De laatste der Mohikanen

Tiende hoofdstuk

Eenigszins tot verwondering van Duncan was niet alleen het leven der zusters, maar ook het zijne tot nu toe gespaard. Een paar inboorlingen hadden al met begeerige handen gegrepen naar de versierselen op zijn uniform, maar een kort bevel van den zwaargebouwden Indiaan had hun handen geremd

[p. 48]

en Heyward overtuigd, dat de aanvoerder bijzondere plannen met hen had.

De oudere, minder ijdele leden van den troep waren aan 't zoeken gebleven en toen zij niet slaagden, traden zij op de mannelijke gevangenen toe en spraken den naam van ‘den Langen Karabijn’ uit op een toon, die hun bedoeling duidelijk verried. Maar Duncan deed alsof hij hen niet begreep, en Magua werd geroepen, om als tolk dienst te doen.

‘De overwinnaars vragen naar den jager, die de paden door de wouden kent,’ begon de Vos, in zijn gebroken Engelsch, en tegelijk legde hij zijn hand op een bosje bladeren, waarmee de wond in zijn schouder verbonden was. ‘De Lange Karabijn!’

‘De Lange Karabijn!’ tierden de wilden in 't rond.

‘Hoort u 't?’ hernam Magua. ‘De Huronens eischen het bloed van den Langen Karabijn, of zij vullen het bloed nemen van degenen, die hem verborgen houden!’

‘Hij is weg - ontsnapt. Hij is buiten jullie bereik.’

De Vos lachte minachtend en zei:

‘Als de blanke sterft, denkt hij, dat hij in vrede is; maar de roode mannen weten zelfs de geesten van hun vijanden te martelen. Laat den Hurons zijn scalp zien.’

‘Hij is niet dood. Hij is den stroom afgezwommen, toen zijn kruit op was.’

‘En waarom is het blanke opperhoofd gebleven?’ vroeg de Indiaan, nog ongeloovig. ‘Is hij een steen, die naar den bodem zinkt, of brandt zijn scalp op zijn hoofd?’

‘Een blanke vindt iedereen laf, die vrouwen in den steek laat,’ antwoordde Heyward.

[p. 49]

Magua mompelde iets onverstaanbaars, en vroeg verder:

‘Waar is het Groote Serpent?’

‘Ook den stroom af gegaan.’

‘En het Vlugge Hert?’

‘Als je daar den jongsten Delaware mee bedoelt, die is ook weg. Denzelfden weg op.’

Magua geloofde die verzekeringen - zulk een manier van ontsnappen had niets ongeloofelijks voor een Indiaan. Hij deelde den uitslag van zijn ondervragingen aan zijn kornuiten mee, die een gehuil van teleurstelling aanhieven. Sommigen renden met woeste gebaren naar de rivier, anderen spuwden in het water, om hun verontwaardiging te kennen te geven wegens de schennis van hun recht als overwinnaars, door den stroom bedreven. Er werden dreigende blikken naar de gevangenen geworpen, en de jonge officier wou naar voren springen, toen één der kerels Alice bij de blonde haren greep, en dreigend zijn mes er omheen liet cirkelen. Maar zijn handen waren gebonden, en de forsche Indiaan drukte met kracht zijn schouder neer. Hij moest er zich toe bepalen, den zusters moed in te spreken met de verzekering, dat de wilden altijd meer dreigden, dan zij deden. Maar hij was zelf verre van gerust, want hij wist, hoe licht een Indianenbende het gezag van een aanvoerder kan afwerpen, en hij voelde zich onuitsprekelijk verlicht, toen de hoofdman zijn mannen bijeenriep en krijgsraad met hen hield, wijzend in de richting van het fort Edward. Blijkbaar vreesden zij, dat er van dien kant hulp voor de gevangenen zou opdagen, en werden zij hierdoor tot snel besluiten en snel handelen gedreven.

Zij werden naar de kano geleid, en in het besef, dat tegenstand nutteloos was, stapte Heyward het

[p. 50]

eerste in. Toen allen zaten werd de kano naar den zuidelijken oever gebracht, aan den overkant van de plaats, vanwaar het gezelschap den vorigen avond vertrokken was.

Nu verdeelde zich de troep. De aanvoerder besteeg het paard van Heyward, dat met de andere dieren daar al heen was gebracht, en trok met zijn volgelingen het bosch in, op zes wilden na, die onder bevel van den Sluwen Vos werden achtergelaten, om de gevangen te bewaken.

Heyward had nagedacht. Misschien was het de bedoeling, hen aan Montcalm uit te leveren. Misschien zou deze Munro, door een beroep op zijn vaderlijke gevoelens, trachten over te halen, zijn plicht jegens den koning te verzaken. Maar blijkens het gedrag der wilden waren die veronderstellingen ijdel. De aanvoerder trok met de zijnen in de richting van het Heilige Meer, en liet hen in de macht van dit woeste zestal. Hij besloot, Magua te polsen. Misschien was er met geld iets te beginnen.

