|
| |
| |
| |
VIII.
In eene afgelegene kamer van het Beggynhof, te Herenthals, bevond zich Bruno's moeder. De ongelukkige vrouw moest schrikkelyk geleden hebben; want haer aengezigt, ofschoon nu door eenen zoeten glimlach verhelderd, droeg nog de sporen der doorstane martelpyn. Hare roodgeweende oogen, hare bleeke wangen, haer krampachtig weggetrokken mond, en daer tusschen de lach der hoop..... het was eene uitdrukking die het hart verscheurde, omdat, in eenen bejaerden mensch, de vreugde tusschen tranen aen den noodlottigsten slag doet denken: aen de verdwaling van den geest onder den druk eener oneindige smart.
Nevens haer zat Genoveva die, alhoewel zelve bitter
| |
| |
weenend, nog woorden van troost tot haer sprak en haer op eene gelukkige uitkomst poogde te doen hopen.
Eene jonge Gasthuis-non stond voor de twee vrouwen en mengde insgelyks eenige aenmoedigende gezegden tusschen de smartelyke samenspraek.
De moeder luisterde als bewusteloos op de blyde vooruitzigten die Genoveva haer aentoonde.
‘Moeder-lief’ sprak de maegd ‘ziet gy, nu is de Vrouw Overste zeker reeds voor den Generael; zy heeft veel invloed op hem: drymael reeds ging zy heden tot zyne herberg om hem iets te vragen, en telkens stond hy haer verzoek toe. Hy betuigt haer eene groote achting, eerbied zelven. Vraeg het liever aen myne nichte.’
‘Zeker, het is waer’ antwoordde de Non ‘ik twyfel niet, of zy zal in hare pooging gelukken.’
‘Oh, mogt dit nog eens waer zyn!’ zuchtte de moeder met vreugdetranen in het oog. ‘Mogt God des Generaels gemoed met barmhartigheid vervullen. Eilaes, myn arme zoon, myn Bruno, veroordeeld om te sterven! Veva, zoo hy eens weigerde? Dan zou morgen een kogel myn eenig kind.....!’
De maegd drukte haer eenen innigen kus op de lippen om hare pynelyke verzuchting te breken. Dan sprak zy op zoeten toon:
‘Maer, gy hoort immers wel, wat myne nichte zegt?
| |
| |
Laet ons wachten en hopen; waerschynlyk heeft de Vrouw Overste reeds den Generael verlaten; - en waerom, lieve moeder, waerom ons al de smarten der grootste ramp aendoen, op het oogenblik zelven dat men misschien met zyne genade tot ons terugkeert? Al verkregen wy slechts een uitstel, dan konden wy meer poogingen aenwenden; des Generaels gramschap zou bedaren; en het zou ons gemakkelyker worden, de genade te bekomen die men ons in een oogenblik van verbolgenheid zou geweigerd hebben. De Vrouw Overste heeft immers beloofd, dat zy noch moeite noch smeekingen zal sparen?’
De benauwde vrouw glimlachte weder, alsof het gevoel der hoop op nieuw in haren boezem was gedaeld. Zy vatte Genoveva's hand met eene dankbare uitdrukking, en meende op hare troostende gezegden te antwoorden; doch nu hief zy het hoofd op en rigtte de glinsterende oogen naer de deur.
Op den trap hoorde men de stappen en de stem van iemand, die onder het opklimmen bevelen gaf.
‘Daer is zy!’ riepen Bruno's moeder en Genoveva, terwyl zy bevend en met jagenden boezem regtsprongen.
De deur werd geopend.
Nauwelyks had de arme moeder eenen blik op het treurig gelaet der intredende Overste geworpen, of zy hief de handen klagend ten hemel en kermde met grievende stem:
| |
| |
‘Het is gedaen, ô God! Myn zoon, myn ongelukkige zoon!’
‘Welnu? welnu?’ riep Genoveva in de uiterste ontsteltenis.
‘Ach’ zuchtte de Overste met diep medelyden ‘ik beklaeg uw ongeluk. Denk dat God hem de kroon der martelaren heeft voorbestemd.’
‘Hy moet sterven! Myn eenig kind!’ huilde de lydende moeder. ‘ô, God, wees barmhartig, roep my tot u, gun my de dood voor dat de kogel hem treffe!’
‘Alle hoop is dus verloren!’ gilde Genoveva, daer zy insgelyks zich op den zetel nedervallen niet.
