Volledige werken 26. Het Goudland

[p. 57]

VIII
De opstand

Toen de zon zich weder aan den hopeloos blauwen hemel vertoonde, leefde Jan nog; maar men vond acht lijken in de kooien der derde klasse.

De reizigers hadden zich insgelijks ontdekt. (Bladz. 51.)

Het verlies van zoovele gezellen, het herhalen der ijselijke begrafenis, het gezicht der haaien, die hongerig woelden rondom het schip, dit alles sloeg de reizigers met een

[p. 58]

gevoel van eindelooze wanhoop en van sombere razernij. Men hoorde in het ruim kwaadvoorspellende kreten tegen den kapitein, en men zag hier en daar mannen, die hunne messen openden met eenen krampachtigen lach op de lippen, als droomden zij aan een gevecht om leven of dood.

De uitdeeling van het dagelijksch rantsoen water bedaarde echter voor eenige uren het onweder, dat in de gemoederen zich scheen te bereiden. Op den middag evenwel, toen de zon weder het dek van de Jonas in eenen ondraaglijken vuuroven had veranderd, begon eensklaps eene zonderlinge woeling de reizigers te ontstellen, en zij schenen elkander door den schreeuw: ‘water, water of den dood!’ tot eene geweldige onderneming aan te hitsen.

Victor noch Donatus waren hier tegenwoordig; zij stonden bij de kooi van hunnen zieken vriend, die uit zijne ijlhoofdigheid was ontwaakt en hunne vertroostingen met gelatenheid scheen aan te hooren.

De kapitein hield zich achter op het schip en volgde met groote kommernis al de bewegingen der ontstelde reizigers, Toen hij zag, dat het ernst begon te worden, riep hij door een sein al de matrozen tot zich, gaf hun elk eene revolverpistool en zes schoten in de hand, en schikte hen rondom de plaats, waar de watervaten stonden. Dan zijn vuurwapen voor zich houdende, riep hij met machtige stem tot de reizigers:

‘Achteruit, dwazen, die gij zijt: Gij wilt de Jonas het lot bereiden van het Portugeesche schip? Gij roept om water of den dood? Water zult gij niet krijgen, den dood oogenblikkelijk, indien een enkele uwer ons tot op tien stappen durft naderen. Achteruit, op uw leven, of de kogels gaan recht doen over uwe misdadige verblindheid!’

De reizigers deinsden terug tot op den aangewezen afstand; zij morden nog wel en wierpen vlammende blikken op den kapitein; maar het gezicht der matrozen, die met den revolver in de vuist en het glinsterend mes tusschen de tanden, gereed schenen om de bloedige slachting

[p. 59]

te beginnen, verkoelde een weinig hunne razernij en deed hen aarzelen. Evenwel de meest aangejaagde kerels waren bij den voorsteven samengeloopen en schenen daar elkander aan te hitsen en te beraadslagen, hoe men den kapitein zou overvallen. Er waren er zelfs drie of vier, die de handboomen uit de kabelwinde hadden getrokken en deze schrikkelijke knotsen dreigend boven hun hoofd zwaaiden. Nog ééne minuut, en het dek van de Janus zou waarschijnlijk in een rookend bloedbad worden veranderd.....

Op dit oogenblik ontsnapte er een zonderlinge kreet uit de borst van eenen ouden matroos; hij wees bevend met den vinger over den wijden Oceaan en riep:

‘Kapitein, zie, zie ginder, Zuidwest.’

‘Keert uw oog niet van die dwaze lieden!’ beval de kapitein tot zijne mannen.

Even ras richtte hij zijne zienbuis naar het aangewezen punt van den horizont. Hem insgelijks ontsnapte een vreugdekreet; hij zwaaide zijnen hoed in de lucht en riep, dat men het duidelijk hoorde en verstond tot aan de beide einden van het schip:

‘Hurrah, hurrah! Verlossing! God zendt ons water..... water en wind!’

Bij deze aankondiging verscheen op de aangezichten der reizigers een krampachtige lach, zoo grimmig en zoo vreemd, dat het was als hadde eene plotselijke zinneloosheid hen getroffen; maar de messen verdwenen, de handboomen vielen neder op het dek, men weende, men danste, men zong, men omhelsde de matrozen, die nu genaderd waren en in opgetogenheid aan allen een klein, zwart wolkje wezen, dat boven den horizont gerezen was en met snelheid groeide en vermeerderde. Bij de zekerheid der onverhoopte verlossing, wierpen ook velen zich geknield ten gronde en hieven de handen dankend ten hemel.

