Geschiedenis van België

[p. IV]

Bodwognat, de oudste held van België.

[p. 1]

Voorouderlyk tydvak.
België voor de beheersching der Romeinen.

Hoofdstuk I.
Oorsprong der Belgen.

Weinige of liever geene der hedendaegsche europische volkeren kennen hunnen eersten en echten oorsprong, anders dan by min of meer gegronde gissingen. Alle poogingen welke men, tot nu toe, heeft aengewend om deswegens iets stelligs te ontdekken zyn nutteloos geweest en zullen het welligt altyd zyn. Inderdaed, hoe dieper men in de geschiedenis van het verleden zinkt hoe duisterder de nacht der tyden wordt, en men verliest zich ten laetste in een onmeetbaer

[p. 2]

ydel, waer niet de minste lichtstrael den navorscher ten leidraed dienen kunne.

Ondanks dit gebrek aen overblyfsels der oude wereld hebben vele geschiedschryvers zich stoutelyk in den doolhof der onbekende eeuwen begeven; doch, zich in hunne hoop bedrogen vindende en hunne onmagt niet willende bekennen, hebben zy de ydele plaetsen hunner kronyken opgevuld met fabelen en verdichtsels, die hunne lezers meer en meer van de waerheid aftrokken. In deze laetste tyden heeft echter de geest der geleerden eene ernstige, eene meer regtzinnige strekking aengenomen; de talen zyn tot in hare oudste wortelen doorwroet geworden; een gevoel van eigenweerde is de meest beschaefde volken van Europa komen bezielen, en zy, op de bewezene bouwstoffen hunner nationale glorie steunende, hebben niet geaerzeld, de opoffering te doen van alles wat door vroegere schryvers tot hunne verheerlyking was uitgevonden.

Verwerpende insgelyks, als onbeduidend of beroofd van alle waerschynlykheid, de gedachten der genen, die den oorsprong der Belgen in den toren van Babel, in het vermaerde Troije, in het Huis van Gomer en Magog of in iets nog ouder en nog vermaerder wilden geplaetst hebben, kunnen wy, door het te samen brengen van de schaersche en twyfelachtige inlichtingen, welke men hier en daer in de grieksche en latynsche schriften aentreft, een stelsel bouwen, dat wel niet geheel waerachtig in zyne aeneenleiding is, maer eventwel voor het algemeen op historische waerheden is gevestigd, en overeenkomt met den staet, in denwelken men de volken van Europa allervroegst heeft bevonden.

Eeuwen voor de geboorte van Christus was Azia overdekt met groote dwalende volksstammen, die zich dusdanig hadden vermenigvuldigd dat de plaets hun te naeuw werd en zy elkander door hunne menigte verdrongen. Het zy nu, dat de oorlog, de hongersnood of eene andere oorzaek eenige dezer volksstammen aenporde of dwong het land hunner geboorte te verlaten, althans is het zeker, dat er op verschillende tydstippen, die ons onbekend blyven, groote volksverhuizingen plaets hadden.

[p. 3]

Een talryke stam, onder den naem van Kelten, verliet Azia, en, gaende uit het gewest van het later Armenië, over klein Azia, ten zuiden der Zwarte-zee, viel die ontelbare menigte in Europa. Dan, als een ontzaggelyke stroom voortrollende, drongen de Kelten gedurig verder en bevolkten Italië, Spanje, Frankryk, België en een deel der britsche Eilanden.

Na de Kelten was er een tweede stam, de Kimbers, uit Azia in Europa overgetogen. Dezen, min talryk dan de Kelten, hadden zich by de monden van den Donauw nedergezet en zouden waerschynlyk in dit oord gebleven zyn; maer een derde en grooter stamvolk kwam, onder den naem van Teutonen of Teutsken, uit Azia in Europa dringen en tegen de Kimbers aenvallen, dewelke, aen die ontzettende wolk menschen niet kunnende wederstaen, genoodzaekt werden hunne eerste zitplaets te verlaten en dieper landewaerts in te trekken. Door de Teutonen voortgestuwd, klommen de Kimbers op naer de bronnen van den Donauw en namen verder de boorden van den Rhyn tot leidraed van hunne reis. Wanneer nu de beweging der twee volken gestaekt was bevonden de Kimbers zich in die streken, welke het noordwestelyk gedeelte van Europa uitmaken, en gaven oorsprong aen de volken van Ysland, Noorwegen, Zweden en Denemarken. De Teutonen spreidden zich uit langs de noordelyke boorden van den Donauw en van den Rhyn en zetteden zich in het midden van het westelyk Europa, heden in het algemeen Duitschland genaemd, met hunne huisgezinnen neder, zich ver naer het Noorden uitstrekkende. Alhoewel onder den stamnaem van Teutonen gekend, was echter deze menigte in verschillige geslachten verdeeld. Een derzelve, dragende den naem van Belgen, kwam over den Rhyn getogen en verjoeg de Kelten uit het noordelyk gedeelte van Gallië. Deze Teutonen sloegen zich met hunne huisgezinnen op den grond van België neder en gaven dus den oorsprong en hunnen naem aen het tegenwoordig belgisch volk.

Omtrent het jaer 112 voor de geboorte des Zaligmakers gebeurde er, op de kusten der noordelyke zeeën, zulke schrikkelyke over-

[p. 4]

stroomingen, dat een groot gedeelte der Kimbers, welke daer woonden, verpligt werden een ander vaderland te zoeken. Zy, naer het Zuiden afzakkende, slepen met zich eenige kleine stammen der Teutonen en kwamen, na dry jaren van rondzwerven en plunderen, naer België. Hier vonden zy eenen heldhaftigen tegenstand en werden verpligt de inwooners ongehinderd te laten. Dan vatteden zy het voornemen op, van Gallië en Italië te gaen beplunderen en lieten hunnen buit en hunne zwaerste goederen op den belgischen grond, in eene onbewoonde streek, omtrent den Maesstroom. Zy stelden 6,000 mannen by dien stapel om alles tot hunne wederkomst te bewaren. Hier op trokken zy, roovende en verwoestende, door Gallië tot by Roma, alwaer zy door Marius, opperveldheer van het romeinsch leger, verslagen en geheel vernietigd werden. Die nederlaeg was oorzaek dat de 6,000 Kimbers, die in België gebleven waren, aldaer zich voor altyd nederzetteden onder den naem van Advatischen.

Dus bestond de bevolking onzes vaderlands geheel uit teutonische of duitsche stammen, behalven een klein getal Kimbers ten oosten, en eenige keltische geslachten ten zuiden, deze laetsten echter buiten de palen van het hedendaegsch belgisch grondgebied.