‘Ik heb den Generael gesproken’ hernam de Overste ‘ik heb gesmeekt, gebeden, geknield. Hy aenhoorde my met welwillendheid, doch zegde dat hy niets aen het vonnis van den krygsraed veranderen mag; daerenboven, dat de Kapitein der lieden van Waldeghem de eigen krygsgevangene van den Kommissaris van het Centrael Bestuer is; en dat, zoo het mogelyk ware iets ten zynen gunste te doen, het niemand zou kunnen beproeven dan de Kommissaris zelf.’
De moeder rigtte zich op; zy sidderde van haest en scheen eensklaps door een wegvoerend gedacht overheerscht. De hand van Genoveva aengrypende sprak zy:
‘Simon Meulemans? Hy zou myn kind kunnen redden?
| |
| |
Kom, kom, Veva, laet ons tot hem gaen. Ik zal knielen, kruipen voor zyne voeten, myne tranen zullen hem overwinnen: hy is geen vreemdeling, hy zal medelyden hebben met eene stervende moeder.....’
‘Simon Meulemans?’ riep Genoveva met afschrik. ‘Ach, gy kent hem niet! Hy is wreeder nog dan de vreemde dwingelanden; hy zal zich in onze smart verblyden. Bruno is hem een vyand dien hy haet, wiens dood hy wenscht; en, ware het niet zoo, veeleer zouden wy eenen steen vermurwen dan het yzeren hart van dien beul....!’
‘Neen, neen’ antwoordde de moeder ‘ik zal dit laetste reddingsmiddel niet verlaten. Al moest ik dwars door de vlammen tot Simon gaen, ik zal het beproeven. Er is iets dat my den boezem van hoop doet kloppen, iets dat my onweêrstaenbaer tot dezen stap dryft..... Kom, ô kom!’
‘Ik durf niet’ zuchtte de maegd ‘ik vrees Simon Meulemans meer dan de dood.’
‘Eilaes’ hernam de moeder klagend ‘ik had gehoopt dat uwe tegenwoordigheid eenen gunstigen indruk op zyn gemoed zou hebben gedaen. Hy bemint u; gy zyt welligt de eenigste op aerde, wien hy het leven van myn ongelukkig kind zou schenken..... maer, in Gods naem, blyf dan, ik zal alleen gaen.....’
Genoveva stond eene poos met den blik ten gronde in diepe overweging dwalend; zy stak zich de bevende hand
| |
| |
in den boezem als om te voelen of zeker voorwerp, dat zy in hare borst verborgen hield, er nog tegenwoordig was. Dan rigtte zy het hoofd op en sprak met besluit:
‘Welaen, moeder, kom, ik zal mede gaen. Het is waer, ik beef, ik ben vervaerd; maer toch, het is vervolging noch dood die ik vrees: het is de liefde van Simon die my sidderen doet..... Ik zal eventwel voor hem verschynen, my buigen voor het wangedrocht, het smeeken en vleijen..... ô, Dat God het my vergeve: het is voor Bruno!’
De hand der Nonne grypende, zegde zy, daer zy de kamer verliet:
‘Zuster Kaet, goede nichte, gy weet waer de Kommissaris van het Centrael Bestuer geherbergd is. Geleid ons, wys ons waer wy hem vinden kunnen.’
Onder de deelnemende wenschen der Overste, daelden de dry vrouwen den trap af en verlieten het Beggynhof.
Voor een groot burgershuis hield de Nonne stil en zegde:
‘Ziet, daer is de herberg van den Kommissaris dien gy zien wilt. Ik kan geen Fransch; dat Veva den soldaet aenspreke die voor de deure zit.’
De maegd rigtte zich stoutelyk tot den soldaet en deed hem verstaen, dat zy den Gemagtigde van het Centrael Bestuer om zeer dringende zaken verlangden te spreken. Of de statige schoonheid van Genoveva of de zoetheid harer bede den krygsman getroffen hadden, althans hy
| |
| |
deed met zekere minzaemheid de vrouwen in den gang des huizes treden en verzocht haer te wachten, tot dat hy zynen Overste oorlof tot toelating hadde gaen vragen.
De soldaet verliet haer en trad verder den gang in, waer hy zachtjes op eene zydeur klopte, en dan binnen trad. Daer zyn Overste hem teeken deed dat hy wat wachten zou, bleef hy zwygend staen.