Het gelukkige nieuws verbreidde zich oogenblikkelijk tot het binnenste van het schip. De zieken, zelfs degenen, die dedood reeds hield omarmd, schenen tot een nieuw leven

[p. 60]

te ontwaken en smeekten de hulp der vrienden af om op het dek te worden geleid. Het zou regenen, zeide men. Nat worden! Het frissche water des hemels zich over de leden voelen stroomen! eene vochtige lucht inademen! wat wellust! welke zaligheid!

Jan Creps was door Victor en door Donatus op het dek gedragen; tranen van hoop en van blijdschap rolden hem over de bleeke wangen, terwijl hij het oog gevestigd hield op de zwarte wolk, die als een bode des Heeren zijnen armen verlaten schepselen gezondheid en redding ging brengen.

Zoo hielden alle reizigers den stralenden blik met geestdrift en met snakkend verlangen op den horizont gericht. Hun hart klopte, hunne zenuwen sidderden; zij hadden alles vergetèn, tot zelfs den dorst, om het ontzaglijk natuurverschijnsel te beschouwen, dat zich met wonderlijke snelheid boven den gezichteinder ontplooide. Allereerst hadden zij slechts een klein, zwart wolkje bespeurd; maar dit wolkje, als ware het met eene onweerstaanbare aantrekkingskracht bezield geweest, scheen al de dampen der lucht in zijnen schoot op te zamelen en werd grooter en immer grooter, totdat het als een donkere muur het gansche zuidelijke gedeelte des hemels afsloot.

Terwijl aldus aller aandacht op een enkel punt bleef gevestigd, en iedereen alle ander bewustzijn dan dat eener aanstaande redding had verloren, gaf de kapitein bevelen om alles in gereedheid te brengen tot het inzamelen van het regenwater. De beschikbare zeilen wèrden op het dek uitgespannen, en tonnen en emmers en kuipen aangebracht aan de hoeken, waar de berekende helling dezer daken het water zou naartoe leiden.

Ternauwernood was men met de eerste voorbereidsels klaar, of het gedeelte des hemels, dat tot alsdan helder was gebleven, vervulde zich met eenen glasachtigen damp, die meer en meer dik en ondoorzichtig werd; de zon was bleek en haar licht groenachtig als bij eene geheele verduistering.

[p. 61]

Dan ontschoot eene reusachtige vuurslang den schoot van het zwarte wolkgevaarte, en de Oceaan sidderde onder den schrikkelijksten donderslag. Het teeken was gegeven! Bliksems doorslingerden onophoudend de ruimte; de lucht weergalmde, als hadden tien onzichtbare legers elkander met een ontzaglijk geschut bevochten, - maar de sluizen des hemels openden zich en een stroom water, onbegrijpelijk overvloedig; viel kletterend neder op het dek van de Jonas.

Wat blijdschap, welke vervoering! Hoe konden de arme reizigers nu drinken, zich laven en het frissche vocht als een weldoenden balsem zich over de trillende leden voelen vlieten!

Jan zelf, de zieke, uitgeputte Jan, omhelsde zijne beide vrienden en riep met geestdrift uit:

‘Gezegend zij God! Ik voel mij herleven; ik zal niet sterven!’

Twee uren lang duurde het tempeest. De donder grolde ijselijk en schokte lucht en zee; de bliksems omringden de Jonas met eenen verblindenden vuurgloed; tegenstrijdige warrelwinden deden soms het lichte schip als een tol op zich zelf draaien en dreigden het te verdelgen; maar dit alles was niets bij de vreugde van water te hebben en eene verfrischte lucht zich door de longen te voelen stroomen. De vreesachtigsten zelven lachten en juichten ten midden van storm en bliksemvuur.

Toen eindelijk het onweder bedaarde, bleef de wind met eene merkelijke, doch gestadige kracht aanhouden, en bij geluk had hij voor de reis der goudzoekers eene uiterst gunstige richting genomen.

De kapitein deed zoovele zeilen als mogelijk bijzetten; de Jonas helde ter zeide en schoot vooruit als een pijl, onder de blijde hurrahkreten van al de opgewonden reizigers.....