De laatste der Mohikanen

Tweede hoofdstuk

Het andere meisje lachte om haar eigen schrik en vroeg aan den jongen man, die naast haar reed:

‘Spoken er zoo meer door de bosschen, Heyward? Of is dit een extraatje voor ons? Dan moeten we dankbaar onzen mond houden; maar in 't andere geval zullen Cora en ik onzen moed met allebei onze handen vast moeten grijpen, ook vóór we dien verschrikkelijken Montcalm tegen zullen komen.’

‘Die Indiaan is een ordonnans van 't leger; en op zijn manier is 't een held,’ gaf de officier ten antwoord. ‘Hij heeft aangeboden, ons langs een weinig bekend pad langs 't meer te leiden; dat gaat gauwer, en natuurlijk prettiger, dan dat we den troep volgden.’

‘Ik mag hem niet,’ zei de dame, huiverend van een angst, die maar gedeeltelijk scherts was. ‘Je kent hem zeker, hè, Duncan, dat je je zoo aan hem toevertrouwt?’

‘Zeg maar liever: dat ik jòù aan hem toevertrouw, Alice! Ik ken hem, anders vertrouwde ik hem nù zéker niet. 't Is een Canadees ook, zeggen ze; en toch heeft hij bij onze vrienden de Mohawks gediend. Hij schijnt bij ons gekomen te zijn door een vreemd toeval, waar je vader ook bij betrokken was - je vader had hem nogal stevig aangepakt of zooiets.... ik weet niet goed meer. Enfin, hij is nu onze vriend.’

[p. 14]

‘Als hij een vijand van mijn vader geweest is, mag ik hem nog minder!’ riep het meisje dubbel bezorgd. ‘Kun je hem niet eens aanspreken, dat ik hem hoor praten? Ik ga op de stemmen van de menschen af, zooals je weet - al vind je 't misschien gek.’

‘Dat zou niets helpen; ik zou zoowat geen antwoord krijgen. Misschien verstaat hij Engelsch, maar hij houdt zich van niet, zooals die lui meestal; en nu wil hij zéker niet praten - vindt hij te min, als 't oorlog is. Wacht, hij stopt - we zijn zeker aan 't paadje, waar we langs moeten.’

De veronderstelling van majoor Heyward bleek juist te zijn. Toen zij den Indiaan naderden, wees deze in het struikgewas langs den militairen weg: daar was een smal pad, waar ternauwernood één persoon tegelijk langs kon, net zichtbaar.

‘Dus da's onze weg,’ zei de jonge man met gedempte stem. ‘Toon geen wantrouwen, anders lok je 't gevaar, waar je bang voor schijnt te zijn.’

‘Wat vind jij, Cora?’ vroeg de aarzelende schoone. ‘Lijkt 't je niet veiliger, met den troep mee te trekken, al is 't niet zoo aangenaam?’

‘Je kent de gewoonten van de wilden niet, Alice; daarom zie je gevaar, waar er geen is,’ zei Heyward. ‘Als er al vijanden op den overgang zijn, wat ik niet denk, want onze verkenners zijn er op uit, dan schuimen ze de colonne langs - daar zijn de meeste scalpen. Den weg van 't detachement kennen ze - wij hebben pas besloten dit pad te nemen, dus dat weet nog niemand.’

‘Vertrouw je dien man niet, omdat hij andere manieren heeft dan wij en een donkerder huid?’ vroeg Cora koel.

Alice aarzelde niet meer. Zij raakte haar paard met de zweep en was de eerste, die de twijgen der

[p. 15]

boomen scheidde en het donkere kronkelpad opging. De jonge man keek de laatste spreekster bewonderend aan, en liet zelfs haar blondere, maar zeker niet mooiere gezellin alleen rijden: hij gaf het pad vrij om haar, die Cora genoemd was, te laten passeeren. De bedienden schenen al eerder orders ontvangen te hebben; zij drongen namelijk de struiken niet in, maar volgden den weg van den troep; een maatregel, aangeraden door den sluwen gids: dan werd hun spoor minder duidelijk, als bijgeval de Canadeesche wilden hun leger reeds zoo ver vooruit mochten zijn. De eerste minuten lieten de moeilijkheden van het pad geen gesprek toe; maar toen zij door het struikgewas heen waren en onder de hooge, donkere bogen van het bosch reden, konden zij gemakkelijk voort. De gids ging vooruit; de jonge man keerde zich om en wou de donkeroogige Cora aanspreken, toen hij achter zich een verren hoefslag hoorde over het ongebaande pad. Hij hield zijn paard in en zijn metgezellen volgden zijn voorbeeld: het gezelschap toefde, om af te wachten, wat die onvoorziene stoornis was.

Kort daarop kwam een veulen, springend als een hert, tusschen de rechte stammen der pijnboomen te voorschijn; en de volgende minuut verscheen de onknappe man, in het vorige hoofdstuk beschreven, met allen spoed, waartoe hij zijn magere rijdier krijgen kon. De bewegingen van dat paard waren raadselachtig: het scheen met de achterpooten te galoppeeren, en de voorpooten slechts met moeite in een matig drafje mee te sleepen. En niet minder vreemd was de inspanning van den ruiter; zoo vaak het paard zijn lichaamshouding veranderde, richtte de ruiter zijn lange lichaam op in de stijgbeugels; zoodat, vanwege de lengte zijner beenen, zijn gestalte voortdurend scheen te rekken en te krimpen,

[p. 16]

en een schatting van zijn ware grootte onmogelijk werd. De ernstige trek op het knappe, eerlijke gezicht van Heyward week geleidelijk voor een lachje; Alice deed haar best, haar vroolijkheid in te houden; en zelfs de donkere, peinzende oogen van Cora lichtten op met een humor, die meer door gewoonte dan door aard onderdrukt placht te blijven.

