|
| |
| |
| |
III.
Les Flamens ayment fort peu les autres nations, et ont été si adonnez aux armes et si remuās qu'ils n'ont jamais peu vivre en paix.
Charles Boscard. Discours des Empires.
De zon verhefte zich langzaem en heerlyk op den purperen gezichteinder. Eene harer stralen viel schuins op het vensterglas van Lodewyks kamer; - en deed des jongelings oogen ontsluiten. Onrustig rees hy van zyne bedstede, en na zich een' oogenblik voor den Schepper gebuigd te hebben, kleedde hy zich, gordde zich het rapier om de lenden, kuste menigmael het beeldtenis zyner lieve Geertruid, steeg te paerd- en doorkruiste de straten die hem naer de Kipdorppoort zouden leiden.
Hy verwonderde zich over de menigte gewapende mannen, die met hem, by afwisseling denzelfden weg
| |
[pagina t.o. 37]
[p. t.o. 37] | |
| |
| |
volgden. Vele ruiters reden hem voorby, en de straten weêrgalmden onder de zware stappen hunner menigvuldige paerden. De vrouwen en kinderen traden langzaem en by hoopen voort.
Lodewyk, die niet verstaen kon, wat de oorzaek van dezen vroegen tocht mocht zyn, naderde een' der ruiteren, die gelyk de anderen met snaphaen en dolk gewapend was, - en vroeg hem waerom zy dus allen denzelfden weg volgden, en rustig en welgemoed ten kryge trokken.
‘Wel jonker Lodewyk!’ antwoordde de ruiter hem beziende ‘weet gy niet dat er heden, een buitengewoone preek by Burgerhout zal plaets hebben?’
‘Ho ja, Schuermans!’ riep Lodewyk, die het zich herinnerde ‘ik was het waerlyk vergeten. - Maer waerom gaet gylieden dus gewapend?’
‘Denkt gy jonker, dat wy ons als lammeren aen de Spaensche wraek willen bloot stellen?’ sprak de Geus lachende ‘zoo wy ongewapend waren, zouden zy niet aerzelen ons allen ter plaetse te moorden; maer nu zy ons in 't geweer zien durft dit laffe gebroed ons niet te na komen.’
‘Geve God’ viel de jonker in ‘dat zy haest ons ongelukkige Vaderland verlaten!- Heer Schuermans’ hernam hy ‘ik ben ten uiterste verheugd, daer ik zie dat uwe wonde geene kwade gevolgen zal hebben - mits gy reeds uw paerd kunt beklimmen.’
‘Gy hedriegt u, jonker, ik kan nog niet zonder hulp opstygen. Ik verzeker u dat groote pynen my soms aenvallen; doch daer geef ik niet om.’ Hy lachte. ‘Nog
| |
| |
twee duim, Lodewyk, en gy had my waerlyk voor altyd den mond gesloten;-maer nu is het niet veel.- Zoo een lapje vel en vleesch!’
‘Gy vergeeft my zeker deze wonde, Schuermans?’
‘Ja gewis, vergeef my maer myne dwaze woorden.’ Hy nam intusschen de hand van den jonker, drukte dezelve vurig in de zyne, en sprak met nadruk: ‘Een vlaming draegt den vreemdeling alléén haet en wraeklust toe!- Wy zyn de beste vrienden der wereld, op voorwaerde dat gy den naem van Geus als eene waerdigheid aenveerd.’
‘Dit heb ik immers, met de hand op Godes woord gezworen’ antwoordde Lodewyk.
Zoo reden zy op een' matige tred voort. By wylen werd hun gesprek wel eens verbroken, door dien dat demenigte hen soms van malkanderscheidde; doch dan weder hernomen. Hier en daer vloog deschreeuw: leve de Geuzen!!- een onvoorzichtige mond uit- en dan liep het gejuich, morrende door alle de monden, en ging zich verre van daer in andere straten verliezen. -Eindelyk kwamen onze ruiters by de Burgerhoutsche poort.
