Volledige werken 33. Moederliefde. Lambrecht Hensmans

[p. 60]

VIII

Willem Hensmans aan Karel Moerens, te Parijs.

Antwerpen, den 15^den Januari 1813.

Goede en getrouwe,

Eindelijk! - Morgen wordt er over het lot mijns vaders beslist. Morgen zal men weten, of ik de zoon van eenen nachtdief of van een onschuldig arbeider ben! Morgen zal ik mijnen vrijen vader in mijne armen drukken, of een zelfde vonnis zal hem tot het schavot en ons tot de schande verwijzen!

Wat is het schrikkelijk, o vriend, vier maanden lang met zijne moeder en zusteren voor de hel te staan, zonder te weten of men er eeuwig branden zal of niet! Het hart klopt mij sedert acht dagen, alsof het barsten wilde, - maar ik heb toch moed. Liever nog dien beslissenden strijd tegen de lasterende wereld dan dit langzaam hopen, dit eeuwig sterven der onzekerheid. Men zegge mij dan, dat mijn vader een dief is - men binde dit zuiver hoofd

[p. 61]

op het schavot aan eenen paal, ten spot der menigte; - men verplettere het hart mijner moeder; men doeme mijne onnoozele zusters, als het kroost van eenen booswicht; maar men late ons niet langer begraven onder het looden baarkleed des twijfels! Dag van morgen, gij brengt misschien dood en schande, - redt gij ons niet uit den afgrond der eerloosheid, dan toch geeft gij ons den slag der genade!.....

O, God, hoe zwak is de mensch! ik waande, dat ik niet zou beven, en daar valt de pen uit mijne sidderende hand! Mijn moed is razernij en wanhoop. - Gij weet niet, goede vriend, dat de Standels zich onze vervolgers verklaard hebben; dat de eerroovende gierigaards de hand aan hunne schatten hebben gelegd om den rechters met geweld het wreedste vonnis te ontrukken. Zij zijn als partij tegen mijnen vader opgestaan: een beroemd advocaat van Brussel zal komen bewijzen, dat Lambrecht Hensmans eenen diefstal pleegde, terwijl hij zijne nachtrust opofferde tot het volbrengen van een werk der liefde! Wat ligt er slijk en venijn in de menschelijke natuur! De Standels hebben mijnen vader met de pistool op de borst gedwongen tot het doen eener valsche bekentenis. Hun geweten roept, dat zij daaraan eenen moord begingen; zij denken ook aan den onschuldigen werkman, die nu sedert vijf maanden in den kerker zit; - maar hoe harder hun geweten knaagt, hoe meer zij geweld doen om zijne stem te versmachten. - Tienmaal meer zilver zullen zij geven dan hun ontstolen is, om zich zelven te overtuigen, dat zij wel gedaan hebben. En om aan deze slangen het genoegen der wettelijke boosheid te verschaffen,

[p. 62]

moet mijn vader als een lam worden geslachtofferd; mijne moeder moet sterven, - mijne zusterkens..... Eilaas, er zijn oogenblikken, dat ik wensch een reus te zijn, die met zijne handen tot de zonne reikt. Met wat vermaak zou ik de aarde aan twee scheuren om het addergeslacht der menschen voor eeuwig er tusschen te verpletten.....

Vergeef, o goede God, en gij, mijn trouwe vriend, vergeef eenen zinnelooze, die niet weet wat hij denkt of schrijft; ach, herinner u toch, hoe onbarmhartig hij sedert zoolang op de onstuimige zee des ongeluks en des twijfels omgeslingerd wordt.....

Mijne moeder wordt wakker uit hare koorts. Bij haar zal ik verkalming vinden, - en dan zal ik misschien met rustiger gemoed u schrijven kunnen.

..................

Zij is beter, mijne moeder. Hare oogen blinken met een ontzettend vuur; - misschien is het de hoop, die haar verlevendigt, want zij lacht zoo zalig en zoo helder. - Ach, zij is zoo mager, die goede! Maar toch, hare woorden hebben mij verlicht; ik heb met haar gebeden; - ik voel mij versterkt tegen dat schrikkelijk laatste oordeel van morgen.

Vriend, ik heb weder lang in stilte geweend. Daar zat ons klein Trezeken met hare roodgeweende oogskens te weenen in eenen hoek der kamer, en zeide zoo droef tot hare pop: ‘Zwijg maar, Loken lief, vader komt morgen te huis, en dan krijgt gij een schoon nieuw kleed!’ Ik weet niet, dit onnoozel spel van het kind bedroefde mij niet, en evenwel borsten de tranen uit mijne oogen; - ik voel het, tranen doen mij goed. - Ach, arme, mijne kleine zus-

[p. 63]

terkens zouden zeker ook reeds ziek te bed liggen, indien een engel van goedheid niet als eene tweede moeder over hen waakte. Ik heb u immers geschreven, dat de ouders van Klara haar met barschheid verboden hebben, mij nog aan te spreken. Zij hadden gelijk: de vriendschap van eenen dievenzoon mocht dit zuiver maagdebeeld niet ontheiligen; dit vonnis had ik zelf reeds tegen mij geveld en ik had het geheim mijner liefde tot haar voor eeuwig in het diepste mijns harten verborgen. Sedert dien tijd zie ik Klara niet meer; maar zij doet mijn vertrek naar het kantoor door hare meid afspieden; en niet zoohaast ben ik voorbij hare woning, of zij vliegt naar mijne moeder. Daar zit zij gansche dagen bij het bed der arme zieke, en bezorgt en troost haar als eene teedere dochter. - Zij wascht de kleederen mijner zusterkens en houdt de ongelukkige schaapkens zuiver. Ook moest gij weten, hoe die onnoozelen blijde zijn, als de goede Klara verschijnt! Zij is verdwenen, als ik te huis kom.

Reeds meer dan eens dreef een kwade geest mij aan, om onverwachts naar onze woning terug te keeren, - dan zou ik haar zien en bedanken. Maar neen, God wende die aanlokking van mij af! Zou ik zoo den engel der barmhartigheid verrassen, die uit den hemel der liefde daalt om mijne moeder te troosten? Ach neen, niet waar, vriend, dit mag ik niet doen? Edele Klara, zij bemint toch nog altijd de moeder van Willem, - en misschien!.....

..... Vader, vader, vergeef mij die hoop! Karel, heb medelijden met uwen zinneloozen vriend; zijn hoofd is zwaar, zijne zinnen verward. Zoo dwaalt hij tusschen hoop en vertwijfeling en schrijft u doch

[p. 64]

zonder bewustzijn. Morgen dan, morgen! - Een goed advocaat zal mijnen vader verdedigen; hij is jong en edeldenkend. - Gij kent hem wel: toen wij eerst ter schole gingen bij meester Van de Velde, was hij de primus. - Schenke God hem de gave der hoogste welsprekendheid. - Gij ook, Willem, zult dezen avond knielen, niet waar? Gij ook zult met ons uwe handen opheffen tot den Rechter der rechteren, en bidden voor mijnen vader..... Maar ik verdwaal: als gij dezen brief ontvangt, zal alles reeds beslist zijn. - O God, mocht ik de onschuld mijns vaders voor de gansche wereld hooren verkondigen! Karel, mijn jubelgeschreeuw zou in uw hart weerklinken, uwe ziel zou zeggen: hij is vrij!

Hij is vrij! Wat schoone woorden! Ik lach, onzalige als ik ben. Onzalige? Misschien!

Vaarwel, tranen der hoop ontrollen mijnen oogen. - Tot morgen!

Willem.