‘Ik wil met Magua spreken,’ begon hij, in de taal en den gezwollen stijl der Indianen, ‘over dingen, die alleen de ooren van een zoo groot hoofdman mogen vernemen.’

‘Spreek op,’ zei de roodhuid onverschillig. ‘Boomen hebben geen ooren!’

‘Neen, maar de roode Hurons zijn niet doof. Wat wijsheid is voor de groote mannen van een volk, zou de jonge krijgers dronken kunnen maken. Als Magua niet luisteren wil, zal de officier van den koning zwijgen.’

De wilde praatte even met zijn kameraden, die bezig waren, de paarden op te tuigen; toen trad hij opzij en wenkte Heyward, hem te volgen.

‘Spreek nu,’ zei hij, ‘als de woorden voor Magua geschikt zijn, om te hooren.’

[p. 51]

‘De Sluwe Vos heeft zijn naam eer aangedaan,’ begon Heyward. ‘Hij heeft ons met wijsheid geholpen, en zijn vijanden misleid, en ik zal het gedenken, als het uur der belooning komt.’

‘Wat heeft de Vos gedaan?’ vroeg de Indiaan koel.

‘Heeft hij niet gezien, dat het woud vol vijanden zat, en heeft hij zijn pad niet verlaten, om de oogen der Hurons te verblinden? Heeft hij niet gedaan, als keerde hij terug tot zijn stam, die hem slecht behandeld had en uit hun wigwams gejaagd als een hond? Hebben wij niet geholpen, door de Hurons in den waan te brengen, dat de blanke man zijn vriend voor een vijand hield? Heeft de Vos de Hurons niet weten te overreden, om de gevangenen aan hèm over te laten, en zelf als dwazen noordwaarts te trekken? Is de Vos niet voornemens, op zijn schreden terug te keeren en den rijken, grijsharigen Schot zijn dochters te brengen? Ja, Magua, ik heb alles overdacht en je wijsheid doorzien, en bij het loon, dat de commandant van William Henry je zal geven, zal ik het mijne voegen. Magua zal geen medaille meer dragen van tin, maar eene van gedreven goud; zijn hoorn zal overloopen met kruit, en de dollars zullen talrijk zijn in zijn zak als de kiezels aan den oever van het Heilige Meer; en de herten zullen zijn hand likken, want zij zullen weten, dat het ijdel is, te vluchten voor 't geweer, dat hij dragen zal!’

De Vos luisterde ernstig naar de langzame toespraak van Heyward. Er hadden zich verschillende gemoedsbewegingen op zijn gezicht vertoond; nu dacht hij even na, en zei:

‘Spreek niet meer. Wat de Vos doet, zult gij zien.’

Heyward zag, dat Magua naar de andere rood-

[p. 52]

huiden keek, en trok zich terug, om bij hen geen argwaan te wekken. De toebereidselen tot het vertrek werden nu voltooid, en Heyward hielp de zusters in den zadel. Voor de mannen waren er geen paarden. Duncan en David moesten, evenals de inboorlingen, te voet gaan. Heyward sprak nu en dan een paar bemoedigende woorden tot de zusters, en David uitte nu en dan een klacht, gevolgd door een betuiging van vrome berusting. De tocht ging naar het zuiden, en verwijderde hen dus hoe langer hoe verder van fort William Henry; maar dit bekommerde Heyward weinig. Hij kon niet aannemen, dat de Vos het lokaas nu al vergeten was, en hij kende de kronkelingen van de wegen der Indianen.

Alleen Cora dacht aan de laatste wenken van den verkenner. Zoo vaak zij gelegenheid kreeg, stak zij een arm uit, om een tak of twijg af te breken; maar veel gelegenheid liet de waakzaamheid der Indianen haar niet. Eens, toen zij een flinken tak had afgebroken en, op een ingeving van 't oogenblik, tegelijk een handschoen had laten vallen, werd de handschoen haar teruggebracht, en het gebladerte van den struik zoo gehavend, dat het gespartel van een of ander dier de oorzaak moest lijken. Toen legde een bewaker de hand aan zijn tomahawk met een zoo veelzeggenden blik, dat het verder onmogelijk was, sporen van hun passage achter te laten.

Mijl voor mijl ging de tocht voort, nog steeds in dezelfde richting. Magua leidde met een zekerheid, die nooit aarzelde, alleen op den stand der zon afgaand en op allerlei kleine aanwijzingen, die alleen de inboorling kent en opmerkt. Plotseling begon hij een heuvel te beklimmen, zoo steil en ontoegankelijk, dat de zusters af moesten stijgen, om te kunnen volgen.

[p. 53]

De top bleek een effen vlak te zijn met weinige boomen; onder één daarvan had Magua zich neergeworpen om de rust te zoeken, die het heele gezelschap zoo dringend behoefde.