De laatste der Mohikanen

Achtste hoofdstuk

Die waarschuwing was niet zonder reden uitgesproken. Tijdens het gevecht was het stil gebleven aan den oever, maar zoodra de strijd beslist was, begon er een geschreeuw, wilder dan ooit, en opnieuw knalden snel de geweren.

Chingachgook, die rustig op zijn post was gebleven, schoot geregeld terug, terwijl Heyward, achter de rots die hem dekte, de hand bood aan den redder van zijn leven. Uncas drukte die hand, met een ernstigen blik in de oogen van zijn nieuwen vriend. Toen begonnen ook zij te schieten, rustig mikkend, onbekommerd om de kogels, die rondom tegen de rots ketsten. Een scherpe gil klonk in het bosch, en plotseling werd het weer stil aan den oever.

‘Precies op tijd,’ zei Haviksoog. ‘Ik heb geen kruit meer. Haal den grooten hoorn uit de kano,

[p. 41]

Uncas. We zullen het noodig hebben tot de laatste korrel, of ik ken de Mingo's niet.’

De jonge Indiaan kroop weg, maar liet aldra een kreet hooren, die zelfs door de onervaren ooren van Duncan als de boodschap van een nieuwe ramp werd opgevat. Allen rezen op, en snelden naar den rand van de rots, en ook de beide zusters kwamen buiten, met den gewonden David. En toen waren allen getuige van het onheil, dat zelfs den stoïcijnschen Mohikaan had doen schrikken.

Op korten afstand van de rots dreef hun kano over den stroom, op een wijze, die aanduidde, dat zij door een onzichtbaren bestuurder werd voortbewogen. Aanstond richtte de verkenner zijn geweer, en de vuursteen vonkte, maar de loop gaf geen kogel uit.

‘Te laat!’ riep Haviksoog, zijn geweer loslatend. ‘De ellendeling is in den stroom. Al had ik kruit, dan ging mijn lood toch nog zoo vlug niet als hij!’

De stoutmoedige Huron hief het hoofd achter de kano vandaan; tergend wuifde zijn hand, en hij stiet een kreet uit, die zijn succes meldde, en door woest geschreeuw en gelach in de bosschen beantwoord werd.

‘Wat nu?’ vroeg Duncan.

Haviksoog zei niets, maar bewoog zijn vinger rond de kruin van zijn hoofd, zoo veelbeteekenend, dat geen der aanwezigen zijn bedoeling kon misverstaan.

‘Zóó erg is 't toch nog niet!’ riep de jonge officier. ‘Ze zijn nog niet hier.... we kunnen ze toch beletten, te landen....?’

‘Waarmee?’ vroeg de verkenner koel. ‘Met de pijlen van Uncas of de tranen van de dames? We kunnen maar één ding: dien wilden laten zien,

[p. 42]

dat een blanke even mannelijk weet te sterven als een roodhuid, als 't er op aan komt.’ En hij wees naar Chingachgook, die rustig de arendsveer van zijn hoofd had genomen en de scalpeerlok gladstreek, om deze gereed te maken tot den laatsten dienst.

‘Sterven?’ riep Cora, een stap nader tredend. ‘U kunt aan alle kanten weg! Vlucht het bosch in - jullie hebben al veel te lang uw leven gewaagd voor het onze!’

‘De Irokeezen zullen ons heusch geen weg door 't bosch laten, juffrouw,’ zei Haviksoog, en in zijn eenvoud ging hij voort: ‘Stroomaf zou 't gaan - dan konden ze ons niet eens beschreeuwen, laat staan raken.’

‘Gaat dan langs de rivier! Waarom meer slachoffers maken dan noodig is?’

‘We sterven liever in vrede, dan te blijven leven met een kwaad geweten,’ zei de verkenner trots. ‘Trouwens, wat zouden we tegen Munro moeten zeggen, als hij ons vroeg, waar we zijn dochters gelaten hadden?’

‘Ga naar hem toe, en zeg dat wij u sturen, om hulp te vragen,’ hernam Cora. ‘En als die hulp te laat mocht komen, zeg hem dan, dat hij niet treuren moet, en dat de laatste gedachten van zijn kinderen bij hèm zijn geweest!’

Er trok iets in het verweerde gezicht van den jager, en met de kin in de hand dacht hij na.

‘Er zit iets in!’ zei hij eindelijk. ‘Chingachgook! Uncas! Hooren jullie, wat de dame zegt?’

Hij sprak zijn metgezellen ernstig toe, in hun eigen taal, en na een aarzeling zei de oudste der Mohikanen in 't Engelsch: ‘Goed!’ Toen stak hij mes en tomahawk weer in zijn gordel, liep zwijgend naar den rand der rots, die van de oevers af het minst

[p. 43]

zichtbaar was, liet zich in het water glijden en verdween uit het oog der toeschouwers.

‘U hebt een wijzen raad gegeven,’ zei de verkenner tegen het meisje, dat vrijer ademde, nu haar wensch werd opgevolgd. ‘Als ze u het woud in voeren, breek dan in 't voorbijgaan de takken van de heesters, en maak uw spoor zoo breed mogelijk - als het door menschenoogen te zien is, zal het gevolgd worden, al was 't tot het eind van de aarde.’

Hij ging naar de plek, waar Chingachgook verdwenen was. Een seconde hielden zijn handen vast aan de rots, toen sloot zich het water over hem, en bleef ook hij onzichtbaar.

Allen keken nu naar Uncas, die onbeweeglijk tegen de rots stond. Cora wachtte even, wees toen naar de rivier en zei:

‘Uw vrienden zijn waarschijnlijk al veilig. Is 't nu uw tijd niet, om hen te volgen?’

‘Uncas zal blijven,’ antwoordde de jonge Mohikaan rustig, in 't Engelsch.

‘Dan maakt u de verschrikkingen nog erger, en u verkleint voor ons de kans op redding! 't Is edelmoedig bedoeld, maar u moet gaan,’ zei Cora, haar oogen neerslaand onder den blik van den Mohikaan. ‘Ga naar mijn vader, en zeg, dat hij u in staat stelt, ons te bevrijden. 't Is mijn ernstige en vurige wensch, dat u gaat!’

De kalme, strakke blik van den jongen roodhuid was geweken voor een uitdrukking van treurigheid; maar hij aarzelde niet meer. Hij liep de rots over en wierp zich in den wilden stroom. De achterblijvenden haalden haast geen adem, tot zij even zijn hoofd, ver stroomaf, boven zagen komen om lucht te scheppen - toen zonk het weer en werd niet meer gezien.

[p. 44]

Toen wendde Cora zich met trillende lippen naar Heyward.

‘Je kunt óók goed zwemmen, Duncan,’ zei ze. ‘Je moet het voorbeeld van die trouwe mannen volgen.’

Hij antwoordde niet, maar keek droevig naar Alice, die zich kinderlijk aan zijn arm had vastgeklemd om bescherming te zoeken.

‘Er kan ons niets ergers overkomen dan de dood,’ vervolgde Cora, na een stilte, waarin zij scheen te strijden met een erger pijn dan die van de vrees. ‘En sterven moeten we allemaal.’

‘Er zijn erger dingen dan de dood,’ zei Duncan schor, ‘en die zijn misschien af te wenden door de aanwezigheid van iemand, die voor jullie zijn leven zou laten.’

Cora drong niet meer aan; zij verborg haar gezicht achter haar sluier en trok haar zuster mee naar de binnenste grot.