De laatste der Mohikanen

Zesde hoofdstuk

Heyward, de twee dames en de zangmeester keken hen met een zekere ongerustheid na. Maar het duurde niet lang, of er klonken gesmoorde stemmen, alsof mannen elkaar riepen onder den grond, en er scheen opeens een licht, dat den vier personen op de rots het geheim van de plek openbaarde.

Aan het einde van een smalle, diepe rotsspleet zat de verkenner een vuur van dennenhout aan te blazen. Iets meer naar voren stond Uncas, wiens krachtige figuur nu duidelijk zichtbaar was. De jonge Mohikaan was recht en lenig van gestalte, ongedwon gen en zelfs bevallig in houding en beweging. Zijn donkere oogen schitterden onverschrokken, kalm en

[p. 32]

wild tegelijk; sterk en fier waren zijn trekken, hoog was zijn iets terugwijkend voorhoofd, welgevormd het hoofd, dat ook geen anderen haardos droeg dan de scalpeerlok. Het gezelschap voelde zich van allen twijfel verlicht bij den aanblik van dit nobele voorkomen. Die man kon onwetend zijn, maar een verrader was hij stellig niet. De ongekunstelde Alice staarde de vrije en fiere verschijning aan, alsof zij een product van Grieksche beeldhouwkunst voor oogen had, dat door een wonder levend was geworden, en Heyward zelf kon een woord van waardeering niet inhouden.

‘Als die Mohikaan zoo'n trouwe en kranige vriend is, als hij me lijkt, mogen we best tevreden zijn,’ zei hij.

‘Echt een opmerking van majoor Heyward,’ zei Cora. ‘Als je dat natuurkind aankijkt, merk je de kleur van zijn huid niet eens!’

Er volgde een korte, ietwat verlegen stilte, die verstoord werd door den verkenner. Hij riep hun toe, binnen te treden.

‘'t Vuur brandt een beetje erg helder,’ ging hij voort, toen zij binnen waren. ‘Laat 't gordijn vallen, Uncas, anders merken de Mingo's, waar we zitten. Ik ga aan 't eten. Treur maar niet om je veulen, vriend,’ sprak hij den zangmeester aan, die met een betrokken gezicht was blijven staan. ‘Wees blij, dat 't onnoozele dier geen pijn in zijn rug en geen moede pooten meer krijgt!’

Uncas had den toegang afgesloten, en toen Haviksoog zweeg, klonk als een verre donder het gerommel van den waterval.

‘Kunnen we hier niet overvallen worden?’ vroeg Heyward. ‘Eén man met een geweer aan den ingang, en we beginnen niets.’

[p. 33]

Een donkere gedaante kwam achter den verkenner vandaan, greep een brandend stuk hout en richtte het naar het andere einde van hun schuilplaats. Alice liet een kreetje van schrik hooren en Cora rees op, maar Heyward stelde haar snel gerust: het was Chingachgook, die een tweede gordijn ophief en aldus toonde, dat de grot twee uitgangen had.

‘We zijn niet zoo onnoozel, om ons in een hol met één opening te wagen,’ zei Haviksoog lachend, ‘en er zijn hier in 't eiland nog meer van die spleten. Schuilplaatsen te over! 't Is hier zachte zandsteen, dus de dames kunnen tamelijk goed rusten ook, al kunnen we niet voor hoofdkussens zorgen.’

Zij gingen aan den maaltijd, die allen verkwikte. Uncas bediende de dames, en Heyward moest daar even om glimlachen, want hij wist, hoezeer de jonge Mohikaan daardoor afweek van de gewoonten der Indianen. Chingachgook hield een onverstoorbaren ernst op het gelaat, dat zooveel leek op het gelaat van zijn zoon. De jager at en dronk met smaak, maar geen oogenblik gaf hij zijn waakzaamheid op; zijn oogen bleven snel rondzien en zijn ooren speurden steeds naar geluid.