Simon-Brutus zat by eene tafel te schryven en overlas, met half luider stemme, eenen brief dien hy waerschynlyk naer Antwerpen wilde sturen. Dit schrift was in de fransche tael vervat; het einde ervan luidde als volgt:
‘..... De stad is stormender hand ingenomen; de verblinde schelmen hebben zich verdedigd als hadde de dweepzucht hen razend gemaekt; eventwel, zoo als immer, hebben de onverwinnelyke helden der fransche Republiek den zegeprael behaeld. Zestig huizen tot den grond afgebrand, vier honderd Brigands in de vlammen omgekomen, ziedaer de uitslag van dien gedenkweerdigen dag. Morgen vertrekken wy van hier om de overblyfsels van dit bloedzuchtig ras te vervolgen. By ons vertrek zullen nog vyftig Brigands door den kop geschoten worden. Zulk vaerwel zal aen dit vryheidhatend en dom volk, het geheugen laten van de wyze waerop de fransche Republiek diegenen straft, die zich door tyrannen en priesters laten verleiden tot het verstooten der vryheid en der onafhankelykheid, die de
| |
| |
groote en edelmoedige fransche natie hun aenbiedt. - Morgen avond waerschynelyk het berigt eener nieuwe overwinning.
Heil en broederlykheid.’
Simon-Brutus zette zyn handteeken onder dit verslag, plooide het en schreef de bestemming erop. Het den soldaet reikende, zegde hy:
‘Gy zult dien brief op het stadhuis brengen, by den Wachtmeester. - Welnu, wat moest gy my melden?’
‘Citoyen Commissaire’ antwoordde de soldaet ‘er zyn dry vrouwen gekomen die u smeeken, haer een oogenblik gehoor te verleenen.’
‘Ik ben niet te spreken!’ zegde Simon-Brutus verstoord. ‘Heeft men, in den oorlog, tyd over om op het gekerm van vrouwen te luisteren? Ga, zeg haer dat ik niemand ontvangen kan.’
Daer de krygsman scheen te aerzelen om de kamer te verlaten, riep de Overste op schertsenden toon:
‘Welnu, Citoyen Caporal, zouden deze vrouwen by geval uw hart geraekt hebben? Een oude wolf als gy!’
‘Het kan wel mogelyk zyn’ antwoordde de krygsman met ernst ‘en indien gy ze zaegt, Citoyen Commissaire, het zelfde mogt u insgelyks gebeuren.’
‘Welke vrouwen zyn het dan?’
| |
| |
‘Het is een jong meisje, eene oudere vrouw en eene Non; maer dit jong meisje, Citoyen Commissaire, is zoo schoon, er is iets zoo gebiedend in haren blik, zy is zoo wel gemaekt en spreekt zulk aerdig en zoet Fransch, dat zy waerlyk in staet zou zyn om den ongevoeligsten te betooveren.’
‘Zoo, zoo, Citoyen Caporal’ bemerkte de Overste ‘het schynt dat gy toch de ongevoeligste niet zyt. Welnu, om uwentwille; om aengenaem te zyn aen het voorwerp uwer genegenheid, ik zal een oogenblik aen dit verhoor opofferen. Leid de vrouwen tot hier, en draeg dan zonder uitstel mynen brief naer het stadhuis.’
Met eenen stillen spotlach op de lippen wachtte Simon-Brutus op de komst der vrouwen; hy stelde zich by de tafel, legde de eene hand erop en rustte zoo, met het hoofd achterover, in de houding van eenen man die vervuld is met het gevoel zyner weerdigheid.
Nauwelyks had hy dezen trotschen stand genomen, of de deur opende zich, en dry vrouwen vielen knielend neder by den ingang der kamer en kermden smeekend om genade.
‘Veva!’ riep de Overste met diepe ontsteltenis, daer hy tot de maegd liep en haer met beide handen ophief. ‘Ah, Veva, ik had reeeds uwe dood betreurd. Gy leeft? Het lot heeft u gespaerd! Ik ben gelukkig, u terug te zien.....’
| |
| |
Hy voelde hoe Genoveva's handen in de zynen sidderden; hy zag op haer gelaet, hoe zy van hem schrikte; hy doorgrondde het gevoel van haet dat in scherpe uitdrukking om hare lippen zich teekende, wat moeite zy ook deed om het hem te verbergen. Terwyl hy den vragenden blik met klimmende verstoordheid in haer oog stuerde, wrong zy hare handen met vreesachtige poogingen uit de zynen los.
