De laatste der Mohikanen

Negende hoofdstuk

De plotselinge stilte na zooveel beroering dwong Heyward, rond te zien, om zich te vergewissen, hoe de zaak er voor stond. De rivier stroomde voort, en van de vluchtelingen was geen spoor te zien. Hun lot bleef onzeker. De oevers waren verlaten - alleen dieren bewogen er en lieten geluiden hooren.

‘De Hurons zijn weg,’ zei hij tegen David. ‘We zullen naar binnen gaan, en een plek zoeken waar we de meisjes en onszelf verbergen kunnen. Verder zit er niets voor ons op dan afwachten.’

De zangmeester glimlachte droevig en liet zich

[p. 45]

meeleiden door den smallen ingang van de grot. Duncan stapelde takken op voor de opening, en trok zich met de beide zusters en David Gamut terug in een spleet, die misschien over 't hoofd gezien kon worden, ook al kwamen er wilden de grot binnen. Heyward omklemde zijn eenig overgebleven pistool, liet zijn hoofd tegen de rots rusten en staarde strak naar den ingang van hun schuilplaats.

Er volgde een lange, een diepe, een bijna ademlooze stilte. Langzaam herleefde bij allen de hoop, al dorst niemand daar uiting aan geven. David begon zelfs te neuriën, en de anderen keken hem met een zeker welgevallen aan, toen er buiten een schreeuw klonk, die hem de melodie kort deed afbreken.

‘Wij zijn verloren!’ riep Alice, in de armen van Cora vluchtend.

‘Nog niet,’ zei Heyward onverschrokken. ‘Ze zijn midden op 't eiland - ze hebben hun doode kameraden gevonden. Er is nog hoop, dat ze ons niet ontdekken.’

Ietwat gerustgesteld wachtten zij af, in doodsche stilte. Weer klonk er een schreeuw, en er kwamen stemmen van rondom, zelfs van de rots boven de grotten. Er schenen zich wilden te verzamelen rondom de plek, waar Haviksoog zijn geweer had laten liggen. Er werd geroepen: ‘De Lange Karabijn!’ een kreet, die van de oevers weergalmde. Heyward kende dien naam: zoo noemden de vijanden een befaamden Engelschen jager en verkenner - die, zooals hij nu begreep, zijn helper en verdediger was geweest. Uit de vondst van zijn geweer schenen zij op te maken, dat hij dood was, en zij gingen aan 't zoeken, als dachten zij hier of daar zijn lijk in een kloof te vinden.

‘Als ze ons nu niet vinden, zijn we gered!’

[p. 46]

fluisterde hij den zusters toe. ‘Onze vrienden zijn blijkbaar ontsnapt, dus over een paar uurtjes kan er hulp hier zijn van Webb!’

Het werd stiller - de wilden zochten met grooter aandacht. Een kreet, dien zij daarna hoorden galmen, bewees dat zij het aangrenzende hol gevonden hadden. Heyyward sprong vooruit en gluurde door een opening in de borstwering van takken, met een zekere wanhopige onverschilligheid.

Binnen bereik van zijn arm was de breede schouder van een kolossalen Indiaan, die met een zware stem van gezag den anderen orders scheen te geven. Achter hem zag Duncan een troep anderen, die bezig waren het primitieve ameublement om te halen. Zij juichten, toen zij op het rustbed het bloed van David ontdekten, dat zij blijkbaar voor het bloed van den jager hielden. Zij riepen althans: ‘De Lange Karabijn!’ Anderen trokken de takken weg, die voor den ingang van dat andere hol lagen, en gooiden ze bij den hoop, waarachter Heyward stond. Een verdedigingsmiddel schenen zij in dien zwakken wal niet te zien: waarschijnlijk meenden zij, dat hun eigen makkers die takken daar inderhaast neer hadden gegooid.

Duncan ging terug naar zijn plaats, vanwaar hij de opening aan den rivierkant zien kon, en hoorde toen, dat de wilden zich weer meer naar 't midden van het eiland begaven.

‘Ze zijn weg, Cora, Alice!’ fluisterde hij. ‘We zijn gered!’

‘God zij dank!’ bracht het jongste meisje uit. ‘Vader zou zoo'n....’

Maar zij sprak niet verder; de woorden schenen in haar mond te bevriezen door een nieuwen schrik, en lijkbleek, met strakke oogen staarde zij naar

[p. 47]

den rotsrand, die den drempel van het hol vormde. Daar juist boven zag Heyward, toen hij haar blik volgde, de woeste, kwaadaardige trekken van den Sluwen Vos.

Heyward verloor zijn zelfbeheersching niet. Uit het uitdrukkinglooze gezicht van den Indiaan maakte hij op, dat diens oog nog niet gewend was aan de duisternis daarbinnen; misschien konden zij zich nog wat vaster tegen den muur drukken.... maar er schoot opeens een glans van begrijpen over de trekken van den wilde - het was te laat.

Alles vergetend behalve zijn drift richtte Duncan zijn pistool en schoot. Het hol daverde van den knal en toen de rook was weggetrokken, was het gezicht van den spion verdwenen. Heyward rende naar den ingang en zag het donkere lichaam om den rotsrand verdwijnen.

De Vos verhief zijn stem tot een gerekten kreet, die uit tal van monden beantwoord werd. Het geschreeuw kwam nader en voor Duncan nog iets had kunnen beproeven, was de zwakke borstwering terzij geworpen, drongen de wilden van beide kanten het hol binnen en werd hij met zijn metgezellen uit hun schuilhoek in 't heldere licht gesleept, waar zij omringd stonden door de heele bende triomfantelijke Hurons.