|
| |
| |
| |
IV.
Er ist ein Unglücksohn; kein Bösewicht.
Die Ahnfrau.
‘Ter linker zyde, mynheer!’ riep de landbouwer, en Lodewyk trad in eenen tamelyk breeden weg, die dwars door het woud scheen te leiden. Beide de boorden waren door ondoordringbaer heestergewas bepaeld; en hooge mastboomen beletten de zon, die nu vry laeg aen de kim brandde, hare verlichtende stralen op de baen te laten nedervallen.
‘Waer leidt deze weg naer toe?’ vroeg Lodewyk.
‘Het is weinige jaren geleden’ antwoordde de landman, ‘dat denzelven in het bosch gehakt is, tot het vervoeren der zwaerste boomen,-doch nu wordt deze baen verzuimd, en niet dan van roovers en kwaeddoeners bewandeld.’
| |
[pagina t.o. 54]
[p. t.o. 54] | |
| |
| |
Sedert dit getal onstuimige jaren waren weinige of geene schepen op de Antwerpsche timmerwerf geplaetst geweest; daerom was het, dat men nu geene zware boomen meer uit het woud haelde. De schelmen kunnen het dus vry bewoonen; mits er geene geregelde macht in de dorpen was, en de soldaten, de steden, waer het zoo roerig was, niet mochten verlaten.
Na over deze en andere zaken eenigen tyd gesproken te hebben, kwamen onze reizigers in eene dichtbewasse plaets, waer de weg zich tusschen de boomen en heesters verloor. Hier zagen zy een steenen kruis by de gracht geplant.
‘Waerom staet dit teeken dáér?’ vroeg de jonker.
‘Hier is eene moord gedaen’ antwoordde zyn leidsman ‘zoo gy de moeite wilt nemen het kruis te naderen, kunt gy den naem van den rampzaligen reiziger, zelf er op lezen.’- En Lodewyk las:
| |
| |
De landbouwer die zyn hoofd ontdekt had, en een vurig gebed voor de ziele des overledenen stortte, werd door Lodewyk hierin gevolgd. Hy steeg van zyn paerd, en zette zich godsdienstiglyk by het kruis neder. Veel bad hy niet, want droevig nadenken, had hem aen het doel zyner kniebuiging onttrokken. De naem zyner minnares, op een zoo bloedig kruis, had hem het hart gebroken.
Zoo zat hy eenige oogenblikken; wanneer hy het hoofd naer zyn paerd keerende, twee afgryzelyke menschenaenzichten tusschen de bladen der boomen vernam. Vier zwarte verglaesde oogen waren op hem, met yver gevestigd - en de mond van twee zinkroeren mikte hem naer de borst.
‘Uw geld of't leven!’ schreeuwden deze twee mannen uit het kreupelbosch komende, - en altyd met hunne roeren gereed zynde, om den jonkheer eene van de twee hoofdzaken, die zy geëischt hadden, door geweld te ontnemen.
‘Hier hebt gy myne borze’ sprak Lodewyk een weinig verschrikt. ‘Mannen,’ ging hy voort ‘ik zoek Wolfangh, en bid u my zyne wooning aen te wyzen?’
‘Leg uwe wapens op den grond neder!’ riep een der roovers.
De jonker vatte zyne pistolen en wierp dezelve, met zyn rapier verre van zich. De roover naderde hem:
‘Wat hebt gy met Wolfangh te doen?’ vroeg hy.
‘Ik heb hem een' brief te geven’ was het antwoord.
‘Komt gy van de stad en zyt gy een Geus?’ vroeg de roover nogmaels.
| |
| |
‘Dat ben ik en moet Wolfangh nog vóór den avond spreken.’
De roover grimlachte. ‘Dit weet ik’ hernam hy. ‘Myn meester heeft heden in de stad geweest, en uwe komst door een' andere Geus vernomen.-Sedert twee uren verwacht hy een' jonker, en mits gy-zelf deze jonker zyt, kunt gy uwe wapens hernemen en ons, zonder vreezen, in het bosch volgen.’