Simon-Brutus, door deze onmiskenbare bewyzen van afkeer in zyn gevoel en in zynen hoogmoed gewond, ging weder by de tafel staen en zegde op bitteren toon, nog bevende van spyt:
‘Gy roept om genade! Is het zoo dat men genade verwerft? Laet hooren, welke is dan de gunst die men meent te bekomen met my te tergen?’
De moeder kroop op de knien vooruit, hief de handen tot hem en zuchtte:
‘ô, Simon Meulemans, aenzie myne tranen, verhoor myn ootmoedig gebed, wees barmhartig, geef eene arme moeder toch den doodslag niet! ô, schenk my het leven van myn eenig kind!’
‘Het leven van Bruno?’ vroeg de Overste met zuren lach.
‘Simon’ hernam de snikkende vrouw, nog digter tot hem kruipende ‘toen uwe moeder zaliger ziek was heb ik u aen myne borsten gezogen, met myne melk u gevoed.
| |
| |
Oh, by alles wat u dierbaer is, red mynen zoon! Beloon myne vriendschap tot uwe ouders toch niet door eene ramp die myn moederhart verpletteren moet!’
Met zigtbare gevoelloosheid antwoordde de Overste:
‘De krygsraed heeft hem veroordeeld; hy heeft zyne straf verdiend. Ik kan zyn lot niet veranderen.....’
‘Ach, die magt hebt gy, Simon’ zuchtte de vrouw weder ‘de Generael zond my tot u, als tot den eenige die myn kind nog redden kan. Mogt de oorlog uw hart gesloten hebben voor ontferming en medelyden, ô laet eene enkele strael der menschenliefde het nog eens verlichten! Geheug dat zy, die voor u geknield zitten, uwe arme dorpgenoten zyn; gedenk dat ik eens voor u eene moeder was, dat gy aen de zelfde borst als myn ongelukkige Bruno, en vroeger dan hy, werd gelaefd!’
De Nonne zat nog terzelfder plaetse geknield en hield den blik ten gronde; Genoveva stond regt en weende met de handen voor de oogen. In haer geschiedde een pynelyke stryd: by poozen zegde haer hart dat zy weder voor de voeten van Simon zich nederstorten zou, en hem bidden en smeeken en minzaem zyn. Het gevoel der pligt en des medelydens dreef haer tot deze opoffering; eventwel, de afschuw voor den beul van al wie zy beminde of kende, was magtig genoeg in haer om alle andere gemoedsbeweging te onderdrukken. Deze smartelyke worsteling had
| |
| |
haren moed gebroken en eenen tranenvloed haer uit de oogen doen vlieten.
Simon-Brutus hield den blik op Genoveva gerigt, terwyl hy dus op de laetste bede der smeekende moeder antwoordde:
‘Gy vraegt my genade voor Bruno? Maer zyt gy dan zinneloos, vrouw? Is Bruno myn vyand niet? Ja, zelfs van vooraleer wy beide de mannenjaren hadden bereikt! Heeft hy my de liefde myner eerste vriendinne niet ontroofd en daerdoor myn leven vergiftigd? En, - het is eene hoonende spotterny - zy die de oorzaek is van mynen gloeijenden haet tegen hem, zy komt my zyne genade afbidden, - en, voor loon belooft zy my mispryzen, verachting, afkeer! Ah, hadde zy myn hart op de ware plaets getroffen, wie weet of de liefde my niet magtig genoeg zou gemaekt hebben tot het doen van een wonderwerk, tot het verlossen van Bruno zelven!’
De moeder, nog geknield, keerde zich met opgehevene handen tot de maegd en riep biddend:
‘Veva, ô Veva, om Gods wille, ontferm u myner! Ach, zeg een goed woord voor den armen martelaer! Zyn leven is in uwe handen.....’
Bleek en bevend, doch niettemin met zekere weerdigheid, sprak Genoveva tot den Overste:
‘Simon, gy die beweert dat een gevoel van liefde tot my
| |
| |
in uwen boezem ligt, welnu, toon het my voor de eerste mael uws levens. Doe een goed werk in mynen naem!’
‘En zoo ik het deed, Veva?’ vroeg de Overste op zachteren toon.