‘Hou staen! Heer Lodewyk’ riep zyn makker. ‘Styg af!- Hier hebben wy het beste bruin bier dat er in Antwerpen te vinden is’ - en hy wees hem een uithangbord, waerop een dier kunstig geschilderd was, met dit opschrift:
in het varcken is 't goed om syn
men tapt er bier en brandewyn.
| |
| |
‘Styg af dan, Lodewyk! - 't is hier goed om zyn voor die geuzenschotelen hebben. - Eh! hospes-ras, kom dan! help my een weinig, want ik kan moeielyk van het beest.- Is den Mechelschen bruinen goed?’
‘Eigen lof stinkt’ antwoordde de waerd, terwyl hy Schuermans van het paerd ligtte ‘den edelen drank welken ik u zal voor zetten, zal zichzelven pryzen.’
Een knecht vatte beide de dieren, en onze Geuzen traden de kroeg in. Na zy de eerste glazen geledigd, en eenigen tyd over den stand der zaken gesproken hadden, bemerkten zy dat een man van tamelyken ouderdom, en wiens hairen grys waren, hen styf en angstig aenzag.
Zyne kleederen waren niet ryk, doch zuiver en zedig. Zyn berimpeld voorhoofd, en de droevige uitdrukking zyner gezonkene oogen, duidden genoeg aen, dat het leven dezes vroegtydigen gryzaerds, door zorgen en tegenspoeden gekort was. Eene kille traen blonk op zyne bruine wangen, en zyn hoofd hing hem op de borst neder. De goede Schuermans, die wel het beste hart der wereld had, kon dit niet langer aenzien. Hy naderde den mistroostigen man, en na hem vryelyk de hand gedrukt te hebben, vroeg hy hem wat de oorzaek zyner droefheid was.
‘Heeren!’ antwoordde hy treurig ‘uwe woorden hebben my zoo vele dolken door het hart gejaegd.’
‘Wie zyt gy dan?’ vroeg Schuermans.
‘Myn naem is Louis Van Hort.’
De twee Geuzen ontdekten zich eerbiediglyk het hoofd, en spraken:
| |
| |
‘Wees gegroet, kunstige Schilder!- Eer zy aen u Van Hort, onze vermaerde stadgenoot!’
De droeve kunstenaer, scheen aen hunne eerbewyzingen zeer gevoelig, en trachtte, zoo hy best kon, te grimlachen.
Lodewyk naderde hem, en vroeg op ernstiger toon, wat hem zoo droef maekte.
‘Gylieden weet niet’ antwoordde hy ‘met wat tederheid een kunstenaer zyne scheppingen bemint!- Een vader, die eene onvermydelyke wolk van ongeluk over zyne kinderen ziet ryzen, stort tranen over zyn kroost - en ik, stort tranen over het lot der beeldtenissen, de kinderen der kunst, die onze stad vermaerd en heerlyk onder alle de steden der wereld gemaekt hebben!......’
De Geuzen zagen hem met verwondering aen. Zyne gelaetstrekken, die zooeven nog koud en ongevoelig schenen, waren nu door edele uitdrukking verlevendigd; heldere vuerstralen ontsnapten zyne vochtige oogen.
‘Ik’ hernam hy ‘heb myn hart aen de toorts van vernuft en kunst gezengd.-Ik heb myn leven in eene gedurige koorts doorgebracht; - myne hairen zyn grys geworden; myn voorhoofd heeft zich berimpeld, daer ik nog jong ben, - en dit, omdat ik, gelyk God zynen schepselen doet, de wezens die myn penseel geschapen heeft, deelen myner ziel bygezet heb om hen te doen leven!’
‘Waerlyk ik geloof dat uwe vrees niet ongegrond is. De beelden worden dagelyks gelasterd en versmaed,
| |
| |
en zullen op den dag der verlossing veel lyden’ antwoordde Schuermans.
‘Ja’ hernam de Schilder ‘en dan zullen zy myne tafereelen uit Godes tempel rukken, en myne hoop op onsterflykheid, als dolle honden verscheuren. Mynen naem, met die van het oneindige getal Meesters, welke ons Vaderland gedragen heeft, voor altyd van de wereld vagen.- En de vreemdelingen zullen met wanhoop, op de naekte tempelmuren starende, tranen over de verscheurde tafereelen storten - en de stukken daervan, als heiligdom naer hun land mede nemen!’