De landman die dit alles met angst had nagezien, raepte Lodewyks wapenen van den grond op, en reikte ze den jongeling over.
‘Vader!’ sprak deze ‘ik dank u uiterharte van my zoo wyd verzeld te hebben, en smeek u terug te keeren, om uwe vrouw en kinderen, die zorgend voor uw leven bekommerd zyn, te gaen vinden.- In een paer uren zult gy my, zoo 't God belieft, in uwe wooning wederzien.’ Hy drukte des heibewooners hand, en deze bleef met tranend oog staen, tot dat Lodewyk tusschen het boomgewas verdween.
Een der roovers had het paerd gevat en trok het door omwegen voort. De andere poogde zoo veel hy kon, beleefd te zyn, en met Lodewyk een gesprek aen te gaen; doch deze met verachting op hem ziende, antwoordde niet dan met bondige woorden.
‘Er zal in 't kort wat omgaen eh Mynheer! ze gaen in 't stad weêr woelen - en dan zal er voor ons ook wat te pakken zyn!’
‘Dat weet ik niet’ morde Lodewyk.
‘Ik wel,’ hernam de binder; ‘onze meester heeft ons gezegd, dat wy genoeg zouden plunderen om met
| |
| |
ons lastig ambacht een einde te maken, en gelyk heerkens van 't geroofde te leven.’
‘Waer zoudt gy dit alles rooven?’ vroeg Lodewyk treuriglyk.
‘In Ons lievrouwe kerk alleen, is genoeg om onze bende schatryk te maken.’
De jongeling liet een' fiere blik op den roover vallen, en riep toornig:
‘Hoe durft gylieden het verachtelyk inzicht van Gods tempel te rooven opvatten?’
‘W'hebben wy dat niet opgevat’ viel de roover driftig in ‘gylieden hebt het ons gegeven.-En ik weet zeker, dat in dien brief, niets anders staet dan de belofte van ons op dien dag te laten doen wat wy willen.’
Lodewyk antwoordde op des roovers verwyt niet, hy zuchtte met diepen weemoed, by het aendenken der rampen, die zyne vaderstad bedreigden. Na eene groote halve uer, door boomen en heesters gedrongen te hebben, kwamen zy eindelyk by de legerplaets van Wolfangh en zyne makkers.
Het was eene groote opene plaets, aen alle kanten dicht met het duister bosch omsingeld. Men had er de boomen in eenen kring afgehakt, en den grond effen gemaekt, om er zonder belemmering te kunnen woonen. In het midden stond eene groote hut, van hout en klei te zamen gevoegd; vyf kleinere hutten stonden ook hier en daer in eenen kring; doch dusdanig verspreid, dat er eene plaets die wel eene markt geleck overig bleef.
| |
| |
Zoo de jonker deze plaets genaekte, trok zyn leidsman een beenen fluitje uit zyn wambuis, en deed het woud driemael de kwaedvoorspellende klanken herhalen. Er werd op dezelfde wyze geäntwoord, en Lodewyk trad de legerplaets binnen. Zyn leidsman verliet hem om, zoo hy zegde, Wolfangh van zyne komst te gaen verwittigen.
