De laatste der Mohikanen

[p. 19]

Derde hoofdstuk

Dienzelfden dag zaten er twee mannen aan den oever van een smallen, maar snellen stroom, een uur gaans van het kamp van Webb. De slaperige stilte van den Juli-middag werd slechts verbroken door hun zachte stemmen en het doffe geruisch van een verren waterval, en nu en dan door een vogelgeluid.

De een was een roodhuid, de ander mocht zich blijkbaar op Europeesche afkomst beroemen. De een vertoonde op zijn naakte borst een schrikwekkend zinnebeeld van den dood, met witte en zwarte verf uitgevoerd. Zijn hoofd, kaalgeschoren op de ridderlijke scalpeerlok na, was slechts met een enkele arendsveer versierd, die van zijn kruin neerhing over den linkerschouder. In zijn gordel staken een tomahawk en een scalpeermes van Engelsch maaksel, en een kort soldatengeweer lag over zijn bloote, gespierde knie. Het was een man in de volle kracht van zijn jaren, nog door geen teekenen van ouderdom verzwakt.

De blanke zag er sterk en gehard uit, als iemand, die van jeugd af inspanning en ontbering had gekend. Hij droeg een jachthemd van groene stof, met bleekgele franje, en een muts van geschoren huiden. Ook hij droeg een mes in den gordel, maar geen tomahawk. Zijn leeren broek sloot boven de knieën met hertenpezen, en zijn moccassins waren bont versierd naar den smaak der inboorlingen. Een weitasch en een kruithoorn voltooiden zijn uitrusting, en tegen een boom in zijn nabijheid stond een lang jachtgeweer. Onder 't spreken liet de jager, of verkenner, wat hij was, zijn kleine oogen snel rondgaan, als speurde hij naar wild of vreesde hij de komst van een loerenden vijand. Maar ondanks dit blijk van argwaan was zijn gezicht argeloos en eerlijk.

[p. 20]

‘Hoe is 't dan volgens jullie overleveringen gegaan, toen onze voorouders elkaar voor 't eerst ontmoetten, Chingachgook?’ zei de jager, in de taal der Indianen, na een opmerking van zijn metgezel.

Een minuut lang bleef de roodhuid zwijgen. Toen begon hij te spreken met plechtigen ernst.

‘Luister, Haviksoog, en uw oor zal geen leugen drinken. Dit hebben mijn vaderen gezegd, en dit hebben de Mohikanen gedaan.... Die stroom aan onze voeten vloeit voort naar den zomer, tot het water zout wordt, en het getij keert. Zoo stroomen de wateren in de bosschen en op de zoute meren heen en weer, tot ze vlak liggen als mijn hand. Dan zijn er geen stroomingen meer.’

‘Da's waar in 't klein!’ zei de verkenner. ‘In 't klein is de aarde plat, maar in 't groot is ze rond. Dus in 't groot kan 't water nooit stil liggen! Net zoo min als de rivier, die een mijl hoogerop van de rotsen aftuimelt!’

De Indiaan luisterde beleefd, en vervolgde toen op zijn plechtige manier zijn eigen gedachtengang.

‘Wij kwamen vandaar, waar de zon schuilt in den nacht, over de groote vlakte, waar de buffels leven, naar de groote rivier. Daar hebben we met de Allegewi gevochten, tot de grond rood was van hun bloed. Het land, dat wij als krijgers veroverd hadden, hebben wij behouden als mannen. Wij waren één volk en wij waren gelukkig. Het zoute meer gaf ons zijn visch, het bosch zijn wild, en de hemel zijn vogels. De Irokeezen dreven wij het bosch in, met de beren, en wij wierpen hun de graten toe.’

‘Waar zijn dan nu de mannen van je stam, die zooveel zomers geleden in het land van Delaware zijn gekomen?’ vroeg Haviksoog.

‘Waar zijn de bloesems van die zomers? Gevallen, één voor één; zoo zijn al de mijnen, ieder op

[p. 21]

zijn beurt, naar het land der geesten vertrokken. Ik sta op den heuveltop, en ook ik moet afdalen in het dal; en als Uncas mijn voetstappen volgt, zal er niemand meer zijn van ons bloed, want mijn zoon is de laatste der Mohikanen.’

‘Hier is Uncas!’ zei dicht bij hem een andere stem, met hetzelfde zachte keelgeluid. ‘Wie spreekt er over Uncas?’

De blanke trok zijn mes uit de scheede en tastte onwillekeurig naar zijn geweer; maar de Indiaan bleef kalm zitten, zonder zelfs het hoofd te wenden.

Toen trad er, met onhoorbaren stap, een jonge krijger tusschen hen beiden en ging aan den oever van den snellen stroom zitten. De vader toonde geen verbazing en stelde geen vraag. Ook de blanke hield zich stil en rustig. Eindelijk wendde Chingachgook langzaam zijn oogen naar zijn zoon en sprak:

‘Wagen de Irokeezen het, de afdrukken van hun moccassins in deze bosschen te laten?’

‘Ik heb hun spoor gevolgd,’ antwoordde de jonge Indiaan, ‘en ik weet, dat zij zoovelen tellen als de vingers van mijn twee handen; maar zij verschuilen zich als lafaards.’

‘Zij zullen als herten uit de struiken gedreven worden,’ zei de vader. ‘Haviksoog, laten wij vanavond eten, en morgen den Irokeezen toonen, dat wij mannen zijn.’

‘Ik doe met allebei mee,’ zei de blanke. ‘Ik zie een groot gewei bewegen in de boschjes onder den heuvel! Wedden, dat ik hem tusschen de oogen raak?’

Hij greep zijn geweer, maar Chingachgook hield hem tegen.

‘Wou je de Irokeezen roepen, Haviksoog? Laat den bok aan Uncas over, of we dooden een hert voor die dieven om te eten!’

[p. 22]

Reeds had Uncas zich op den grond geworpen en met voorzichtige bewegingen naderde hij het dier. Toen hij dicht genoeg bij was, zette hij met zorg een pijl op zijn boog, de pees snorde, een witte schicht schoot voort en het gewonde dier nam een sprong tot vlak voor de voeten van zijn aanvaller. Uncas ontweek de horens van het woedende dier, sprong toe en joeg het beest zijn mes door de keel.

‘Handig gedaan!’ zei de verkenner. ‘Aardig gezicht! Alleen treft een pijl niet ver genoeg - je hebt een mes noodig....’

‘Sst!’ deed zijn metgezel, zich snel omkeerend, als een hond, die wild ruikt.

‘Hoor je iets, Chingachgook?’ vroeg de blanke.

De Indiaan boog zich neer, tot zijn oor bijna de aarde raakte.

‘Voetstappen!’ zei hij.

‘Misschien zaten er wolven achter 't hert aan....’

‘Nee. Er komen paarden van blanken!’ De Indiaan kwam overeind en ging waardig weer zitten, in zijn vorige houding. ‘'t Zijn uw broeders, Haviksoog. Spreek met hen.’

‘Goed,’ zei de jager, ‘maar ik zie niets en ik hoor niets.... Wacht! Daar kraakt een doode tak.... de bladeren bewegen.... ik dacht, dat 't de waterval was! Daar zijn ze al! God beware ze voor de Irokeezen!’