De jonge Lodewyk kon den kunstenaer niet genoeg aenzien. Nooit had hy in 's menschen oogen zulk een edel vuer zien blikkeren. Hy stond in opgetogenheid verbaesd voor den Schilder, en poogde hem door vriendschapswoorden te stillen; doch Van Hort scheen al te wel verzekerd van de beeldstorming die eenigen tyd daerna gebeuren moest.
‘In Onze lieve Vrouwe kerk hangt een myner tafereelen: op dit heb ik twaelf lange maenden, als zinneloos gewerkt; aen de wereld met myne schepping onttogen, twaelf maenden zonder ander gevoel dan kunst geleefd: door eene zorgende koorts myn leven tien jaren verkort!- en ik heb als de Grieksche kunstenaer voor het werk myner handen geknield en gebeden.’
Een zware zucht brak zyne stem.
‘Ook’ ging hy voort ‘ben ik voor dit stuk alleen bezorgd, en heb ik den priesteren gesmeekt het in
| |
| |
verzekering te brengen; doch zy willen dit niet toestaen -en zeggen dat ik het hen verkocht heb.- Verkocht!’ zuchtte hy ‘ja, ik heb het hen verkocht. De nood drukte my - anders had mynen lydenden Christus, nooit uit myne kamer gegaen.’
Schuermans en Lodewyk verzekerden hem, zoo zy iets ter verzekering dezes tafereels konden bybrengen, dat zy niet verzuimen zouden hem hierin te helpen.
‘Ik heb kracht en moed genoeg’ antwoordde Van Hort ‘om myne schildery te bewaren. Ik heb alles berekend. Op den dag der verwoesting, zal ik met roer en dolk, mynen Christus verweeren - en zoo denzelven van den muer valt, en van één eenige goddelooze hand geraekt word, zal ik myn bloed warm en rood, de Kunst ten slagoffer er over doen spatten!-Neen, myne duerbare schepping wil ik niet overleven!’
‘Och heer!’ viel de waerd hem in de rede ‘wat geeft er dit nu aen, dat zy dit eens altemael aen stukken slagen? - Immers, gelyk het oude spreekwoord zegt: zoolang er een huis in Antwerpen zal staen, zal er een kunstenaer woonen.’
‘Dat weet ik’ antwoordde Van Hort, het hoofd schuddende ‘maer de Nakomelingen zullen mynen naem niet kennen!’
Hy nam zynen hoed van de tafel, groette de Geuzen en verliet het huis, waer zyne bittere tranen over de Kunst gelekt hadden.
‘Die vent is zot!’ riep de waerd lachende.
Lodewyk en zyn makker stegen weldra te paerd, en gingen tusschen de scharen van volk, onder de Kip- | |
| |
dorppoort
door. Na de voorstad Burgerhout, met verdubbelden tred, doorgereden te hebben, kwamen zy eindelyk dáér, waer de predikatie zou gedaen worden.
Deze plaets hiet toen het Luisbekelaer. Het was een wyd stuk land, in gedaente een driehoek gelyk, waer van de langste zyde door de Herenthalsche vaert bewaterd werd. Hier waren duizende menschen verspreid. Allen, behalven vrouwen en kinderen waren gewapend. Velen lagen op den boord der vaert, en warmden zich in afwachting by de zachte morgendstralen: anderen te paerd, renden langzaem het wyde veld over. Verder in het midden stond een dikke wolk van menschen, waeruit menigvuldige stemmen in Iofpsalmen ten hemel gingen. De meesten der mannen hadden de geuzenschotels op hunne kleederen; velen droegen de gulde medalie met den bedelzak, als een vereenigingsteeken aen den hals.