De jongeling staerde met afgryzen, op het onmenschelyk gelaet der roovers, die hy daer bemerkte.- Zes der leelyksten stonden by een groot vuer, waerop een ketel die het avondmael bevatte, hevig rookte. De vlam welke rood op de wangen dezer roovers kaetste, gaf hen een buitengemeen fantastisch voorkomen; en maekte hen eer den duivelen dan den menschen gelyk.- Verder zaten er eenige anderen, zich aen het wisselvallig lot overgevende, en zich met de teerlingen eenige geldstukken betwistende: - zy dachten niet eens, dat duerbaer menschenbloed hunne winst alleen uitmaekte.-Vloeken en zweeren deden zy zoo afgryzelyk, dat Lodewyk eenige stappen achteruit deinsde, om zoo weinig mogelyk hunne godlasteringen te hooren.- Anderen weder waren ter aerde gezeten, en kuischten de eene zyn roer, de andere zyn' dolk. Dezen hadden groote stoopen by zich, en schonken zonder ophouden den drank rond. Toen de jonker de legerplaets binnen trad, zongen zy met verwarde stemmen, een liedje dat in dien tyd onder het volk liep. Degene die onder hen de voorzanger scheen te zyn, begon dus:
| |
| |
‘Des winters als het rhegent/
Dan syn de paetjes diep/ ja diep.
Dan comt dat loose visschertje/
Disschen al inne dat riet/
Met synen rysstock / met synen strycstock/
Met synen lapsack / met synen cnapsack /’
En dan antwoordden de overigen te gelyk:
‘Met syne leire / van dirre domdeire/
Met syne leire leirsen aan.’
En na den stoop rond gegaen was, en ieder zynen mond en knevels met de hand afgevaegt had, hernam de voorzanger:
‘Dat loose Molenarinnetje
Ghinck in heur deurtje staen / ja staen/
Omdat / dat aerdich visschertje/
Voorby heur henen sou gaen/
Met synen rysstock / met synen strycstock/
Met synen lapsack/ met synen cnapsack/’
En de twintig stemmen:
‘Met syne leire/van dirre domdeire/
Met syne leire leirsen aen.’
‘Wat zei de visscher dan?’ riep eene stem.
‘Wat heb ick jou misdreven/
Wat heb ick jou misdaen / ja daen/
En dat ick niet met vrede
Voorby jouw deurtje mach gaen?
| |
| |
Met mynen rysstock/ met mynen strycstock/
Met mynen lapsack/ met mynen cnapsack/’
En weder het gansche gezelschap:
‘Met myne leire / van dirre domdeire/
Met myne leire leirsen aen.’
‘Nu ga voort- drink straks! -’ ‘Ja:
‘Ghy hebt my niet misdreven/
Ghy hebt my niet misdaen / ja daen/
Maer ghy moet my drymael soenen/
Eer ghy van hier meught gaen/
Met jouwen rysstock/ met jouwen strycstock/
Met jouwen lapsack / met jouwen cnapsack/’
En de anderen klapten in de handen, en raesden en lachten dusdanig, dat zy van vreugde dol schenen. Met nieuwe kracht schreeuwden zy:
‘Met jouwe leire / van dirre domdeire/
Met jouwe leire leirsen aen.’
Allen waren zy bruin van aengezicht, met lange verwarde hairlokken. Hunne kleeding zou op een' ander' tyd, zeker Lodewyks lach verwekt hebben; want daer velen eenen nieuwen fynen rok aen hadden, hingen hen de overige kleedingstukken slordig en verscheurd aen het lichaem. Anderen by een met goud gestikte wambuis, hadden eenen groven en versleten moniksmantel op de schouders. Hunne wapens alleen waren in eenen zeer goeden staet, en blonken als zil- | |
| |
ver op hunne bedelaersplunje uit. Te zamen genomen geleken zy wel eenen hoop gemaskerde persoonen.- Twee stonden recht by de deur der groote hut. Een zwaer hellebaerd blikkerde in hunne handen by de laetste stralen der avondzonne. Deze mannen riepen op Wolfanghs bevel, den verbaesden Lodewyk binnen.