‘Zoekt u iemand?’ vroeg Heyward, toen de ander dicht genoeg bij was, om zijn vaart te matigen. ‘U brengt toch geen slecht nieuws?’

‘Al deed ik dat,’ zei de onbekende, met een vlijtigen zwaai van zijn driekanten steek, in 't midden latend, op welke vraag hij antwoordde. ‘U gaat naar fort William Henry, heb ik gehoord; ik ga daar zelf ook heen, dus dacht ik: aangenaam gezelschap zal wellicht strooken met de wenschen van beide partijen.’

‘U schijnt meervoudig kiesrecht te hebben,’ antwoordde Heyward. ‘Wij zijn met drieën, en u hebt niemand gevraagd dan uzelf.’

‘Zeer juist. Een mensch moet vóór alles zelf weten, wat hij wil, wat niet makkelijk is, als er vrouwen in 't spel zijn; eerst daarna moet hij trachten te dóén, wat hij wil. Ik heb beide dingen gedaan, dus hier ben ik.’

‘Als u naar 't meer wilt, bent u verkeerd,’ zei Heyward uit de hoogte. ‘De groote weg ligt zoowat een kilometer achter u.’

‘Zeer juist,’ zei de onbekende onverstoord. ‘Ik heb een week op fort Edward vertoefd, en ik zou wel dom geweest zijn, als ik niet naar den weg gevraagd had, dien ik nemen moest; en als ik dom was, kon ik mijn beroep wel prijsgeven.’

‘Wat is dat voor een beroep?’ vroeg Heyward.

‘Ik beoefen de kunst, en ik onderwijs anderen

[p. 17]

In de kunst; in de verheven kunst van smeeken en danken, gelijk die wordt beoefend in het psalmgezang.’

‘Dus een muziekmeester,’ riep Alice vroolijk uit. ‘Ik neem dien man onder mijn persoonlijke bescherming. Kijk niet zoo zwart, Heyward, en laat hem meerijden. Trouwens,’ vervolgde zij zacht, met een blik naar Cora, die langzaam den stilzwijgenden gids volgde, ‘misschien zijn we dan een vriend sterker, als 't noodig blijkt.’

‘Als ik dacht, dat er iets gebeuren zou, had ik dit pad toch niet voor jullie gekozen?’

‘Nee, och nee, dat bedoel ik ook niet; maar ik heb pleizier in dien man; en hij heeft “muziek in zijn ziel”; laten we niet zoo lomp zijn, hem weg te sturen.’ Zij keek den jongen man aan, en hij trachtte dien blik te rekken; toen liet hij zijn paard de sporen voelen en was met een paar sprongen weer naast Cora.

‘Aangename kennismaking, vriend,’ hernam het meisje, den onbekende met een gebaar uitnoodigend, door te rijden. ‘Ik houd van muziek, en ik zing zelf ook. Beoefent u alleen de gewijde muziek?’

‘Inderdaad. De psalmen van David overtreffen alle andere poëzie. Wij gebruiken hier in Nieuw-Engeland een bewerking, die in geestelijken eenvoud het werk van den grooten dichter evenaart. Waar ik ook sta of ga, overdag of in den nacht, heb ik mijn psalmen en hymnen en geestelijke gezangen bij mij.’

De zangmeester zette een ijzeren bril op, haalde een boek uit zijn zak en sloeg het eerbiedig open. Toen bracht hij het vreemde instrument, dat wij vroeger beschreven, aan zijn mond, ontlokte er een hoog, schril geluid aan en begon te zingen met een volle, welluidende stem:

[p. 18]

‘O ziet, hoe zoet het is, en hoe genoeglijk mee, dat broeders samenzijn, eendrachtig en tevree....’

Die inbreuk op de stilte des wouds kon niet onopgemerkt blijven door hen, die op korten afstand vooruit reden. De Indiaan zei een paar woorden im gebroken Engelsch tegen Heyward, en deze sprak den onbekende aan, een einde makend aan diens muzikale prestatie.

‘We loopen geen gevaar, maar 't is in zoo'n wildernis altijd veiliger, zoo weinig mogelijk lawaai te maken. Vraag aan dien meneer, of hij zijn stem wil sparen tot een betere gelegenheid, Alice. Jouw veiligheid is me meer waard dan de heerlijkste muziek.’ Hij zweeg, en wendde snel het hoofd naar een boschje heesters - toen keek hij achterdochtig naar den gids, die met kalmen ernst zijn rustigen gang vervolgde. De jonge man glimlachte even, want hij meende zich vergist te hebben: een paar glimmende woudbessen te hebben aangezien voor de glinsterende oogen van een loerenden wilde. Hij reed door, en hervatte zijn gesprek.

Maar majoor Heyward had zich slechts vergist, toen hij zijn waakzaamheid liet wijken voor zijn jeugdigen trots. Nauwelijks was de stoet het heesterboschje voorbij, of de takken werden opzij geschoven en een menschengezicht, zoo woest als de kunst der wilden en onbeheerschte hartstocht het maar maken konden, gluurde het verdwijnende gezelschap na. Een glans van voldoening kwam over de donkerbeschilderde trekken van den woudbewoner, toen hij de bevallige vrouwengestalten, de krijgshaftige figuur van Heyward en tenslotte de wanstaltige gedaante van den zangmeester zag verdwijnen achter de donkere strepen der tallooze boomstammen.