Schuermans ontdekte menigen zyner vrienden onder hen. Na de zang ten einde was, rende hy hen grimlachend te gemoed. ‘Alles is wel’ suizelde hem Van der Voort in het oor ‘er is een gebod afgelezen, van niet meer gewapend ter predikatie te gaen, - en nu heeft het volk, rechtstreeks tegen het gebod strevende, in grooter getal en beter gewapend, de wacht tot stilzwygen gedwongen.’
‘Laet de Spaenjaerden maer begaen’ antwoordde Schuermans ‘zy bewerken hun' eigen smaed en verderf.’
Herman Stuyck, de prediker, klom op eenen heuvel van aerde gemaekt en met planken afgeslagen. Alle
| |
| |
de roeren werden te gelyk in de lucht afgeschoten, om het woelende volk tot stilte te roepen. In eenen oogenblik predikten verscheide leeraers op de boorden van het Luisbekelaer.
Een doode stilte heerschte onder het volk; gretig was het om de nieuwe leer, die tegen de Spaenjaerden streed, te ontvangen.
Deze preek was den Roomschen Godsdienst zeer vyandig, want de leeraren poogden te doen gelooven dat het gebruik der beelden en het aenroepen der Heiligen, een doemniswaerdige afgodendienst was. Het volk, dat alles gelooft wat het wenscht te gelooven, en zeer op nieuws uit is, luisterde met eerbied en aendachtigheid de predikatie na. Geen enkele zucht kwam uit deze zee van hoofden, des redenaers woorden verdooven.
Na eene wyl deze verderfelyke leer aenhoord te hebben, vatte Lodewyk de hand van Schuermans, groette hem met eenen oogwenk en deed zyn paerd het hoofd naer den grooten weg keeren. D´ér ontmoette hy een tiental ruiters met bereide roeren, om alle degenen welke iets tegen de predikatie wilden ondernemen er uit te houden. Zy lieten den jonker zonder hinder het Laer verlaten. Hy bevond zich weldra op de baen die hem moest geleiden, en vervoorderde nadenkend zynen weg.
Dan dacht hy aen zyne lieve Geertruid, wiens minnekus hem nog warm op het voorhoofd brandde: - dan weder aen haren vader, dien vurigen vlaming; wat verder aen de edelmoedige gevoelens des vermaer- | |
| |
den
schilders Van Hort; - doch by alle deze afwisselende gedachten, kwam Geertruids beeld, zich steeds levend en toelachend mengen.
‘Is ooit een zuiverder meisje van God ter wereld gestuerd’ sprak hy by zichzelven ‘zy heeft my by den eersten blik gemind; niet vragende of ik haer geluk of ongeluk zou toebrengen.- Zy heeft haer blind en zwak op myne borst laten neêrhangen en gezegd: - ik min u Lodewyk. Oh! dien stond, dat zy als een Engel door liefde geprangd, op myn hart een vonnis scheen te wachten; en met hare tranende blaeuwe oogen in myne ziel scheen te willen dringen: - dien stond zal ik nooit vergeten; en zoo ik by den eeuwigen Rechter verschooning kryg, vraeg ik niets - niets meer, dan nog eenmael zulke wellustige oogenblikken weder te vinden..........’
Nu liep hy met zyne gedachten wyd in het toekomende, en verbeeldde zich aen Geertruid, door priesters zegen, voor eeuwig gehecht te zyn. De heerlyke naem van Vader werd hem, als door de wind toegebracht, en de bladen der klaterende populieren, schenen dezelven zachtjes te herhalen. Daer vóór hem, liep zyn eerstgeborene zoon, Lodewyk. - Dáér zat zyne lieve Geertruid, zichzelve in een zuigend dochtertje spiegelende............ En hy, Lodewyk, door liefde en zuivere wellust opgetogen, deed dan een minnekus, ten loon harer moederlyke zorg, op haer voorhoofd nederdalen.- En de wind als een verrader ontstool Lodewyks brandende zoen en vlood er, door de boomen des wouds, mede weg.
| |
| |
Zulke geluksdromen verzelden den jonker op zyne reis, en nimmer ging het meisje uit zyn aenzicht.