Het vertrek waerin hy trad, was niet prachtig; dit is denkelyk. Evenwel was hetzelve zeer zuiver. De muren waren met kalk wit gemaekt, en als marmer met andere kleuren besprengd. Schitterende wapens versierden den wand; nette zetels stonden by eene ronde tafel. By deze zat Wolfangh. Zyne kleeding was zedig en scheen een man die nooit de stad verlaten had te behooren. Hy kon niet boven de veertig jaren oud zyn: dit was aen zyne nog fraeie wezenstrekken zichtbaer. -Zwarte oogen waerin een nydig vuer blaekte, een mond waerop haet en spyt te lezen was; - en eene koude en nadenkende uitdrukking, waren de teekens, uit dewelke een gelaetskundige de voorspelling van des roovers inborst trekken kon.
Zoodra hy Lodewyk vernam, stond hy van zynen zetel op, en buigde zich beleefdelyk voor zynen nieuwen gast.
‘Wees welkom, jonker!’ sprak hy, en hy reikte den jongeling een' stoel om zich neder te zetten.
‘Wat nieuws brengt gy my?’ vroeg hy.
Lodewyk gaf hem stilzwygend, den brief.
Wolfangh scheurde den zegel, met haest er af en vatte, na de lezing, een elpenbeenen fluitje. Op den klank kwamen twee roovers in het vertrek. Hy fluis- | |
| |
terde
hen iets in het oor- ‘ten elf ure’ riep hy met luider stemme.
Nu werd er wyn gebracht en in bekers voor hen uitgeschonken.
‘Jonker,’ sprak Wolfangh ‘op der Geuzen gezondheid!’
‘Op der Geuzen gezondheid!’ herhaelde Lodewyk zachtjes; - hy bracht den roomer aen zyne lippen; doch dronk niet.
‘Ho, ho! heer jonker!’ riep de roover ‘zoo gaet het hier niet. Myn glas is ledig - ik verzoek u my ook aldus bescheid te doen. Ledig ook uw glas! - En verder staet het u vry, niet meer te drinken.’
Lodewyk dronk, - met eene uitdrukking die genoeg aenduidde dat deze daed tegen zynen dank geschiedde.
‘Ik versta u wel, jonker!’ zei Wolfangh. ‘Een roover is u een al te verachtelyk man, om in deszelfs gezelschap te drinken - ja, dit versta ik wel! -’ En een' spytige grimlach bewoog zyne wangen.
‘Waerom vraegt gylieden dan myne hulp, mits gy my veracht? - Gy antwoord niet. - Ik weet het. - Als het werk voltooid is, verbryzeld men een noodeloos werktuig; of men werpt het weg, - niet waer, jonkheer?!......’
Lodewyk bezag de roover met verwondering. Op zyn gelaet kon hy onderscheidene driften lezen. Zeker was het, dat Wolfangh zy ambacht moede was, en met vreugd in de zamenleving zou terug gekeerd hebben; - doch de misachting welke hy in Lodewyk voor
| |
| |
hem bespeurde, hadden deze geluksdroomen verdoofd.
‘Wolfangh!’ antwoordde Lodewyk, ‘ik ken den inhoud dezes briefs niet, dus kan ik ook op uwe vraeg niet antwoorden. Wat my aengaet, zeg ik u, dat zoo gy in de vrymaking des Vaderlands deelt, gy zonder twyfel, indien gy wilt, een groot nut voor u er uit kunt trekken.’
‘Welk nut, jonkheer?’
‘De vergetelheid over het verledene halen, en als lid der maetschappy, eerlyk en rustig leven.’
Hier ging een grimlach van vergenoegen over Wolfanghs aengezicht.
‘Dit is myne zaek’ sprak hy: - ‘toch! dit is niet slecht gedacht; - terug keeren is echter moeielyk! Waerom hebben de menschen my verstooten toen ik nog onschuldig was?..... Ja, jonker! er was een tydstip in myn leven, dat ik ook beschaemd was om met een' schelm te drinken!’
‘Dit is mogelyk:’ antwoordde de jongeling ‘zeker moeten het gewichtige voorvallen geweest zyn, welke u dus van het pad der eer deden verdwalen.’
