den roodhuid op het bloote hoofd, en slap zonk hij tusschen Duncan's armen uit.

Uncas had zich, na zijn eersten tegenstander verslagen te hebben, als een leeuw omgewend, om een tweeden te zoeken. De eenige Huron, die niet aanstonds was aangevallen, was met een triomfantelijken schreeuw in de richting van de weerlooze Cora gesprongen, en zond zijn scherpe bijl vooruit. De tomahawk schaafde haar schouders, maar sneed tegelijk haar banden door, zoodat zij zich van den boom los kon rukken. Zij ontweek de handen van den wilde, ijlde naar haar zuster, en trachtte

[p. 62]

met krampachtige vingers de twijgen los te werken, die haar boeiden. De Huron greep Cora bij de donkere lokken, die dicht om haar heen vielen, en dwong haar met een onbarmhartigen ruk op de knieën. De wilde trok de lokken op door zijn hand, en met een wilden lach zwaaide hij zijn mes om het hoofd van zijn slachtoffer. Maar door dien wreeden triomf van een oogenblik liet hij zijn noodlottige kans voorbijgaan. Juist op dat moment zag Uncas hem. De jonge Mohikaan sprong op, scheen door de lucht te zweven, en daalde als een bal neer op de borst van zijn vijand, die meters verder languit op den grond terecht kwam. Tegelijk kwamen de twee Indianen overeind, zij vochten en zij bloedden beurtelings; maar het pleit werd snel beslist: de tomahawk van Heyward en de geweerkolf van Haviksoog kwamen op den schedel van den Huron neer, op 't zelfde oogenblik, dat het mes van Uncas hem in de borst drong.

Alleen de strijd tusschen den Sluwen Vos en het Groote Serpent duurde nog voort. Zij worstelden en wrongen zich, zij vouwden en draaiden als dooreen-gestrengelde slangen over den grond - de plek, waar zij lagen, was voor de anderen slechts te onderscheiden als een wolk van stof en bladeren, die van het midden naar de randen uitdwarrelden. Het mes van Uncas, het geweer van Haviksoog, de handen van Heyward, die de leden van den Huron trachtten te grijpen, kregen den tijd niet, doel te treffen. Waar zich het wild vertrokken gezicht van Magua vertoonde, was een ondeelbaar oogenblik later het hoofd van Chingachgook. Toen de wolk van wreede woede verschoven was tot nabij den rand der kleine vlakte kreeg de Mohikaan de kans tot een fellen stoot met zijn mes. Magua liet opeens los, en viel achterover,

[p. 63]

zonder beweging en schijnbaar zonder leven. Met een kreet van zegepraal sprong zijn tegenstander op.

‘Hoera voor de Mohikanen!’ riep Haviksoog, opnieuw de kolf van zijn lang geweer heffend. ‘Den genadeslag zal een blanke hem geven!’

Maar terwijl het gevaarlijke wapen neerkwam liet de sluwe Huron zich plotseling over den rand glijden, kwam op zijn voeten neer, en verdween met een sprong in een boschje, dat op de helling groeide. De Mohikanen wilden hem volgen, maar een woord van den verkenner hield hen staande.

‘Laat gaan dien lafaard - laat hem gaan! Hij is alleen, wapens heeft hij niet, en hij is ver van de Franschen. Ga die andere bandieten maar eens nakijken, Uncas, anders springen er nog meer weg.’

Maar Uncas zag, dat zijn vader hem al voor was, en koelbloedig de scalpen oogstte van de hoofden der verslagenen. Uncas ging Alice's boeien losmaken, en leidde het meisje in de armen van Cora. Snikkend omhelsden de zusters elkaar.

‘Wij zijn gered! Wij zijn gered, Cora, jij en ik, en onze kranige Duncan .... wij zullen vader weerzien, alle drie ongedeerd....’

Heyward zag bewogen dit schouwspel aan, en Uncas zag toe, kalm, met het bloed van den strijd nog aan zijn leden, maar met oogen, die geen oogen van een wilde meer waren - met een blik van begrijpende sympathie, die hem misschien eeuwen boven het peil van zijn volk verhief.

Haviksoog ging intusschen David bevrijden, die met bewonderenswaardig geduld zijn beurt had afgewacht.

‘Zoo,’ zei de jager, ‘nu ben je weer baas over je leden - al kun je ze even slecht gebruiken, als ze gevormd zijn. Als ik je een raad mag geven, verkoop

[p. 64]

dan dat toetertje, dat je in je zak hebt, aan den eersten gek, die er wat voor biedt, en koop voor 't geld een stuk wapen, al is 't maar de loop van een ruiterpistool. Dan ga je misschien óók nog ergens voor deugen.’

‘Ik ben je dankbaar, dat mijn haren nog op hun plaats groeien,’ zei de zangmeester. ‘Maar verder.... alles op zijn tijd. Wapens en trompetten voor den strijd - maar na de overwinning een lied!’

‘Oók iets van waar,’ zei de verkenner. ‘Kom dan maar weer óp met je boekje.’

David zong, en Haviksoog inspecteerde en laadde onderwijl kalm zijn geweer, en ging daarna den verderen wapenvoorraad onderzoeken. Chingachgook en Uncas vonden hun eigen geweren terug; ook Heyward en zelfs David werden van wapens en munitie voorzien.

Toen ging de verkenner rondzeggen, dat het tijd was tot den aftocht. Door Duncan en den jongen Mohikaan geholpen daalden de zusters de steile helling af, die zij onder zooveel ongunstiger vooruitzicht hadden beklommen. Beneden stonden de twee paarden te grazen; de dames stegen op, en volgden den verkenner, die zich zoo'n trouwen gids en helper had betoond. Zij legden slechts een geringen afstand af; aan den overkant van een beek, op een plek, tusschen dicht geboomte verborgen, hielden zij halt, om te rusten, te eten en te drinken. Er was op die plek een bron, die zuiver en, volgens de woudloopers, geneeskrachtig water opleverde. De stukken van het hert, die de Hurons hadden achtergelaten, werden gebraden, en allen verkwikten zich van hun vermoeienissen, angst en strijd.

‘Hoe is 't mogelijk, dat jullie zoo precies op tijd bij ons waren?’ vroeg Heyward aan den verkenner.

[p. 65]

‘We vonden 't veiliger, niet meteen naar 't fort te trekken, maar de Hurons in 't oog te houden,’ gaf Haviksoog ten antwoord. ‘We zagen, of liever we hóórden, dat u gevangen werd genomen. We kènnen die Indianen-schreeuwen. Toen u aan land werd gebracht, lagen we onder de bladeren te kijken, en toen de troep zich verdeelde, zijn we u gevolgd. Uncas vond den weg, al was het spoor nòg zoo flauw. Hij vond hier en daar takjes, die van beneden naar boven waren afgebroken, op damesmanier zal ik maar zeggen.... De andere waren door een stevige mannenhand afgedrukt, van boven naar beneden. Toen we eenmaal zoover waren, konden we ons verder redden met de sporen van de paarden. Maar laten we voortmaken - allemaal nog wat drinken, dan trekken we verder.’

De meisjes stegen te paard; Duncan en David grepen hun geweren en volgden; - de verkenner ging vóór, en de Mohikanen volgden de achterhoede. Zoo trok het gezelschap met den grootst mogelijken spoed het smalle pad langs naar het noorden.