Nu had hy reeds de dorpen Wyneghem en Schilde achter zich, en nog twee uren gaens zou hy het doel zyner reis bereikt hebben; doch de lucht die by den gezichteinder duister en zwart werd, voorspelde onzen jongen pelgrim geen gunstig weder. Hy ging niettegenstaende moedig voort, en zyn paerd desporen in de zyde gedrukt hebbende, nam hy eenen snellen draf om, zoo het mogelyk ware, den storm te ontgaen, zonder zyne zending te verachteren. De wolken verheften zich langzaem en dryvende boven zyn hoofd; en reeds zag hy eenige waterdruppelen op het getuig zyns paerds blinken.
Hy was het dorp Oostmal verre voorby en bereikte juist de eerste huizen van Zoersel; wanneer de lichtende bliksem over de toppen der boomen rees, en een brullende donderslag de zwarte wolken openscheurde. De wind joeg den regen schuins en met geweld voort.- Het water lekte by beken van des reizigers kleederen; de wegen werden byna onbruikbaer, en het paerd door de gedurige bliksems verschrikt, wilde niet dan door slagen en in tegendank voort. Nu zag Lodewyk eene hut voor zich staen en spoedde zich zoo wel hy kon, om dezelve te bereiken.
‘Wie klopt daer?’ werd er bevende gevraegd.
‘Een reiziger die u verzoekt hem voor het onweder te bergen’ antwoordde Lodewyk.
Op des jongelings zachte stem, herstelden zich de inwooners der hut en de deur werd geopend.
| |
| |
‘Willekom zyt gy mynheer’ sprak een man wiens rug, onder den arbeid gebogen was ‘kom binnen!’
Lodewyk, zyn paerd aen den landman overlatende, trad de arme wooning in. De moeder des huisgezins zat met vier kleine kinderen, voor een vrouwenbeeld geknield, te bidden.
‘Dat de verdwaelden zagen welk een' heilzamen troost, deze menschen in dit beeld vinden’ dacht Lodewyk ‘zy zouden niet in hun voornemen voortgaen.’
De landman had het paerd onder een afhangend dak geplaetst en kwam zich by zynen gast voegen. ‘Het is leelyk weder mynheer!’ sprak hy op eene beleefde wyze.
‘Ja vader’ antwoordde de jonker ‘ik acht my gelukkig zoo wel door u ontvangen te worden.’
Intusschen zette de heibewooner brood en boter op de tafel ‘Mynheer!’ hernam hy ‘dit is alles wat wy bezitten; zoo het u belieft iets daervan te eten,- het is u uiterharte gegund.’
De jongeling verwonderde zich grootelyks over deze vriendelyke onthaling. ‘Vader’ antwoordde hy met een' dankbare grimlach: ‘de Kemplanden zyn vermaerd, om de liefde welke de inwooners den vreemdelingen betoonen. Ik kan ook niet nalaten, u over uwe dienstbaerheid te pryzen; en wil derhalve dezen maeltyd gretig en in dank aennemen.’
Terwyl hy deed hetgeen hy zegde, werd de lucht klaerder, de donder had zich verwyderd,- evenwel sloeg de regen nog met geweld in de bladeren der boomen. De vrouw had baer gebed geëindigt - en
| |
| |
blies in het blakend vuer, waer vóór zy Lodewyks mantel had te droogen gehangen. De lieve kinderen als roosjes blozende, en als wilde geitjes rond de kamer huppelende, kwamen langzaem digter en digter by Lodewyk, en wezen elkander het schitterende goud zyner kleederen aen. Eindelyk zich meer verstoutende, waren zy op des jonkers knieën geraekt - en met hen vond de verrukte Lodewyk een' voorsmaek van het leven, dat hy onderweg zoo wellustig had gedroomd. Hy kuste menigmael de streelende wichtjes.- En Geertruids beeld mengde zich als eene moeder onder hen.- De goede vrouw wilde hem van hare kinderen ontlasten; doch hy bad haer dezelve te laten begaen. ‘Dien heer ziet geerne kinderen’ zeide zy zachtjes tegen haren man - en een fiere moederblik kwam in hare oogen schitteren. Gelukkig was zy, daer zy zag dat haer kroost, waerdig was van zulk een' treffelyke jonkheer geliefkoosd te worden.