‘Ja, eenmael was ik een jong en fraei keerel als gy - vol herschenschimmen die myn leven als bloemen versierden; doch de boosaerdigheid der menschen heeft my het hart verbryzeld.’
‘Dat gy ongelukkig geweest zyt, geloof ik; anders zoud gy u niet tot dit smadelyk ambacht begeven hebben.’
‘Daerin hebt gy geen ongelyk, jonker,’ antwoordde Wolfangh. Hy was verheugd, daer hy zag dat Lo- | |
| |
dewyk
zoo toegevend was, en zyne woorden steeds met zacht medelyden mengde.
De ongelukkigen geven zich licht over, aen dengenen die in hunne droef heid schynt te deelen. Wolfangh poogde zoo veel hy kon, Lodewyks verachting te verminderen.
‘Jonkheer!’ sprak hy ‘gy hebt een goed hart. Om u te doen gevoelen dat in het menschenleven, rampen zyn welker gevolgen men niet kan ontwyken; zal ik u de oorzaek myns ongeluks in bondige woorden verhalen. Zoo gy eenige zuivere gevoelens er in bespeurd, zie dan niet op hetgeen ik nú ben; - want er is eene schrikkelyke verandering in my omgegaen:
Ik woonde in het dorp Rethy. Jong en fraei van gestalte was ik. Onder alle myne makkers was er geene die zulke zachtluidende stemme had als ik; en menigmael heb ik op 's meisjes bede, den groenen lindenboom onder de klanken eener weemoedige ballade doen zuchten.- Myne toonen, by afwisseling zoet of straf, haelden alle de oogen op my, en ieder luisterde met verwondering en stilzwygen.’
Zyn verhael werd gestoord door degenen, die de lampen welke van het verdiep daelden. kwamen ontsteken. Na eene poos gezwegen te hebben, hernam hy:
‘Denkt gy, jongeling, dat de loftuitingen van allen die my zagen en aenhoorden, my eenige vreugde kon toebrengen?- Neen, de lieve Helena alleen kon my, door een' oogwenk, het geluk ten loon myner liefde schenken. - Onze harten waren van onze
| |
| |
kindschheid, onscheidbaer verknocht - en daer de mannenjaren my dan toegekomen waren, was dit gevoelen door zedigheid geprangd, heviger en als eene koorts geworden. Ik zal u jongeling, die mint of gemind hebt, niet vertellen wat gy-zelf by ondervinding kent. Gy weet hoe het beeld der geliefde, en het aendenken harer bekoorlyke grimlachen, alle stonden in 's minnaers leven vervullen: gy weet met wat godsdienstige gevoelens, hy hare geheugenis met alle zyne gebeden den Hemel toestuerd!- Gy twyfelt, jonkheer, denkt gy dat ik u iets onwaer verhael? - Gy bedriegt u. Ik kan immers de gevoelens myner ziel, zoo als zy dan zuiver was, niet in myne rooverspraek vertalen?’
‘Ik verwonder my’ antwoordde Lodewyk;-‘laet dit u niet stooren.- Ga voort, ik bid u?’
‘Zoo bleef ik in myn dorp, menige jaren rustig doorbrengen. Ongeduldig wachtte ik den oogenblik, dat myne Helena haer achttiende jaer zou bereikt hebben, om met haer voor eeuwig ons leven aen een te knoopen;- doch het lot, dat niet op der menschen wensch let, had my eerst het zoet van den kelk laten drinken, en de gal daervan bewaerd om my dezelve in eens, als vergift te doen smaken.- Hier begint het treurige myns verhaels:
Een voornaem heer, welke machtig aen het hof des goeden Keizer Karel was, kwam dikwyls by het landgoed van Postel ter jacht. Eens dat hy in Helenas wooning trad, bleef hy over hare zuivere wezenstrekken en zedigen grimlach, verwonderd staen. Zeker
| |
| |
kwam de min zich in zyn hart huisvesten; doch mits hy van hoogen adel en gehuwd was, bleef hem niets over tot voldoening zyner lusten, dan verleiden of schaken. Lang poogde hy door dezen eersten middel te gelukken:- na veel nutteloozen arbeid, stelde hy den laetsten zeer wreedelyk in 't werk.
