Volledige werken 34. Levenslust

XV

Nu gansch alleen met zijnen vriend, had Max Rapelings onmiddellijk moeite gedaan om hem te troosten en hem moed te geven; maar, hoe dikwijls hij ook deze broederlijke pogingen vernieuwde, Herman antwoordde hem schier niet; ja, hij luisterde meesttijds niet op hetgeen men hem zeide en dwaalde weg in eene onverwinnelijke droomachtigheid.

Deze stilzwijgendheid bekommerde den jongen dokter; hij begon te vreezen voor nieuwe gevaren. Herman was nog uiterst zwak; dit knagend verdriet, zoo kort op eene doodelijke ziekte volgend, kon hem hoogst schadelijk worden, in alle geval zou het zijne herstelling vertragen en onzeker maken.

Niet wetende wat uit te vinden, raadde Max hem eindelijk aan eene korte wandeling onder de lucht te doen, al ware het slechts eenige stappen. Hij hoopte dat het gezicht der bergen, de invloed van licht en ruimte iets zouden kunnen bijdragen om het treurig gemoed van Herman te verhelderen en hem uit de sombere verslondenheid op te wekken waarin het vertrek van Florentia hem had gedompeld.

[p. 373]

Zijnen vriend den arm gevende, leidde hij hem op eenigen afstand van het hotel, aan den voet van eenen berg waar het schuinsche licht der zon eene zoele warmte verspreidde.

‘Het is hier goed voor u’, zeide hij, ‘zit daar neder op dien steen, voor een oogenblik; ik ga stoelen halen.’

Onmogelijk kan een mensch, die uit eene lange of zware ziekte is opgestaan, gevoelloos blijven voor de schoone natuur. Hij aanschouwt ze met blijdschap en met liefde als eene wereld, als een leven dat hem ging ontsnappen en hem onverhoopt wordt teruggeschonken. Dien indruk onderging Herman insgelijks. Hij staarde in het ronde met eenen helderen glimlach van bewondering op het gelaat, omving in eenen vluchtigen blik de groene bosschen, de naakte rotsen, de lieve huisjes nevens het steenig bed van den stortvloed, en de glanzende ijskruinen der Alpen, die boven andere reuzengebergten zich met de blauwe lucht versmolten.

Maar zijn oog vestigde zich met eene soort van pijnlijke strakheid op eenen wegel, die niet verre van hem als eene witachtige slang de hoogte besteeg. Florentia had dit pad bewandelt: oogenblikken van onuitsprekelijk geluk, die voor altijd was verloren!

Zijn gelaat versomberde, een diepe zucht ontsnapte hem, en hij liet troosteloos het hoofd op de borst zinken.

Max Rapelings kwam toegeloopen met eenen jongen die twee stoelen en een kussen bracht.

‘Ziehier’, riep de jonge dokter, het kussen slaande en op eenen der stoelen schikkende, ‘dit zal gemakkelijk voor u zijn, Herman, en gij zult aldus gedurende eenigen tijd de frissche lucht en de zoete warmte kunnen genieten zonder u te vermoeien.’

Toen beiden gezeten waren en nog eene wijl stilzwijgend waren gebleven, zeide Max:

‘Herman, het is niet wel van u mij zoo diep te bedroeven? Waarom spreekt gij niet een weinig? Het zou u verlichten en mij troosten; want uwe stilzwijgendheid doet mij schrikkelijk lijden.’

‘Mijn goede, mijn edele vriend’, zuchtte Herman, ‘vergeef

[p. 374]

het mij. Duizend gedachten warrelen door mijn hoofd; mijne hersens zijn nog zoo zwak.’

‘Maar waaraan denkt gij? Het is misschien beter het niet langer te ontveinzen. Mejuffer Florentia, niet waar? Altijd Florentia?’

‘Max, willen wij heden nog naar Vlaanderen trekken?’ vroeg Herman.

‘Onmogelijk; uwe krachten zijn ontoereikend tot zulke lange reis... en daarenboven, uwe moeder is nu op weg naar Zwitserland. Wij moeten hare komst afwachten.’

‘Ja, mijne moeder. Ach, dat mijne oogen haar reeds zagen! Wanneer zal zij komen?’

‘Morgen, overmorgen, men kan het niet weten; maar dat zij vertrokken is bij het ontvangen van mijnen brief, daar mogen wij niet aan twijfelen. Wees echter welgemoed, Herman; zij zal u troosten en uwe treurigheid geheel verdrijven... Gij schudt het hoofd? Die akelige spotlach op uwe lippen? Is alle hoop, is alle moed dan uitgedoofd in uwen boezem?’

‘Moed? Wat kan ik nog hopen?’ morde Herman met bittere scherts. ‘Heeft zij niet zelve mijn leven in eenen eeuwigen nacht veranderd? Ontviel met het wreede vonnis van hare lippen? Ik hoor het nog; het stormt in mijne ooren, het brandt op mijn hart. Vaarwel, zeide de gevoellooze, vaarwel voor altijd!’

‘Herman, Herman, hoe kunt gij toch u zelven en mij zoe onmeedoogend martelen door onrechtvaardige en zinnelooze gedachten? Gevoelloos? Zij? Arm meisje! Hadt gij ze kunnen zien bij uw ziekbed; zij weende, zij bad, zij leed, zij telde de kloppingen uws harten; haar leven was één met uw leven. Ah, was er ooit iemand op aarde bemind, dan zijt gij het, Herman. De schijnbare verkoeling van Florentia heeft eene andere reden. Ik heb het u reeds zoo dikwijls bewezen; maar eilaas, uw hart is gesloten voor elk denkbeeld dat zijne sombere hopeloosheid niet voedt en streelt!’