‘Gy zyt gelukkig’ sprak Lodewyk ‘omdat gy weinig bezit - voorwaer ik zeg u, dat by ons, in de wyde prachtige wereld, niet zulke zuivere vreugd als in deze hut te vinden is.’
‘Jonkheer’ antwoordde de landman met een' zucht ‘gy weet niet, wat hartzeer het eenen vader is, zynen kinderen niets in deze wereld achter te laten, om hen voor drukkenden nood te bewaren.’
‘Wel’ hernam de jonker ‘wat zouden deze kinderen dan doen, zoo de koude vinger des doods u ontydig de borst drukte?’ ‘Myn vader had zich eene hut in het bosch gebouwd’ sprak de landman ‘en door zwoegen
| |
| |
en zorgen, een deel lands by dezelve vruchtbaer gemaekt; na zyne dood heeft myn oudste broeder dezelve behouden.- Ik, en myne goede vrouw, zoo arm als ikzelf, hebben deze hut met zwaren arbeid, stuk voor stuk te zamen gevoegd;- en als kinderen der natuer, de vogelen der lucht nagevolgd; zy bouwen zich een nest om hun kroost voor des haviks klaeuwen te bergen: zoo ook deden wy, want onze eerstgeborene kwam den voltooiden arbeid bekroonen. van dan af, hebben wy met 's hemels zegen, de dagen rustig by het zweet onzes aenschyns geteld- en de heide met geweld gedwongen ons te voeden. Maer zoo de Almogende ons vroegtydig, aen onze kinderen ontrukt- dan zullen zy, nog jong zynde, geene kracht noch vernuft bezitten om zich ook als wy, hutten te bouwen.’- Door droevig nadeuken gefolterd, liet hy het hoofd langzaem en treurig op de borst zakken.
‘Hoor vader’ viel Lodewyk in, eene borze uit zyn wambuis halende, ‘ik wil uwe vriendelyke onthaling en vaderlyke tederheid beloonen.’- en hy legde vier hoopen gelds, waervan elk uit vyf stukken goud bestond, op de zwarte tafel neder. ‘Hier hebt gy, edele vader’ ging hy voort ‘vyf geldstukken voor ieder uwer kinderen. Gebruik het ten hunnen voordeele - en dat zy, by Gods genade, zich nooit genoodzaekt vinden eene hut te bouwen.’
Te vergeefs wachtte hy op het antwoord der verbaesde lieden. Allen zagen hem verdwaeld aen.-Tranen leken over des gryzaerds wangen, en de moeder
| |
| |
was zeker van gevoelen berooft;- want in haer was geen ander teeken van leven te vinden, dan de styve uitdrukking harer oogen.
‘Wel vader, gy verwerpt myne gift niet?’ vroeg Lodewyk.
‘God zende over u, edelmoedige jongeling, en over degene die uw lot zal deelen, den eeuwigen zegen die hy den rechtveerdigen belooft heeft!.....’ riep de vader in verrukking uit.- En de vrouw zat weenende voor Lodewyk ten gronde.
‘Voor U weldoener myner kinderen,’ schreidde zy met doffe stemme en op het vrouwenbeeld wyzende ‘voor u, zal ik eeuwig- eeuwig bidden.- En die bank, zal onder myne knieën verslyten; eer ik u die ons een engel van troost zyt, vergete!....’ hare tranen vloeiden van dankbaerheid en blydschap over Lodewyks handen.- Dezen gebood haer te vergeefs op te staen.
‘Laet my, lieve jonkheer’ zuchtte zy ‘myne tranen voor u storten?- Myn hart is te vol van dankbaerheid en liefde tot u. - Ik bid u, dat ik de schuld myner kinderen moge betalen- onttrek my uwe hand niet, jonkheer- God ziet myne blyde tranen en zal dezelve, voor my, aen u vergelden.......’ zy snikte bangelyk en licht zou men gedacht hebben, dat droefheid haer kwelde. De hemelsche grimlach welke onder hare tranen zweefde en de blikken, welke zy smeekend den jonker toestuerde, toonden hoe zeer zy van geluk en dankbaerheid vervuld was.