Op eenen avond, dat ik Helena te vergeefs gewacht had, begaf ik my naer hare wooning. De vader myner minnares stond verbaesd dat ik haer niet gezien had.- Twaelf ure weêrgalmde op de torenklok, en allen wachtten wy nog op het meisje dat ons ontrukt was. Veertien lange dagen wachtten wy, en van Helena hoorden wy niet spreken. Ik acht het nutteloos u onze wanhoop te beschryven: myne roozenkleur verging onder myne tranen, mynen moed begaf my.- En kwynend en door mistroostigheid afgemat, wandelde ik door de dichte bosschen; en dan ongevoelig door bittere smart geworden zakte ik op het gras neder, en myne tranen rolden my als warme peerels op de wangen.’
‘Ik beklaeg u ongelukkige Wolfangh’ zuchtte Lodewyk ‘ik versta hoe oneindig bitter uw lot geweest is.’
‘Ja jonkheer’ hernam de roover ‘bid God dat u nooit een zoo bitter lot treffe.- De dood zou u alsdan, eene bekoorlyke vriendin toeschynen. Luister!’ ging hy voort ‘wat dolk er my nog door 't hart moest gaen. Dertig dagen had ik met naeuwkeurige hardnekkigheid geteld, en was 's avonds by den vader myner minnares gezeten. Door onzer beider tranen, scheen
| |
| |
ons ongeluk een weinig te verzachten; wanneer de deur met eenen naren schreeuw open vloog: en Helena hing haren vader huilend aen den hals. Na deze eerste beweging van liefde viel zy voor hem op hare knieen neder, en een onuitsprekelyke vloed van hartsbrekende tranen liep haer aengezicht af. Eenige woorden kwamen haer in wanorde uit den mond, zy smeekte om vergiffenis, sprak van vlek en schand;- en een razende minnenyd drong my de tranen weder in de oogen. Helena, riep ik, haer strengelyk beziende waer hebt gy geweest? ‘Wolfangh’ schreidde zy bevende ‘ga heen! oh ga heen!- uwe oogen doen my zoo wee.’- Waer hebt gy geweest? riep ik nydig. Zy wees met hare hand wyd ten venster uit.- ‘En voor u eeuwig verloren’ voegde zy er by. Langer kon ik my niet wederhouden. Denkende dat zy zelve, uit eigenwille, my verzaekt had, sprak ik alle de smaedwoorden die ik maer vinden kon tegen haer uit; - en by ieder woord beefde zy van schrik en schaemte. Nog lang had ik op den zelven toon voortgevaren, had haren vader my niet tot stilzwygen gedwongen, door my zyne dochter roerloos en koud aen te toonen. Wat medelyden drong in myn hart, wanneer ik haer beter beziende, hare uitgemagerde wangen en diepgezonkene oogen my al haer lyden bekend maekten. Nu werd ik over myne wreedheid ten hoogste verbolgen, en smeekte wanhopig Helena om vergiftenis; - doch zy hoorde my niet. Jonker geloof my! Alle de tormenten der spaensche pynbank, zyn niets by het hartzeer dat ik dien avond doorgestaen heb.- Des an- | |
| |
derendaegs
was Helena van hare zinnen beroofd en, antwoordde door lachen op onze bittere tranen. Bleek en mager was zy, als den dood zelve - en wanneer een grimlach over haer aengezicht ging, kwamen de diepe rimpels en het uitstekende gebeente, haer dusdanig afgryzelyk maken, dat het ons allen van schrik deed beven. Den vierden dag lag zy op het sterfbedde. Hare zinnen waren eenigzins wedergekomen en zy had hare biecht gesproken. Toen de priester haer verliet zei hy dat Helena my nog eenmael zien wilde. Ik snelde de duistere kamer in. Dáér lag dit lieve roosje dat zoo ontydig onder den adem van een' spaensche sater verslenst was, tusschen vier geele wassen keerssen te zieltogen. ‘Wolfangh!’ zuchtte zy, hare magere hand dood koud op de myne leggende,- ik verlaet u voor eeuwig,-ginds schynt my de Hemel toe!...- Dáér voor my- wenken de Engelen my van de wereld.