De maegd hernam met minder ontsteltenis:
‘Het is myne genegenheid die gy verlangt? Nooit heb ik u als mensch gehaet; integendeel, ik heb zelve u de bekentenis gedaen, dat vroeger uwe tegenwoordigheid my verblydde; maer wat myn kristen hart, myn maegdelyk gemoed tegen u doet opstaen en my afschuw inboezemt, is dat ik in u een gevoelloos mensch meen te zien, een ontaerde Belg die koud blyft by het lyden zyner broeders. Oh, bewys my dat ik my heb bedrogen; toon my dat onder de ruwe schors die uw hart schynt te omsluiten, nog de aengeboren edelmoedigheid voortleeft..... Mogt dit bewys my vergund worden, dan kon nog een gevoel van dankbaerheid, iets meer nog, een gevoel van vriendschap en genegenheid voor u in mynen boezem ontstaen. Simon, gy kunt kiezen, myne dankbare vriendschap of mynen regtveerdigen haet! U gedenken dat gy een Kristen en een Mensch zyt, of wreedaerd blyven en u verlustigen in den stervensnood der ongelukkige moeder wier borst gy hebt gezogen, in den doodelyken angst van haer die gy zegt te beminnen!’
Deze rede, met statigen nadruk doch insgelyks by
| |
| |
poozen met treurige zoetheid gesproken, had eenen diepen indruk op Simon-Brutus uitgeoefend. Hy stond lydzaem en stil op de tooverende toonen van der maegden stemme te luisteren; een blyde glimlach had de norsche woestheid van zyn gelaet verdreven: men zou hem in dien toestand voor een goed en gevoelig mensch hebben kunnen aenzien.
Op het gelaet der moeder blonk insgelyks een heldere glimlach van hoop, terwyl hare borst op en neder ging in de angstige afwachting van Simon's beslissing.
Onderwyl bleef de Overste eene poos, droomend of overwegend, in de oogen van Genoveva blikken; zy ook bemerkte dat hare woorden hem hadden getroffen. Zy liet zich op de knien zakken, en riep in volle onderwerping, met tranen op de wangen:
‘Ach, Simon, wees mensch! Zie, ik ook, ik kniel voor u, ik kruip voor uwe voeten! Gun hem genade, geef hem het leven. Ik zal u eeuwig danken, ik zal u beminnen voor die weldaed!’
Nog een kort oogenblik bleef Simon-Brutus beweegloos op haer staren; dan, alsof een plotseling besluit hem uit zyne mymering deed ontwaken, stapte hy tot de maegd, hief haer met de hand van den grond op, en zegde haestig en diep ontroerd:
‘Veva, zyn lot is in uwe handen. Gy zelve gaet beslis- | |
| |
sen of hy sterven zal of leven. Kom, ik moet u alleen spreken.....’
Hy leidde haer tot in den verren hoek der kamer.
‘Veva’ zegde hy tot de bevende maegd ‘gy hebt in myn hart eene zoete hoop gestort; maer ik twyfel, of gy wel weet wat gy my hebt beloofd. Gy zoudt my dus beminnen, zoo ik Bruno verloste, zoo ik hem redde? En zoudt gy hem dan verlaten om u aen myn lot te hechten? Is het zoo dat gy het meent, of is het slechts uwe liefde tot hem die u zulke woorden spreken doet?.... Gy antwoordt niet? Ik zie u sidderen en verbleeken; ik heb my bedrogen, niet waer? Welnu, hoe het zy, ik wil het gansch weten. Zie hier myne voorwaerden: Genoveva verzaekt aen Bruno; zy stemt toe om myne vrouw te worden; ik doe de uitvoering van het doodvonnis uitstellen; Bruno volgt my waer ik ga; weigert Genoveva zich onafscheidbaer aen myn lot te hechten, de kogel treft hem waer wy ook wezen mogen; wordt zy myne echtgenote, het oogenblik des huwelyks is ook het oogenblik der verlossing van Bruno. Moeijelyk is my zulke taek; maer ik heb der fransche Republiek en onzen Veldheer groote diensten bewezen: ik zal ze altemael geven voor deze eenige gunst. Wat my betreft, ik zal de voorwaerden dezer overeenkomst vervullen.... maer gy, Veva? Is het leven van Bruno u wel zoo veel weerd, dat gy toestemmen kunt in hetgeen ik u vraeg?’
| |
| |
De arme maegd stond gansch verpletterd voor den Overste, die met bitteren lach haer aenhoorde:
‘Ik heb het u gezegd’ hernam hy ‘Bruno's leven is in uwe handen; ik ook beroep my op uwe edelmoedigheid, op uwe menschenliefde. Welnu, zult gy hem redden of veroordeelen? Spreek, myn tyd is kostelyk.’
De maegd hief den blik ten hemel en riep klagend:
‘God, God, welke beproeving!’