Herman scheen niet te luisteren; hij hield den blik in de verte gericht naar eene koets die nu voor het hotel had stilgehouden. Waarom dit rijtuig zijne aandacht vestigde wist hij zelf niet;

[p. 375]

maar dewijl hier de groote baan naar den St Gothardsberg voorbijliep, hielden er schier elk oogenblik rijtuigen stil.

‘Gij hebt ongelijk’, ging Max Rapelings voort, ‘zoo hardnekkig doof te blijven voor allen troost. Zoohaast wij in Vlaanderen teruggekeerd zijn, zal ik naar Gorteghem gaan. Gij weet dat ik veel op Florentia vermag; gedurende uwe ziekte zijn wij in de uitstorting onzer vriendschap, onzer liefde en onzer bezorgdheid voor u, waarlijk broeder en zuster geworden. Mij zal zij niet verbergen dat haar hart snakkend is naar een geluk dat gij haar slechts kunt geven. M. Halewijn is verschrikt; het rampzalig lot zijner nicht Frederika doet hem terugdeinzen; maar hij is goed en edelmoedig van inborst: hij wankelde reeds... nog eenige pogingen en ik zal hem overwinnen. Die zegepraal wordt het doel van mijn leven. Wees zeker, ik zal haar behalen. Ja, ja, Florentia, de zoete, de beminnelijke Florentia moet de bruid van mijnen vriend worden; want er is in mij eene stem die roept: God zelf wil het!... Gelooft gij niet aan deze blijde voorspelling?’

Herman, als door eenen geweldigen slag getroffen, sprong recht en riep, van verrassing bevend:

‘Hemel, ik droom, ik ben zinneloos, onmogelijk! Het is eene begoocheling mijner ontstelde zinnen...’

‘Ach, mijn arme vriend, wat geschiedt u? Bedaar, bedaar!’ morde Max, hem in de armen nemend.

‘Daar, daar, Florentia!... en zal ik mijne oogen gelooven? mijne moeder? mijne goede moeder; zij komen tot ons! M. Halewijn doet ons een teeken. Het is geene duizeligheid, geen droom!’

En, zijne krachten overspannende, liep hij wankelend, doch met blinde haast zijne moeder te gemoet, sloeg haar de armen om den hals en viel, juichend en God zegenend, op haar hart.

De verwarde, vurige woorden, die moeder en zoon tusschen hunne teedere omhelzingen wisselden, verstonden de anderen niet.

Max Rapelings was bleek van verbazing en geluk. Hij geloofde nauwelijks wat voor zijn gezicht geschiedde. De geheime macht die hunne reis tot in Zwitserland had beheerscht, had nu Flo-

[p. 376]

rentia met Hermans moeder teruggevoerd naar eene plaats die het meisje nooit meer moest wederzien! Wat beteekende het?

M. Halewijn en zijne nicht waren op een paar stappen blijven staan en, alhoewel er tranen in hunne oogen glinsterden, zagen zij den jongen dokter met zulken helderen glimlach aan dat hun vroolijke blik hem deed beven.

Na eene lange omhelzing, na de uitstorting zijner eindelooze vreugd op het hart zijner moeder, schouwde Herman haar diep in de oogen, terwijl hij haar de tegenwoordigheid van mejuffer Halewijn scheen aan te duiden.

‘Mijn arme zoon’, zeide mevrouw Van Borgstal, ‘ik begrijp u. Gij vraagt mij wat ik u breng? Wat kan eene moeder haren welbeminden zoon brengen anders dan troost en geluk? Gij hebt geleden, niet waar? Ho, uwe brieven hebben mij het doen voorzien; het edele meisje heeft mij alles gezegd. Ontvang, ontvang het loon uwer zuivere liefde. In mijne armen, kinderen, verzegel op den boezem eener moeder uwe verloving! Herman, mijn zoon, zij is uwe bruid!’

Blijde kreten herklonken in het dal, terwijl mevrouw Van Borgstal en de oude oom hunne kinderen omhelsden.

Max Rapelings alleen hield zich stil; hij weende, een tranenstroom vloeide van zijne wangen... Hij scheen droef.

Deze houding van den jongen dokter sloeg iedereen met verbaasdheid. Herman, toen hij insgelijks den blik tot zijnen vriend keerde, slaakte eenen angstigen kreet en verbleekte, als verraste hij nu een schrikkelijk en pijnlijk geheim.

Hij greep den dokter de hand en riep:

‘Max, Max, maak mij niet ongelukkig! Gij weent zoo bitter?’

Max Rapelings hief het hoofd op en zuchtte met eenen glanzenden lach door zijne tranen:

‘Ik bezwijk van ontroering, van blijdschap. Ah, de hemel heeft mij zulk geluk op aarde ontzegd; maar u gelukkig ziende, mijn goede, mijn lieve Herman, het overlaadt mij met onuitsprekelijke zielevreugde. De gelukkigste van allen zijt gij niet, het is de arme Max!’

[p. 377]

Florentia, door de woorden van den jongen dokter en door zijne eindelooze vriendschap voor Herman diep getroffen, sprong naar hem en sloot hem juichend in hare armen.

‘Gij zult ons een trouwe broeder zijn’, zeide zij. ‘Wij wonen altezamen; het is zoo besloten. Wat het hart zoo innig heeft vereenigd, zal vereenigd blijven voor altijd!’

En de weergalmen van het Mareran-dal herhaalden vroolijk:

‘Voor altijd! Voor altijd!’