‘Kom, vriend,’ zei hij tegen den zangmeester, die naast hem zat; ‘drink wat bier, dan vergeet je 't veulen en dan leef je een beetje op. Hoe heet je eigenlijk?’

‘Gamut - David Gamut,’ gaf de man ten antwoord, naar zijn beker grijpend.

‘Nette naam. Ofschoon je bij ons op namen niet af kunt gaan. Een Indiaan is daar secuurder in. Wat hij zichzelf noemt, dat is hij meestal ook. Bij Chingachgook klopt dat niet, zul je zeggen; dat beteekent Groot Serpent, en hij is heelemaal geen slang; maar hij kent de bochten en kronkels van de menschen,

[p. 34]

en hij houdt zich stil, en hij treft zijn vijanden, als ze er 't minste op rekenen. Wat ben je van je beroep?’

‘Ik onderwijs de gewijde muziek!’

‘Raar vak.... Maar je kon best eens een stukje zingen, bij wijze van wiegeliedje. 't Wordt hoog tijd, dat de dames gaan rusten.’

‘Met alle genoegen,’ was het antwoord, en hij zong, zijn stem met zorg aanpassend aan de afmetingen der ruimte. De Indianen luisterden met roerlooze aandacht. De jager zat onverschillig te kijken, maar kwam eindelijk toch onder den indruk, en herinneringen maakten zijn oogen vochtig. Tot een zachte, lang aangehouden toon overschreeuwd werd door een kreet van buiten, een griezelig geluid, dat tot in de diepten van het hol en van de harten doordrong. Het werd doodstil.

‘Wat is dat?’ fluisterde Alice.

‘Wat is dat?’ riep Heyward.

De verkenner en de Indianen zeiden niets. Zij luisterden, of het geluid zich herhaalde, en overlegden toen ernstig, waarop Uncas voorzichtig het hol verliet.

‘En?’ vroeg de jager in de Delawaarsche taal, toen de jonge man terugkwam. ‘Iets gezien? Schijnt 't licht door de gordijnen heen?’

Uncas gaf een kort en beslist antwoord.

‘Er is niets te zien buiten,’ vertaalde Haviksoog, ‘en onze schuilplaats is donker! Gaat u nu naar 't andere hol, dames, en ziet u te slapen. We moeten met de zon op, en naar fort Edward zien te komen, terwijl de Mingo's hun ochtenddutje doen.’

Cora stond het eerst op. Alice echter fluisterde Heyward het verzoek in, even mee te gaan. ‘Ik durf daar vast niet te gaan slapen, Duncan!’ zei ze. ‘Ik hoor dat ontzettende geluid nòg in mijn ooren.’

[p. 35]

Maar Duncan liet haar zien, hoe veilig de grot was, door snelstroomend water en gordijnen afgesloten. Er was zelfs een rustbed van kruiden gespreid. En de mannen hielden de wacht!

‘We moeten aldoor aan vader denken,’ zei Cora. ‘Wat zal hij ongerust over ons zijn!’

‘Hij is soldaat, en hij weet, hoe riskant zoo'n reis is.’

‘Hij is vader - zijn gevoel kan hij niet onderdrukken!’

‘Hij is altijd zoo goed voor ons geweest!’ tobde Alice. ‘We hadden niet zoo egoïstisch moeten zijn, om met alle geweld naar hem toe te willen!’

‘'t Zal hem in ieder geval goeddoen, dat zijn dochters zooveel van hem houden!’

‘Toen hij hoorde, dat jullie op fort Edward waren,’ zei Heyward, ‘heeft hij lang geaarzeld, eer hij toestemming gaf, om verder te trekken. Hij was bang, en hij verlangde toch ook.... en hij had jullie in zoolang niet gezien.... Hij zei....’

Duncan zweeg; want terwijl hij nog in de oogen van Alice keek, vervulde weer die heftige, afgrijselijke kreet de lucht, en sloeg hem met stomheid. Er volgde een lange, ademlooze stilte. Eindelijk werd het tusschengordijn opgeheven, en stond de verkenner daar, met een gezicht vol ernstige bezorgdheid.