‘Helena,’ vroeg ik ‘wat is u gebeurd, in Godsnaem, spreek!’
‘Wat my gebeurd is’ sprak zy ‘kent gy- Bentunaro?....’
‘Ja.’
‘Wel die heeft my - door macht en geweld gekrenkt... en myne ziel - kan in dit myn onzuiver lichaem- niet meer woonen- daerom zie ik-dáér! - eene baen die haer met een ten Hemel zal leiden!’
‘Bentunaro’ morde ik wraekgierig en van bloeddorst blakende,- ‘Bentunaro!’
‘Bentunaro’ suizelde nog van hare lippen ‘vaer wel, myn' Wolfangh! - eens zult gy met my dáér -
| |
| |
dáér in den Hemel- woonen en ik - zal zuiver......en God- God..... ja vaerwel! vaerwel Wolfangh!....’
En ik voelde als eenen langen adem mynen naem met hare ziel onder myne lippen weggaen- zy was dood- dood en koud.
Eene traen rolde over des roovers wangen en hy zweeg. Lodewyk door medelyden aengedaen drukte vurig zyne hand - ‘Wolfangh’ sprak hy ‘vergeef my de misachting die gy my verweten hebt!’
‘Jonker’ vroeg de roover voortgaende: ‘denkt gy dat deze Bentunaro den dood niet verdiend heeft?’
‘Ja, ja zeker’ antwoordde Lodewyk ‘het verheugt my dat het een Spaenjaerd is.-’
‘Wel nu’ hernam Wolfangh ‘ik verliet myn dorp, niets medenemende dan geld, wraekzucht en dolk. Lang heb ik den schaker opgezocht zonder hem te vinden doch hoe meer ik wachten moest, hoe meer ik zwoer myne Helena te wreeken. Eens by Brussel langs de Senne wandelende, klonken my een tiental stemmen te gelyk in 't oor. Midden onder zoo vele persoonen vernam ik mynen aertsvyand. Myn bloed liep onstuimig door myne aderen en het hart klopte my zoodanig dat ik byna roerloos werd;- doch de lust tot wraek styfde mynen arm, want myn dolk ging tot aen het gevest in des Spaenjaerds borst. Ik sprong in de Senne en zwom in eenen oogenblik tot aen den anderen oever. Daer bleef ik lachend en van vreugd opgetogen staen. Twee pistoolscheuten waren op my gelost, doch door geen werd ik getroffen. Met wellust zag ik myn slagoffer huilend ten gronde zinken en na
| |
| |
ik van zynen dood verzekerd was, vlood ik als een pyl tusschen de boomen om my aen myne nieuwe vervolgers te onttrekken. Ook werd ik als een wild zwyn uit alle plaetsen verjaegd - geen mensch dorst my herbergen.- Myn vader werd om my vervolgd en door druk en smart ten grave geleid. Nergens kon ik eene schuilplaets vinden en wanneer de naem van Wolfangh op eene markt werd uitgesproken, dan ging de schreeuw houd aen! slaet dood! uit alle de monden, als of ik, die my wettig gewroken had, een razende hond ware geweest. Zeg my jonkheer wat kon ik dan zonder geld doen? Na lang zweven is myn gemoed dusdanig op de menschen verbitterd dat ik niet geaerzeld heb kwaeddoeners byeen te rapen, om ten hunnen kosten onafhangelyk te leven; doch moet ik belyden dat ondeugd geen geluk geeft.’
