De laatste der Mohikanen

Vijfde hoofdstuk

De vlucht van den gids en de wilde kreten der vervolgers hadden Heyward zoo overvallen, dat hij een paar seconden noodig had, om tot bezinning te komen. Toen sprong hij het struikgewas in en drong vooruit, om aan de vervolging deel te nemen. Maar hij had nog geen honderd meter afgelegd, of de drie woudloopers kwamen hem alweer tegemoet.

‘Geven jullie 't nu al op?’ riep hij. ‘We moeten den schurk zien te vangen, anders zijn we niet veilig!’

‘Bent u uw leven zat?’ vroeg de verkenner. ‘Hij zou u meelokken naar de tomahawks van zijn kornuiten! We moeten ons ergens bergen, en zóó, dat ons spoor niet te vinden is, anders hangen morgen

[p. 28]

om dezen tijd onze scalpen te drogen voor de tent van Montcalm!’

Deze vermaning herinnerde Heyward aan zijn beschermelingen. Hij keek rond, en zag overal duisternis, waarin vijanden konden loeren, als roofvogels, den tijd afwachtend, dat het donker hun slagen des te zekerder en noodlottiger zou maken. De wolken aan den blauwen hemel hadden reeds alle kleur verloren, en het riviertje was slechts te onderscheiden door het contrast met den donkeren oever.

‘Waar moeten we heen?’ vroeg hij. ‘Helpen jullie me - om degenen te verdedigen, die ik geleiden moet. Je zult je belooning niet missen!’

De drie begonnen fluisterend te overleggen, en blijkbaar was het de jonge krijger, die den besten raad wist. Hij sprak op zeer stelligen toon, en eindelijk wendde Haviksoog zich om, en zei in 't Engelsch:

‘Uncas heeft gelijk - we mogen die weerlooze schepseltjes niet aan hun lot overlaten. Geld wenschen we niet, majoor; maar u moet twee dingen beloven, voor uzelf en voor de anderen - anders doen we onszelf kwaad, zonder u te helpen!’

‘Spreek maar op!’

‘We vragen ten eerste: volkomen stilte, wat er ook gebeurt; ten tweede, dat de plaats, waar we u heen brengen, voor iedereen geheim wordt gehouden.’

‘Aangenomen - ik zal er voor zorgen!’

‘Ga dan mee - iedere seconde is kostbaar.’

Heyward ging met den jager naar de andere leden van het gezelschap. Snel gaf hij den dames de noodige inlichtingen en wenken, en zijn kalme ernst slaagde er in, haar zenuwachtigen angst te bedwingen. Vlug en stil lieten zij zich van de paarden helpen en begaven zij zich naar den waterkant,

[p. 29]

waar de jager de anderen al bijeen had gebracht.

‘Waar moeten we met die stomme dieren heen?’ mompelde Haviksoog. ‘Afmaken en in de rivier gooien houdt te lang op, en als we ze hier laten, weten de Mingo's, dat we in de buurt zijn!’

‘Laat ze loopen,’ stelde Heyward voor.

‘Nee - we kunnen ze beter in den waan brengen, dat ze hollen moeten als een paard, als ze ons in willen halen. Chingach.... St! Wat beweegt daar in de struiken?’

‘'t Veulen.’

‘'t Veulen zal in ieder geval dood moeten,’ besliste de verkenner. ‘Uncas, je pijlen!’

‘Halt!’ riep de eigenaar van het veroordeelde dier luid. ‘Spaar het veulen van de trouwe Miriam! Het zal niemand kwaad doen....’

‘'t Gaat om menschenlevens,’ zei de verkenner streng, ‘om ons eigen leven. En houd je stil, anders laat ik je over aan de genade van de Irokeezen. Gauw, Uncas. We hebben geen tijd.’

Een minuut later dreef het lijk van het jonge dier in den stroom, en die schijnbaar wreede, maar inderdaad onvermijdelijke daad was voor de anderen een ontzettende waarschuwing tegen het gevaar, waarin zij verkeerden. De zusters huiverden en drongen dichter bijeen, terwijl Heyward onwillekeurig de hand aan een van zijn pistolen bracht.

De Indianen aarzelden niet. Zij namen de paarden bij de teugels, en trokken ze mee, het water in. Een eindje van den kant wendden zij de onwillige dieren, en brachten ze stroomopwaarts, evenwijdig aan den oever. Intusschen trok de jager een kano van boombast onder eenig struikgewas uit en wenkte zwijgend de dames, in te stappen.

Zoodra Cora en Alice zaten wees de verkenner

[p. 30]

aan Heyward den eenen kant van het broze vaartuig; zelf nam hij den anderen kant, en samen stuwden zij de kano stroomopwaarts, gevolgd door den neerslachtigen eigenaar van het doode veulen. Zoo leidde hen de jager een heel eind ver, tusschen steenblokken en diepten door, zoo stil mogelijk. Soms bleven zij staan, luisterend naar het minste gerucht in het slapende bosch. Kon de woudlooper met zijn scherp gehoor geen spoor van naderende vijanden gewaar worden, dan werd de tocht langzaam en voorzichtig voortgezet. Op een donkere plek onder hoogen oever zag Heyward eenige zwarte vormen boven het water uitsteken. Hij wees er naar.

‘Ja,’ zei de verkenner, ‘zoo houden de Indianen de paarden verborgen! Water laat geen sporen na, en door die duisternis kan nog geen uil heenkijken.’

De Indianen voegden zich nu bij hen, en terwijl de drie woudloopers andermaal fluisterend beraadslaagden, keken hun beschermelingen om zich heen. In zwak sterrenlicht zagen zij, dat de paarden stonden vastgebonden aan struiken tusschen de rotskloven. Maar veel tijd werd hun niet gelaten: de verkenner verzocht Heyward en de anderen, vóór in de kano plaats te nemen. Zelf ging hij achterin staan, en plotseling zette Haviksoog met zijn vaarboom krachtig af tegen een rots, en liet hij het vaartuigje naar het midden van de rivier schieten. Er volgde een korte felle strijd met de snelle strooming, en reeds hield Alice haar sluier voor de oogen, overtuigd, dat zij werden meegesleept naar de draaikolk aan den voet van den waterval, toen de kano, na een laatste krachtige beweging, stil lag tegen een platte rots, die in één vlak lag met den waterspiegel.

‘Zoo,’ zei de jager, luidop, nu de waterval alle gerucht overstemde, ‘we zijn aan den voet van de

[p. 31]

Glenn. Nu heel voorzichtig uitstappen, anders slaat de kano los, en dan is er geen houden meer aan. Allemaal op die rots, dan ga ik de Mohikanen en het wild halen. Eten moet ook gebeuren.’

Zijn passagiers gehoorzaamden met graagte. Nauwelijks stonden zij, of de kano werd weer afgestooten en schoot weg. De reizigers dorsten zich niet te bewegen, zoo dreigend kookte om hen heen het water in tal van diepe spleten. Maar hun spanning duurde niet lang. De kano dreef alweer langs de rots, eer zij meenden, dat de verkenner zijn helpers had kunnen bereiken.

‘Laat Montcalm nu maar zoeken!’ zei Heyward tevreden. De verkenner haalde inmiddels de kano leeg, en liep toen zwijgend langs de vier reizigers heen, gevolgd door de Mohikanen. Eén voor één verdwenen zij achter een rots, die op korten afstand loodrecht een paar meter boven het water opstak.