Lodewyk, die zich aen deze vurige eerbewyzing
| |
| |
wilde onttrekken, stond van zynen zetel op en wierp het geld in een potje dat op de kas stond. Na vele moeite had hy de opgetogene onders tot stilte gebragt. Hy zette zich, welgemoed over zyne daed, by het krakend vuer neder.
‘Zeg my’ vroeg hy toen hy zag dat het maer weinig meer regende ‘waer is toch het Zoerselbosch gelegen.’
‘Het Zoerselbosch!- Het Zoerselbosch!’ riep de landman verbaest, als of hy dit niet verstond ‘wilt gy daer naer toe?!’
‘En heden moet ik nog dáér zyn’ antwoordde de jongeling
De verschrikte man legde hem de hand op de schouder om meer nadruk aen zyne woorden te geven.
‘Jongeling’ sprak hy ‘den dood wacht u in het Zoerselbosch!’
‘Waerom?’ vroeg Lodewyk.
‘Wel! heer jonker’ antwoordde de landman ‘hoe gelukkig acht ik my, dat gy my daervan gesproken hebt. Nu kan ik u, myn weldoener, toch van eenen zekeren dood bevryden.- Weet dat Wolfangh, een man die schrik en moord met zich sleept, dit bosch bewoont- en geen mensch daerin tredende, zyne roekeloosheid niet met het leven betaeld heeft. Eergister is nog een' reiziger, jong en moedig als gy zyt, by het bosch gevonden.- Twintig dolksteken hadden hem het hart doorboort! Zoo gy my eene gunst bewyzen wilt; luister na myne woorden.- Keer terug of wy zouden bittere tranen over uw lyk te storten hebben.
| |
| |
‘Vader’ antwoordde Lodewyk ‘ik moet, wat perykel er ook zy, den schriklyken Wolfangh zelf zien en spreken. Niets kan my van dit voornemen doen afwyken.’
‘Ik beklaeg u jonker’ sprak de landman treurig ‘niettemin ben ik te vrede, eens oorzaek te vinden om u myne dankbaerheid te bewyzen; en zal u, zelfs tegen uwen wille verzellen’ ‘neen neen’ viel Lodewyk in zyne rede ‘dit wil ik niet. Laet my myn zelven aen het gevaer blootstellen; uwe kinderen eisschen uwe vaderlyke zorg: - en ik’ zuchtte hy, ‘heb kinderen noch vrouw!’
‘Neen Heer’ riep de landman ‘ik zal utegen uwen dank volgen.- Daerin zal ik u niet gehoorzamen.’
De moeder luisterde met bange aendacht op dezen woordenstryd, en wakkerde haren man aen, om niet voor des jongelings bevel te zwichten.
‘Volg hem, - ja volg hem!’ sprak zy hem toe ‘by God, bevryd onzen weldoener voor ongeval; of ik zal geen rustig oogenblik meer over hebben?’- En twee tranen lekten haer blinkend op de wangen. Zy naderde de Lieve Vrouw en aenzag het beeld met smeekende blikken.
‘Gaet!’ riep zy ‘gaet!- Ik zal God voor u beiden bidden.’
Lodewyk wilde de dankbare heibewooners niet langer tergen. ‘wel nu’ hernam hy, na de kinderen omhelst en de vrouw de hand gedrukt te hebben, ‘volg my vader. Ik hoop dat ik met Godes hulp, hier nogmaels eene smakelyke maeltyd doen zal.’
| |
[pagina t.o. 52]
[p. t.o. 52] | |
| |
| |
Nu werd het paerd, dat beter dan zyn meester gegeten had, voor de deur gebracht, en Lodewyk met den landman, verlieten de hut, om het Zoerselbosch in te treden en Wolfangh met zyne bende op te zoeken.
|
|
Auteursrechtvrij