‘God kan u voor het oogenblik niet helpen’ zegde Simon-Brutus met ongeduld ‘gy alleen beschikt over zyn lot. Laet hooren, wat beslist gy?’
‘ô, Simon’ zuchtte de maegd op grievenden toon ‘ik durf niet spreken.’
‘Welaen, vele woorden hoeven er niet; een enkel slechts: wordt gy myne vrouw, ja of neen?’
Genoveva stond sprakeloos te sidderen. Daer de Overste intusschen schier met gramschap op een beslissend antwoord aendrong, hief de maegd eensklaps het hoofd op en sprak:
‘Ah, Simon, zoo ik uw aenbod verwerp, dan zult gy hem morgen doen dooden, niet waer? Zyn lyden zal een oogenblik duren; hy zal gevallen zyn voor Geloof en Vaderland; hy zal de gloriekroon der martelaren daer boven ontvangen..... Maer zoo ik in uw verlangen toestemde, hy zou toch sterven: langzaem, van liefdesmart, van ziele- | |
| |
pyn..... Hy zou niet door het lood der dwingelanden zyn getroffen, maer ik, zyne vriendinne, die hy meer bemint dan het leven, ik zou hem gedood hebben; ik zou den moordpriem des verraeds door zynen boezem hebben gejaegd? Neen, neen, gy zyt een beul, gy moogt dooden en martelen: het is uwe zending. Hy sterve door uwe wreedheid, niet door myne laffe ontrouw. Op zulke voorwaerde wil ik zyne genade niet: zy zou hem doen sterven en my onteeren!’
Van gramschap en schaemte bevend, bulderde de Overste met luiderstemme:
‘Verwaende! Het is dus zoo, dat gy myne goedheid erkent? Ik zou u kunnen doen vangen, my wreken over uwe hoonende vermetelheid; maer er is niets gemeens meer tusschen ons. Ik ken u niet!’
By deze woorden stiet hy Genoveva van zich weg en keerde zich, met eene yselyke uitdrukking op het gelaet, tot de benauwde moeder, zeggende:
‘Ga, vertrek van hier; ik ben onverbiddelyk. De kogel zal uwen zoon voor zyne dweepzucht straffen. Hoop niet meer; want, kon het zyn, en kon ik ertoe helpen, hy stierve twee mael!’
Met eenen akeligen noodkreet stortte de verpletterde moeder op den vloer der kamer. Terwyl Genoveva en de Non tot haer sprongen om haer hulp te brengen, ontsloot Simon-Brutus eene deur en verdween uit het vertrek.
| |
| |
Op de hulpkreten der Non trad de Korporael, die reeds was teruggekeerd en voor het huis in de straet stond, de kamer binnen en haelde water en azyn, of leende de vrouwen eenigen anderen bystand.
Nauwelyks had de moeder weder de oogen geopend, of by de deur langswaer Simon-Brutus was heengegaen, verscheen een ander krygsman, die bevel bragt om de vrouwen onmiddelyk en zonder eenig uitstel te doen vertrekken.
Er was geen middel om dit gebod te weêrstaen; de Korporael ondersteunde de half doode moeder tot by de poort des huizes en wenschte haer met medelydende woorden een deelnemend vaerwel.
Gansch vernietigd scheen de rampzalige moeder; zy hing sprakeloos en slap op de armen van Genoveva en op den schouder der Nonne, die van wederzyde haer ondersteunden. De lydende vrouwen sukkelden weenend voort door de straten, die haer tot het Beggynhof moesten terugleiden.
Zy hadden byna dit gesticht bereikt, toen Genoveva voor de eerste mael eenige woorden sprak. Zy zegde met ingehouden stemme by het oor der moeder:
‘Wanhoop nog niet. De booswicht heeft gezegd dat God de magt niet heeft om ons te helpen; hy lastert: wy zullen het zien! Mogt Jan onze vrienden ontdekken en in
| |
| |
tyds terugkeeren! Mogt hy gelukken in zyne pooging! Alles is nog niet verloren, moeder. Misschien zal ik het wonderwerk doen, dat de beul, ten prys van eer en leven, ons wilde verkoopen. De Hemel verlichte mynen geest, Hy versterke myn hart..... Misschien zal eene zwakke maegd den armen martelaer nog redden!’
De droeve moeder wierp eenen stervenden oogslag op Genoveva, en liet zich, als gevoelloos en zonder te antwoorden, binnen het Beggynhof leiden.
|
|
Auteursrechtvrij