‘Wolfangh! Helena wacht u in den hemel’ sprak Lodewyk- ‘dit hebt gy vergeten! Denkt gy dat gy ze daer ooit zult weder zien?’
‘Zwyg, jongeling zwyg’ riep de roover; ‘laet Helenas naem niet meer uit uwen mond vallen. Dat ik my nog eens wel op de Spaenjaerden wreken moge, dat ik myne handen nog eenmael in hun bloed moge doopen en dan- zal ik Helenas laetste zucht nadenken. Zeg derhalven aen Godmaert dat ik zyne voorwaerden aenneem en eenen luik in de stad zal zenden om op het oogenblik van den toestand der zaken verwittigd te zyn. Dat hy alles overlegge en op den dag van wraek en van verlossing zullen Wolfangh en zyne makkers dáér zyn. Wat aengaet den roof die myne
| |
| |
mannen maken zullen, laet u dit weinig bekreunen. - Ik zal daer wel voor zorgen!’
‘Om Gods wil houdt hen uit de Tempels; dat zy het Spaensche goed rooven- zy zyn ryk genoeg!’
‘Waerom vreest gy voor de Tempels jonker?’
‘Omdat een uwer mannen het inzicht van dezelve te rooven, voor my heeft uitgedrukt’
‘Dit denken zy - ja, ik wil hen nu daer niet van spreken; om hun geen tyd van morren te laten, maer op het oogenblik zullen zy my wel gehoorzamen.’
‘Ik ben over uwe goede gevoelens verheugd Wolfangh- wy mogen dus op uwe hulp rekenen.- Ik bid u my nu te laten vertrekken.’
Hier willigde Wolfangh gaerne in, en Lodewyks hand vattende:
‘Jonker!’ sprak hy ‘ik heb u de treurige geschiedenis myns levens verteld, om u te doen zien dat de lage geldzucht my niet tot roover gemaekt heeft; en dat eens dit hart als het uwe zuiver en vurig klopte. Ik denk dat uwen afkeer van my, eenigermate verzwakt is?’
‘Ja Wolfangh’ sprak Lodewyk, de kamer uitgaende, ‘zoo gy de tempels ontziet zal ik u veel van myne achting terug geven. Vaerwel!?’
Een gewapende roover werd hem tot leidsman gegeven. Deze bracht hem en zyn paerd ongehinderd het bosch uit. Nu steeg hy op en vervolgde den weg die hem by de hut zou brengen. Zeker had hy gedoold; doch de dankbare landman, voor zyn' weldoener bekommerd, had een groot licht voor zyn venster
| |
| |
ontsteken. Deze baken bracht onzen jongeling eindelyk by de eenzame wooning. De deur werd met haest geopend en blyde gejuich kwam hem hartelyk verwelkomen. Het avondmael stond op de tafel bereid; - en na eenige woorden over des jongelings gelukkige terugkomst gesproken te hebben, bad de landman hem zich by de tafel neder te zetten. Dit deed de hongerige Lodewyk en at, tot der inwooners vreugde met meer smaek dan of hy in een paleis ware genoodigd geweest.
‘Jonkheer!’ sprak de landman, ‘het is by middernacht, en daer de baen met schelmen overdekt is, bid ik u in myne arme wooning te vernachten’, en hy wees hem eene bedstede, waerover zuivere lakens gespreid waren. Lodewyk bedacht, dat hy toch laet als het was, Godmaert vóór den dag geene kondschap zyner zending geven kon. Daerom besloot hy des heibewooners goeden voorslag aentenemen.
Na hun allen eene goede rust gewenscht te hebben, legde hy zich vermoeid en welgemoed op het bed neder; - en sliep.
|
|
Auteursrechtvrij
